“แค่ตอนกลางวันผมก็อิ่มแปล้แล้วล่ะครับ” เมเตโอลุกขึ้น ก่อนจะขยับมาหยุดที่ด้านหลังพนักเก้าอี้ของวาดดาว เขายืนอยู่ชั่วครู่ก็โน้มตัวต่ำลงไปหา กระซิบข้างหูเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้น
“อะไรโกยได้รีบโกยซะนะ วาดดาว เพราะอีกไม่นาน ฉันจะพาลูกสะใภ้ตัวจริงมาให้คุณปู่ แล้วเธอก็จะถูกลืม”
วาดดาวไม่ได้ตอบโต้ นอกจากน้ำตาซึม
เมเตโอขบกรามแน่นต่อสู้กับอะไรบางอย่างในใจ ก่อนจะยืดตัวตรง และหันไปกล่าวลาโอลิเวอร์
“ผมจะกลับมาไม่เกินสองทุ่มครับ ขอตัวนะครับ”
“จะไปไหนก็ไปเถอะ”
กลิ่นกายประจำตัวของเมเตโอค่อยๆ จางหายไปเมื่อเจ้าของร่างเดินออกไปจากห้องอาหารแล้ว วาดดาวหน้าเศร้าหมองจนโอลิเวอร์อดที่จะสงสารไม่ได้
“ถ้าหนูดาวไม่ชอบให้เจ้าแม็ตมันทำตัวแบบนี้ ปู่สามารถบังคับได้นะ”
“อย่าเลยค่ะคุณปู่ คุณแม็ตทำงานเหนื่อย ให้ได้พักผ่อนบ้างเถอะค่ะ”
“แล้วหนูไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอ”
“หนูไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ”
วาดดาวนั่งกัด
