“เป็นอะไรหรือเปล่า” มาโปรดหันมามองแวบหนึ่ง
“คะ?”
“อยู่ ๆ ก็เงียบไป”
“จะให้พูดตลอดเวลาหรือคะ?”
“ก็ไม่ได้หมายความแบบนั้น”
“ทิ้งพี่หมอไว้ในไร่คนเดียวแบบนั้นไม่เป็นอะไรแน่นะคะ”
“ไอ้หมอมันเพื่อนซี้อา มันมากินมานอนแบบนั้นแหละ แค่มีคนทำกับข้าวให้กินมันก็อยู่ได้แล้ว แล้วไม่ต้องไปเรียกมันว่าพี่” มาโปรดส่ายหน้าไปมา สั่งเสียงเข้มในตอนท้ายอย่างไม่สบอารมณ์นัก ที่เธอเรียกเขาว่าอาแต่เรียกเจ้านั่นว่าพี่ ทั้งที่อายุเท่ากันกับเขาแท้ ๆ ไอ้เพื่อนคนนี้ก็อีกคนมีปัญหาก็ไม่พูดเอาไร่เขาเป็นที่หลบพักใจ
ไพลินหัวเราะออกมา เดิมทีเธอเป็นกังวลที่เขาต้องมาส่งเธอแบบนี้ เหมือนต้องทิ้งเพื่อนเพื่อมาดูแลเธอ แต่พี่หมอเองก็ยืนกรานว่าจะอยู่คนเดียวสักพัก
“เพลินเปิดเพลงฟังได้ไหมคะ”
“เอาสิ อยากฟังเพลงอะไรก็เปิด” เขาไม่ห้าม อะไรที่ทำให้เธอยิ้มได้ เขายินดี
มือเรียวยื่นมือไปเปิดเพลงในรถยนต์ เธอไม่ได้ใส่ใจว่าเขาฟังเพลงอะไรอยู
