กางเกงในเธอสีอะไร
846 Words
ตอนที่9 กางเกงในเธอสีอะไร
ร้านกาแฟ Coffee Cafe's
[แจสเปอร์ TALKS]
เชื่อเหอะว่าบางครั้งทำดีมันก็ไม่ได้ดีเสมอไปเหมือนที่คำโบราณกล่าวเอาไว้ เมื่อสามปีก่อนผมเคยช่วยนักศึกษาหญิงคนหนึ่งให้รอดพ้นจากการถูกลวนลามโดนอาจารย์ชายท่านหนึ่งในมหาลัย ผลออกมาคือผมโดนไล่ออกจากมหาลัยพร้อมข้อกล่าวหาที่ผมเองไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะอธิบายให้ใครฟังได้ เพราะชื่อไอ้แจสเปอร์เป็นเสมือนโลโก้ของความชั่วร้าย น่าชิงชัง รังเกียจ ความน่ากลัว เป็นตัวอันตรายอะไรเทือกนั้น พวกเขามองผมเหมือนปีศาจ กระทั่งพ่อแท้ๆ ของผมยังไม่ฟังผมเลยด้วยซ้ำ
เรื่องที่ผมแส่เข้าไปช่วยผู้หญิงที่ชื่อมินนี่และเพื่อนสาวของเธอในผับเมื่อคืนก่อนยิ่งเป็นการการันตีได้อย่างดีว่าผมไม่ควรแส่เข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นอีก นึกถึงหน้าของผู้หญิงที่ชื่อมินนี่เมื่อคืนขึ้นมาทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาได้ หน้าตาของเธอดูตกใจจนกลายเป็นเอ๋อๆ ไปเลยเมื่อถูกผมแกล้งเมื่อคืน
โลกมันแสนกลมจนน่าขำ ที่ห้องของเราสองคนอยู่ติดกัน แต่ก็ไม่เคยมีโอกาสได้เจอกันเลยสักครั้ง กระทั่งเมื่อคืนนี้
“ยัยเฉิ่มเอ้ย”
ผมพึมพำกับตัวเองระหว่างนั่งรอกาแฟอยู่มุมหนึ่งในร้าน แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นผู้ชายสามคนเดินเข้ามานั่งโต๊ะไม่ห่างจากผมมากนัก
“พวกมึงว่าวันนี้น้องนักศึกษาคนนั้นใส่กางเกงในสีอะไรวะ”
ไอ้คนผมยาวท่าทางเหมือนนักดนตรีเอ่ยขึ้น
“กูว่าแดง”
ผู้ชายผมเกรียนพูดกลั้วหัวเราะ
“กูว่าสีชมพู” พวกมันทั้งสามคนพูดคุยกันเสียงดัง ซึ่งตอนนี้ทั้งร้านมีแค่โต๊ะที่ผมนั่งอยู่กับโต๊ะของพวกมันเท่านั้น
“กูว่าสีขาวว่ะ” ไอ้คนผมยาวที่เหมือนจะเป็นหัวโจกยักคิ้ว
“พวกมึงคอยดูนะ เดี๋ยวกูจะหาคำตอบให้เองโว้ยว่าน้องคนสวยใส่กางเกงในสีอะไร”
“ถ้ามึงทำได้นะ คืนนี้กูยอมเลี้ยงเหล้าเลยวะ” พวกมันหัวเราะครื้นเครงสนุกสนาน
“เออคอยดูนะ พอน้องคนสวยมากูจะเปิดกระโปรงให้พวกมึงดู”
“กูแทบจะรอไม่ไหวเลยวะ ฮะ ฮะ”
ผมหันหน้าหนีไปอีกทางด้วยไม่อยากมองดูอะไรที่มันขัดหูขัดตา สารรูปพวกมันแต่ละคนก็ทุเรศพอตัวกันอยู่แล้วซ้ำจิตใจยังต่ำสถุลอีกต่างหาก
“มินนี่ เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็รีบมาเอากาแฟไปเสิร์ฟโต๊ะ13หน่อย ลูกค้ารอนานแล้ว” เสียงพนักงานร้านกาแฟร้องสั่งงานกันเสียงดัง หากมีชื่อหนึ่งที่ดันสะดุดหูของผมเข้าอย่างจัง
มินนี่… งั้นเหรอ
คงไม่บังเอิญวายป่วงขนาดนั้นหรอกมั้ง มันคงเป็นแค่คนชื่อเหมือนเท่านั้นผมคิดในใจ จนกระทั่งเสียงใสๆ อันคุ้นหูดังขึ้น
“มาแล้วค่าพี่บี อเมริกาโน่เสิร์ฟโต๊ะ13นะคะ”
เสียงของเธอทำให้ผมหันกลับไปมองยังบริเวณหน้าเคาน์เตอร์ แล้วก็เป็นผู้หญิงที่ชื่อมินนี่ซึ่งอยู่ห้องติดกันกับผมจริงๆ ซะด้วย
“กาแฟมาแล้ว… ค่ะ”
มินนี่เหมือนจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเธอเดินมาถึงแล้วสบตากับผมเข้าอย่างจัง
“นายนี่เอง ดื่มกาแฟเป็นด้วยเหรอเนี่ย”
“ว่าไงนะ”
ผมขมวดคิ้วให้กับประโยคคำถามประหลาดๆ ของเธอ
“เอ่อ เปล่า ไม่มีอะไร กาแฟค่ะ ดื่มให้อร่อยนะคะ”
ระหว่างที่ผมคุยกับมินนี่สายตาก็มองเลยไปยังผู้ชายสามคนที่ผมได้ยินมันพูดกันถึงเรื่องสีกางเกงใน พวกมันมองมายังเธอด้วยสายตาเหมือนนกแร้งมองซากหมาเน่า นั่นทำให้ผมรู้ทันทีว่าผู้หญิงที่พวกมันพูดถึงกันในตอนแรกหมายถึงยัยเฉิ่มมินนี่นี่เอง
“ฉันถามอะไรหน่อย วันนี้เธอใส่กางเกงในสีอะไร”
“…”
ผมถามออกไปพร้อมกับจ้องหน้าเหวอๆ ของมินนี่
“เมื่อกี้ นายว่าอะไรนะ” ใบหน้าขาวๆ ของเธอแดงขึ้นและก็แดงขึ้น
“อะ… ไอ้โรคจิต”
“เห้ย… ถามก็บอกมาดิ”
ผมผิดอะไรวะ? ผมก็แค่ต้องการจะหาคำตอบให้ไอ้พวกหื่นสามตัวที่นั่งจ้องมองเธออยู่โต๊ะข้างๆ เพื่อพวกมันจะได้ไม่ต้องลวนลามเธอก็เท่านั้นเอง
“ฉันจะใส่กางเกงในสีอะไรมันก็เรื่องของฉัน”
สาวน้อยมินนี่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเข้าไปกันใหญ่ เธอบ่นอุบอิบเหรอว่าด่าผมก็ไม่แน่ใจเพราะมันเป็นภาษาที่ผมดันฟังไม่ออก
“&! @$&”
เธอเดินจากไปก่อนจะหมุนตัวกลับมาแล้วยกนิ้วกลางให้ผม
“เชี้ย! ทำดีไม่ได้ดีอีกแล้วไงมึง ไอ้แจสเปอร์”
- Writer
