ANG NOBYA KONG ASWANG

Chapter 5

Chapter 5: Mga Lihim sa Dilim

Matapos ang matagumpay na pagkuha ni Luna sa mahiwagang agimat mula sa guho, muling bumalik ang mga albularyo sa kanilang tahimik na pagdarasal. Sila ay nagtipon-tipon sa gitna ng barangay upang ipahayag ang kanilang hatol.

Habang papalapit sina Luna at Marco, naramdaman nila ang bigat ng tensyon sa hangin. Ang mga tao ay nagtipon-tipon, ang ilan ay nagmamasid ng may pag-aalala, habang ang iba naman ay tila ba may lihim na pag-asa na sana ay matapos na ang kanilang mga pangamba tungkol kay Luna.

“Ipinasa na ni Luna ang pagsubok,” sabi ng pinakamatandang albularyo sa isang malalim na tinig. “Ngunit ang lihim ng kanyang kapalaran ay hindi pa lubusang natutuklasan. Ang kanyang taglay na kapangyarihan ay nangangailangan ng gabay, at ang gabay na iyon ay nasa inyo, mga tao ng barangay na ito. Kailangan ninyong tanggapin siya, sapagkat siya ang susi sa katiwasayan ng inyong bayan.”

Napansin ni Marco ang kaunting pagbabago sa damdamin ng mga tao. Ang ilan ay tila nagsisimula nang maniwala, ngunit ang iba ay nananatili pa ring nagdududa. Nakatayo si Marco sa tabi ni Luna, mahigpit ang kapit sa kanyang kamay bilang tanda ng suporta.

“Marco, pakiramdam ko, kahit na nakuha ko na ang agimat, may kulang pa rin,” bulong ni Luna habang pinagmamasdan ang mga tao. “Parang may mas malalim pang dahilan kung bakit ako narito.”

“Anuman ang kulang na iyon, Luna, nandito ako para sa'yo,” sagot ni Marco. “Alam kong kaya natin ito. Kailangang malaman natin ang totoo.”

---

Kinagabihan, habang nakaupo si Luna sa labas ng kanilang kubo, muling bumalik sa kanyang alaala ang mga salita ng matandang albularyo. Nakaukit sa kanyang isipan ang tungkol sa kanyang mga ninuno at ang kapangyarihang maaaring magdala ng pagbabago. Ngunit paano niya magagamit ang mga ito? At bakit tila ba may kaunting bahagi ng kanyang pagkatao na nawawala?

Dumating si Marco bitbit ang isang lampara at ilang pagkain. "Nagdala ako ng pagkain, Luna. Alam kong pagod ka mula kanina," sabi ni Marco habang iniabot ang tinapay at prutas kay Luna.

"Salamat, Marco," tipid na ngiti ni Luna. "Pero hindi pa rin nawawala sa isip ko ang mga sinabi ng mga albularyo. Pakiramdam ko, may kailangan pa akong tuklasin tungkol sa sarili ko."

Umupo si Marco sa tabi niya. "Siguro nga, Luna. Pero wala tayong ibang paraan kundi hanapin ang mga kasagutan. Marahil kailangan nating bumalik sa mga ugat ng iyong pamilya."

Habang pinag-uusapan nila ang mga bagay na ito, biglang umihip ang isang malamig na hangin. Napatigil si Luna, parang may kakaibang naramdaman. "Marco... may kakaiba akong nararamdaman. Parang may nagmamasid sa atin."

Napatingin si Marco sa paligid ngunit wala siyang makitang kakaiba. "Saan, Luna?"

"Naroon," tinuro ni Luna ang isang madilim na bahagi ng kagubatan malapit sa kanilang kubo. "Parang may mga mata na nagbabantay sa atin."

Bilang isang paraan ng proteksyon, inilabas ni Luna ang agimat mula sa kanyang bulsa at iniangat ito sa hangin. Biglang kumislap ang agimat, nagbuga ng isang mahina ngunit nakakapangilabot na liwanag. Tila ba nagbigay ito ng babala sa kung ano mang nilalang ang nagmamasid.

“Luna, sa tingin mo, ito ba ang hinihintay ng mga albularyo?” tanong ni Marco, habang hinihigpitan ang hawak kay Luna. “Parang ito ang pinakamaagang bahagi ng mas malaking laban.”

Hindi sumagot si Luna. Sa halip, dahan-dahan siyang tumayo at sinundan ang kanyang kutob patungo sa kagubatan. "Marco, kailangan nating tuklasin ito. Kung ano man ito, maaaring may kinalaman ito sa lihim ng aking pagkatao."

