Seeing You

Wounded

Chapter 10

KRIIING!

Nang tumunog ang bell, saka lang ako bumalik sa katotohanan.

“Okay class,” sabi ng aming guro for our last subject today. “Make sure to review your notes for a quiz on our next meeting.”

“Yes Ma’am,” sagot naman naming lahat. Inayos ko naman agad ang gamit ko.

Pagkalabas ko ng classroom, sa Student Council room muna ako dumaan para i-check ang ilang bagay bago ako lumabas ng paaralan. Sakto pagkalabas ko, nagtext si Ma’am Lani for a photo shoot tonight. Walang sabi-sabi na pumunta naman ako sa studio… pero sa totoo lang, kanina pa ako binabagabag ng kalooban ko dahil lang sa mukha ng makulit na Ashen West student na iyon.

Pagkarating ko sa studio at syempre, nakapalit at naka make-up na as Ninya, sabay kinausap na rin si Ma’am Lani,

“Hi Ninya,” bati agad sa akin kaya nilingon ko ang nagsalita.

Tumambad sa harap ko ang lalaking iyon habang may hawak-hawak na camera. “Glad you came,” saya niyang sabi.

Ngumiti ako saglit bilang sagot pero agad ko rin siyang tinalikuran para tuluyang kausapin si Ma’am Lani. Do I look rude sa ginawa ko? Maybe I am pero naasar ako ngayon… dahil sa mukha niya.

“Mukhang andito na lahat,” sabi ni direk. “Let’s start.”

Agad naman kaming pumunta sa mga posisyon namin at sinimulan ang photo shoot para sa isang damit. I did my best as the model at buti nakaka concentrate ako ngayon for this photo shoot di tulad nung isang araw… kahit siya na naman ang photographer ngayon. In fairness, nung nakita ko yung product kung saan nag-model ako, ang ganda ng pagkakakuha niya. Hindi ko nga alam kung sadyang na-edit lang yun o di kaya magaling lang talagang photographer ang lalaking yun.

“Okay. Good job everyone. Let’s take 5.”

Nang mag-break kami at makalapit ako kay Ma’am Lani, the usual, she gives me water at uupo ako to rest. My make-up artist would retouch my face habang sasabihan ako ni Ma’am Lani for some pointers and advice for my modelling. After that, while resting, hindi ko alam kung bakit pero napapatingin ako kung saan nakatayo ang photographer ko ngayon.

Napapakunot pa nga ako ng noo habang nakatitig sa kanya dahil sa asar. Naasar ako hanggang ngayon dahil… malabo pa rin ang mukha niya. Sinabi na nga niya na kamukha niya ang White King na yun, bakit hindi man lang luminaw kahit kaunti ang mukha niya?

Kabisadong-kabisado ko ang mukha ng White King nila dahil siya nga ang karibal ko at parang nakaukit na ang mukha niya sa utak ko para lang paalalahanin sa sarili ko na siya ang worst enemy ko. Kung ganun nga ang mukha niya, pinikit ko ang mga mata ko.

Concentrate Ninya. Concentrate mo sa isipan mo how Naite looks like. He has chinito eyes, medyo matangos na ilong and well… have fine lips I guess. Alalahanin mo mukha niya and concentrate, then…

Binuksan ko ang mga mata mo. Tada! That’s how Nathan should look like also. Dapat hindi na malabo ang mukha niya sa paningin mo… pero walang nangyari. Ang galing di ba? Kahit may kapangyarihan ang mga mata ko to see through, wala naman siyang magic para gawin ang iniisip ko kanina.

Napabuntong hininga nalang ako dahil doon at nakatingin pa rin sa kung saan siya nakatayo, but this time, hindi na nakakunot ang noo ko. My face is full of wonder… wondering kung bakit ganun?

Bakit kahit may ideya na ako kung anong itsura niya, ganun pa rin ang mukha niya, malabo? Sino ka ba Nathan?

“Huy Ninya,” tawag ni Ma’am Lani kaya bumalik ako sa katotohanan at napatingin sa kanya.

“Kung makatitig ka parang natutunaw na yung tinititigan mo. Kanina pa yan ah,” sabi ni Ma’am Lani.

Bahagya akong nagulat sa sinabi ni Ma’am. “Ah hehe. Madami lang iniisip Ma’am.”

“Ayan ka na naman sa madami mong iniisip,” sabi naman ni Ma’am. “Lagi nalang yan ang rason mo. Napapadalas na nga yang pag-da-daydream mo.”

Hindi naman ako nakaimik sa sinabi niya. “Ano bang problema?” tanong niya.

Hindi ako makatingin kay Ma’am nang tanungin niya iyon. Alam ko yun. Aware naman na ako sa sarili ko sa pag-da-daydream ko. Eh kasi naman kahit saan ako pumunta, sa school man yan o sa trabaho, yang malabong mukha ns photographer na Ashen West student na yan ay laging nandoon. At siya lang naman ang nag-iisang rason kaya nagkakaganito ako. Nagsimula naman itong lahat dahil sa kanya.

“Oy teka, teka. I smell something fishy,” sabi bigla ni Ma’am kaya nakuha niya ang atensyon ko. “Tapatin mo nga ako Ninya.”

Bigla siyang lumapit sa akin para ibulong ang sasabihin. “Nabihag ka na rin ba ng bagong chinitong photographer na yun?”

