Escaping The Billionaire's Heir (SPG TAGALOG)

Chapter 6: Mabait

Tiningnan ko ang tuhod na nagkaroon ng sugat. Wala akong tissue na dala, hindi ko alam kung ano'ng gagamitin ko sa pagtakip ng aking sugat lalo na't panay tulo ang dugo nito. While checking my swollen knees and arm, Lucas came in.

Lucas was looking at me blankly when he entered the car. Walang emosyon ang kanyang mukha. Nag-iwas ako ng tingin para hindi maiyak sa naransang kahihiyan. I don't want to argue anymore.

For my entire life, never akong na pahiya ng ganoon. He was the one who made me looked so stupid. I can't move on of what happened inside the factory. I was keep on silent while he's sitting beside me, masiyado na akong nagdadalamhati sa aking sugat para kausapin pa siya.

Pinaandar niya ang kotse. Tahimik lang kami sa byahe. Hindi ko magawang ibuka ang bibig para magalit pa lalo sa kanya. Any moment, I break down. Baka maiyak lang ako kung susumbatan ko siya ngayon. Iba pa naman ako kapag nagkikimkim ng galit, mas nauuna ang luha kay sa salita.

Humalukipkip ako sa aking tabi. Sinandal ko ang ulo sa bintana para tingnan ang mga puno nadadaan namin. I took a deep loud sigh.

Hindi ko man lang narinig ang sorry sa kanya. Noong una pa lang hindi na niya ako inaalagaan. Dapat sana turuan niya ako ng maayos sa trabaho pero ang kahinatnan, puro pahiyaan ang nangyari. Naghirap akong pakisamahan siya. Palaging ganoon ang salubong namin sa isa't-isa.

"Why you pull over?" I asked full of curiousity.

Akala ko dadalhin niya ako sa bahay para magamot itong sugat ko. Ang ipinagtataka ko, hininto niya ang kotse sa tabing daan. Inis ko naman siyang tiningnan.

"Can't you hear me? Why you stopping the car? Uuwi na ako!" sigaw ko sa kanya nang hindi siya umimik.

Binalingan niya ako. His face were blurry to me. I was almost crying but I didn't allowed myself to cry in front of him. Pinigilan ko ang sarili.

I swallowed hard...

"Malayo pa ang hacienda niyo. Kailangan nating linisin ang sugat mo, Ms.Villamonte, baka magka infection kung hahayaan natin."

Wala pa ring mababakasa na emosyon sa kanyang mukha. I don't know if he's really concerned or what.

Before I could complain. Bumababa na siya sa kanyang kotse. Akala ko dito sa loob ng kotse niya ako gagamutin. Ngunit binuksan niya ang pintuan kung saan ako nakaupo. Naglahad siya ng kamay.

"Maupo na muna tayo sa damuhan. Lagyan ko lang ng gamot ang sugat—"

"No need! E uwi mo na ako! I don't want to be with you anymore!" I shouted in so much madness.

Ilang segundo siyang nakatitig sa akin. Tikom nang mariin ang kanyang bibig. His stare at me was no humor. Nag-iwas siya ng tingin.

"Uuwi ka kapag na gamot ko na ang sugat mo. Mabilis lang ito."

Nagulat ako nang bigla niya akong pinasan sa kanyang bisig. Napahawak ako sa kanyang leegan para hindi mahulog.

"What the hell are you doing! Put me down!"

Nagpupumilit akong bumababa. Hinigpitan naman niya ang pagkahawak sa aking bewang at sa likod ng aking hita para hindi ako mahulog. Sa tuwing nagpupumilit akong bumaba mas sumasakit lang ang tuhod ko dahil sa sugat na natamo.

Halos sabunutan ko na siya dahil ayaw niya talaga akong ibaba. Naglakad siya ng ilang layo sa kotse. Hanggang sa maramdaman ko na lang ang damuhan na inuupuan ko ngayon. He put me down. Nagkatinginan kami. Hindi ko mabasa ang nasa isipan niya ngayon. His face looks so gentle the way he looked at me.

