หกปีผ่านไป
ร่างบางสาละวนกับเด็กชายตัวน้อยที่กำลังเข้าเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่ง คุณแม่จัดการสวมชุดนักเรียนแล้วหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายบนหลังของลูกชายแล้วจูงมือมายังรถฟอร์จูนเนอร์สีขาวซึ่งมีพี่ชายรออยู่ก่อนแล้ว ร่างเล็กกระโดนขึ้นนั่ง เรนิกาเปิดประตูด้านหน้าคู่คนขับ
“ชุณห์ วันนี้เรียนวันแรกตื่นเต้นไหม”รัชพลถามแล้วมองผ่านกระจกหน้า
“ไม่ครับพ่อ”
“ชุณห์อย่าลืมที่พ่อสอนนะ”
“ชุณห์จำได้ครับ เราต้องเด่น เราต้องดังกว่าใคร ผมนี่มีเสน่ห์ที่สุด จนสาว ๆ ต้องเหลียวหลัง”เด็กชายตัวน้อยท่องออกมาตามคำสั่งพ่อ ที่พร่ำสอนหลายวัน รัชพลหัวเราะร่าด้วยความยินดี
“พี่พลไปสอนอะไรชุณห์แบบนั้นกันคะ!”
“แหม... ผู้ชายก็แบบนี้แหละ เรนจะไปเข้าใจอะไร”
“ไม่ต้องมาพูดดีเลยค่ะพี่พล พี่เองทำเป็นสอนลูกดี เอาเข้าจริงตัวเองยังหาไม่ได้สักคน”เรนิกาแขวะทันที คนฟังเงียบกริบถอนหายใจเฮือกใหญ่
รถจอดเทียบหน้าโรงเรียนคุณแม่ยังสาวรีบจูง
