“รถทัวร์อันตรายนะ”
ไพลินหัวเราะคิกคัก “เพลินก็ไปไหนมาไหนด้วยรถทัวร์ตลอด คนอื่นเขาก็นั่งรถทัวร์กัน ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”
“จริง ๆ อาก็ต้องเข้าไปทำธุระที่กรุงเทพฯ พอดี ยังไงติดรถไปด้วยกันไหม? อาขับรถคนเดียวมีคนนั่งเป็นเพื่อนด้วยก็ดีจะได้ไม่เหงา เพลินว่าไง”
“แต่...” จะไม่บังเอิญไปหน่อยเหรอ ไพลินไม่ได้ถามออกไป เขาอาจไม่ได้คิดอะไร แต่เป็นเธอที่คิดมากไปคนเดียว
“ปกติก็ขับรถเข้ากรุงเทพฯ อยู่แล้ว ต้องเข้าไปเคลียร์เรื่องเงินกับลูกค้าหลายราย ขับรถไปเองสะดวกกว่า แต่ถ้าเพลินไม่สะดวกใจนั่งรถกับอาก็ไม่เป็นอะไร อาเข้าใจได้” มาโปรดรีบกระตุ้น ปิดท้ายด้วยน้ำเสียงงอนนิด ๆ
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ แต่ว่า...” เธออึกอักนึกหาเหตุผลที่จะปฏิเสธ ไม่ได้ไม่อยากไปกับเขา แต่รู้สึกว่าเขากับเธอใกล้ชิดกันเกินไปหรือไม่ เขาอาจจะไม่คิดอะไร แต่หัวใจที่หวั่นไหวของเธอเวลาอยู่ใกล้เขานี่สิ เธอกลัวหัวใจตัวเอง
“ช่างเถอะ ๆ เอางี้ ถ้าเกิด
