ไม่เคยมีเวลาไหนที่ทำให้หัวใจของเมเตโอกระวนกระวายเท่านี้มาก่อน ชายหนุ่มกระโจนลงจากรถทันทีเมื่อจอดสนิท เขามุ่งหน้าตรงไปยังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของโรงพยายามด้วยความรีบร้อน
“วาดดาว... คือ... คนไข้ที่ชื่อวาดดาว บุญตานนท์เธอพักอยู่ห้องไหนครับ”
“คุณเป็นญาติของคนไข้เหรอคะ” พนักงานสาวเอ่ยถามเสียงสุภาพ ขณะเฝ้ารอคำตอบ
“ผม... เป็นสามีของเธอครับ”
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันเขาถึงได้ประกาศออกไปแบบนั้น ทั้ง ๆที่เรื่องทั้งหมดมันก็แค่ละครฉากหนึ่งที่ยังหาทางจบไม่ได้เท่านั้น
“อ๋อ งั้นรอสักครู่นะคะ”
เมเตโออดทนยืนรออยู่ไม่นานคู่สนทนาก็เอ่ยในสิ่งที่ต้องการออกมา เขากล่าวขอบคุณ ก่อนจะรีบพุ่งตัวตรงไปยังห้องพักฟื้นของหล่อนทันที
“เด็กบ้า เด็กประสาท ชอบหาเรื่องให้ฉันเหนื่อยอยู่เลย” ชายหนุ่มบ่นอุบ แต่กระนั้นใบหน้าก็มีรอยยิ้มโล่งอกเจืออยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
ประตูลิฟต์ถูกเปิดกว้างออก เขาก้าวออกไป มุ่งหน้าตรงไป
