ANG NOBYA KONG ASWANG

Chapter 4

Chapter 4: Pagsubok ng Kapalaran

Matapos ang matagumpay na pagsubok ng apoy, tila humupa ang takot ng mga tao kay Luna. Ngunit alam nina Marco at Luna na hindi pa rin sila ganap na ligtas. Ang mga mata ng ilan ay puno pa rin ng pagdududa at takot, at ang bulong-bulungan ay patuloy na umiikot sa bawat sulok ng barangay. Ang pagsubok ng apoy ay isa lamang hakbang sa isang mahaba at matinding laban.

Pagkauwi nila sa kubo, tahimik si Luna habang nag-iisip. Ramdam ni Marco ang bigat ng kanyang iniisip at hindi niya mapigilang mag-alala. Alam niyang may malaking bagay na bumabagabag kay Luna. Lumapit siya sa kanya at hinawakan ang kamay nito.

“Luna, ayos ka lang ba?” tanong ni Marco.

Nagpukaw sa kanyang pag-iisip si Luna at napabuntong-hininga. “Marco, hindi ako sigurado kung sapat na ang ginawa natin para tuluyang maniwala ang mga tao. Pakiramdam ko, may paparating pa na mas malaking pagsubok.”

Napatitig si Marco sa kanyang mga mata. “Basta’t magkasama tayo, kakayanin natin. Hindi kita iiwan, Luna.”

Isang tipid na ngiti ang sumilay sa labi ni Luna. “Salamat, Marco. Hindi mo alam kung gaano kalaking bagay ang suporta mo sa akin. Ngunit may isa pang bagay na dapat mong malaman.”

Napatigil si Marco. "Ano iyon, Luna?"

“May natanggap akong babala mula sa isang matandang albularyo. Isang mas matindi at mas mapanganib na pagsubok ang darating. Hindi ko pa alam kung anong klase iyon, pero kailangang maging handa tayo."

Napakunot ang noo ni Marco. "Ano pa bang klaseng pagsubok ang darating?"

Nagkibit-balikat si Luna. "Hindi ko alam, pero maaaring may kinalaman ito sa mas malalim na lihim na bumabalot sa pamilyang kinabibilangan ko. Ang mga ninuno ko ay may kakaibang kapangyarihan na maaaring maging susi sa tunay na katotohanan."

---

Kinabukasan, isang balita ang kumalat sa barangay na ikinagulat ng lahat. May isang grupo ng mga albularyo mula sa karatig na bayan ang dumating. Sila ay kilalang nagtataglay ng mga sinaunang kaalaman at kakayahan. Agad nilang hiniling na makausap si Luna.

“Luna, kailangan nating harapin sila,” sabi ni Marco habang naglalakad sila patungo sa plaza kung saan nagtipon ang mga albularyo. “Ito na ang pagkakataon natin na malaman ang totoo tungkol sa iyong pamilya at kung ano pa ang maaaring mangyari.”

Pagdating nila sa plaza, sinalubong sila ng isang matandang albularyo na nakasuot ng kulay puting balabal at may hawak na baston na may palamuting mga agimat. Nakatingin ito kay Luna na tila ba hinahanap ang kaluluwa nito.

“Kilala kita, Luna,” sabi ng matanda na may mahina ngunit malalim na boses. “Ikaw ang huling tagapagmana ng lahi ng mga Engkanto. Hindi ka aswang, ngunit ikaw ay may taglay na kakaibang kapangyarihan na maaaring magdulot ng pagbabago sa kapalaran ng barangay na ito.”

Nabigla si Luna sa narinig. “Ano pong ibig ninyong sabihin?”

"Ang iyong dugo ay nagmula sa mga nilalang ng kalikasan—ang mga engkanto," patuloy ng matanda. “May kakayahan kang makaramdam at makakita ng mga bagay na hindi nakikita ng iba. Ngunit kung hindi mo matutunan ang tamang paggamit ng kapangyarihan mo, maaari itong magdala ng panganib sa iyo at sa mga taong nasa paligid mo.”

Lalong tumindi ang kaba ni Luna, ngunit nagtapang-tapangan siya. “Ano po ang kailangan kong gawin?”

“May isa pang pagsubok na kailangan mong harapin, Luna,” sabi ng matanda. “Isang pagsubok na magpapatunay kung kaya mong kontrolin ang kapangyarihang taglay mo o kung ikaw ay magiging alipin nito.”

