แสงแรกแห่งใจ

ตอนที่ 7

วิรงรองเห็นถึงความผิดปกติรีบโอบกอดบุตรชายไว้ ถึงต้องบังคับยังไงเสียเธอจะให้ลูกหมั้นให้ได้ ความสดใสของเรนิกาจะช่วยเยียวยารักษาแผลใจให้บุตรชายเธอได้ เพราะไม่เคยเห็นมาก่อนที่ตาทิวาจะพาผู้หญิงคนไหนนั่งรถหรือพูดคุยได้เช่นหนูเรนอีกแล้ว

“แค่หมั้นลูก... หากเข้ากันไม่ได้ลูกถอนหมั้นก็ได้ แม่ไม่ได้ให้ลูกแต่งงานกับหนูเรนตอนนี้สักหน่อย ทำเพื่อแม่หน่อยนะ”

ทิวากรนิ่งเงียบ ไม่ต้องศึกษา... ก็พอรู้ เรนิกาสดใส สวยงามเกินกว่าผู้ชายเช่นเขาจะได้มาครอบครอง เขาจะไม่สร้างความสัมพันธ์อันใดให้เธอต้องเจ็บเหมือนกับเขาเด็ดขาด

ร่างสูงใหญ่ต้องหยุดเท้าในยามเช้า เมื่อมารดาหยุดยืนตรงหน้าเขา วิรงรองเท้าเอวมองบุตรชายสีหน้าไม่พอใจ ทิวากรเอียงคอถอนใจออกมา ความอึดอัดแผ่กระจายรอบบ้าน เขาพยายามหลีกเลี่ยงด้วยไม่ต้องการหมั้นกับเรนิกา แต่มารดาก็ยังพยายามคะยั้นคะยอ

“แกให้ความสุขฉันไม่ได้เลยหรือไงตาทิวา แค่หมั้นมันจะไปยากอะไรนักหนา หรือแกต้องเห็นแม่ตายไปเสียก่อนถึงจะยอมทำตาม!”

ถ้อยคำประชดประชันสร้างความอึดอัดให้กับคนฟังไม่น้อย ทิวากรขบกรามแววตาสะท้อนความเจ็บปวดยากจะรักษาออกมา

“ก็ได้ครับแม่ ผมตกลงผมจะทำทุกอย่างที่แม่ต้องการ แม่เลิกพูดประชดประชันผมแบบนี้เถอะ!”น้ำเสียงตัดพ้อบอกมารดา ชายหนุ่มพับแขนเสื้อเชิ้ตสีดำถึงข้อศอกแล้วโยนตัวนั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขก

วิรงรองเห็นท่าทางบุตรชายรีบเข้าไปปลอบใจ มือแม่ยกขึ้นโอบไหล่ลูกไว้ แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“แม่เป็นห่วงเรานะตาทิวา แม่มีลูกชายอยู่คนเดียว เชื่อแม่สักครั้งนะลูกนะ”พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ

“แล้วผมต้องทำอะไรบ้างล่ะครับ”

“พาหนูเรนไปลองแหวนหมั้น แม่นัดไว้แล้วล่ะ”

ทิวากรลุกยืนสาวเท้าถึงรถคันโปรด สีดำ... มองดูมันแล้วนึกถึงตัวเองเจ้ารถคันนี้มันคงมีดมนตามเจ้าของ มือเอื้อมเปิดประตูรถสตาร์ทออกไป ไม่รู้ว่าเรนิกาคิดอะไรถึงได้ยอมรับหมั้นเขา ทั้งๆ ที่เธอน่าจะรู้ว่าเขาไม่ต้องการ

รถจอดเทียบหน้าบ้านสายตาเขามองเห็นเรนิกายืนอยู่กับมารดา ร่างสูงรีบลงจากรถยกมือไหว้พาวินีเธอรับไหว้ แล้วดันตัวลูกสาวให้มายืนด้านหน้า

“สวัสดีค่ะพี่ทิวา”เรนิกามองเขาแล้วยกมือไหว้

“สวัสดีครับ”ทิวากรรับไหว้

“แม่ฝากน้องด้วยนะทิวา”พาวินีแทนตัวเองแล้วฝากฝัง

“ครับ”

เรนิกาเหลือบมองเห็นสีหน้าของเขาแปลกๆ ไป ถึงแม้จะรู้สึกแต่เธอพยายามตัดความคิดเหล่านั้นไป เขาเดินไปถึงรถเปิดประตูนั่งประจำที่คนขับ ระหว่างนั้นเรนิการีบขึ้นรถตามเขาไป ระหว่างทางเป็นช่วงเวลาแสนอึดอัดความเงียบก่อเกิดภายในรถ สีหน้าท่าทางของเขาไม่สนใจเธอเลยสักนิด จนกระทั่งรถเคลื่อนมาจอดหน้าร้านเพชรแห่งหนึ่ง ทิวากรลงมาจากรถพร้อมกับเธอ

พนักงานเดินมาต้อนรับเราถึงที่ เรนิการีบก้าวเท้ายาวเดินตามอย่างรวดเร็ว รับรู้ได้เลยว่าเขาแปลกไปจริงๆ ตั้งแต่มายังไม่พูดคุยกันเลยสักคำ

