She Was a Good Dream

Chapter 9

JUSTIN ARCEO

“I like you, Architect Arceo. Sana ay katulad mo ang anak kong mag-isip,” Gusto kong mainis sa kung paano niya pakitunguhan ang anak niya. But I’m not in the position to judge him because I don’t know the real situation, he’s in with his daughter. But d*mn! I can’t help but feel bad for Alex. Just seeing her now breaks my heart.

“I’ll just tell my sister that you will be handling the project instead of my black sheep daughter. My secretary will give you the details. It was nice meeting you, Architect.” Aniya bago tumayo at tuluyang lumabas ng opisina. Sinundan naman siya ni ninong John.

“A-are you okay, Alex?” Nag-aalalang tanong ko sa kanya .

“Do you really have to involve yourself?!” she asked. Masama ang tingin na ipinukol niya sa akin.

“I just wanted to help,” I know I shouldn’t have meddled. But I can’t stand seeing her being treated like that, even by her own father.

“Why did you do that?” Madilim ang mukha niya at nanatiling nakatingin sa sahig habang nakakuyom ang mga palad. Hindi ko mainindihan ang tanong niya.

“Bakit kailangan mong makialam?” Napaawang ang bibig ko.

“You didn’t have to involve yourself. I said I don’t want to do that project. Why do you have to accept it? Mas lalo mo akong pinagmukhang walang kwenta!” Mataas ang boses at may namumuong luha sa mga mata nito.

“Ginawa ko ‘yun para hindi ka na pilitin ng Daddy mo. Wala akong intension na masama,” mahinahong sagot ko sa kanya. Bagaman hindi ko alam ang dahilan ng galit niya, at maging ang dahilan ng pagtanggi niya sa utos ng tatay niya, wala ako sa posisyon para husgahan siya. Mainam na hindi ko sabayan ang emosyon niya.

“Next time ay huwag kang makikialam sa buhay ng may buhay, Justin” halos mabutas yata ang katawan ko sa talim ng tingin niya.

She walked out of the room. I tried to stop her. I grabbed her arm but she immediately pushed it away.

*********

JUSTIN ARCEO

Magtatanghali nang maabalik ako sa opisina mula sa Batangas. Maaga pa lamang ay bumiyahe na ako papunta dito sa utos ni Mr. Madrid na i-meet ko ang kapatid at pamankin niya upang pag-usapan ang itatayong rest house nila sa Batangas. Kung anong bait ng pinsan ni Alex na si Trina at siyang intimidating naman ng tiyahin niyang si Mrs. Aracelli Real. Masyadong maraming demands at gustong ipagawa gayong simpleng resthouse lang naman ang gusto ni Ms. Trina na siyang gagastos para dito.

Wala si Alex sa cubicle niya nang dumating ako. Ang sabi ni Marie ay nandito naman siya kanina pero lumabas at hindi niya alam kung saan nagpunta dahil nasa meeting sila ni Ninong John nang hindi na niya ito abutan nang makabalik siya. Umalis na din ang iba naming kasamahan upang mananghalian pati na rin si Marie. I decided to stay in the office and just eat the burger I bought earlier sa isang stop over dahil kailangan ko nang simulan ang design ng rest house na gusto ni Mrs. Real. Nasa gitna ako ng pag-iisip nang may lumapag na paper bag ng kilalang restaurant sa harapan ko. Napalingon ako at nakita ang seryosong mukha nito.

“Nakasalubong ko sa labas si Marie. Hindi ka pa daw nagla-lunch,” Aniya  na pilit nag-iwas ng tingin sa akin.

“T-Thanks,” Hindi pa din siya tumingin sa akin kaya bahagyang napahalhakhak ako.

“What’ funny?” Taas kilay na tanong ni Alex.

“Nothing,” Nakangiting sagot ko at isa-isang inilabas ang laman ng paper bag. Roasted chicken, java rice, potato salad, muffin and a bottle of cold drink.

“Apology accepted by the way,” I added. She glared at me. “Excuse me?” aniya.

“Kahit hindi mo sabihin, alam kong dinalhan mo ako ng pagkain because you feel guilty for shouting at me yesterday. I didn’t know hindi ka pala sanay magsorry, Arch. Madrid,” nakangiting tukso ko sa kanya. Napaawag ang bibig niya at parang gusto pa akong sigawan pero mariin na lang niyang naipinid ang mga labi upang magtimpi.

“Still, hindi ka pa rin dapat nakialam. Hindi mo na sana pinatulan si Dad,” umupo siya sa katabing silya.

“I can’t just stand there doing nothing while he’s yelling at you,” Iyon ang totoo. Nang makita ko ang mukha ni Alex habang sinisigawan at ipinapahiya siya ng sarili niyang ama ay hindi ko napigilang hindi makialam. I just felt the urge to defend and protect her. Napatigil ako sa pagkian nang mapansin ko ang dalawang pares ng matang makatitig sa akin; mga matang nagtatanong. Bahagya akong ngumiti sa kanya.

“Huwag mo akong tingnan ng ganyan, baka matunaw ako,” biro ko sa kanya.

“Tss!” she smirked. “Salamat, Justin. Hindi mo naman kailangan ipain ang sarili mo. Nadagdagan pa tuloy ang trabaho mo,” May lungkot sa mukha niya.

“Bakit ba ayaw mong gawin ‘yung rest house? Sa Tita mo naman ‘yun diba?” hindi ko napigilang itanong. Muli na namang may namuong lungkot sa mga mata niya.

“Hindi kami close, she doesn’t like me.” Tipid na sagot niya at nag-iwas muli ng tingin

“Just like my father, she thinks I’m stupid,” bahagya akong napaisip sa sinabi ni Alex. Why would her father think of her like that?

“The more that you should do the project. Show them what you’ve got. Magaling ka, Alex. I’m sure hindi ka mapapaihiya,” muli siyang napatitig sa akin because of my encouragement.

“You think so?” she asked hesistantly. F*ck! Why can’t she see it on herself? Napatunayan na niya ‘yun sa dream house project ni Mr. Arellano.

“I know so,” with smile on my face, I assured her. “May mga taong nagtitiwa at naniniwala sa kakayanan mo, I’m one of them,” muli kong pagkumbinsi sa kanya.

I heard her heaved a deep sigh before speaking. “Then I’ll do it. Will you still help me?”

“Always,” I smiled and felt happy. Gusto ko ang nakikita kong deteminasyon sa kanya. I’ll always help you, Alex. I thought to myself.

Author’s Note:

Super sorry for the slow update. Katulad niyo ay may iba din po akong pinagkakaabahan. Pero sobrang Thank you! sa pagsubaybay sa mga kwento ko. I’ tryig my bet to update regularly tulad sa Stay the Night na daily updates talaga. Nabiusy lang po magpaka- nanay at mapaka ulirang empleyado lately kaya nababawasan ang updates. Kaya konting patience po

DISCLAIMER:

 DISCMAILER:

This is a work of fiction. Names, characters, places and incidents either are products of the author’s imagination or are used fictitiously. Any resemblance to actual events or locales or persons, living or dead, is entirely coincidental.