หลังจากเดินผ่านทางที่โรยด้วยก้อนหินสีขาวเม็ดประมาณหนึ่งนิ้วมาสักระยะ ก็ถึงบ้านหลังเล็กสีขาวหลังหนึ่ง
“ไอ้ต้นน้ำอยู่ในนั้น”
ฟางข้าวยกมือไหว้ขอบคุณ กำลังจะรีบเปิดประตูเข้าไป แต่สมศักดิ์พูดขัดขึ้นเสียก่อน
“คุณมีเวลาแค่สิบห้านาทีเท่านั้นนะครับ เพราะหลังจากนั้นนายหัวจะมาที่นี่ เพื่อมาพาน้องชายของคุณไปรอตำรวจ”
มือเล็กกำแน่นอยู่ข้างตัว พยายามข่มความหวาดกลัวเอาไว้สุดกำลัง
“ฉัน... เข้าไปได้แล้วใช่ไหมคะ”
เมื่อคู่สนทนาผงกศีรษะขึ้นลงเป็นเชิงอนุญาต หล่อนก็รีบเปิดประตู และก้าวเข้าไปทันที หญิงสาวปิดประตูตามหลัง และควานมือหาสวิตซ์ไฟจนเจอ ก่อนจะกดมันให้เปิด
ความสว่างที่ถูกสาดส่องจนทั่วทั้งห้องกว้าง ทำให้หล่อนได้เห็นร่างของน้องชายที่นอนคุดคู้อยู่ริมห้อง สภาพบอบช้ำจนน่าเวทนา
น้ำตาของหล่อนร่วงหล่นอาบแก้มอีกครั้ง มือเล็กยกขึ้นอุดปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงร้องไห้
นี่ต้นน้ำ... ต้องเจ็บปวดขนาดไหนเนี้ย... กับ