Tuluyan akong nagulat sa sinabi ni Ma’am. Hindi nga ako makaimik… pero ang nakakainis sa lahat, nang maproseso ng utak ko ang binulong ni Ma’am,

“Ay naku Ninya,” Ma’am exclaimed. “Ang obvious mo naman. Nasa mukha mo na ang sagot.”

Bumalik ako sa katotohanan nang sabihin niya iyon at napahawak pa sa mukha ko dahil doon. Ano? Teka!

“Ma-ma’am,” nauutal kong sabi. “Ma’am hindi yun ang rason—“

“No need to explain dear. Gets ko naman eh,” ngisi niya pa.

“Pero Ma’am—“

“Okay crew. Let’s get back to business,” sigaw bigla ni direk kaya naputol ang sasabihin ko.

“Oh ayan na pala,” sabi naman ni Ma’am. “Go Ninya. Naghihintay na siya o,” and smirked at me even more.

Parang napa ‘jaw drop’ ako sa ginawa ni Ma’am at walang nagawa kundi pumunta nga sa posisyon ko. Hindi ko alam kung hihinahon ba ako dahil hindi alam ni Ma’am ang prinoproblema ko o maasar dahil yun ang na-gets niya kung bakit ako nag-da-daydream at tumititig kay Nathan. Pero ang pinaka sa lahat… hindi ko alam kung bakit ako namula sa sinabi ni Ma’am!

Ugh. Naglabas na naman ako ng buntong hininga dahil doon and did my job. This time, hindi na naman ako maka-concentrate dahil nakikita ko si Ma’am sa pang-aasar niya sa akin sa photographer na kumukuha sa akin.

“Hey Ninya, look here.”

Nang sabihin niya lang yun… nang sabihin lang yun ni Nathan, napatingin naman ako sa kanya at sakto,

“There. Much better,” Click! he commented.

After that simple happening, parang bumalik ako sa katotohanan at nakapag-concentrate muli sa ginagawa ko. And also, while staring that fuzzy face he has, bumalik sa akin ang tungkol sa request niya kahapon, at hindi ko alam kung bakit. But somehow…

I think I have decided.

Kinabukasan, nung recess time na, agad akong dumiretso sa border wall at umaasa na nandoon na siya pero, wala pa siya kaya nanatili nalang ako sa lugar ko.

Napaaga ba ako? Napatingin pa ako sa relo ko at mukhang tamang-tama lang naman ang dating ko. O baka naman iba ang tanong ko dapat… darating ba siya?

…naghintay ako. Well, kung sakaling aware kayo, every time na tatanungin ko lang yan sa sarili ko, sakto na dumadating siya para sagutin lang ako ng pangyayari kaya ito, naghihintay ako ngayon na sampalin ako muli ng katotohanan… pero 15 minutes na ata, wala pa rin siya. 30 minutes lang ang recess namin.

Naglabas ako ng buntong hininga. Kakaiba talaga ang pangyayari. Dati, darating siya kung ayaw ko dumating siya tapos ngayon, kung saan ako naman ang naghihintay sa presensya niya, hindi siya darating. Ang galing. Ibibigay niya kung anong ayaw mo.

Napabuntong hininga na naman ako dahil doon. Kung ganun pala, edi balik nalang tayo sa rason kung bakit ako pumupunta dito. Naglabas ako ng notebook ko for the notes I have to review para sa quiz… pero kahit binuksan ko na ang notebook ko sa harapan ko, nakatulala naman ako sa isang page dahil nawawala na naman utak ko.

“Black King?”

Nang may nagsalita, bumalik na naman ako sa katotohanan at napalingon sa nagsalita. Hindi ako nakaimik.

“Dumating ka,” sabi ni Nathan. “Kanina ka pa ba diyan?”

Bahagya akong nagulat sa tanong niya. “Uuhh…”

“Akala ko hindi ka pumupunta dito pag recess,” sabi niya naman. “Buti uhm hindi ka masyadong busy.”

“Uhm…” simula ko. “…ang totoo niyan…” I paused at nahagilap ang relo ko at nakita ang oras na kinagulat ko.

“Oh shacks!” gulat ko namang sabi kaya napatayo ako agad at inayos ang gamit ko.

“Oh,” sabi naman ni Nathan. “Mukhang may gagawin ka pala.”

Napatigil ako nang magsalita siya at napatingin sa kanya.

“The usual,” dagdag niya. “Alam ko namang aalis ka because I’m a stranger to you.”

Nang sabihin niya yun, parang nanigas ako sa lugar ko. Sinimulan akong makonsensya dahil doon. I know I have been too harsh to him. Alam ko namang naintindihan niya dahil sa magkabilaan kaming paaralan pero, siguro nga. Sumosobra na ako.

“Hindi ako aalis to ignore you once again,” sabi ko naman. “5 minutes nalang kasi before time at naalala ko na may quiz pala kami for the next subject kaya nagmamadali ako.”

I looked at him, sitting on the wall. “Kanina pa ako naghihintay dito dahil kailangan kitang makausap. Dahil sa wala nang time, pwede ba nating ituloy mamayang lunch?”

Kita ko ang pagkagulat sa pag-galaw niya pero hindi siya umimik. Siguro dahil hindi siya makapaniwala sa sinabi ko. Napangiti ako just by that thought.

“Agahan mo mamaya para madami tayong pwedeng pag-usapan hah?” ngiti ko sa kanya bago ako tuluyang umalis pabalik sa classroom ko.

