เมียเก็บยอดรักนายหัวเถื่อน

     สีสันยามราตรีของเมืองหลวงที่อยู่เบื้องหน้า ไม่ได้สร้างความสุนทรีย์ใดๆ ให้กับ ขุนเขา อาโอยามะ ได้เลยแม้แต่น้อย          แต่ที่เขาต้องมาเฉียดเข้าใกล้สถานที่อโคจรเช่นนี้ เพราะว่ามีนัดกับเพื่อนสนิทที่เคยเรียนที่ประเทศอังกฤษมาด้วยกันนั่นเอง          ขุนเขา อาโอยามะ ชายหนุ่มผู้เกิดมาพร้อมกับรูปลักษณ์ดั่งเทพเจ้าปั้นแต่ง บิดาของเขาคือหนุ่มญี่ปุ่นผู้มีใบหน้าหล่อเหลา ในขณะที่มารดานั่นเป็นสาวงามเลื่องชื่อของชุมพร          เขาคือชายหนุ่มลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ผู้มีผิวขาวใสอมชมพู แม้ว่างานของเขาจะอยู่กลางแดดแทบจะตลอดเวลาก็ตาม          จมูกของขุนเขาโด่งเป็นสัน รับกับริมฝีปากหยักสวยสีแดงระเรื่อคล้ายสีของเลือดสดๆ ดวงตาของเขาก็ทั้งดุดันและหวานฉ่ำในเวลาเดียวกัน          เรียกได้ว่าบนใบหน้าของขุนเขานั้น มีแต่จุดเด่น หาจุดด้อยไม่เจอเลยแม้แต่จุดเดียว          นอกจากคนงานในไร่กาแฟนับหมื่นไร่ของเขาแล้ว ก็แทบไม่มีใครล่วงรู้เลยว่า ภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรของขุนเขานั่น ซ่อนความเย่อหยิ่ง ป่าเถื่อนเอาไว้แค่ไหน          ขุนเขามีรูปลักษณ์งดงามราวกับเทพบุตร แต่ลักษณะนิสัยของเขานั้น เกินกว่าคำว่า ซาตาน หากใครบังอาจทำให้เขาไม่พอใจ          แม้อายุของเขาจะเพิ่งสามสิบสาม แต่ชายหนุ่มก็สามารถดูแลไร่กาแฟกว้างใหญ่ และลูกน้องภายในไร่อีกหลายร้อยชีวิตได้เป็นอย่างดี          คนงานในไร่ ขยันขันแข็ง และก็พยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด เพราะทุกคนรู้ดีว่า หากทำดี พวกเขาก็จะได้รับรางวัลตอบแทน แต่ถ้าทำผิดพลาด ทำงานสะเพร่า ก็จะต้องถูกขุนเขาลงโทษอย่างสาสมเช่นกัน          หลังจากเรียนจบจากประเทศอังกฤษ ขุนเขาก็เดินทางเข้ามาในประเทศไทย และปักหลักช่วยคุณตาของตัวเองทำไร่กาแฟออร์แกนิก จนตอนนี้กิจการรุ่งเรืองก้าวหน้า จนตอนนี้ไม่มีใครไม่รู้จักไร่กาแฟออร์แกนิกที่ใหญ่ที่สุดในภาคใต้          ผลั่ก...!          เสียงคล้ายกับมีอะไรบางอย่างมากระแทกเข้ากับรถยนต์ที่ติดเครื่องจอดอยู่ เสียงที่ดังแว่วเข้ามาทำให้ความคิดทุกอย่างหยุดลง ดวงตาคมกริบมองหาต้นเหตุของเสียง          ผู้หญิงคนหนึ่งก้มศีรษะอยู่ข้างๆ รถยนต์ และเจ้าหล่อนก็ยกมือขึ้นไหว้          หล่อนสินะที่เป็นต้นเหตุของเสียงที่เขาได้ยิน          ขุนเขาเปิดประตูรถ พร้อมกับก้าวลงไปเผชิญหน้า          ด้วยรูปร่างสูงใหญ่ของเขา ทำให้ผู้หญิงที่ยืนยกมือไหว้อยู่ข้างๆ รถตัวเตี้ยลงไปถนัดตา ศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำขลับยาวสลายถึงกลางแผ่นหลังนั้นอยู่ในระดับของปลายคางของเขาเท่านั้นเอง          “ขอโทษนะคะ ขอโทษที่ฉันเดินชนรถของคุณค่ะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ”          เขาได้ยินคำพูดของผู้หญิงตรงหน้าไม่ชัดนัก คงเพราะตอนนี้สายตาของเขากำลังสำรวจรูปลักษณ์ของเจ้าหล่อนอยู่นั่นเอง          ผู้หญิงคนนี้มีดวงตาที่สวยอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน แม้ว่าตอนนี้หล่อนจะอยู่ในอารมณ์ตื่นตกใจ แต่ดวงตาคู่ตรงหน้าที่เขาได้เห็น กลับดึงดูดให้เขาไม่สามารถละสายตาได้เลย          ดวงตากลมโต ขนตายาวและงอนเหมือนกับดัดขนตาอยู่ตลอดเวลา ขนคิ้วเรียงเส้นกันสวยเหมือนกับวาดแต่งด้วยดินสอจากช่างแต่งหน้ามืออาชีพไม่มีผิด จมูกของหล่อนโด่งเชิด รับกับริมฝีปากอวบอิ่มที่ไม่หนาไม่บางจนเกินไป สีปากของหล่อนที่เขาเห็นในตอนนี้คือสีแดงระเรื่อ เหมือนสีของผล สตอเบอรี่สุก          หล่อนสวย...          