คลั่งรักโลลิต้า

: Prologue : คำสั่งเสีย เสียงฝีเท้ามากกว่าหนึ่งคู่กระทบลงบนแผ่นไม้ระแนงซีกเล็ก ๆ เรียงกันเป็นแผง หลายคนคงรีบร้อนมากขนาดลืมมารยาททั้งที่ชนชาติเขายึดถือเรื่องมารยาทเป็นที่หนึ่ง หลังได้รับสายด่วนจากลูกชายคนเล็กของบ้าน บ้านหลังใหญ่โตอบอุ่นด้วยต้นไม้สีเขียวขจีรายล้อมรอบตั้งอยู่ใจกลางถนนสายโรแมนติกที่สุดของกรุงโตเกียวอย่างถนนไกเอ็นมาเอะ (Gaienmae) ตามแบบฉบับบ้านญี่ปุ่นโบราณผสมผสานบ้านสไตล์โมเดิร์นเก๋ไก๋ ความงดงามของต้นแปะก๊วยที่มีอายุกว่าร้อยปีตลอดสองข้างทางเปลี่ยนพื้นที่แห่งนี้ให้กลายเป็นสีทองอร่าม ผู้คนที่พักอาศัยละแวกนี้ก็คงจะมีแค่รวยระดับมหาเศรษฐี อาจรวยที่สุดในประเทศญี่ปุ่นอย่างท่านประธานบริษัท Airi เจ้าของบริษัทเกมที่สร้างรายได้มหาศาลอันดับต้นของโลก *****[たか まつもと ] ‘Taka Matsumoto’ ตัวท่านเรียกได้ว่าเป็นผู้นำเป็น ‘โอตาคุ’ รุ่นแรก ช่วงมังงะเริ่มฮิตใหม่ ๆ เป็นผู้ก่อตั้งเกมจีบสาวเจ้าแรกจนโด่งดังเป็นที่นิยมไปทั่ว ปัจจุบันมีผู้ถือหุ้นมากมายและหุ้นเทรดในตลาดหลักทรัพย์หลักหมื่นล้านดอลลาร์สหรัฐฯ มังงะโลลิต้าเคยโด่งดังมาก ๆ ในสมัยหนึ่ง มันดังขนาดว่าผู้สร้างอย่างท่านประธานทากะจ้างนักวาดการ์ตูนแล้วยังต่อยอดด้วยการสร้างเกมจีบสาว พัซเซิ่ลปริศนา เกมสร้างปราสาทที่เต็มไปด้วยสาวโลลิต้าหลากหลายนับได้เป็นร้อยชุด เป็นสินค้าแบรนด์เนมตุ๊กตาน่ารักสำหรับเด็ก ๆ ในเวลาต่อมา ทากะร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐี หลังเปลี่ยนงานอดิเรกให้กลายเป็นเม็ดเงิน ทว่าชีวิตคู่กลับล้มเหลวไม่เป็นท่า ซ้ำร้ายกว่า... หนุ่มใหญ่ชาวญี่ปุ่นยังมีปัญหาเรื่องหลอดลมอักเสบเรื้อรัง โรคปอดและระบบทางเดินหายใจ โรคหอบหืดโรคทางกรรมพันธุ์ บ้านหลังนี้ท่านตั้งใจซื้อไว้ให้ลูกชายและภรรยาคนที่สองอาศัยอยู่หลังหย่าขาดกันไป คงไม่มีใครคิดว่าคนหัวรั้นอย่างท่านจะกลับมาใช้บั้นปลายชีวิตที่นี่ “はやくHayaku! เร็วเข้า ๆ!” ความว่องไวของผู้คนถึงเจ็ดชีวิตทำสองแม่ลูกที่นั่งอยู่ข้างเตียงหันขวับมองอย่างตกใจ เมื่อบรรดาญาติ ๆ วิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้องนอน ต่างคนแค่อยากจะร่ำลาคนในครอบครัว จึงไม่มีใครได้ทักทายกัน พอนายแพทย์ประจำบ้านส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงบอกว่าไม่ไหว หลังจากที่ทางโรงพยาบาลยินยอมให้ผู้ป่วยซึ่งใส่เครื่องช่วยหายใจมานานเกินรักษากลับบ้าน เพื่อที่ท่านจะได้อยู่กับเหล่าตัวละครในการ์ตูนเป็นครั้งสุดท้าย “โอโต้ซัง[1]... ทำไม... ทนอีกนิดไม่ได้หรือครับ?” เสียงสั่นเครือของหนุ่มวัยสามสิบสี่ปี ศรัณย์วริศเฝ้าคุณพ่อมาแต่เช้าแล้ว