Chapter 5 : คนรู้จักที่ไม่รู้จัก
1096 Words
Chapter 5 : คนรู้จักที่ไม่รู้จัก
“รินรู้ตัวดีว่ารินเป็นลูกจ้าง เป็นลูกสาวแม่บ้าน แม่นวลกับรินอยู่บ้านอีกหลัง มาทำความสะอาดแค่วันหยุด ไม่ได้ไปคลุกคลีอะไรกับคุณท่านค่ะ”
“อย่างนั้นเองหรอกเหรอ? เป็นแค่ข่าวลือจริง ๆ แฮะ... そっか (sokka)”
ปลายเสียงในสำเนียงญี่ปุ่นว่ามันเป็นอย่างนี้นี่เอง... ด้วยสีหน้าผ่อนคลายลงเกือบทำหญิงสาวอ้าปากค้างอีกรอบ ทว่าเธอก็รักษากิริยาได้ดี
เขาทำท่าเหมือนจะกล่าวหาเธอและแม่ว่าเป็นเมียน้อยท่านหรือเปล่า ค่อยมาทำหน้าอ๋อเออออตามตอนเธอบอกว่าเปล่า... ไม่ได้เป็น... เนี่ยนะ!
มือเรียวเล็กกำแน่นบนหน้าตักด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ ความกล้าหาญของเธอกลับมาอีกครั้งเพียงเพราะว่าเธอต้องปกป้องแม่ให้พ้นจากคำครหา
“มันไม่มีอะไรในกอไผ่ค่ะ รินจ่ายค่าเทอมค่าขนมของรินเอง นอกเหนือจากเงินเดือน ค่าถ่ายแบบ แม่เป็นคนเก็บเงินส่วนของเราไว้ รินและแม่ไม่เคยรับเงินของคุณท่าน วันเกิดของริน ของของแฟนคลับแยกต่างหากจากเงินบริษัท”
นั่นทำให้ชายหนุ่มในฝั่งตรงข้ามอ้ำอึ้งไป
นานแล้วที่โลกโซเชียลประโคมข่าวลือกันว่าสองพ่อลูกเป็นสาย ‘โลลิค่อน[1]’ ลูกชายคนเล็กชื่นชอบสาวน้อยตัวการ์ตูนในเกมเข้าขั้นคลั่งไคล้เป็นคนก่อตั้งกลุ่มโอตาคุ ท่านทากะชื่นชอบเด็กสาววัยสิบกว่าขวบสมเป็นสายโลลิฯ ตัวพ่อ ยังแอบมีความสัมพันธ์ลับ ๆ กับไอรีนจึงจับเธอเซ็นสัญญาโฆษณาผูกขาดไว้ไม่ให้ไปรับงานที่ไหนทว่ามันก็เป็นแค่ข่าวลือ
ในเวลานั้นคนกล่าวหายังถูกบริษัทฟ้องหมิ่นประมาทฐานทำให้เสียชื่อเสียงต้องจ่ายค่าเสียหายร่วมสิบล้านเสียด้วย แต่ไม่มีมูลหมาไม่ขี้ อีกครั้งหนึ่งบิดาของเขาก็มีข่าวลือกับแม่บ้าน
ชายหนุ่มรับประทานอาหาร หยิบซูชิด้วยมือหยิบทาน ไม่ใช้ตะเกียบแบบคนไทยเขาพยายามที่จะคิดตามในแง่ดี...
“รินไม่มีความคิดให้ใครมาเลี้ยงรินเลยนะคะ แม่ของรินทำงานบ้านงก ๆ บอกให้รินตั้งใจเรียนหนังสือตั้งแต่เล็กจนโต คุณอามองว่ารินอยากเป็นเด็กป๋าหรือคะ? รินเป็นนักเรียนเภสัชฯ รินให้เกียรติตัวเอง... ถึงผู้ชายมีเงินบางคนจะไม่ให้เกียรติริน ไม่เป็นไรนะคะ...”
สุดท้ายเธอก็กัดฟันพูดไปเพราะเขาหมายความแบบนั้น ชายหนุ่มดันเพิ่งรู้ตัวจึงชะงักหน้าเสีย เพียงแววตาคู่สวยเอ่อคลอทอประกายก้าวร้าว
ตาสบตาด้วยความรู้สึกแตกต่าง เธอคิดว่าคุณอาคงไม่ชอบเธอหรือกำลังโกรธจนตัวสั่น แต่ก็ผิดคาด... เขาหยุดรับประทานอาหารก้มศีรษะลงชนิดหัวแทบฟาดโต๊ะ! หญิงสาวกะพริบตาปริบ ๆ เมื่อคุณอาเหมือนเป็นคนละคนจากเมื่อสักครู่
“อาขอโทษที่เข้าใจผิดมาตลอด... ขอโทษจากใจจริง ๆ นะครับ” ศรัณย์วริศเพิ่งทำเรื่องหยาบคายสุด ๆ แม้ไม่ได้ตั้งใจ เขาคิดอย่างที่เธอพูดนั่นแหละ ในเมื่อมันไม่มีเหตุผลให้บิดาต้องไม่กลับญี่ปุ่น แต่เขาก็มีสปิริตมากพอขอโทษเด็ก
“ไม่เป็นไรค่ะคุณอา... เอ่อ อย่าคำนับรินเลยนะคะ รินไม่อยากแก่”
หญิงสาวรีบปรามเขาที่เงยหน้าขึ้นมาอย่างงง ๆ
“หมายความว่าไงครับ?”