"Maghintay kayo rito, kukunin ko lang ang gamot sa kotse."

Natigil ako sa oras na iyon. Madali lang naman ang titigan namin pero agad akong nakaramdam ng pagtibok sa puso nang mag-iwas ako ng tingin.

Lumayo na siya sa akin. Sinundan ko ang likod niya na naglakad papunta sa raptor car. His back are so broad. The way he walks are so manly. His butt was too good to see. Sakto lang ang umbok nito. He seems like a Greek god, kahit likod pa lang ang pagmasdan mo sa kanya alam mo talagang guwapo siya.

Dang! Why I praises him? I should be angry.

Nag-iwas ako ng tingin para tingnan ulit ang sugat ko na panay agos ang dugo. Napunta na sa aking binti. Napangiwi ako nang maramdaman ko ang siko na may dugo rin. Ang lakas nga talaga ng pagkadapa ko kanina. Ang sakit igalaw ng aking paa saka siko.

Suddenly, I looked at the view of where we are. Sobrang plain ng paligid namin. Isang bermuda grass ang inuupuan ko ngayon, hanggang doon sa pinakamalawak na lupain puro damo ang nakikita ko. Walang kahoy man lang. I saw two carabaos and a horses eating the grass, but they are far from where I am right now. Probinsiyang-probinsiya talaga ang paligid. I only see green and a blue sky, nothing else.

Nakikita ko mula rito ang malawak na lupain ni Daddy. Bukirin na ang view sa unahan. This is place was so beautiful. Pinapalibutan ito ng green environment.

I can't help but mesmerized of what I see right now. Parang masarap mag-camping rito. Kitang-kita ang mga bituin sa ibabaw kapag gabi... I don't like nature but right now... I can see how beautiful it is. Ang ganda rito, may nakita pa akong lumilipad na ibon.

"Gagamutin ko na ang sugat mo. Huwag kang masiyadong magalaw para hindi dumugo lalo."

Nawala ang tingin ko sa malayo nang magsalita si Lucas sa tabi ko. He was holding a basket na pinadala sa akin ni Manang Carmen kaninang umaga. Sa kabilang kamay naman niya dala nito ang first aid kit na nasa maliit na bag. How come he had those? Did he prepared it in his car because he knows what will gonna happened to me today?

Masiyado mang nakakahibang pero iyon talaga ang nasa isipan ko. Hinanda niya ang first aid kit para sa akin.

"Ako na ang gagamot sa sarili ko. I can handle myself!" pagsusungit ko pa pagkatapos hinila ko ng malakas ang first aid sa kanyang kamay.

Wala naman siyang imik. Nilapag niya ang basket sa tabi ko. He was standing in front of me, looking of what will happen next.

"Tanghali na ngayon. Baka gutom ka na, dinala ko na itong basket mo na puno ng pagkain."

Dahil sa sinabi nito biglang kumalam ang aking tiyan. I forgot, I didn't eat my breakfast this morning kamamadaling makapunta sa planta. In the end, wala din namang na pala.

"Tsk... Walang nagsabi sa'yo na dalhin mo iyan!"

"Alam kong gutom ka na. Kanina ko pa narinig ang tiyan mo habang nasa byahe."

Ang bait naman yata niya? May concern pa talaga kung gutom ba ako. Ito ba ang epekto sa paglabas ko ng totoong ugali sa kanya? Mas maigi pa lang magalit ako dahil magaan ang trato niya sa akin kay sa maging mabait ako.

I shouted at him earlier but he seems so calm after what happened. Nawala rin ang mapagbiro nitong tingin sa tuwing nahihirapan ako. Hindi na rin ito pilyo at galit kong magsalita. Nakokonsesnsiya kaya siya sa ginawa niya dahil na pahiya ako sa maraming tao? Nagkaroon pa ako ng malaking sugat.