---

Matapos ang pag-uusap, lumabas ang balita sa buong barangay na ang huling pagsubok ni Luna ay isang ritwal na kilala bilang "Pagsubok ng Kapalaran." Ayon sa mga albularyo, kailangan niyang dumaan sa isang mystical na guho sa kagubatan upang hanapin ang isang mahiwagang agimat na magpapatunay ng kanyang kadalisayan at kakayahan. Ito ang magiging huling pamantayan kung siya nga ba ay tunay na kaanib ng kasamaan o isang walang bahid na nilalang.

Dahil sa panganib na dala ng ritwal, nagdesisyon si Marco na samahan si Luna. “Hindi kita papayagang mag-isa, Luna. Kung kailangan mong harapin ito, haharapin natin ito nang magkasama.”

Huminga ng malalim si Luna at tumango. “Maraming salamat, Marco. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari, pero kailangan nating subukan.”

At sa gitna ng pagsikat ng araw, sinimulan nilang tahakin ang landas patungo sa kagubatan. Sa kanilang bawat hakbang, ramdam nila ang malamig na hangin na tila ba nagbabadya ng panganib. Walang kibuan ang dalawa, ngunit batid nilang buo ang loob nila sa haharaping pagsubok.

---

Sa gitna ng kagubatan, natagpuan nila ang isang lumang guho na tinutubuan ng mga baging at puno. Ang lugar ay tahimik, maliban sa mga huni ng mga ibon at ingay ng mga dahon na inuugoy ng hangin. Napansin ni Marco na may kakaibang alingawngaw sa lugar na iyon, tila ba may nakatagong lihim sa loob ng guho.

“Dito na iyon,” sabi ng isang albularyo na kasama nila. “Kailangan mong pumasok, Luna. Hanapin mo ang agimat. Pero mag-ingat ka, maraming panganib ang nagtatago diyan.”

Sumunod si Marco kay Luna habang pumasok sila sa loob ng guho. Agad nilang naramdaman ang bigat ng hangin sa loob, tila ba may nagmamasid sa bawat galaw nila. Sa bawat hakbang, unti-unting nagdilim ang paligid. Ang mga dingding ay punong-puno ng mga ukit at simbolo na hindi maipaliwanag.

“Marco, pakiramdam ko ay may iba pang presensya dito,” bulong ni Luna. “Hindi ko maintindihan, pero parang may nagmamasid sa atin.”

Biglang lumitaw ang isang anino mula sa sulok ng guho. Isang matandang babae na may mga mata na parang apoy ang lumitaw sa kanilang harapan.

“Kung tunay kang tagapagmana ng lahi ng mga Engkanto, ipakita mo sa akin,” sabi ng matandang babae. “Hanapin mo ang agimat sa gitna ng dilim, ngunit tandaan mo, bawat hakbang mo ay isang pagsubok ng iyong kapalaran.”

Naglakad si Luna papunta sa madilim na bahagi ng guho. Habang lumalalim ang kanilang paglalakbay, nagsimulang magbago ang anyo ng paligid. Tila ba isang mundo ng ilusyon ang nagbukas sa harapan nila. May mga boses na nagbubulong, mga aninong gumagalaw sa dilim.

"Marco, nandiyan ka pa ba?" tanong ni Luna, nang maramdamang tila ba unti-unting lumalayo si Marco sa kanya.

"Oo, nandito ako," sagot ni Marco, ngunit ramdam niya ang pag-igting ng kaba sa kanyang dibdib. Hindi siya pwedeng mawalan ng focus. Kailangang manatili siyang malapit kay Luna.

---

Matapos ang ilang hakbang, isang liwanag ang biglang sumilay sa kanilang harapan. Isang makintab at maliit na bagay ang nakapaloob sa isang altar sa gitna ng guho—ang agimat na hinahanap nila.

"Heto na," sabi ni Luna. Ngunit bago pa man niya ito makuha, isang malakas na tinig ang dumagundong sa buong guho.

"Ang magkamaling kumuha ng agimat na ito nang walang dalisay na puso ay haharap sa matinding kaparusahan!"

Hindi nagpatinag si Luna. “Handa ako,” sabi niya. Dahan-dahan niyang inabot ang agimat, habang tahimik na nagdarasal na maging matagumpay ang kanyang misyon. Nang mahawakan niya ang agimat, biglang lumiwanag ang buong guho, at isang malakas na hangin ang dumaluyong sa paligid.

Tinitigan ni Marco si Luna habang hawak nito ang agimat. Napansin niya ang isang kakaibang ningning sa mga mata ni Luna—isang ningning ng tapang at determinasyon.