Mabuti nalang at sandali kong nakalimutan ang ginawa ko kanina kaya nakapag-concentrate ako sa quiz at nasagutan ang mga iyon ng tama pero right after the quiz, hindi ko alam kung paano pero pinaalala agad ng utak ko ang ginawa ko doon sa border wall.

I can’t believe na ginawa ko yun sa harapan niya! Hindi ko pinagsisihan ang sinabi ko kanina pero ang ngumiti sa harap niya… yun ang hindi talaga ako makapaniwala! Ano bang ginagawa mo Nia? You’re letting your guard down again. Remember, you’re a serious Black King of Raven East at ang ngumiti sa harap ng isang Ashen West student, parang nilabag mo ang matagal mo nang pinang hahawakang mga prinsipyo.

Pero dumating pa rin ako agad sa border wall ng maaga. Ako na naman ang nauna at nagmukha akong excited dahil sa aga ng pagdating ko. Hayst, what is happening to me?

I was expecting na maaga rin siyang darating dahil sa sinabihan ko naman siya kanina pero… lumipas na ang 10 minuto at wala pa rin siya. Napabuntong hininga na naman ako dahil doon.

Siguro hindi siya naniwala na darating ako. Hayst. Pinagsisihan ko pang ngumiti sa harap niya pero wala naman palang epekto yun sa isang tulad niya. Prinoblema ko pa kanina na baka I’m getting vulnerable right in front of him dahil nagawa kong ngumiti sa kanya at gawin niya iyong weakness ko as the Black King.

Pero mukhang nagiging tama na ang hinala ko. Kung anong ayaw mo, yun ang ibibigay sa iyo kaya yan. Bahala na kung darating siya o hindi. Balik ulit tayo sa pagnamnam ng katahimikang ginugusto natin sa lugar na ito.

“…Black…”

May narinig akong mahinang boses.

“Black…King…”

Napalingon ako dahil kahit mahina ang boses na iyon, narinig ko iyon. Parang may tumatawag sa akin sa kabila ng border wall. Napatanggal naman ako ng eyeglasses ko agad and look through the wall dahil sa mga narinig ko. Kung hindi ako nagkakamali…

Nagulat ako sa nakita ko behind the wall.

“Nia…” he called at walang sabi-sabi na sinuot ko muli ang eyeglasses ko at may mga gamit na kinuha muna sa bag ko bago ko sinubukang umakyat ng wall.

Bahala na kung trespassing itong ginagawa ko pero alam ko kung anong nakita ko behind the wall. Pagka-akyat ko, nakita ko siya na nakaupo sa lupa at nakasandal ang kanyang half-body sa wall. Napababa naman ako agad nang makita ang kondisyon niya.

“Black King…” he said between his breathes. “Anong… ginagawa mo…?”

Kahit paputol-putol ang sinabi niya, naintindihan ko siya pero hindi sinagot ang tanong niya.

“Baka may… makahuli sa iyo…”

Hindi ko muli pinansin ang sinabi niya at nagsimulang kumuha ng cotton at nilagyan ng alcohol kong dala.

“Pasensya na kung medyo mahapdi ito,” sabi ko naman pabalik at maglalagay na sana sa mukha niya pero bahagya akong napatigil… dahil sa kalabuan ng mukha niya.

Sa kaloob-looban ko, naasar na naman ko dahil madali lang sana gamutin ang mga sugat kung malinaw lang sana ang mukha niya. Alam ko na ang mukha niya ang sugatan dahil kahit malabo ang mukha niya, kita ko ang ilang red at violet na tingin ko kulay ng dugo at mga pasa niya.

Heh bahala na. Sinubukan kong lagyan ang alam kong namumula na part at pagdapo ng cotton doon,

“Aray sss…” mahapdi niyang sabi.

“Sorry, sorry,” sabi ko naman. “Tiisin mo muna ang hapdi.”

Nagpatuloy akong maglagay at madalas siyang magreklamo.

“Teka… mata ko naman yang… nilalagyan mo,” sabi niya.

“Ay sorry,” sabi ko nalang.

“Aray,” reklamo niya na naman. “Parang pinapakain mo naman sa akin… yung cotton Black King.”

“Sorry na nga,” sagot ko naman. “Keep still kasi.”

“Sigurado ka ba na alam mo ang ginagawa mo Black King? Parang pinapalala mo naman ang mga sugat sa mukha ko.”

Nang sabihin niya iyon, doon na ako napatigil at naglabas ng buntong hininga.

“Sorry,” sabi ko na naman. “Sinusubukan ko lang na linisin ang mga sugat sa mukha mo para hindi siya ma-infect.”

Hindi siya umimik pabalik. “Ano ba kasing nangyari sa iyo? Bakit nasugatan yang mukha mo?” mga tanong ko sa kanya.

He paused first bago sumagot. “May nakabugbugan lang. Nakabangga ko kasi yung White Bishop namin.”

I paused para isipin ang sinabi niya. White Bishop… ah, si Oliver, ang mala-higanteng White student. No wonder.

“Kung ganun, bakit ka pa dumiretso dito kung ganyang sugatan ka?” sermon ko sa kanya. “Dumiretso ka dapat sa clinic niyo.”

He paused once again pero ramdam ko na umiba ang expression ng mukha niya… na parang ngumingiti siya.

“Di ba sabi mo dapat agahan kong pumunta dito?” sagot niya naman. “May pag-uusapan pa tayo di ba?”

