บทที่ 3 บุญคุณ VS ความแค้น (2)
815 Words
ในขณะพูดถึงคนแก่หัวล้าน ภาพที่เธอเคยเจอพ่อเลี้ยงอำพลก็แวบเข้ามาในหัว คนอะไรใส่ทองเต็มคอทั้งที่คอสั้นยังไม่พอ ตรงนิ้วทั้งสิบก็มีแหวนทองครบทุกนิ้ว ไหนจะนาฬิกาเรือนทองที่ข้อมืออีก กลัวคนเขาไม่รู้หรือไงว่ารวย
“สวยสิ สวยมากด้วย ทั้งอ่อนหวานอ่อนโยน เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ แถมทำกับข้าวก็เก่ง” คนเป็นลูกยิ้มจนตาเป็นสระอิเมื่อคิดถึงมารดา นั่นทำให้หญิงสาวอดยิ้มตามไม่ได้ เพราะแม่ของเธอไม่เคยมีคำว่าเรียบร้อย คิดว่าน่าจะคนละแนวกับแม่ของเขา
“สวนทางกับแม่ฉัน แต่น่าเสียดายที่แม่ไม่อยู่แล้ว” คนเจ็บหลุบตามองมือที่มีเข็มน้ำเกลือปักอยู่ เธอขาดแม่ตั้งแต่เด็กถึงปู่ย่าจะรักอย่างไรก็ทดแทนความรักของคนเป็นบิดามารดาไม่ได้ ตัวเธอว่าน่าสงสารแล้ว แต่น้องชายน่าสงสารยิ่งกว่า แม่ตายไปตั้งแต่ยังไม่รู้ความ ส่วนพ่อก็ไม่เคยสนใจเลย
“พอๆ เลิกคุยเรื่องคนแก่ มาคุยเรื่องของเราดีกว่า” เขาเห็นแววตาเศร้าสร้อยของเธอก็อดสงสารไม่ได้ การขาดความรักจากบุพการีมันทรมาน เขาเองรู้ดีเพราะขาดความรักจากพ่อเหมือนกัน
“เรื่องของเรา เรื่องอะไรไม่ทราบ หรือว่า...คุณชอบฉัน”
เพราะคำพูดกำกวมของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวเข้าใจผิด รีบเอามือขึ้นมาไขว้กันไว้ตรงอกอย่างหวาดระแวง แววตาเริ่มไม่มีความเป็นมิตรหลังจากคิดว่าเขาชอบเธอถึงได้เข้ามาทำดีด้วย ไอ้ผู้ชายเจ้าชู้ไว้ใจไม่ได้
หากแต่คำถามของหญิงสาวกลับสร้างความตลกให้ชายหนุ่ม สิงหราชถอนหายใจก่อนจะมองบนไปหนึ่งรอบ ไม่เข้าใจเลยสักนิดธารธาราเอาความมั่นใจมาจากไหน ถึงคิดว่าเขาชอบเธอ
ฮัลโหลนี่ใครครับคุณ ผมนายสิงหราช ผู้ชายที่มีผู้หญิงหมายปองยาวเป็นหางว่าว หัวกระไดไม่เคยแห้ง ไม่ได้ขาดแคลนผู้หญิงถึงขนาดต้องมาชอบคนประหลาดอย่างเธอ
“คุณธารธาราครับ สายตาของผมยังดีอยู่ สมองก็ยังใช้งานได้ปกติ เอาอะไรมาให้ชอบคุณไม่ทราบ มองบนลงล่างวกกลับไปมองล่างขึ้นบน ผมไม่มีทางชอบคุณแน่นอน มีแต่คุณนั่นแหละระวังจะตกหลุมรักผมเถอะ”
“คุณสิงหราชคะ สายตาของฉันยังไม่บอด สมองก็ยังไม่พิการ เอาอะไรมาให้ชอบคุณไม่ทราบ มองหัวจดเท้าวกกลับไปมองเท้าจดหัว ฉันก็ไม่มีทางชอบคุณแน่นอนเหมือนกัน ไม่มีทางชอบล้านเปอร์เซ็นต์”
สองหนุ่มสาวจ้องตากันอย่างไม่เป็นมิตรพลางเบะปากใส่กัน ทำตัวเหมือนเด็กวัยรุ่นเขม่นกันไม่มีผิด เขาไม่ชอบเธอ ส่วนเธอก็ไม่ชอบเขา ศัตรูก็คือศัตรูจะกลายเป็นคนรักได้อย่างไร ไม่มีทางหรอก
“เอาละขี้เกียจเถียงกับคุณแล้ว เรื่องของเราคือเรื่องที่ดินไงคุณ ไหนคุณสัญญากับผมจะพิจารณาเรื่องขายที่ดิน ตกลงยังไงจะขายไหม”
“ก่อนหน้านี้คุณบอกฉันว่า คุณจะยอมทำทุกอย่างตามที่ฉันต้องการใช่ไหม”
“อืม แต่ทำเท่าที่ทำได้นะ เรื่องยากๆ ผมไม่ทำหรอก”
“ฉันคิดไว้แล้ว ไม่ยากหรอก”
“คุณจะให้ผมทำอะไร”
“แค่มาเป็นคนสวนให้ฉันสักสองเดือน หลังจากจบงาน ฉันจะขายที่ดินให้คุณทันที”
“คุณจะแกล้งอะไรผมรึเปล่า สายตาไม่น่าไว้วางใจ”
“ไม่มีหรอกน่า คุณระแวงไปเอง ตกลงจะยอมไหม สองเดือนเองคุณ”
“ได้ แค่เป็นคนงานในสวนทำไมจะทำไม่ได้ คุณห้ามผิดคำพูดเด็ดขาด”
“แน่นอน ถ้าคุณทำสำเร็จฉันจะขายถูกๆ เลย เอาเงินพอหอมปากหอมคอ”
“ตกลง แล้วคุณจะให้ผมไปทำงานวันไหน”
“เอาที่คุณสะดวก ฉันพร้อมให้คุณทำงานทุกวัน”
ธารธารายิ้มอย่างมีเลศนัย แค่คิดว่าได้แกล้งสิงหราชให้ทำงานตากแดดตากลมก็อดขำไม่ได้ ถ้าเขาทำได้ตามกำหนดเธอขายที่ดินเจ้าปัญหาให้แน่นอน ขี้เกียจเก็บไว้แล้วไม่อยากเจอพ่อมาอาละวาดแบบนี้อีก
หลังจากน้ำเกลือหมดขวดชายหนุ่มประคองหญิงสาวเดินออกจากห้องพัก กำลังจะเดินเข้าไปในลิฟต์กลับต้องเหลียวหลังมองเมื่อได้ยินเสียงเรียกมาแต่ไกล
“กิ๊กคุณเหรอ เสียงสูงปรี๊ดเชียว”
“นั่นลูกสาวพ่อเลี้ยงอำพลไง”
“ฮะ! ใช่เหรอคุณ สวยขึ้นเป็นกองเลย”
“เพิ่งไปศัลยกรรมมา”
“ถึงว่าเปลี่ยนจากหลังมือเป็นหน้ามือเลย”
“ผมมีเรื่องให้คุณตอบแทนบุญคุณแล้ว”
“คุณจะให้ฉันทำอะไร”
“เป็นแฟนผม”
- Writer
