My Boss ประธานเย็นชากับเลขาจอมป่วน

“อื้ออออ เช้าแล้วเหรอเนี่ย” นาเดียลืมตาขึ้นช้าๆ คุณแม่ของเธอเปิดม่านในห้องนอนเพื่อปลุกหญิงสาวให้ตื่น เธอเพิ่งจะนอนไปไม่ถึงสองชั่วโมงเลยทำไมถึงรีบปลุกแบบนี้ “ตื่นได้แล้วค่ะลูกสาว พี่ชายออกไปทำงานตั้งแต่เช้าละทำไมหนูถึงตื่นสายแบบนี้” “แม่อ่ะหนูเพิ่งได้นอนเองนะ” “แล้วหนูทำอะไรกลางคืนดึกดื่น มันเป็นเวลาที่ควรนอนไม่ใช่เหรอ” นาเดียขยี้ตาอย่างขี้เกียจก่อนจะลุกขึ้นมานั่งแล้วมองคุณแม่ด้วยสายตางัวเงีย เธอเรียนต่างประเทศเพิ่งกลับมายังปรับเวลานอนไม่ได้เลย ไม่มีใครเข้าใจเธอเลยซักนิดเดียว “หนูยังปรับเวลานอนไม่ได้ค่ะแม่ ขอนอนต่ออีกแป๊บหนึ่งนะคะ” “ไม่ได้ค่ะ ลงไปข้างล่างคุณป้ารินมาที่บ้านแม่บอกไปแล้วว่าหนูเพิ่งกลับมาท่านอยากเจอหนู” นาเดียเงียบไปซักพักอย่างตั้งสติก่อนจะร้องอ่อออกมาเมื่อนึกได้แล้วว่าคุณป้ารินเป็นใคร “อ่อคุณป้ารินเพื่อนคุณแม่” “โอ๊ย! สติยังอยู่มั้ยลูก ไปล้างหน้าล้างตาแล้วลงมาข้างล่าง ห้ามแอบหลับนะไม่งั้นแม่จะจัดการ” “แม่อ่ะไม่ให้เวลาหนูเลย” นาเดียเอามือปิดปากหาวออกมาวอดๆก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงนอนไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ จากนั้นก็มาเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วลงไปข้างล่าง เมื่อมาถึงเธอก็ยิ้มกว้างออกมาทันทีที่ได้เจอกับคุณป้าริน นาเดียวิ่งเข้าไปใกล้ก่อนจะยกมือไหว้แล้วสวมกอดหลวมๆ “คุณหญิงป้าคิดถึงจังเลยค่ะ” “หนูนาเดียหลานป้าทำไมสวยขึ้นจนแทบจำไม่ได้เลย คิดถึงมากไม่เจอกันเป็นปีแล้ว” “ล่าสุดคุณป้าไปเที่ยวต่างประเทศแล้วเรานัดเจอกันค่ะ สบายดีนะคะ” “สบายดีจ้ะ” คุณหญิงรินพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะลูบผมเด็กสาวอย่างเอ็นดู เธอเหลือบสายตามองเพื่อนสนิท คุณหญิงนิ่มยักไหล่ไม่พูดอะไรปล่อยให้เพื่อนจัดการเอง “คุยเองเถอะฉันไม่ยุ่ง” “คุยอะไรเหรอคะ คุณป้ามีอะไรจะคุยกับนาเดียเหรอ” คุณหญิงรินยิ้มกริ่มก่อนจะดึงหญิงสาวให้ขึ้นมานั่งด้วยข้างบน เธอนิ่งเงียบไปอยู่นานก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน “คืออย่างนี้จ้ะ หนูนาเดียก็เรียนจบกลับมาแล้ว เรื่องที่เราคุยกันก่อนหนูจะไปเรียนต่อว่าจะให้แต่งงานกับพี่มิน หนูยังรอพี่เค้าอยู่มั้ย” “พี่มินยังไม่มีแฟนเหรอคะ” นาเดียถามย้ำเพื่อความมั่นใจ เธอไม่ได้เจอกับพี่เขามาหลายปีแล้ว ล่าสุดที่เจอกันเธอบอกพี่มินว่าให้รอเธอกลับมาหลังจากเรียนจบแล้วจะมาแต่งงานด้วย ตอนนั้นเขาคงไม่คิดอะไรหรอกคงคิดว่าเด็กพูดไปงั้น หลายปีมานี้เธอคิดว่าเขาคงมีแฟนจนจะแต่งงานกันแล้วก็ได้ เวลาเขาทักมาเธอก็ไม่กล้าถามเรื่องส่วนตัวกลัวว่าเขาจะไม่ชอบ ในโซเชียลก็ไม่อัพเดทอะไรเลย “ไม่มีหรอกพี่มินเค้ายังโสด เค้าก็รอนาเดียไงลูก” “แต่พี่มินไม่ได้มีท่าทีรักหนูเลยนะคะคุณหญิงป้า ตอนนั้นนาเดียบอกให้พี่เขารอไม่เห็นเขาจะสัญญาเลย ถ้าคุณหญิงป้าทำแบบนี้จะเป็นการบังคับจิตใจพี่เขานะคะ” ถึงเธอจะรักเขาแต่ก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องแต่งงานอยู่ด้วยกัน