Napatahimik naman ako sa sinabi niya.

“Kung hindi ko lang nakabangga si White Bishop, kanina pa ako dapat nandito. Uunahan pa nga sana kita,” dagdag niya. “Saka…”

He paused at inangat ang malabo niyang mukha para makapantay sa akin. “…minsan lang mangyari yung ginawa mo kanina kaya alam kong seryoso ka na may pag-uusapan tayo.”

Bigla siyang lumapit kaunti sa akin. “I wouldn’t miss it for the world ang pag-uusap na ito… at ang mga ngiting iyon.”

Bahagya akong nagulat sa sinabi at ginawa niya kaya napaatras ako, sabay napatayo at umakyat pabalik sa border wall.

“Uy teka lang Black King. Hindi ka naman mabiro o,” bawi niya naman agad.

Napatigil ako sa tuktok ng border wall, kung saan lagi siyang umuupo, at ako naman ang umupo doon. Hindi ako umimik at nakatalikod ako sa kanya.

Ayaw kong humarap sa kanya. Ang unfair kasi ako, hindi ko man lang malaman-laman kung anong mga pinapakita ng malabo niyang mukha habang siya, pwede niyang makita ang pamumula ko. Hindi ko alam kung papaano ko ba naramdaman kanina na nakangiti siya sa akin pero rinig ko on how genuine he is when he mentioned those words… kaya naging rason para mamula ako.

Oh shacks! Ano ba itong iniisip ko?!

“Huy Black King,” tawag niya muli kaya bumalik nanaman ako sa katotohanan. “Balik ka rito. Hindi mo pa tapos linisin ang mga sugat ko.”

Napakunot ako ng noo behind him. “Sa clinic mo nalang ikaw magpalinis at magpagamot. Reklamo ka lang naman ng reklamo.”

Mamaya, sa kalabuan pa ng mukha niya, matuluyan ko ngang malagyan ang mata niya at ako pa ang rason para mabulag siya.

“Hindi na ako magrereklamo, promise,” pangako niya naman. “Kaya balik ka na rito.”

Naglabas naman ako ng buntong hininga. “Okay na yan,” sagot ko naman. “Mas maganda kung mga nurse ang mag-asikaso sa mga sugat mo. Besides, tulad nga ng sinabi mo kanina, baka may makahuli pa sa akin na trespassing.”

“Eei Black King naman,” he said like a child.

I ignored him by rolling my eyes na nakatalikod pa rin sa kanya.

“Anyways,” sabi ko nalang sabay tinanggal ko ang eyeglasses ko at sinabit sa ribbon ko. “Mukhang malapit na mag-bell for the next subject kaya didiretsahin na kita sa kung anong dapat pag-uusapan natin ngayon.”

I opened my eyes and now, I can see 360 degrees around me. Kahit medyo malabo, aware ako sa mga nakikita ko. “Payag na ako sa pagtulong sa iyo tungkol sa amnesia mo.”

Kita ko ang bahagyang pagkagulat niya at akala ko hindi siya makakaimik pabalik sa gulat niya pero agad-agad,

“Talaga?” saya niyang tanong. “What made you change your mind?”

Hindi ako nakaimik agad sa tanong niya dahil nahirapan akong sumagot… dahil ang sagot ay ako lang naman ang nakakaranas. Sa mga mata ko lang naman malabo ang mukha niya.

“Basta. Nakonsensya lang ako,” sagot ko sa kanya. “Huwag mo na akong pilitin baka magbago na naman desisyon ko.”

“Okay,” sagot niya naman agad. “Sabi mo eh.” Mabuti naman at hindi siya nagpumilit.

“So yun lang,” sabi ko. “Bukas nalang natin pag-usapan kung anong plano mo at kung anong maitutulong ko,” at baba na sana ako sa wall nang,

“Sandali,” sabi niya kaya napatigil ako.

Kahit nakatalikod pa rin ako sa kanya, kita ko ang dahan-dahan niyang pagtayo sa kanyang lugar at inangat ang ulo para tignan ako kung saan ako nakaupo.

“Salamat,” he said. “Salamat sa paggamot ng mga sugat ko.”

Naglabas naman ako ng buntong hininga. “Sabi mo sa ginawa ko, pinalala ko lang ang mga sugat sa mukha mo.”

He chuckled at what I said. “Hindi naman. In fact, ang laki nga ng tinulong mo,” rinig ko ang saya sa boses niya.

“Mm,” I replied. “You’re welcome.”

Akala ko wala na siyang idadagdag kaya tatalon pababa na sana ako muli nang,

“Saka nga pala,” sabi niya kaya napatigil na naman ako.

“Ano na naman?” reklamo ko na. Nakakainis na kasi. Palagi niya akong pinipigilan.

“Haha last na ito,” tawa niya pa.

“Ano nga yun?” irita kong tanong. “Bilisan mo dahil malapit na—“

“Nia,” sabi niya.

Nang sabihin niya lang ang pangalan ko, napatigil ako sa pagsalita at napalingon kung saan siya ng di oras… na tuluyang kinagulat ko.

He’s genuinely smiling at me.

“Salamat dahil pumayag kang tulungan ako. I really do appreciate that,” he said.

Hindi ako nakaimik sa sinabi niya at nagsimula siyang maglakad paalis. Pinanuod ko siyang umalis at nang tuluyan na siyang nakaalis, binalik ko ang tingin ko sa harap ko habang nakaukit pa rin ang gulat sa aking mukha.

