มือเล็กขาวสะอาดของหล่อนยื่นมาจับที่ท่อนแขนของเขา แต่ชายหนุ่มสะบัดออกทันที แสดงท่าทางรังเกียจไม่คิดไว้หน้า
“อย่าเอามือสกปรกมาจับตัวผม”
ใบหน้าของฟางข้าวซีดเผือด หล่อนเบิกตากว้างด้วยความตกใจระคนประหลาดใจ
ทำไมปฏิกิริยาของผู้ชายรูปหล่อคนนี้ถึงต่างไปจากครั้งแรกที่เจอกันเหลือเกินล่ะ
เขารังเกียจหล่อนเหรอ...
“สมศักดิ์... โยนผู้หญิงคนนี้ออกไปจากไร่กาแฟของฉันเดี๋ยวนี้”
“ครับนายหัว”
ดวงตาของฟางข้าวยิ่งเบิกโพล่ง เมื่อรู้ว่าผู้ชายตรงหน้าคือเจ้าของไร่กาแฟ
“คุณ... คือ... เจ้าของที่นี่เหรอคะ”
ขุนเขายิ้มหยัน จ้องมองใบหน้าสวยหวานของฟางข้าวด้วยสายตาชิงชัง
“ใช่... ผมเป็นเจ้าของไร่กาแฟ ที่ไอ้น้องชายระยำของคุณเผาไงล่ะ”
น้ำเสียงของเขาเหี้ยมเกรียม จนฟางข้าวตัวสั่นเทา
เขาคงโกรธต้นน้ำมาก ก็เลยแสดงความเลือดเย็นออกมามากมายแบบนี้ แต่เขาไม่ผิดหรอก เพราะต้นน้ำทำผิดกับเขาก่อน
“ฉัน... มีเรื่องอยากขอร้องคุณค่ะ”
