“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ หรือว่าเจ็บขา...”
เมสันถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่... ไม่เป็นอะไรค่ะ ดาวไหว”
“งั้นค่อยๆ เดินนะครับ” เมสันกำลังโอบประคองร่างของหล่อนให้เดินไปข้างหน้า แต่ได้แค่สองก้าวเสียงประตูทางขึ้นดาดฟ้าก็ดังขึ้น พร้อมๆ กับการปรากฏตัวของเมเตโอ แฟร์มาเลน
“ฉันก็นึกว่าเธอป่วย ที่แท้มันก็คือแผนการที่จะได้อ่อยผู้ชายนั่นเอง”
“คุณ... แม็ต...?!”
ความสนใจของหล่อนไปหยุดที่ร่างสูงสง่าในชุดทำงานหล่อเลิศของเมเตโอในทันที ริมฝีปากของหล่อนเผยอค้าง ดวงตาของหล่อนแทบจะถลนออกจากเบ้าเลยทีเดียว
“คุณ... คุณมาที่นี่ได้ยังไงคะ” หล่อนละล่ำละลักถามอย่างประหลาดใจ ความแช่มชื้นค่อยๆ ผุดขึ้นในอกทีละนิด เมื่อคิดว่าเมเตโอมาที่นี่เพราะห่วงใยหล่อน
ใบหน้าหล่อลากดินของเมเตโอยังเย็นชาเหมือนดั่งเช่นทุกครั้ง ดวงตาของเขาหรี่แคบลงยามเดินมาหยุดตรงหน้าหล่อน ริมฝีปากหยักสวยปานอิสตรีบิดเบ้เหยียดหยัน
วาดดาวเม้มปากแน่น พยาย