“วงนี้ดีไหมคะพี่ทิวา”เธอหันไปถามเขา เห็นแววตาเรียบนิ่งส่งมา

“ก็ดี”

เป็นแบบนี้ทั้งวัน ไม่ว่าเธอจะเลือกวงไหนเขาก็ตอบว่าดีทั้งนั้น สายตายังมองออกนอกกระจกร้านมากกว่ามองมาทางเธอเสียอีก

“เอาวงนี้แล้วกันค่ะ”หันไปบอกพนักงาน เห็นท่าทางของเขายังคงไม่ใส่ใจเหมือนเช่นเดิม

เรนิกาออกมานอกร้านพร้อมกับเขา ไม่เข้าใจ มีอะไรบางอย่างทำให้เธอสับสน พี่พสินบอกว่าพี่ทิวามีปมบางอย่าง อยากรู้ว่ามันคือเรื่องอะไรกันแน่ เพราะเรื่องนี้ทำให้พี่ทิวาต้องปิดกั้นตนเองจากผู้หญิงใช่หรือเปล่า

“พี่ทิวาค่ะ”เรียกเขาเพราะต้องการถาม แต่เหมือนว่าคนถูกเรียกจะไม่ได้ฟังเธอเลย

หมับ!

ท่อนแขนแกร่งถูกจับ เธอรั้งเขาให้หันมาเผชิญหน้า บรรยากาศแบบนี้ไม่ต้องการ มันอึดอัด ให้ความรู้สึกเหมือนตัวเธอเป็นแค่ผู้หญิงที่ต้องการจับผู้ชายเท่านั้น

“มีอะไรเหรอ?”เขาหันมาถามสีหน้าเย็นชา แววตาหมางเมิน

“พี่ไม่ต้องการหมั้นกับเรนใช่ไหม”ดวงตาร้อนผ่าวขึ้นมา ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย

เขาชะงักขบกรามแน่นดวงตาคู่นั้นที่มองมา เกลียด... ทำไมเธอจะต้องแสดงสีหน้าเหมือนกับผู้หญิงคนนั้นด้วย อย่ามาร้องไห้ต่อหน้า อย่า... มองเขาด้วยสายตาแบบนั้น อย่าทำให้เขาทรมานมากไปกว่านี้อีกเลย

“ปล่อย!”เผลอตวาดสะบัดแขนอย่างไม่รู้ตัว เรนิกาสะดุ้งมองเขาด้วยความตกใจ

ทิวากรหน้าถอดสีเมื่อได้สติตนเองนั้นทำอะไรลงไป มือข้างหนึ่งยกเท้าเอวอีกข้างกุมขมับไว้แน่น หันเหลือบมองผู้หญิงอีกคนเห็นน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง ดวงตาเรียวคมเบิกกว้างด้วยความตกใจ มือข้างกุมขมับเอื้อมหมายจับแต่กลับชะงักค้างไว้อย่างนั้น

“เรนทำอะไรผิด เรนอยากจะรู้ ทำไมพี่ทิวาต้องทำกับเรนแบบนี้ด้วยคะ!”น้ำเสียงตัดพ้อพรั่งพรูออกมา “เรนก็แค่... ชอบพี่มากเท่านั้นเอง เรนชอบพี่ทิวาได้ยินไหมคะ!”หันหลังวิ่งออกมาทันที สายตาเธอพร่ามัวไปหมดมองไม่เห็นทาง ไม่เอาอีกแล้ว ไม่รู้จะทำยังไงให้พี่ทิวายอมเปิดใจ

“เรนเดี๋ยว อย่าทำแบบนี้มันอันตราย!”ชายหนุ่มร้องเรียกวิ่งตาม เมื่อเห็นว่าร่างบางไม่มีทีท่าว่าจะหยุดวิ่งหรือระแวดระวังอันตรายจากรถรารอบตัวเลย

หูอื้อไปหมด น้ำตาบ้าบอก็ไม่หยุดไหล เรนิกา... เธออ่อนแอขนาดนี้เลยหรือไง ผู้ชายเขาไม่ได้ชอบพอต้องทำเหมือนตัวเองอกหักเป็นบ้าเป็นหลังไปได้ ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ นึกตำหนิตัวเองจริงๆ ที่ปล่อยใจง่ายดาย

เอี๊ยด!

รถวิ่งสวนมาเบรกกะทันหัน

หมับ!

เอวบางถูกรวบแล้วกระชากเข้ามาหาตนเองทิวากรโอบกอดเธอไว้แน่นด้วยความตกใจ รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายใจเต้นโครมครามสีหน้าตระหนก ลมหายใจยังหนักหน่วงเพราะเพิ่งผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมาหมาดๆ

“พวกคุณทำอะไรกัน ไม่เห็นหรือไงว่ารถวิ่งอยู่ ทำไมวิ่งออกมาไม่ดูบ้าง คนอื่นเขาเดือดร้อนไม่รู้หรือไง!”คนขับรถเปิดประตูลงมาต่อว่า แล้วเคลื่อนรถออกไป