ANG NOBYA KONG ASWANG

Chapter 1: Bagong Simula sa Barangay Maligaya Sa ilalim ng nag-aapoy na sikat ng araw, bumabaybay ang isang itim na kotse sa maalikabok na daan patungo sa Barangay Maligaya. Malayo na ang nilakbay nito mula sa Maynila, dala ang isang lalaking may bagong pag-asa at pangarap na magsimulang muli. Si Marco Reyes, 28 taong gulang, ay isang dating city engineer na nagpasya nang iwan ang magulong lungsod at humanap ng kapayapaan sa probinsya. "Sigurado ka bang kaya mo dito, Marco?" tanong ni Mang Tano, ang matandang tsuper ng traysikel na sumundo sa kanya mula sa bayan. “Oo naman, Mang Tano,” tugon ni Marco, sabay ngiti. “Mas mabuti na rin ‘tong tahimik kaysa sa magulong buhay sa Maynila. Saka, gusto ko ring maranasan kung paano ang mabuhay sa probinsya.” Hindi makapaniwala ang matanda. "Hindi kasi dito uso ang tahimik," sabay tawa nito. "May mga alamat kasing nananakot sa mga taga-rito, lalo na kung gabi." Ngumiti si Marco ngunit ramdam niya ang panlalamig sa kanyang batok. Wala siyang pakialam sa mga tsismis at pamahiin. Hindi siya naniniwala sa mga bagay na hindi naman kayang ipaliwanag ng siyensya. Ngunit may kung anong kaba sa kanyang dibdib. Baka nga tama si Mang Tano. Pagdating sa isang maliit na kubo sa gilid ng gubat, bumaba na si Marco. Tinulungan siya ng matanda na ibaba ang kanyang mga gamit. “Salamat po, Mang Tano,” sabi ni Marco habang iniaabot ang bayad. “Walang anuman. Basta’t tandaan mo lang, ‘pag gabi, huwag masyadong magpagala-gala, ha? Lalo na kung hindi mo pa kabisado ang lugar,” babala ng matanda bago ito umalis. Tinignan ni Marco ang paligid. Tahimik. Payapa. Parang malayo sa lahat ng gulo ng siyudad. Niyakap siya ng malamig na simoy ng hangin. Ito ang gusto niya—ang katahimikan at kalmadong buhay na matagal na niyang hinahanap. --- Kinagabihan, habang nag-aayos si Marco ng kanyang mga gamit sa loob ng kanyang kubo, nakarinig siya ng kaluskos mula sa labas. Napatigil siya, nakiramdam. Wala siyang inaasahan na bisita. Marahang bumukas ang pinto, at sumilip siya. Wala siyang nakita sa dilim, ngunit may naririnig siyang parang mga yabag. “H-Hello?” tanong niya nang may pag-aalinlangan. Wala siyang narinig na tugon, pero may kakaibang pakiramdam na tila may nagmamasid sa kanya. Mabilis siyang bumalik sa loob at sinarado ang pinto. Saka lamang siya nakahinga nang maluwag. Paglipas ng ilang minuto, muling nakarinig ng kaluskos si Marco—ngunit sa pagkakataong ito, mula sa may bintana. Agad niyang binuksan ang ilaw at lumapit sa bintana. Sa labas, sa ilalim ng liwanag ng bilog na buwan, nakita niya ang isang babaeng nakasuot ng puting damit, nakatayo sa gilid ng gubat, nakatingin sa kanya. Si Luna. Maganda ang babae—ang kanyang mahabang buhok ay sumasayaw sa hangin, at ang kanyang mga mata ay tila kumikislap sa dilim. Agad na huminga nang malalim si Marco. "Sino ka?" tanong niya. Ngunit imbes na sumagot, tumalikod ang babae at dahan-dahang naglakad papasok sa kakahuyan. Hindi napigilan ni Marco ang sarili. Bago pa niya mapagtanto ang ginagawa, lumabas na siya ng bahay at sinundan ang babae. “Miss, sandali lang!” sigaw niya habang iniilawan ng kanyang flashlight ang daraanan. Ngunit mabilis na nawala sa paningin niya si Luna. Napatigil siya sa gitna ng kagubatan. Tahimik ang paligid maliban sa tunog ng mga kuliglig. “Ano bang ginagawa ko dito?” tanong niya sa sarili, pinipilit pakalmahin ang sariling dibdib na tila may mabigat na nakadagan. Habang pabalik siya sa kubo, biglang may naramdaman siyang malamig na hangin na dumaan sa kanyang likuran. Pakiramdam niya ay may mga matang nagmamasid sa kanya mula sa dilim. Mabilis siyang tumakbo pabalik sa bahay, isinara ang pinto nang mariin at inalala ang mga babala ni Mang Tano. --- Kinabukasan, gumising si Marco na may bigat sa kanyang dibdib. Sinubukan niyang kalimutan ang nangyari kagabi at nagdesisyong mag-ikot sa baryo upang makilala ang mga tao. Pagdating niya sa maliit na palengke, agad siyang sinalubong ni Aling Maring, ang matandang kilalang matabil ngunit mabait sa kanilang lugar. “Aba, ikaw pala yung bagong taga-rito,” sabi ni Aling Maring habang pinupunasan ang kamay sa kanyang palda. “Ako si Maring, ang tagapangalaga ng kaalaman sa lugar na ito. Ano ang pakay mo rito sa Barangay Maligaya, hijo?” “Magandang araw po, Aling Maring. Ako po si Marco. Nagbabalak lang po akong magsimula ng bagong buhay dito,” sagot niya. “Bagong buhay? Hmmm... Ingat ka lang, hijo,” sabi ni Aling Maring habang may makahulugang ngiti. “Maraming lihim ang lugar na ito, at isa na doon ang tungkol kay Luna.” Nagulat si Marco. “Sino po si Luna?” “Ah, ang dalagang nakita mo kagabi,” ani ng matanda, nakangisi. "Maraming kwento tungkol sa kanya. Sinasabing may kakaibang sumpa siya, kaya’t iniiwasan ng lahat." "Anong ibig n'yong sabihin?" tanong ni Marco, napakunot-noo. Ngayon lang niya narinig ang tungkol kay Luna at tila gusto niyang malaman ang buong katotohanan. Ngumiti nang mapakla si Aling Maring. “Makikita mo rin ang katotohanan, hijo. Basta tandaan mo, hindi lahat ng nakikita ay dapat paniwalaan, at hindi lahat ng hindi nakikita ay dapat isawalang-bahala.” Habang pauwi, hindi mapigilan ni Marco ang isiping tungkol kay Luna. Sino ba talaga siya? Bakit may mga kakaibang kwento tungkol sa kanya? At higit sa lahat, bakit parang may kung anong humahatak kay Marco na muling makita ang misteryosang babae? Pagdating sa kanyang kubo, natanaw niyang muli si Luna, nakatayo sa may dulo ng gubat, tila may gustong sabihin. Sa pagkakataong ito, hindi na nag-atubili si Marco. Lumapit siya sa dalaga, handang malaman ang kanyang lihim. Sa pagtatapos ng unang kabanata, ipinapakita ang interes ni Marco sa mahiwagang dalagang si Luna at ang kanyang determinasyon na malaman ang katotohanan sa kabila ng mga babala at takot. Ang pagkatuklas kay Luna bilang isang kakaibang nilalang ay magsisimula ng serye ng mga kaganapang magpapalalim sa kuwento ng pagmamahalan, takot, at paghahanap ng katotohanan.