Did I mention that right? Nakita ko talaga yun?

Nakita kong ngumiti siya sa akin?

KRIIING! Tunog ng bell kaya ako bumalik sa katotohanan at nagmadaling bumaba ng wall. Inayos ko muna ang mga gamit ko sabay tumakbo papunta sa classroom ko.

Kahit binabagabag ako tungkol sa revelation kanina, somehow, hindi siya distraction sa akin kasi parang na-realize ko rin kung bakit nakita ko nga ang mga ngiting yun, kahit ang labi lang ng mukha niya.

Di ba dahil sa sinabi niya ngang kamukha niya si Naite Gomez?ayon… dahil sa mukha niya.

“Mukhang andito na lahat,” sabi ni direk. “Let’s start.”

Agad naman kaming pumunta sa mga posisyon namin at sinimulan ang photo shoot para sa isang damit. I did my best as the model at buti nakaka concentrate ako ngayon for this photo shoot di tulad nung isang araw… kahit siya na naman ang photographer ngayon. In fairness, nung nakita ko yung product kung saan nag-model ako, ang ganda ng pagkakakuha niya. Hindi ko nga alam kung sadyang na-edit lang yun o di kaya magaling lang talagang photographer ang lalaking yun.

“Okay. Good job everyone. Let’s take 5.”

Nang mag-break kami at makalapit ako kay Ma’am Lani, the usual, she gives me water at uupo ako to rest. My make-up artist would retouch my face habang sasabihan ako ni Ma’am Lani for some pointers and advice for my modelling. After that, while resting, hindi ko alam kung bakit pero napapatingin ako kung saan nakatayo ang photographer ko ngayon.

Napapakunot pa nga ako ng noo habang nakatitig sa kanya dahil sa asar. Naasar ako hanggang ngayon dahil… malabo pa rin ang mukha niya. Sinabi na nga niya na kamukha niya ang White King na yun, bakit hindi man lang luminaw kahit kaunti ang mukha niya?

Kabisadong-kabisado ko ang mukha ng White King nila dahil siya nga ang karibal ko at parang nakaukit na ang mukha niya sa utak ko para lang paalalahanin sa sarili ko na siya ang worst enemy ko. Kung ganun nga ang mukha niya, pinikit ko ang mga mata ko.

Concentrate Ninya. Concentrate mo sa isipan mo how Naite looks like. He has chinito eyes, medyo matangos na ilong and well… have fine lips I guess. Alalahanin mo mukha niya and concentrate, then…

Binuksan ko ang mga mata mo. Tada! That’s how Nathan should look like also. Dapat hindi na malabo ang mukha niya sa paningin mo… pero walang nangyari. Ang galing di ba? Kahit may kapangyarihan ang mga mata ko to see through, wala naman siyang magic para gawin ang iniisip ko kanina.

Napabuntong hininga nalang ako dahil doon at nakatingin pa rin sa kung saan siya nakatayo, but this time, hindi na nakakunot ang noo ko. My face is full of wonder… wondering kung bakit ganun?

Bakit kahit may ideya na ako kung anong itsura niya, ganun pa rin ang mukha niya, malabo? Sino ka ba Nathan?

“Huy Ninya,” tawag ni Ma’am Lani kaya bumalik ako sa katotohanan at napatingin sa kanya.

“Kung makatitig ka parang natutunaw na yung tinititigan mo. Kanina pa yan ah,” sabi ni Ma’am Lani.

Bahagya akong nagulat sa sinabi ni Ma’am. “Ah hehe. Madami lang iniisip Ma’am.”

“Ayan ka na naman sa madami mong iniisip,” sabi naman ni Ma’am. “Lagi nalang yan ang rason mo. Napapadalas na nga yang pag-da-daydream mo.”

Hindi naman ako nakaimik sa sinabi niya. “Ano bang problema?” tanong niya.

Hindi ako makatingin kay Ma’am nang tanungin niya iyon. Alam ko yun. Aware naman na ako sa sarili ko sa pag-da-daydream ko. Eh kasi naman kahit saan ako pumunta, sa school man yan o sa trabaho, yang malabong mukha ns photographer na Ashen West student na yan ay laging nandoon. At siya lang naman ang nag-iisang rason kaya nagkakaganito ako. Nagsimula naman itong lahat dahil sa kanya.

“Oy teka, teka. I smell something fishy,” sabi bigla ni Ma’am kaya nakuha niya ang atensyon ko. “Tapatin mo nga ako Ninya.”

Bigla siyang lumapit sa akin para ibulong ang sasabihin. “Nabihag ka na rin ba ng bagong chinitong photographer na yun?”

Tuluyan akong nagulat sa sinabi ni Ma’am. Hindi nga ako makaimik… pero ang nakakainis sa lahat, nang maproseso ng utak ko ang binulong ni Ma’am,

“Ay naku Ninya,” Ma’am exclaimed. “Ang obvious mo naman. Nasa mukha mo na ang sagot.”

Bumalik ako sa katotohanan nang sabihin niya iyon at napahawak pa sa mukha ko dahil doon. Ano? Teka!

“Ma-ma’am,” nauutal kong sabi. “Ma’am hindi yun ang rason—“

“No need to explain dear. Gets ko naman eh,” ngisi niya pa.

“Pero Ma’am—“

“Okay crew. Let’s get back to business,” sigaw bigla ni direk kaya naputol ang sasabihin ko.