---

Habang naglalakad sila patungo sa kagubatan, lalong naging malamig ang hangin, at ang mga puno ay tila ba gumagalaw ng sarili nilang kagustuhan. Ang bawat yabag ay parang may kasamang bulong ng kalikasan—mga daing at sumbong ng mga ligaw na kaluluwa. Ngunit sa halip na matakot, naramdaman ni Luna ang isang kakaibang pakiramdam ng kapanatagan. Para bang tinatawag siya ng kagubatan.

"Marco, naririnig mo ba iyon?" tanong ni Luna.

"Ano ang naririnig ko?" sagot ni Marco habang nagmamasid sa paligid.

"May mga boses... mga boses ng mga diwata at engkanto," bulong ni Luna. "Naririnig ko silang lahat, at parang may gustong iparating."

Biglang may lumitaw na isang babaeng matanda mula sa kadiliman. Siya ang matandang babae mula sa guho. "Luna, nandito ka na," sabi ng matanda. "Ang mga engkanto ng kagubatan ay tinatawag ka. Ang iyong dugo ay sumisigaw ng katarungan at pagkilala. Ngayon, harapin mo ang pinagmulan ng iyong kapangyarihan."

Lumapit si Luna sa matanda. “Ano po ang kailangan kong gawin?”

Ngumiti ang matanda. “Kailangan mong makipag-ugnayan sa mga kaluluwa ng iyong mga ninuno. Magtungo ka sa pinaka-pusod ng kagubatan. Naroon ang puno ng mga Engkanto—ang puso ng inyong lahi. Huwag kang matakot, anak, sapagkat dito ka tunay na makakahanap ng sagot.”

Napatingin si Marco kay Luna, kita sa kanyang mga mata ang pag-aalala. "Sigurado ka ba sa gagawin mo, Luna?"

Tumango si Luna, puno ng tapang. "Oo, Marco. Kailangan kong malaman ang totoo. At kung ito ang tanging paraan, gagawin ko."

---

Makalipas ang ilang minuto ng paglalakbay sa loob ng kagubatan, narating nila ang isang malaking puno na tila ba may sariling buhay. Ang mga ugat nito ay kumakapit sa lupa na parang mga kamay ng isang higante, at ang mga sanga nito ay umaabot sa langit na tila ba nakikipag-usap sa mga bituin.

Lumapit si Luna sa puno at inilagay ang kanyang kamay sa magaspang na katawan nito. Agad siyang nakaramdam ng matinding enerhiya na dumadaloy sa kanyang mga ugat—isang enerhiya na tila ba bumabalik sa kanyang pinagmulan.

At biglang, isang malakas na liwanag ang bumalot sa paligid. Ang buong kagubatan ay parang nabuhay at nagkakulay sa ilalim ng malamlam na buwan. Ang mga boses ng mga engkanto ay naging mas malinaw, at sa gitna ng liwanag, isang larawan ng isang magiting na babae ang lumitaw—ang orihinal na tagapagmana ng kanilang lahi.

"Luna," sabi ng espiritu. "Ako si Ilang-Ilang, ang iyong ninuno. Taglay mo ang aming dugo at ang aming kapangyarihan. Huwag mong hayaan ang takot na manaig sa iyong puso. Ang iyong kapangyarihan ay hindi para sa kasamaan kundi para sa kapayapaan. Ngunit alalahanin mo, hindi ito basta-basta makakamtan. Maraming pagsubok ang kailangan mong harapin."

Habang nagsasalita ang espiritu, biglang bumalot ang kadiliman sa paligid. Narinig ni Marco ang isang nakakatakot na bulong na nagsasabing, "Hindi pa tapos ang lahat."

Natigilan si Luna at Marco. Ramdam nila ang presensya ng isang bagay na mas madilim at mas makapangyarihan. Ngunit bago pa man makapag-react si Marco, biglang naglaho ang espiritu ni Ilang-Ilang at bumalik ang katahimikan ng kagubatan.

---

Tahimik silang bumalik sa kubo, puno ng kaba ngunit may bagong pag-asa. Alam nilang maraming banta ang nagtatago sa dilim, ngunit kasama ang bawat pagsubok ay bagong kaalaman at lakas. Ngayon, higit kailanman, handa na silang harapin ang anumang darating upang tuklasin ang mga lihim ng nakaraan at labanan ang kapalaran sa hinaharap.

Sa kanilang paglalakbay pabalik, nagtitigan sina Luna at Marco—puno ng determinasyon na harapin ang bagong yugto ng kanilang buhay nang magkasama.