นาฬิกาหัวเตียงบอกเวลาหกโมงเช้า ร่างบางชันกายมองดูลูกน้อยกำลังหลับใหลมือบางยกลูบศีรษะแผ่วเบาแล้วสะบัดผ้าห่มออกจากกาย จัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยจึงลงมาด้านล่างเห็นแม่ครัวกำลังง่วนทำอาหารอยู่ เรนิกาเข้าไปร่วมวงอีกคน
“ทำอะไรทานจ๊ะ”หญิงสาวเอ่ยถามสีหน้าแช่มชื่น
“คุณเรนมาทำอะไรในครัวคะนี่”แม่ครัวเก่าแก่ถาม สีหน้ายินดีที่เห็นคุณหนูของบ้านกลับมา
“เรนได้กลิ่นหอมๆ เลยตามมาน่ะสิคะ”
“ป้ากำลังทำข้าวต้มปลาอยู่ค่ะ แล้วคุณหนูตัวน้อยทานได้หรือเปล่าคะ”ป้าสมจิตรถามเลยไปถึงเด็กชายสุริยะอีกคน ซึ่งตอนนี้กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่
“ทานได้ค่ะป้า ไม่ต้องห่วง ชุณห์ทานได้ทุกอย่าง”
สมจิตรหั่นผักต่อ พอเห็นหน้าหลานชายตัวน้อยของบ้าน อดชื่นชมไม่ได้โตขึ้นคงเป็นหนุ่มรูปงามสาวตามจีบกันเป็นทิวแถวแน่นอน
“คุณชุณห์น่าชังเสียจริงนะคะคุณเรน แบบนี้โตไปสาวๆ ได้ตามมาถึงบ้านแน่”ป้าสมจิตรแซว
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะป้า”เรนิกาหัวเราะแผ่ว