“Oh ayan na pala,” sabi naman ni Ma’am. “Go Ninya. Naghihintay na siya o,” and smirked at me even more.

Parang napa ‘jaw drop’ ako sa ginawa ni Ma’am at walang nagawa kundi pumunta nga sa posisyon ko. Hindi ko alam kung hihinahon ba ako dahil hindi alam ni Ma’am ang prinoproblema ko o maasar dahil yun ang na-gets niya kung bakit ako nag-da-daydream at tumititig kay Nathan. Pero ang pinaka sa lahat… hindi ko alam kung bakit ako namula sa sinabi ni Ma’am!

Ugh. Naglabas na naman ako ng buntong hininga dahil doon and did my job. This time, hindi na naman ako maka-concentrate dahil nakikita ko si Ma’am sa pang-aasar niya sa akin sa photographer na kumukuha sa akin.

“Hey Ninya, look here.”

Nang sabihin niya lang yun… nang sabihin lang yun ni Nathan, napatingin naman ako sa kanya at sakto,

“There. Much better,” Click! he commented.

After that simple happening, parang bumalik ako sa katotohanan at nakapag-concentrate muli sa ginagawa ko. And also, while staring that fuzzy face he has, bumalik sa akin ang tungkol sa request niya kahapon, at hindi ko alam kung bakit. But somehow…

I think I have decided.

Kinabukasan, nung recess time na, agad akong dumiretso sa border wall at umaasa na nandoon na siya pero, wala pa siya kaya nanatili nalang ako sa lugar ko.

Napaaga ba ako? Napatingin pa ako sa relo ko at mukhang tamang-tama lang naman ang dating ko. O baka naman iba ang tanong ko dapat… darating ba siya?

…naghintay ako. Well, kung sakaling aware kayo, every time na tatanungin ko lang yan sa sarili ko, sakto na dumadating siya para sagutin lang ako ng pangyayari kaya ito, naghihintay ako ngayon na sampalin ako muli ng katotohanan… pero 15 minutes na ata, wala pa rin siya. 30 minutes lang ang recess namin.

Naglabas ako ng buntong hininga. Kakaiba talaga ang pangyayari. Dati, darating siya kung ayaw ko dumating siya tapos ngayon, kung saan ako naman ang naghihintay sa presensya niya, hindi siya darating. Ang galing. Ibibigay niya kung anong ayaw mo.

Napabuntong hininga na naman ako dahil doon. Kung ganun pala, edi balik nalang tayo sa rason kung bakit ako pumupunta dito. Naglabas ako ng notebook ko for the notes I have to review para sa quiz… pero kahit binuksan ko na ang notebook ko sa harapan ko, nakatulala naman ako sa isang page dahil nawawala na naman utak ko.

“Black King?”

Nang may nagsalita, bumalik na naman ako sa katotohanan at napalingon sa nagsalita. Hindi ako nakaimik.

“Dumating ka,” sabi ni Nathan. “Kanina ka pa ba diyan?”

Bahagya akong nagulat sa tanong niya. “Uuhh…”

“Akala ko hindi ka pumupunta dito pag recess,” sabi niya naman. “Buti uhm hindi ka masyadong busy.”

“Uhm…” simula ko. “…ang totoo niyan…” I paused at nahagilap ang relo ko at nakita ang oras na kinagulat ko.

“Oh shacks!” gulat ko namang sabi kaya napatayo ako agad at inayos ang gamit ko.

“Oh,” sabi naman ni Nathan. “Mukhang may gagawin ka pala.”

Napatigil ako nang magsalita siya at napatingin sa kanya.

“The usual,” dagdag niya. “Alam ko namang aalis ka because I’m a stranger to you.”

Nang sabihin niya yun, parang nanigas ako sa lugar ko. Sinimulan akong makonsensya dahil doon. I know I have been too harsh to him. Alam ko namang naintindihan niya dahil sa magkabilaan kaming paaralan pero, siguro nga. Sumosobra na ako.

“Hindi ako aalis to ignore you once again,” sabi ko naman. “5 minutes nalang kasi before time at naalala ko na may quiz pala kami for the next subject kaya nagmamadali ako.”

I looked at him, sitting on the wall. “Kanina pa ako naghihintay dito dahil kailangan kitang makausap. Dahil sa wala nang time, pwede ba nating ituloy mamayang lunch?”

Kita ko ang pagkagulat sa pag-galaw niya pero hindi siya umimik. Siguro dahil hindi siya makapaniwala sa sinabi ko. Napangiti ako just by that thought.

“Agahan mo mamaya para madami tayong pwedeng pag-usapan hah?” ngiti ko sa kanya bago ako tuluyang umalis pabalik sa classroom ko.

Mabuti nalang at sandali kong nakalimutan ang ginawa ko kanina kaya nakapag-concentrate ako sa quiz at nasagutan ang mga iyon ng tama pero right after the quiz, hindi ko alam kung paano pero pinaalala agad ng utak ko ang ginawa ko doon sa border wall.

I can’t believe na ginawa ko yun sa harapan niya! Hindi ko pinagsisihan ang sinabi ko kanina pero ang ngumiti sa harap niya… yun ang hindi talaga ako makapaniwala! Ano bang ginagawa mo Nia? You’re letting your guard down again. Remember, you’re a serious Black King of Raven East at ang ngumiti sa harap ng isang Ashen West student, parang nilabag mo ang matagal mo nang pinang hahawakang mga prinsipyo.

