สุดท้ายแล้วไพลินก็เดินทางกลับกรุงเทพฯ พร้อมมาโปรดด้วยรถกระบะโฟวิลที่ประตูรถมีสติกเกอร์ไร่รุ่งอรุณ
“อายหรือเปล่านั่งรถกระบะแบบนี้” มาโปรดถามขณะขนของฝากขึ้นท้ายรถซึ่งมีฝาปิดกระบะท้ายรถทำให้ไม่ต้องกังวลว่าข้าวของจะปลิวหล่นหรือโดนแดดโดนฝนเสียหาย
ไพลินหัวเราะคิกคัก ขามาเธอมีเพียงกระเป๋าเป้เดินทางใบเล็กนิดเดียวเพราะที่บ้านคุณตาคุณยายมีเสื้อผ้าของเธออยู่แล้ว แต่ขากลับรอบนี้ของเยอะมากแต่เป็นของฝากที่พ่อเลี้ยงมาโปรดใจป้ำขนใส่ท้ายรถไปเยอะเลยทีเดียว
“ตอนเด็ก ๆ เพลินก็ขึ้นรถกระบะของอาโปรดไปโรงเรียนนะคะ ลืมไปแล้วเหรอ ถ้าจะอายคงอายตั้งแต่ตอนโน้นแล้วค่ะ” เธอพูดแล้วเอาเป้ไว้ที่ด้านหลังคนนั่ง รถกระบะเป็นแบบสี่ประตู ด้วยความที่มาโปรดกลัวเธอจะหิวระหว่างทางจึงให้คนเตรียมของว่างใส่ตะกร้ามาด้วย
“ก็ตอนนี้โตเป็นสาวแล้วนี่” มาโปรดยิ้มประคองคนตัวเล็กขึ้นรถแล้วจึงเดินอ้อมรถไปฝั่งคนขับ เขามีรถยนต์หลายคันแต่ชอบใช้