Tumikhim ako. Mariin kong tinikom ang bibig.

Pinili kong huwag siyang kausapin. Binuksan ko ang first aid kit para kuhanin ang mga gamot roon. I saw a betadine, alcohol, ointment and a cotton. I don't know what to do. Ano ang uunahin ko rito. Ayaw ko naman lagyan ng alcohol itong sugat, I am sure it will give me a pain.

Nang mapansin ni Lucas na hindi ako kumikibo. Nakatingin lang sa aid kit na hawak, kinuha niya ito sa akin pagkatapos nag-squat siya sa harapan ko.

"Ako na..." he offered.

"I can do this! Akin na iyan!" naiirita kong sabi.

I stretch my hand just so I can reach the small bag. Nilayo niya ito sa akin. He looked at me darkly. Nagkasalubong ang kanyang kilay sabay buntong hininga.

"I'm sorry...."

Natigil ako sa pag-agaw sa bag nang marinig ko ito sa kanya. Nagkatinginan kami pero siya ang naunang nag-iwas ng tingin. Pansin ko pa ang pag-igting ng kanyang panga. Mariin ko siyang tiningnan.

Hindi ko alam kung totoong sorry ba ang narinig ko o baka pinaglalaruan na naman niya ako. Alam ko kasing ayaw niya sa akin. Natutuwa rin siya sa nangyari pero bakit nanghingi na ito ng paumanhin.

"Really, huh? Ganoon na lang ba 'yon? Sorry lang ang masasabi mo pagkatapos mo akong pahirapan sa pagsunod sa'yo? I got bruises because I followed you to where you are going earlier?"

"Wala akong sinabi na sumunod ka."

Yumuko siya sa tuhod ko, he check on it. I still couldn't move my mouth. Hinayaan ko lang siyang gamutin ang aking sugat. I want to talk to him even more.

"Iniwan mo ako sa daming lalaking nakapalibot sa akin. Sa tingin mo hindi ako susunod sa'yo? Pinagkatiwalaan ka ni Daddy na bantayan ako pero hindi mo ginawa iyon. You bring me in danger."

"I'm sorry sa nangyari." He bowed his head even more. He can't even looked at me. Mahina lang din ang kanyang boses.

Nagtas ako ng kilay. Now, he felt guilty?

"Then tell me? Ano bang trabaho ang gusto mong ipagawa sa akin. My daddy said, ikaw ang bahala sa akin. Pero walang nangyari. Puro kahihiyan ang dulot ko sa'yo. You're so mean to me from yesterday until now. Ano'ng ginawa ko sa'yo para tratuhin mo ako nang ganito?"

Nagpupuyos ako sa galit habang naghihintay sa kanyang sagot. Natigil siya sa pagtingin sa aking braso. Sumeryoso ang kanyang mukha. He was breathing fastly. Later on he calm his self. His jawline move when he turn his gaze to me. For a split second, I find myself memerizing on his eyes again. His lips was so red. Dinilaan niya ang labi, namungay ang kanyang mga mata.

"Wala kang ginawa, kaya humihingi ako ng pasensiya..." Nakita ko ang panandaliang galit sa kanyang mga mata. Agad rin namang nawala nang magseryoso ulit siya.

Binaling niya ang tingin pa balik sa aking sugat sa siko. Hinaplos niya ang braso ko. Parang may kuryente akong naramdaman sa pagdampi ng kanyang hintuturo sa aking balat. Kumuha siya ng mineral water sa basket pagkatapos binuhusan niya ang tuhod ko nun pati ang aking siko. Impit akong dumaing dahil sa maligamgam na tubig. Kahit papaano na bawasan ang pang hahapdi nito. Malinis na rin.

