รดน้ำพรวนรัก (ซีรีส์ ใจแอบรัก)

สิงห์ หรือ สิงหราช สิงห์กุลราช ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นเพลย์บอยตัวพ่อ เจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ทางภาคเหนือ และเป็นเพื่อนสนิทของแสงเหนือเจ้าของไร่ดวงเดือน กำลังนั่งฟังลูกน้องรายงานเรื่องที่ดินผืนงามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หัวคิ้วทั้งสองข้างขมวดแล้วขมวดอีก ไม่เข้าใจเจ้าของที่ดินแม้แต่น้อยว่าทำไมถึงไม่ยอมขาย ที่ดินตรงนั้นทำเลที่ตั้งดีมากเหมาะกับการเอามาสร้างหมู่บ้านจัดสรร ในเมื่อเจ้าของที่ปล่อยทิ้งร้างไว้ไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรก็ควรขาย ไม่ใช่หรือไง “เสนอเงินไปตั้งห้าสิบล้านก็ยังไม่เอา?” น้ำเสียงที่เอ่ยถามลูกน้องห้วนไม่น้อย ใบหน้ายับยู่ยี่ด้วยความไม่พอใจ เขาอุตส่าห์ใจดีเสนอเงินไปตั้งมากมายแต่เจ้าของกลับไม่ยอมตกลง “ครับ คือเจ้าของที่ดินบอกว่าต่อให้วางเงินเป็นพันล้าน เธอก็ไม่เอา” ปกรณ์ยิ้มแหยๆ เมื่อเห็นเจ้านายกัดฟันกรอด นัยน์ตาสีสนิมคู่นั้นคล้ายมีไฟโทสะปะทุขึ้น เขาทำงานกับสิงหราชมานานนับสิบปีทำไมจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเอาแต่ใจขนาดไหน ลองถ้าอยากได้อะไรแล้วเป็นต้องได้ ที่ดินตรงนั้นก็เหมือนกัน หากเป็นคนอื่นอาจจะรีบขายให้ แต่เจ้าของที่คนนี้มีนิสัยดื้อรั้นไม่ต่างจากสิงหราช เห็นทีคราวนี้เจ้านายจะเจอกับคนหัวแข็งเหมือนกัน คงยากที่จะทำตามความต้องการของตัวเอง “แต่กูจะเอา คนอย่างกูอยากได้อะไรก็ต้องได้” นั่นไงว่าแล้วเชียว ลูกน้องรำพึงกับตัวเองในใจ ก่อนจะตั้งคำถามด้วยความสงสัย เพราะเข้าไปคุยกับเจ้าของที่ดินมาไม่รู้กี่รอบก็โดนปฏิเสธทุกรอบ “จะเอามายังไงล่ะครับบอส ผมไปเจรจามาหลายรอบแล้ว แต่เธอไม่ยอม” นึกถึงสีหน้าเจ้าของที่ดินแล้วรู้สึกขนลุก คนอะไรสวยสะบัดแต่โคตรดุ พูดก็ตรงเกินจนคนฟังแอบสะอึก “เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงนัดให้กูหน่อย ชื่ออะไรนะ ธารธารา ใช่ไหม” “ครับ เธอชื่อธารธารา เป็นเจ้าของสวนสตรอว์เบอร์รี” “มึงไปหาข้อมูลของผู้หญิงคนนี้มาให้กูที ขอแบบเจาะลึก” “ครับบอส แล้วจะให้ผมนัดคุณธาราวันไหน” “เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้” ปกรณ์พยักหน้ารับก่อนจะขอตัวไปหาข้อมูลให้เจ้านายตามคำสั่ง เวลาผ่านไปราวๆ ครึ่งชั่วโมงข้อมูลของธารธาราก็มาอยู่ในมือของสิงหราช ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นใบหน้าเจ้าของที่ดินผืนงามที่ตัวเองหมายตาเอาไว้ ผู้หญิงสวยๆ แบบนี้อย่างไรก็ต้องแพ้ความปากหวานของเขา “บอสยิ้มอะไรครับ” ปกรณ์เห็นเจ้านายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนมีอะไรน่ายินดีก็อดถามไม่ได้ งงกับอาการของคนตรงหน้าเพราะเมื่อสักครู่ยังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่เลย พอเห็นรูปคนสวยเข้าหน่อยสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “มึงรอดูความสำเร็จของกูได้เลยไอ้กรณ์” คนมีแผนเอ่ยด้วยความมั่นใจ แววตาระยิบระยับกับจินตนาการในหัว ปกรณ์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยหลังจากเห็นอาการกระดี๊กระด๊าของเจ้านาย “บอสจะทำอะไรครับ” “กูจะหว่านเสน่ห์ให้ยัยคนนี้ยอมตกลงขายที่” “ผมว่าไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกครับ” “มีผู้หญิงคนไหนบ้างที่ไม่หลงคารมกู” “แต่คุณธาราเธอดุและก็ปากร้ายมาก” “มึงคอยดูเถอะ ชัยชนะต้องเป็นของกูแน่นอน” “บอสครับ ผมว่าล้มเลิกดีกว่า” “ไม่ คนอย่างกูอยากได้อะไรก็ต้องได้” “งั้นผมจะนัดให้เร็วที่สุด แต่ไม่แน่ใจคุณธาราจะยอมรับนัดไหม” “ยอมอยู่แล้ว ผู้หญิงคนไหนบ้างที่ไม่อยากเจอกู” คนมั่นหน้ายิ้มมุมปาก ก่อนจะเอานิ้วไปเคาะบนรูปของธารธารา เขาเชื่อว่าความหล่อ ความรวย รวมถึงคารมหวานหยดย้อยจะสามารถกล่อมหญิงสาวให้ยอมขายที่ดินผืนงามได้สำเร็จ หารู้ไม่ว่า สิ่งที่คิดกับความเป็นจริงมักจะสวนทางกันเสมอ นอกจากไม่สำเร็จแล้วยังโดนด่ากลับมาอีกด้วย เพราะธารธาราไม่ใช่ไก่อ่อนและยิ่งไม่ใช่พวกหลงคารมคนหล่อ