ANG NOBYA KONG ASWANG

Chapter 12

Chapter 12: Ang Liwanag sa Kadiliman

Habang papalapit sina Luna, Marco, at Nando sa Kuweba ng mga Bulalakaw, ramdam nila ang bigat ng kapaligiran. Ang bawat hakbang ay tila isang hakbang papunta sa hindi tiyak na kapalaran. Ang mga puno sa paligid ay nagsimulang magbago; ang kanilang mga dahon ay nagiging itim, at ang kanilang mga sanga ay tila mga braso na kumakaway upang kunin sila. Ang lahat ng ito ay nagbigay ng matinding kaba sa kanilang mga puso.

“Luna, ramdam mo ba ‘yun?” bulong ni Marco habang tinititigan ang paligid.

“Oo, Marco. Tila ba may mga matang nakamasid sa atin mula sa dilim,” sagot ni Luna, habang hinihigpitan ang hawak sa kanyang espada.

“Sana tama ang landas na ito,” sabi ni Nando, habang tinuturo ang isang makitid na daan patungo sa kuweba. “Wala na tayong oras para magkamali.”

Nang marating nila ang bunganga ng kuweba, agad silang sinalubong ng malamig na hangin na tila bumubulong ng mga lihim. Ang pasukan ay nababalutan ng mga nakakatakot na ukit at simbolo ng mga sinaunang nilalang na hindi nila kilala. Sa loob ng kuweba, ang kadiliman ay tila buhay, gumagalaw na parang mga aninong walang katauhan.

“Kailangan nating maging maingat,” sabi ni Luna. “Ang anumang ingay ay maaaring mag-udyok sa mga nilalang dito.”

Tahimik na pumasok ang tatlo sa loob ng kuweba. Sa bawat hakbang, ang kanilang mga binti ay tila nagiging mabigat, at ang malamig na hangin ay tila nagpapabagal sa kanila. Ang mga pader ng kuweba ay puno ng kumikislap na mga kristal, ngunit ang kanilang ningning ay parang nagbabadya ng panganib kaysa sa kaligtasan. Nagsimula nang umalingawngaw ang mga tunog ng mga bulong at mga yabag na hindi kanila.

“Mga ingay na ‘yan…,” bulong ni Marco. “Hindi tayo nag-iisa.”

Biglang may sumigaw mula sa dilim—isang tunog na parang sigaw ng isang hayop na sugatan, ngunit may kasamang boses na tila galing sa impiyerno. Nanginig si Nando sa takot ngunit hindi siya bumitiw sa kanyang arnis. Nakita ni Luna ang mga anino na gumagalaw, papalapit mula sa kanilang likuran.

“Handa na kayo!” sigaw ni Luna. “Darating na sila!”

---

Biglang lumitaw ang mga nilalang mula sa kadiliman—mga halimaw na may mga mata na kumikislap ng pula at may mga ngipin na tila pangil na handang lumapa. Ang kanilang mga katawan ay puno ng mga galos at parang laman na tinanggalan ng balat.

“Marco! Sa kanan mo!” sigaw ni Luna.

Agad na humakbang si Marco at sinalubong ang isang halimaw na umatake. Ang kanilang mga espada ay nagsalpukan, at naramdaman ni Marco ang lakas ng kalaban. “Ang tindi nila!” sigaw niya habang patuloy na nakikipaglaban.

“Luna, kailangan mong gamitin ang sigil!” sigaw ni Nando habang nilalabanan ang isa pang halimaw gamit ang kanyang arnis.

Agad na inilabas ni Luna ang isang maliit na sigil mula sa kanyang bulsa at hinagis ito sa lupa. Biglang nagliwanag ang buong kuweba, at ang mga halimaw ay napaatras, natakot sa liwanag na bumalot sa kanila.

“Ito ang pagkakataon natin!” sigaw ni Luna. “Tumakbo tayo sa loob ng mas malalim na bahagi ng kuweba!”

Nagmamadaling sumunod sina Marco at Nando kay Luna. Habang tumatakbo, naramdaman nilang ang mga halimaw ay muling sumusunod sa kanila, ngunit dahil sa liwanag ng sigil, hindi sila makalapit nang husto.

