ANG NOBYA KONG ASWANG

Chapter 17

Chapter 17: Ang Alamat ng Walang Hanggang Dilim

Habang patuloy na naghahanda ang Asul na Agila sa kanilang kampo, dumating ang isang bagong balita mula sa malayong baryo ng San Mateo. Isang grupo ng mga magbubukid ang napadpad sa kampo, dala ang balita ng isang mahiwagang lugar na tinatawag nilang "Walang Hanggang Dilim." Ayon sa kanila, isang lugar ito na natatakpan ng makapal na ulap at hindi tinatamaan ng sinag ng araw kahit kailan. Mula sa kanilang mga salaysay, nalaman nina Luna na maraming tao ang pumapasok doon ngunit hindi na bumabalik.

"Iyan ang lugar na sinasabi ng mga matatanda noon pa man," sabi ng isa sa mga magbubukid. "Wala pang sinuman ang nakabalik mula sa Walang Hanggang Dilim. Ang sabi nila, ito raw ay isang bitag ng mga demonyo."

“Posible bang ito ay isa na namang gawain ng Tagapagbalik?” tanong ni Luna sa kanyang mga kasama. Sa mga naririnig niyang mga kwento, tumatayo ang balahibo niya at nararamdaman niya ang panganib sa likod ng mga salaysay ng magbubukid.

"Maaaring nagtatago doon ang isang malakas na halimaw," sabi ni Marco. "Kailangan nating alamin kung ano ang nasa loob niyan. Kung ito’y isang bitag, mas lalo nating kailangang makita kung sino o ano ang nariyan."

---

Nagpasya ang Asul na Agila na pumunta sa Walang Hanggang Dilim. Sina Luna, Marco, Nando, Arnel, at Kaloy ay pinili upang magsagawa ng misyon. Sumakay sila sa kanilang mga kabayo at tinahak ang landas patungo sa kinaroroonan ng mahiwagang lugar.

Habang papalapit sila, unti-unting nagbabago ang paligid—ang mga puno ay nagiging parang mga patay na sanga, ang lupa’y nagiging kulay abong putik, at tila unti-unting lumalakas ang malamig na simoy ng hangin. Makapal ang mga ulap sa langit, at wala ni isang sinag ng araw ang tumatagos dito.

“Napakatahimik dito,” bulong ni Nando. “Parang kahit ang kalikasan ay takot sa lugar na ito.”

Sa gitna ng kanilang paglalakbay, biglang huminto si Arnel. "Narinig n’yo ba iyon?" Itinaas niya ang kanyang kamay at nagsenyas na tumigil ang grupo.

Tahimik ang lahat. Nakiramdam sila sa paligid. Narinig nila ang mabagal at malalim na paghinga na tila galing sa ilalim ng lupa. Nanggagaling ito mula sa direksyon ng Walang Hanggang Dilim.

"Diyos ko, ano ‘yun?" tanong ni Kaloy habang pinapahid ang malamig na pawis sa kanyang noo. "Hindi magandang pakiramdam ito."

"Magpatuloy tayo," sabi ni Luna. "Ang takot ay bahagi ng laban. Huwag tayong padadaig."

---

Sa pagdating nila sa mismong hangganan ng Walang Hanggang Dilim, ramdam nila ang kakaibang enerhiyang bumabalot sa buong lugar. "Mukhang isang malaking halimaw ang pinagmumulan ng kapangyarihang ito," sabi ni Marco, habang kinukunsulta ang kanilang mapa at mga tala.

"Ang lugar na ito ay puno ng sumpa," sabi ni Arnel, na ngayon ay nakasapo sa kanyang dibdib na parang nararamdaman niya ang mabigat na hangin na dumadagundong sa kanyang dibdib.

"Nakakaramdam ako ng matinding takot," sabi ni Kaloy, "pero hindi tayo pwedeng umatras ngayon."

Nagdesisyon ang grupo na pumasok. Sa pagpasok nila sa loob, tila lumubog sila sa isang dagat ng kadiliman. Kahit ang mga lampara nila ay tila pinapatay ng hangin na umiikot dito. Dahan-dahang naglakad ang grupo, naririnig lamang nila ang kanilang mga yabag at ang mabigat na paghinga ng bawat isa.

Biglang nagsalita si Luna, "Nakikita n’yo ba ‘yan?" Itinuro niya ang isang maliit na ilaw sa malayo.

"Baka ito ang daan palabas," sagot ni Marco. "O baka ito ang pinagmumulan ng lahat ng ito."