“คือเวลาคนอายุมากกว่าไหว้คนอายุน้อย มันเหมือนเป็นคำสาปแช่งน่ะค่ะ จะอายุสั้นหรือแก่อะไรประมาณนั้น”
“ออ... อย่างนั้นหรือครับ เข้าใจแล้วล่ะ”
นั่นเพราะเขาไม่ใช่คนไทย ชายหนุ่มไม่เข้าใจวัฒนธรรมของผู้คนที่นี่ในบางครั้ง กับสาวน้อยตรงหน้าเขายังสัมผัสได้ถึงความจริงใจของเธอที่ไม่เหมือนคนอื่น ๆ
“อาไม่ได้มีอคติอะไรกับเรานะครับ อาเป็นคนแบบนี้ เป็นคนปากไวไปหน่อยน่ะ เข้าใจใช่ไหมครับ?”
“ค่ะ... เข้าใจแล้วค่ะ”
HAI, WAKARIMASHITA. はい、*かりました。
เธอเกือบที่จะตอบเขาไปเป็นภาษาญี่ปุ่นเหมือนตอนตอบคำถามของท่านประธาน เจ้าของบ้านซึ่งชอบถามเหมือนกันเปี๊ยบ... เข้าใจไหมแล้วท่านก็บังคับให้ทุกคนเข้าใจ มีแค่เรื่องกิริยามารยาทที่ท่านไม่ได้สนใจเพราะท่านบ้าระห่ำกว่านี้เป็นเท่าตัว! แน่นอนว่าถ้าท่านได้ยินที่เขาว่าเธอมีโต๊ะคว่ำ
บรรยากาศในห้องแคบ ๆ ต่างคนรับประทานอะไรไม่ลงมากนักต่อให้อาหารฝีมือพ่อครัวบินตรงจากแดนปลาดิบ ยอมรับว่ามันค่อนข้างอึดอัด
ชายหนุ่มที่คาดหวังอะไรไว้มากเกินยังโพล่งไปอีกหนึ่งคำถาม
“แล้ว... เธอมีแฟนหรือยัง?”
“ไม่มีค่ะ”
“อ้อ... ดีแล้วล่ะครับ อาจำไม่ได้ว่าในสัญญามีเขียนไหมนะ? แต่ไอรีนไอดอลของเหล่าโอตาคุไม่ควรมีแฟน”
เอิ่ม...
“ค่ะ รับทราบค่ะ”
ไอรีนแทบจุกกับโอตาคุผู้อยากให้เธอเป็นไปตามอุดมคติของเขา ยังนึกถึงคุณท่านจับใจ
“คุณท่านทากะเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ ท่านเห็นรินมาตั้งแต่เล็ก ๆ ค่ะ รินให้ความเคารพท่านในฐานะลูกจ้างที่ดี...”
เธอพูดขึ้นลอย ๆ หลังรับความหวังดีจากมือชายหนุ่มที่ดูแลจานของเธอไม่ให้ว่างเปล่า ให้อีกฝ่ายเลิกคลางแคลงใจ ตัวเขาก็น่าจะรู้นิสัยของบิดา
ท่านไม่สนใจใครนอกจากการเก็บตัวในห้องกับมังงะ เกมและตุ๊กตา ท่านรักงานสะสมทุกชิ้นเข้าขั้นคลั่งไคล้ หากมีเวลาว่างแล้วท่านมักใช้มันทั้งหมดไปกับมัน ใครไม่คุยกับท่านเรื่องธุรกิจหรือเรื่องเกม การ์ตูน มังงะ ฟิกเกอร์ของหายาก ท่านไม่ชอบคุย เพราะท่านไม่พูดเยอะยังแสดงท่าทีว่าอึดอัดรำคาญใจอีกต่างหาก
ศรัณย์วริศจำต้องยอมรับในเหตุผลของสาวน้อยที่อาจไม่ได้เป็นอย่างใครว่า
“โอโต้ซังเล่าเรื่องของไอรีนให้อาฟังเยอะแยะเลยนะ เรื่องแม่ของไอรีนด้วย อาขอโทษอีกครั้งครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ความเงียบเกิดขึ้นหลังจากนั้น อาหารมื้อนี้จบลงด้วยของหวานเป็นไอศกรีมถั่วเย็น ความรู้สึกผิดลึก ๆ ของชายหนุ่มวัยสามสิบสี่ปีที่ไม่ควรกล่าวหาเธอและแม่เลย
[1] Lolicon (ロリコン) หรือ Lolita Complex มีที่มาจากหนังสือชื่อ โลลิตา ของ วลาดีมีร์ นาโบคอฟ ซึ่งกล่าวถึงชายวัยกลางคนที่ตกหลุมรักเด็กสาวอายุน้อย จนถึงขั้นมีความสัมพันธ์ทางเพศกับเธอ
- Writer