เธออยากให้เขามีความสุขในสิ่งที่ตัวเองเลือกไม่ใช่ถูกบังคับมาแต่งงานกับเธอ “หนูก็ทำให้พี่เค้ารักสิ หนูนาเดียทั้งสวยและน่ารักมากขนาดนี้ใครไม่รักบ้าง” “นาเดียอยากให้พี่มินรักที่จิตใจค่ะไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอก” ผู้ใหญ่ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ คุยกับนักเรียนนอกต้องใช้สมองมากเป็นพิเศษ ดูท่าทางจะบังคับยากเด็กที่เติบโตอยู่ในประเทศเสรีจะมีความคิดเป็นของตัวเอง จะควบคุมคงยากพอควร “แล้วต้องทำยังไงหนูถึงจะเชื่อว่าพี่มินเค้ารักที่จิตใจไม่ใช่แค่รูปร่างภายนอก” นาเดียเงียบไปอย่างใช้ความคิดก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ถ้าเธอจะรักและแต่งงานกับใครซักคนเราก็ต้องรู้จักคนๆนั้นดีพอแล้ว อีกอย่างช่วงนี้เธอเรียนจบเพิ่งกลับมายังไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีงั้นไปหาอะไรทำสนุกๆดีกว่า “งั้นนาเดียขอไปทำงานกับพี่มินก่อน อย่างน้อยให้เราสองคนได้รู้จักกันมากขึ้นกว่าเดิม หลายปีมานี้เราไม่ได้เจอกันเลยไม่รู้ว่าพี่มินเปลี่ยนไปบ้างรึเปล่า” “หนูจะไปสมัครงานที่โรงแรมพี่มินเหรอ” “ค่ะ แต่ไม่รู้ว่ามีตำแหน่งไหนว่างบ้าง” นาเดียมองหน้าคุณป้ากระพริบตาปริบๆ คุณหญิงป้ายิ้มออกมาอย่างมีแผนการก่อนจะเอ่ยออกมาทันที “เป็นเลขาพี่มินสิลูก ผู้ช่วยของเขาบอกว่าพี่มินใจร้อนมากงานต้องเร็วเลขาเลยอยู่ไม่ค่อยทน ล่าสุดก็ลาออกไปแล้วเดี๋ยวแม่จะฝากหนูเข้าไป ว่าแต่ตามินต้องจำหนูได้สิถึงจะสวยขึ้นแต่ว่าหน้าหนูไม่ได้เปลี่ยนจากเดิมเท่าไหร่เลยนะ” “ไม่เป็นอะไรค่ะเรื่องนั้นนาเดียจัดการเอง อ่อ คุณแม่ห้ามบอกพี่มินเด็ดขาดนะคะว่าหนูคือใคร” คุณหญิงพยักหน้าตกลงทันที บางทีเด็กเค้าอาจจะอยากพิสูจน์ความรักที่มีให้แก่กันก็ได้ เราเป็นผู้ใหญ่คอยเชียร์อยู่ห่างๆดีกว่า เธอว่าลูกชายก็คงรอหนูนาเดียแหละเพราะตั้งแต่ไปเรียนต่างประเทศก็ไม่เห็นตามินจะคบใครจริงจังซักคน “ได้สิจ้ะ งั้นแม่จะโทรหาผู้ช่วยของพี่มินแล้วฝากหนูไปเป็นเลขานะ” “ค่ะคุณหญิงป้า ฮ้าว! คุยกันตามสบายเลยนะคะคือหนูง่วงจังเลยค่ะ พยายามปรับตัวแล้วแต่ว่ามันยังติดนอนเวลานี้อยู่” คุณหญิงป้าพยักหน้ายิ้มๆไม่ว่าอะไร เคยนอนหลับคนละเวลากับประเทศไทยมันก็ต้องใช้เวลาปรับเปลี่ยนตัวเองบ้างเป็นเรื่องปกติ “ไปนอนพักเถอะลูกป้าไม่กวนแล้ว” “สวัสดีค่ะ ยังไงจะให้หนูเริ่มงานเมื่อไหร่ก็โทรมาหานะคะ คุณแม่เอาเบอร์ของหนูให้คุณหญิงป้าด้วยนะคะ” “จ้ะ หนูไปพักเถอะ” นาเดียลุกขึ้นก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนทันที ส่วนคุณหญิงรินก็โทรศัพท์ไปหาผู้ช่วยของลูกชายแจ้งข่าวเรื่องเลขาคนใหม่จะเข้าไปเริ่มอีกสองวันข้างหน้า พอได้ข่าวตามที่รับแจ้งมาเขาก็ไปรายงานเจ้านายทันที “ประธานมินครับผมมีข่าวจะมาแจ้งให้ทราบ เลขาคนใหม่จะมาเริ่มงานวันมะรืนครับ” “ไปหามาจากไหนอีกล่ะ เวลานายรับคนเข้ามาทำงานช่วยหาที่มันทำงานรวดเร็วทันใจหน่อย สวยอย่างเดียวมันไม่พอหรอกนะ” “คนนี้คุณหญิงท่านส่งมาเองครับ” “อะไรนะ… แม่ส่งมาเหรอ”