"I don't get you, alright? Kahapon mo pa ako pinag iinitan ng ulo pagkatapos sasabihin mo ngayon na wala akong nagawa sa'yo? Just tell me what is it? Because, as far as I know... Ngayon pa lang tayo nagkita. Hindi ko alam kung paano ako nagkaroon ng kasalanan sa'yo."

Hindi pa rin ako mapakali. Gusto kong malaman ang rason niya kung bakit halos ipagtabuyan niya ako. He wants me to suffer in embarrassment. Tapos ngayon, naging maamong tupa siya bigla.

Hindi siya sumagot. Seryoso pa rin siya sa paglilinis ng aking sugat. Nakatitig na lang ako sa kanyang matangos na ilong at mapulang labi niya. He is really perfect. The way his chin moves he looks more mature.

Sa malapitan mas lalo siyang gumagwapo. The more you look at him the more he gets attractive.

"Tapos na..."

Umangat ang tingin niya sa akin. Kumurap ako nang mahuli niya akong nakatitig sa kanyang pagmumukha. Kumunot lang ang kanyang noo. Nagtatanong ang kanyang mga tingin. Nilunok ko ang bumabara sa lalamunan pagkatapos nag-iwas ng titig. Bigla akong nakaramdam ng pangamatis sa hiya.

"Sana hindi na ito maulit, I've never felt so embarrassed like this," wika ko pa sabay ikot ng aking mata para maibsan ang kahihiyan.

"Siguro na dala lang ako sa aking galit, hindi ko lang makalimutan ang sinabi mo..." mas humina ang katagang sinasabi niya. Hindi ko maintindihan.

"Fow what? What did I say to you? I don't remember that I get you in trouble. Hindi rin ako nagsalita ng masama. Hindi rin tayo magkaaway so bakit ka nga galit? Have we met then?" This time sumeryoso na ako.

Tiningnan ko ang tuhod na nagkaroon na ng bandage, pati ang siko ko, natatakpan na ito ng bandage. Naghihintay ako sa kanyang kasagutan ngunit bigo akong marinig kung bakit galit siya sa akin.

I took a deep loud breath while looking at the bandages na maayos sa pagkapulupot. Magaling siyang manggamot sa pagkat hindi ko ramdam na nanghahapdi bawat dampi niya sa bulak. Maski sa paglagay niya ng alcohol hindi ko ramdam. Masiyadong okupado ang isipan ko sa pagtitig ko sa kanya.

"Kumain ka na, Ms.Villamonte. Ipapakuha na lang kita sa driver mo rito. Kailangan ko ng umalis."

Tumayo siya na agad ko namang sinundan ng tingin. Wait? Iiwan na naman niya ba ako? Hindi niya rin sinagot ang tanong ko kung nagkita na ba kami.

"Wala na ba tayong trabaho? Uuwi na ako nang ganoon lang?" I looked so stupid while asking those. Parang kanina lang gusto ko ng umuwi pero ngayong nag-enjoy ako sa pakikipag-usap sa kanya gusto ko na lang siyang makasama.

"Magtataka na si Daddy sa akin. Wala pa akong natutunan sa gawain sa planta. I really need to work," pigil ko sa kanya nang hindi ito nagsalita.

Dinungaw niya ako. Ang mainit na araw ay suminag sa kanyang mukha dahilan para hirap kong makita kung ano ang ekspresyon niya ngayon lalo na't nakatayo siya sa harapan ko. I can only see his lips.

"Wala muna tayong gagawin. Sa susunod na linggo natin ipagpatuloy ang mga dapat mong matutunan sa planta. Sa ngayon magpahinga ka muna. Magpagaling ka sa sugat mo."

Sa puntong ito biglang magaan ang pakikipag-usap niya sa akin. Naninibago ako bigla lalo na't siya rin ang naggamot sa akin. The way he tell me what to do, I felt so relieved. Hindi na kaya siya galit sa akin?