Pagdating nila sa isang mas malaking bulwagan sa loob ng kuweba, nakita nila ang isang altar na may hawak na isang lampara—ang asul na lampara na kanilang hinahanap. Ang lampara ay kumikislap na parang mga bituin sa kalangitan, ngunit tila mayroong isang uri ng pwersang nagbabantay dito.

“Ang asul na lampara!” sabi ni Luna habang lumapit siya sa altar.

“Sandali, Luna,” babala ni Marco. “Hindi tayo sigurado kung may iba pang bitag dito.”

“Suriin natin,” sabi ni Nando, habang ginagalugad ang paligid ng altar.

Habang sinusuri nila ang altar, narinig nilang muli ang mga yabag ng mga halimaw na papalapit. Tila ba hindi sila titigil hangga’t hindi nila nakukuha ang kanilang nais.

“Luna, wala na tayong oras!” sigaw ni Marco.

Sumugod si Luna patungo sa altar at dinampot ang asul na lampara. Agad na nagningning ito ng maliwanag na liwanag na pumuno sa buong kuweba, tila hinahawi ang lahat ng kadiliman. Ngunit kasabay nito, narinig nila ang isang mababang boses mula sa likuran.

“Malakas ka, ngunit hindi sapat na matalino,” sabi ng boses na puno ng galit. Lumitaw ang isang malaking anino sa likod nila, isang nilalang na may hugis ng tao ngunit may mga pakpak na parang paniki at mga mata na nagliliyab sa apoy.

“Ikaw… ang tagapagbantay ng lampara!” sabi ni Luna, habang tinutok ang lampara sa nilalang.

“Hindi ko hahayaan na sirain niyo ang balanse ng mundong ito,” sabi ng nilalang. “Ang liwanag at kadiliman ay magkasalungat, ngunit hindi maaaring mawala ang isa. Ang lampara ay hindi niyo pag-aari.”

“Kailangan namin ito para pigilan ang Itim na Gabi!” sagot ni Luna. “Ito lang ang paraan para matalo ang mga Tagapagbalik!”

“Kung ganon, patunayan niyo na kayo ay karapat-dapat,” sagot ng nilalang.

---

Biglang nagliyab ang paligid at nagsimula ang isang laban na hindi nila inaasahan. Ang nilalang ay naglabas ng apoy mula sa kanyang mga kamay, at ang buong kuweba ay tila nasusunog. Si Luna, Marco, at Nando ay mabilis na umiwas at sinimulang hanapin ang tamang tiyempo para umatake.

“Luna, gamitin mo ang lampara!” sigaw ni Marco.

Itinaas ni Luna ang asul na lampara at sinubukang ituon ang liwanag nito sa nilalang. Biglang lumakas ang ningning ng lampara, at ang apoy sa paligid ay nagsimulang humina. Ang nilalang ay sumigaw sa sakit habang nasisilaw sa liwanag.

“Ito na ang pagkakataon natin!” sigaw ni Nando habang inihagis ang kanyang arnis na may sigil patungo sa nilalang.

Tinamaan ang nilalang sa dibdib, at ito ay napasigaw ng mas malakas. Ang katawan nito ay nagsimulang maglaho sa liwanag ng lampara, at ang apoy sa paligid ay tuluyang nawala. Matapos ang ilang saglit, ang nilalang ay nawala na parang usok sa hangin.

“Nagawa natin!” sigaw ni Marco, habang humihingal at tinitingnan ang paligid.

“Hindi pa tapos,” sagot ni Luna, habang hawak-hawak ang asul na lampara. “Ngunit ngayon, mayroon na tayong sandata laban sa mga Tagapagbalik.”

---

Habang pauwi, alam nila na ang laban ay malayo pa sa katapusan. Ngunit sa kanilang mga puso, may bagong pag-asa na nabuo. Sa pagbalik nila sa bayan, tinipon nila ang mga matatapang na sundalo at sinimulan ang paghahanda para sa isang mas malaking digmaan. Alam nilang hindi magiging madali, ngunit sa asul na lampara at sa kanilang pagkakaisa, naniniwala silang kaya nilang talunin ang anuman o sinuman na tatangkang magdala ng dilim sa kanilang mundo.

Ngunit sa anino ng kagubatan, isang bagong pwersa ang nagmamasid, naghihintay sa tamang pagkakataon. Ang kanilang pagkapanalo ay simula pa lamang ng isang mas malaking laban.