บนเตียงกว้างขนาดคิงไซส์หัวเตียงสลักลายอนิเมชั่นชื่อดัง ห้องทั้งห้องเต็มไปด้วยฟิกเกอร์หายากประสาโอตาคุ[2] แม้แต่ผ้านวมหนายังเป็นลายสาวโลลิต้า เขาบีบมือคนป่วยบนเตียงที่พูดได้ไม่กี่คำ “ศรัณย์... เรื่องนั้น...” “ว่าไงครับ? จะให้ผมเปิดเรื่องไหนให้ดูอีกครับ? หรือว่าพ่ออยากให้ผมเล่าให้ฟัง...” ทากะยังได้ยินเสียงของลูกชาย ภาษาไทยปนภาษาญี่ปุ่นด้วยความที่เป็นลูกครึ่งแต่ถือสัญชาติตามบิดา ชายหนุ่มจับกุมมือเหี่ยวย่นตามวัยหกสิบกว่า ประคองไว้อย่างทะนุถนอม แววตาคู่คมเอ่อคลอหยดน้ำใส สายใยความผูกพันเล็ก ๆ ระหว่างผู้มีพระคุณทำให้เขาไม่อยากยอมรับเรื่องความตาย ทว่าไม่มีใครสามารถห้ามหรือฝืนกฎธรรมชาติ... มัจจุราชไม่รีรอ... อย่างมากสุดก็แค่ให้สัญญาณเตือนอย่างใจดี “ศรัณย์...” ในน้ำเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ แสงสว่างเบื้องหน้าสายตาริบหรี่ลงเรื่อย ๆ ท่ามกลางความหนาวจับใจ ท่านประธานทากะรู้ว่าตัวเองคงอยู่ได้อีกไม่นาน วันหนึ่งทุกอย่างที่มีคงเป็นของลูกชายที่ท่านรักที่สุด “ไอรีน... ฝากไอรีน... ไอ... ไอซาว่า” นั่นคงเป็นคำสั่งเสียของท่านที่ไม่ได้พูดถึงหญิงสาวคนไกลแต่เป็น... ลูกคุณหนูผู้เพียบพร้อมในโลกซึ่งท่านเสกสรรปั้นแต่งขึ้นมาให้มีชีวิตขึ้นมาจริง ๆ ท่านประธานรักไอรีน ไอซาว่า เท่าชีวิตของท่าน นั่นคือเรื่องที่ทุกคนรู้... คนในครอบครัวมีสีหน้าสลดเศร้า ขนาดลูกชายคนโตและภรรยาคนแรก ร้อยวันพันปีไม่เคยมาพบหน้ากันหลังหย่าขาดไปแล้วก็ยังมาบอกลา ลูกชายทั้งสองคนได้อยู่กับบิดาเป็นครั้งสุดท้าย กระทั่งลมหายใจรวยรินของคนป่วยผ่อนเข้าออกอย่างเชื่องช้า แผ่วเบาลงเรื่อย ๆ จนวินาทีที่หมดแรงค่อยพริ้มปิดลง มืออันแสนอบอุ่นทิ้งน้ำหนักฮวบหาย ราวกับว่าคนบนเตียงในเชิ้ตนอนลายการ์ตูนตัวโปรดนั้นเพียงหลับไปเฉย ๆ ต่างที่เสียงลมหายใจครืดคราดซึ่งดังมาตลอดหลายวันนั้นเงียบเชียบ เสียงสะอื้นไห้ดังระคนกันไป ก่อนที่ต่างคนจะมองไปยังลูกชายคนเล็กซึ่งท่านฝากฝังทุกอย่างไว้ “ไม่เป็นไรนะลูก” “ครับแม่... ผมไม่เป็นไร” คนพูดยกมือขึ้นปาดหยาดน้ำตา ลุกขึ้นยืนขึ้นสุดความสูงอย่างลูกผู้ชาย ชายอกสามศอกอย่างเขาคงไม่มีเวลาเสียใจนาน เมื่อภาระหนักอึ้งยังรอคอยอยู่ข้างหน้า เขาจะต้องเป็นผู้ทำหน้าที่บริหารต่อไป ทั้งเก้าอี้ประธานบริษัท Airi และดูแลหญิงสาวซึ่งเขาไม่รู้จักเลย ไอรีน… [1] โอโต้ซัง (お*さん otousan) – คุณพ่อ [2] โอตาคุ (オタク) คือ กลุ่มบุคคลผู้ซึ่งลุ่มหลงในโลกแห่งการ์ตูน และอนิเมชั่นอย่างมาก และกลุ่มคนเหล่านี้จะมีความสามารถในการเก็บเกี่ยวการ์ตูนหรืออนิเมชั่นในระดับหายากมาครอบครอง