Pero dumating pa rin ako agad sa border wall ng maaga. Ako na naman ang nauna at nagmukha akong excited dahil sa aga ng pagdating ko. Hayst, what is happening to me?

I was expecting na maaga rin siyang darating dahil sa sinabihan ko naman siya kanina pero… lumipas na ang 10 minuto at wala pa rin siya. Napabuntong hininga na naman ako dahil doon.

Siguro hindi siya naniwala na darating ako. Hayst. Pinagsisihan ko pang ngumiti sa harap niya pero wala naman palang epekto yun sa isang tulad niya. Prinoblema ko pa kanina na baka I’m getting vulnerable right in front of him dahil nagawa kong ngumiti sa kanya at gawin niya iyong weakness ko as the Black King.

Pero mukhang nagiging tama na ang hinala ko. Kung anong ayaw mo, yun ang ibibigay sa iyo kaya yan. Bahala na kung darating siya o hindi. Balik ulit tayo sa pagnamnam ng katahimikang ginugusto natin sa lugar na ito.

“…Black…”

May narinig akong mahinang boses.

“Black…King…”

Napalingon ako dahil kahit mahina ang boses na iyon, narinig ko iyon. Parang may tumatawag sa akin sa kabila ng border wall. Napatanggal naman ako ng eyeglasses ko agad and look through the wall dahil sa mga narinig ko. Kung hindi ako nagkakamali…

Nagulat ako sa nakita ko behind the wall.

“Nia…” he called at walang sabi-sabi na sinuot ko muli ang eyeglasses ko at may mga gamit na kinuha muna sa bag ko bago ko sinubukang umakyat ng wall.

Bahala na kung trespassing itong ginagawa ko pero alam ko kung anong nakita ko behind the wall. Pagka-akyat ko, nakita ko siya na nakaupo sa lupa at nakasandal ang kanyang half-body sa wall. Napababa naman ako agad nang makita ang kondisyon niya.

“Black King…” he said between his breathes. “Anong… ginagawa mo…?”

Kahit paputol-putol ang sinabi niya, naintindihan ko siya pero hindi sinagot ang tanong niya.

“Baka may… makahuli sa iyo…”

Hindi ko muli pinansin ang sinabi niya at nagsimulang kumuha ng cotton at nilagyan ng alcohol kong dala.

“Pasensya na kung medyo mahapdi ito,” sabi ko naman pabalik at maglalagay na sana sa mukha niya pero bahagya akong napatigil… dahil sa kalabuan ng mukha niya.

Sa kaloob-looban ko, naasar na naman ko dahil madali lang sana gamutin ang mga sugat kung malinaw lang sana ang mukha niya. Alam ko na ang mukha niya ang sugatan dahil kahit malabo ang mukha niya, kita ko ang ilang red at violet na tingin ko kulay ng dugo at mga pasa niya.

Heh bahala na. Sinubukan kong lagyan ang alam kong namumula na part at pagdapo ng cotton doon,

“Aray sss…” mahapdi niyang sabi.

“Sorry, sorry,” sabi ko naman. “Tiisin mo muna ang hapdi.”

Nagpatuloy akong maglagay at madalas siyang magreklamo.

“Teka… mata ko naman yang… nilalagyan mo,” sabi niya.

“Ay sorry,” sabi ko nalang.

“Aray,” reklamo niya na naman. “Parang pinapakain mo naman sa akin… yung cotton Black King.”

“Sorry na nga,” sagot ko naman. “Keep still kasi.”

“Sigurado ka ba na alam mo ang ginagawa mo Black King? Parang pinapalala mo naman ang mga sugat sa mukha ko.”

Nang sabihin niya iyon, doon na ako napatigil at naglabas ng buntong hininga.

“Sorry,” sabi ko na naman. “Sinusubukan ko lang na linisin ang mga sugat sa mukha mo para hindi siya ma-infect.”

Hindi siya umimik pabalik. “Ano ba kasing nangyari sa iyo? Bakit nasugatan yang mukha mo?” mga tanong ko sa kanya.

He paused first bago sumagot. “May nakabugbugan lang. Nakabangga ko kasi yung White Bishop namin.”

I paused para isipin ang sinabi niya. White Bishop… ah, si Oliver, ang mala-higanteng White student. No wonder.

“Kung ganun, bakit ka pa dumiretso dito kung ganyang sugatan ka?” sermon ko sa kanya. “Dumiretso ka dapat sa clinic niyo.”

He paused once again pero ramdam ko na umiba ang expression ng mukha niya… na parang ngumingiti siya.

“Di ba sabi mo dapat agahan kong pumunta dito?” sagot niya naman. “May pag-uusapan pa tayo di ba?”

Napatahimik naman ako sa sinabi niya.

“Kung hindi ko lang nakabangga si White Bishop, kanina pa ako dapat nandito. Uunahan pa nga sana kita,” dagdag niya. “Saka…”

He paused at inangat ang malabo niyang mukha para makapantay sa akin. “…minsan lang mangyari yung ginawa mo kanina kaya alam kong seryoso ka na may pag-uusapan tayo.”

Bigla siyang lumapit kaunti sa akin. “I wouldn’t miss it for the world ang pag-uusap na ito… at ang mga ngiting iyon.”

Bahagya akong nagulat sa sinabi at ginawa niya kaya napaatras ako, sabay napatayo at umakyat pabalik sa border wall.