"O-Okay... Sa lunes na lang tayo magkikita kung ganoon?" I raised my brows.

Ayaw nang magpumilit pa. Hindi naman ako desperadang babae para makasama pa siya rito. Kahit gusto ko pa siyang makasaup lalo na ngayon ang gaan ng turing niya sa akin.

"Sa lunes..."

Tumango siya sabay namulsa. I can't reach to him. He's very tall in front of me. Ang matikas niyang katawan ay nagsusumigaw ng kakisigan. He was drop dead gorgeous.

"Aalis na ako."

Kumurap ako dahil hindi na pala ako umiimik, nakatitig na lang pala ako sa kanya. I was being hypnotise the way he stare at me.

"Wait... Hindi ko mauubos itong pinadala ni Manang Carmen sa akin. Kukuha lang ako ng makakain ko pagkatapos dalhin mo na ang basket. Kung gusto mo ipamigay mo sa madadaanan mo."

I tried to posture myself. I don't know what I am doing. Gusto ko pa talaga siyang manatili sa kabila ng nangyari. But I don't have any reason to make him stay.

Kinuha ko ang basket para kuhanin ang isang lunchbox na nandoon sa loob. Sobrang dami pang laman nito. Hindi ko rin mauubos. I really need to share it with him. When I get my food. Nilahad ko sa kanya ang basket sabay ngiti.

"Dalhin mo na ito."

Hindi siya umimik. Nakatitig lang siya sa akin. Unti-unti namang nawala ang sinag ng araw sa kanyang pagmumukha kaya nakita ko ang kanyang madilim na ekspresyon. As always, he is being emotionless. Mariing tikom ang kanyang bibig. Nakatanaw ang mga mata niya sa akin. Bahagya siyang nagulat nang mas lumawak pa ang ngiti ko.

Nangangalay na ang aking kamay pero hindi niya pa rin tinatanggap ang basket.

"Come on... Take it, Lucas." The way I said his name it sounds like a woman who wants to kneel in front of him. Hindi ko sinadyang maging malambing ang boses pero iyon ang nangyari.

"Hindi ko matatanggap iyan. Pagkatapos nang nagawa ko sa'yo. Ibalik niyo na lang sa inyo, Ms.Villamonte." Iniling niya ang ulo.

Umawang ang labi ko. I can't believe he admit in front of me that he did all of the embarrassment moment. But then...

"Alright, kakalimutan ko na ang nangyari. But promise me? You won't do it again? Next week dapat turuan mo na ako kung ano'ng dapat gawin sa planta. Kapag nakauwi si Daddy at wala pa akong alam sa pamamalakad rito. Baka dito na ako tuluyang titira. Ayaw ko naman sa lugar na ito. I wanna go back to the City living with my luxurious life. So help me to get out in this province... Here take the basket and leave."

Pansin ko ang pagbabago sa kanyang ekspresyon. Medyo nagngitngit bigla ang mukha niya pero nawala rin agad. Sumeryoso ang kanyang itsura. Tumingin siya sa basket na nakalahad sa kanyang harapan.

"Hindi ko matatanggap 'yan... Pasensiya na, kailangan ko na talagang umalis. Magkikita na lang tayo sa lunes. May trabaho pa akong hahabulin."

"Pero—"

"Nagkita na tayo, Ms.Villamonte," huling wika niya na ikatigil ko.

Hindi ko alam kung guni-guni ko lang ba iyon pero nakita ko talagang dumaan sa kanyang mukha ang kinikimkim na galit.

Tinalikuran na niya ako. Mabilis siyang naglakad palayo sa akin. Nakatanaw ako sa kanyang likuran. Hindi ko alam kung bakit nanlamig ako sa wika nito.

Kaming dalawa? Nagkita na? Saan at kailan iyon? Bakit hindi ko matandaan kung kailan ko siya nakita? Did we really had a bad encounter that's why he's mad at me? But I don't remember.