Nagtungo sila papunta sa ilaw. Habang papalapit sila, mas nararamdaman nila ang matinding lamig na tila bumabalot sa kanilang mga buto. Ngunit nang sila'y makalapit, ang ilaw ay nagbukas ng isang malaking bilog na espasyo, at sa gitna nito ay mayroong isang altar na gawa sa bato. Sa ibabaw ng altar, isang lumang libro ang nakalatag, na tila binabantayan ng isang matandang babae na may kulay-abong buhok at malalim na mga mata.

“Sino kayo?” tanong ni Luna, tinutok ang kanyang espada sa matanda.

Ngumiti ang matanda, at tumingin kay Luna nang diretso sa mga mata. "Ako si Liwliwa, ang tagapangalaga ng Walang Hanggang Dilim."

---

“Tagapangalaga?” tanong ni Luna. “Bakit hindi mo pinapaalis ang mga taong naririto? Marami na silang nawala dahil dito!”

“Ano ang alam mo sa mga nawala?” balik na tanong ni Liwliwa. “Sila’y hindi nawala, sila’y pinili nila ang kanilang mga landas.” Tila may isang malalim na lihim sa kanyang mga mata habang nagsasalita.

“Ano ang ibig mong sabihin?” tanong ni Marco. “Ipinadala ba sila ng Tagapagbalik dito?”

“Ang lugar na ito ay hindi pagmamay-ari ng Tagapagbalik. Ang Walang Hanggang Dilim ay isang lugar ng pagsubok, para sa mga naglalakbay na may mabigat na layunin,” sagot ni Liwliwa. “Ang mga pumapasok dito ay kinakailangan harapin ang kanilang pinakamalalim na takot. Kung hindi, sila’y mananatili rito magpakailanman.”

Nagulat si Luna sa narinig. "Kaya pala walang nakabalik... ang mga taong iyon, hinayaan na nilang lamunin sila ng takot."

Tumango si Liwliwa. "At ngayon, kayo naman ang susubok. Ang bawat isa sa inyo ay haharap sa kanyang pinakamatinding takot."

---

Bigla na lang naglaho si Liwliwa sa isang iglap, at ang bawat isa sa grupo ay natagpuan ang kanilang sarili na mag-isa sa gitna ng dilim. Si Luna ay biglang nasa harap ng isang makapal na kagubatan, ngunit iba ito—naramdaman niyang wala siyang kakayahang maglabas ng espada, at ang kanyang mga kamay ay nakagapos. Hindi niya matandaan kung paano siya napunta doon, ngunit narinig niya ang mga ungol ng mga halimaw mula sa lahat ng direksyon.

"Marco? Nando? Arnel?" tawag ni Luna, ngunit walang sumagot.

Sa kanyang likuran, narinig niya ang pamilyar na boses ng kanyang ama, isang boses na matagal na niyang hindi naririnig. “Luna, bakit mo kami iniwan?” Umikot si Luna at nakita ang anino ng kanyang ama, natatakpan ng dugo.

“Papa? Hindi... Hindi ito totoo!” sumigaw si Luna, pilit na nilalabanan ang kanyang takot. “Kailangan ko kayong iligtas!”

Ngunit habang papalapit siya, tila ba lumalayo ang kanyang ama. “Hindi mo na kami maliligtas, Luna. Tapos na ang lahat.”

Nanginig si Luna sa takot at kalungkutan. Alam niyang ito ang pinakamalalim niyang pangamba—ang mawalan ng mahal sa buhay at walang magawa para mailigtas sila. “Hindi, lalaban ako,” sabi niya sa sarili. “Hindi ko hahayaang lamunin ako ng takot na ito.”

Sa loob ng dilim, naramdaman niya ang kapangyarihan ng kanyang tapang. “Ito ang aking laban,” sigaw ni Luna. “At hindi ako magpapatalo!”

Dahan-dahan, lumiliwanag ang paligid, at nagbalik si Luna sa altar, kung saan naroroon pa rin sina Marco, Nando, Arnel, at Kaloy. Ang bawat isa sa kanila ay may mga luha sa kanilang mga mata, ngunit alam nilang matagumpay nilang hinarap ang kani-kanilang mga takot.

“Maligayang pagbabalik,” sabi ni Liwliwa, na muling lumitaw. “Kayo’y mga mandirigma na nagtagumpay sa pagsubok ng Walang Hanggang Dilim. Ngunit tandaan ninyo, hindi ito ang katapusan. Ang pinakamalaking laban ay nasa unahan pa ninyo.”

Habang umaalis sila sa Walang Hanggang Dilim, ramdam ni Luna at ng kanyang mga kasama na mas matibay sila ngayon kaysa dati. Alam nilang ang susunod na laban ay magiging mas mahirap pa, ngunit handa silang harapin ito nang magkasama.