“Uy teka lang Black King. Hindi ka naman mabiro o,” bawi niya naman agad.

Napatigil ako sa tuktok ng border wall, kung saan lagi siyang umuupo, at ako naman ang umupo doon. Hindi ako umimik at nakatalikod ako sa kanya.

Ayaw kong humarap sa kanya. Ang unfair kasi ako, hindi ko man lang malaman-laman kung anong mga pinapakita ng malabo niyang mukha habang siya, pwede niyang makita ang pamumula ko. Hindi ko alam kung papaano ko ba naramdaman kanina na nakangiti siya sa akin pero rinig ko on how genuine he is when he mentioned those words… kaya naging rason para mamula ako.

Oh shacks! Ano ba itong iniisip ko?!

“Huy Black King,” tawag niya muli kaya bumalik nanaman ako sa katotohanan. “Balik ka rito. Hindi mo pa tapos linisin ang mga sugat ko.”

Napakunot ako ng noo behind him. “Sa clinic mo nalang ikaw magpalinis at magpagamot. Reklamo ka lang naman ng reklamo.”

Mamaya, sa kalabuan pa ng mukha niya, matuluyan ko ngang malagyan ang mata niya at ako pa ang rason para mabulag siya.

“Hindi na ako magrereklamo, promise,” pangako niya naman. “Kaya balik ka na rito.”

Naglabas naman ako ng buntong hininga. “Okay na yan,” sagot ko naman. “Mas maganda kung mga nurse ang mag-asikaso sa mga sugat mo. Besides, tulad nga ng sinabi mo kanina, baka may makahuli pa sa akin na trespassing.”

“Eei Black King naman,” he said like a child.

I ignored him by rolling my eyes na nakatalikod pa rin sa kanya.

“Anyways,” sabi ko nalang sabay tinanggal ko ang eyeglasses ko at sinabit sa ribbon ko. “Mukhang malapit na mag-bell for the next subject kaya didiretsahin na kita sa kung anong dapat pag-uusapan natin ngayon.”

I opened my eyes and now, I can see 360 degrees around me. Kahit medyo malabo, aware ako sa mga nakikita ko. “Payag na ako sa pagtulong sa iyo tungkol sa amnesia mo.”

Kita ko ang bahagyang pagkagulat niya at akala ko hindi siya makakaimik pabalik sa gulat niya pero agad-agad,

“Talaga?” saya niyang tanong. “What made you change your mind?”

Hindi ako nakaimik agad sa tanong niya dahil nahirapan akong sumagot… dahil ang sagot ay ako lang naman ang nakakaranas. Sa mga mata ko lang naman malabo ang mukha niya.

“Basta. Nakonsensya lang ako,” sagot ko sa kanya. “Huwag mo na akong pilitin baka magbago na naman desisyon ko.”

“Okay,” sagot niya naman agad. “Sabi mo eh.” Mabuti naman at hindi siya nagpumilit.

“So yun lang,” sabi ko. “Bukas nalang natin pag-usapan kung anong plano mo at kung anong maitutulong ko,” at baba na sana ako sa wall nang,

“Sandali,” sabi niya kaya napatigil ako.

Kahit nakatalikod pa rin ako sa kanya, kita ko ang dahan-dahan niyang pagtayo sa kanyang lugar at inangat ang ulo para tignan ako kung saan ako nakaupo.

“Salamat,” he said. “Salamat sa paggamot ng mga sugat ko.”

Naglabas naman ako ng buntong hininga. “Sabi mo sa ginawa ko, pinalala ko lang ang mga sugat sa mukha mo.”

He chuckled at what I said. “Hindi naman. In fact, ang laki nga ng tinulong mo,” rinig ko ang saya sa boses niya.

“Mm,” I replied. “You’re welcome.”

Akala ko wala na siyang idadagdag kaya tatalon pababa na sana ako muli nang,

“Saka nga pala,” sabi niya kaya napatigil na naman ako.

“Ano na naman?” reklamo ko na. Nakakainis na kasi. Palagi niya akong pinipigilan.

“Haha last na ito,” tawa niya pa.

“Ano nga yun?” irita kong tanong. “Bilisan mo dahil malapit na—“

“Nia,” sabi niya.

Nang sabihin niya lang ang pangalan ko, napatigil ako sa pagsalita at napalingon kung saan siya ng di oras… na tuluyang kinagulat ko.

He’s genuinely smiling at me.

“Salamat dahil pumayag kang tulungan ako. I really do appreciate that,” he said.

Hindi ako nakaimik sa sinabi niya at nagsimula siyang maglakad paalis. Pinanuod ko siyang umalis at nang tuluyan na siyang nakaalis, binalik ko ang tingin ko sa harap ko habang nakaukit pa rin ang gulat sa aking mukha.

Did I mention that right? Nakita ko talaga yun?

Nakita kong ngumiti siya sa akin?

KRIIING! Tunog ng bell kaya ako bumalik sa katotohanan at nagmadaling bumaba ng wall. Inayos ko muna ang mga gamit ko sabay tumakbo papunta sa classroom ko.

Kahit binabagabag ako tungkol sa revelation kanina, somehow, hindi siya distraction sa akin kasi parang na-realize ko rin kung bakit nakita ko nga ang mga ngiting yun, kahit ang labi lang ng mukha niya.

Di ba dahil sa sinabi niya ngang kamukha niya si Naite Gomez?