และหล่อนก็ทำให้เขายืนงงอยู่ในดงความงดงามของหล่อนไปหลายอึดใจเลยทีเดียว          “ฉัน... รีบเดินน่ะค่ะ ก็เลยไม่ทันระวัง ขอโทษนะคะ...”          หล่อนกล่าวขอโทษอีกครั้ง และนั่นก็ทำให้เขาสามารถดึงสติออกมาจากความงามของหญิงสาวตรงหน้าได้ชั่วขณะ          ทำไมรู้สึกเหมือนเพิ่งร่วงหล่นลงไปในเหวลึกแบบนี้นะ          ผู้หญิงตรงหน้ากำลังทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวแปลกประหลาด          มันคือความรู้สึกที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลยในชีวิต          กรามแกร่งของขุนเขาขบกันแน่น เมื่อพยายามที่จะดึงสติของตัวเองให้เป็นปกติที่สุด          “รถไม่เป็นไรหรอกครับ ว่าแต่คุณเถอะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”          ความหวาดวิตกในดวงตากลมโตแสนหวานของสตรีตรงหน้าค่อยๆ จางหายไป โดยมีรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากสวยเข้ามาทดแทน          “ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ ว่าแต่... คุณไม่โกรธฉันใช่ไหมคะ เอ่อ... ที่ฉันรีบร้อนจนเดินกระแทกเข้ากับรถของคุณน่ะค่ะ”          เขาชอบรอยยิ้มของหล่อนจัง...          “ผมไม่ใช่คนใจแคบแบบนั้นหรอกครับ”          “งั้น... ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ”    ผู้หญิงที่เขายังไม่ได้รู้จักแม้แต่ชื่อยกมือไหว้อีกครั้ง ก่อนจะรีบเอ่ยขอตัว          “ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ นี่ใกล้เวลาทำงานแล้ว”          คิ้วเข้มของขุนเขาเลิกสูง และเขาก็หันมองไปรอบๆ ตัว          “คุณทำงานแถวนี้หรือครับ”          “ใช่ค่ะ ฉันทำงานที่นั่น”          เขามองตามสายตาของหญิงสาวไป ก็พบว่าหล่อนทำงานในไนต์คลับ สถานที่ที่เขากับเพื่อนนัดเจอกันนั่นเอง          “อ๋อ...” เขาพยักหน้าขึ้นลงเล็กน้อย          “ขอตัวก่อนนะคะ และก็ขอบคุณมากเลยค่ะที่ใจดีกับฉัน”          หล่อนทำท่าจะปลีกตัวเดินจากไป แต่เขายื่นมือไปคว้าแขนเรียวเอาไว้เสียก่อน          เจ้าหล่อนมองมือใหญ่ของเขาด้วยสายตาไม่ไว้ใจ เขาจึงต้องรีบปล่อย และเอ่ยขอโทษ          “ขอโทษทีครับ ผมลืมตัวไป”          หล่อนทำเพียงแค่ยิ้มบางๆ ให้เท่านั้น          “ผมก็แค่... อยากจะรู้จักชื่อของคุณ”          หล่อนมองเขานิ่ง และแววตาก็ยังมีความไม่ไว้ใจฝังอยู่ในนั้น          “ฉันชื่อฟางข้าวค่ะ ขอตัวนะคะ”          “ผมชื่อขุนเขาน่ะครับ”          “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ขอตัวค่ะ”          ในขณะที่เขาตอบกลับไปว่า ยินดีที่ได้รู้จักหล่อนเช่นกัน แต่หญิงสาวก็เดินจากไปไกลแล้ว          ขุนเขามองตามร่างเล็กกะทัดรัดของผู้หญิงที่บอกเขาว่าชื่อฟางข้าวไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ          ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะรู้สึกใจเต้นแรงได้ขนาดนี้ กับผู้หญิงที่ชื่อฟางข้าว