: ตอนพิเศษ : My Twin Butlers บัตเลอร์ที่รัก
1744 Words
: ตอนพิเศษ :
My Twin Butlers บัตเลอร์ที่รัก
‘ผู้หญิงหลายใจ... แรด... ร่าน...! ผู้หญิงสองผัวเรียกผู้หญิงหลายใจ...!’
‘ต้องเลือกสักคนให้เด็ดขาด เป็นผู้หญิงอย่าทำตัวมีหลายผัวในเวลาเดียวกัน ไม่มีใครเขายกย่องสรรเสริญ’
ถ้อยคำร้ายกาจไม่เพียงส่งผ่านมาทางข้อความจากผู้ไม่หวังดีอย่างกิ๊กเก่าของภาคินที่คอยระรานไม่เลิก วีณาต้องแบกรับการตราหน้าจากสังคมว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี ต่อให้บิดาของเธอจะรวยคับฟ้าก็หยุดคำนินทาไม่ได้ และต่อให้เธอจะเป็นคนเข้มแข็งเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ เพราะถูกเลี้ยงดูให้เติบโตมาอย่างนั้น เธอยังคงเป็นมนุษย์... มีความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจกับเส้นทางเดินที่ตัวเองเลือก...
เสียงประตูเปิดเบา ๆ ปลุกหญิงสาวจากภวังค์ ใบหน้าสดสวยระรื้นดีใจพลันลุกขึ้นนั่ง เมื่อประตูไม้สลักลายของห้องนอนกว้างขวางปรากฏเจ้าของร่างสูงในเชิ้ตสีครีมหล่อเหลา ทรงผมเรียบเสยรวบด้วยเจลทำให้เขายิ่งพรั่งพร้อมไปด้วยเสน่ห์
“กลับมาแล้วหรือคะพี่ภาม?”
“มาแล้วครับที่รัก พี่รีบกลับมาก่อนภีมเลยนะ... วีทำอะไรอยู่ครับ?”
ดวงหน้านิ่งขรึมฉีกยิ้มกว้างหลังจากนั้น เพียงพบภรรยาสาวนอนเหงาอยู่ลำพัง ภาคินเพิ่งกลับมาจากงานปาร์ตี้เล็ก ๆ ในร้านอาหารไม่ไกล หลายวันมานี้เขาจำเป็นต้องไปช่วยต้อนรับแขกให้คุณพ่อของเธอ
“วีเพิ่งตื่นตอนพี่มาพอดีค่ะ พี่หิวน้ำไหม วีคั้นน้ำส้มไว้ให้...”
“กินซี วีทำอะไรพี่กินหมดทุกอย่างแหละ...” ภาคินหย่อนก้นนั่งลงข้างกันบนที่นอนนุ่ม ผ้านวมหนาสีดำที่ซุกนอนกอดกันสามคนด้วยหัวใจเปี่ยมสุข ขยับวงแขนไปโอบประคองเอวบางไว้พร้อมส่งประกายตาอบอุ่นอ่อนโยน
วีณาช่างอ้อนเอาอกเอาใจสามีแค่ไหนคงเท่ากันกับสองแฝดหนุ่ม
“กับข้าวน้องวี น้ำส้มคั้นน้องวี พี่หิ้วท้องมารอทานเลยนะ อืม... วีกำลังนอนคิดอะไรอยู่ครับ?”
“คิดถึงพี่ภีมพี่ภามมั้ง”
“จริงหรือเปล่า?”
“จะโกหกทำไมล่ะ? คนมีผัวก็ต้องคิดถึงผัวสิคะ”
สำคัญกว่าคือเธอมีผัวสองคนพร้อมกัน! ถึงยังไม่ทุบสถิติโลกที่เขามีกันเจ็ดคนแปดคนสิบคนอย่างที่คุณพ่อประชดก็เถอะ
“คิดถึงภีมต้องรอก่อนเพราะภีมอยู่ช่วยงานคุณอาครับ คืนนี้ก็... อยู่กับพี่ภาม” ปลายเสียงสั่นพร่าบอกเจตนารมณ์ชัดเจนว่าหนุ่มวัยสามสิบอยากทำอะไรต่อ แววตาคู่คมเร่าร้อนหลุบมองเดรสนอนตัวบางสีขาวมีเสื้อคลุมยาวปิดแค่ถึงไหล่ อกอวบอัดที่ซ่อนอยู่ภายในเรียกน้ำลายสอขึ้นมากองบนปลายลิ้น
ภาคินคงอยากก้มหน้าลงไปตวัดเลียปลายยอดสีสวยให้ชื่นใจ ดูดกลืนมันอย่างตะกละตะกลามอย่างเคย จู่ ๆ เขากลับรู้สึกเกรงใจจึงรอให้เธอเป็นฝ่ายรุก
ซึ่งกลับมีเพียงความเงียบงัน ใบหน้าสดสวยนิ่งเรียบแต่เธอยังคงยิ้มอ่อนมองเขาด้วยท่าทางรักใคร่ มือลูบแก้มสากก่อนซุกซบบนแผงอกกว้าง
“พี่ภามไม่กินน้ำส้มวีก่อนหรือคะ? อุตส่าห์ทำให้...”
“กินครับคนดี แต่... พี่กินวีก่อนได้ไหม?”
สองมือสั่นเทาเลื่อนลงล้อมร่างบาง ก่อนที่เขาจะคืบคลานเข้าหาคนตัวเล็กประหนึ่งเสือร้ายเตรียมขย้ำเหยื่อ วาดฝ่ามือขึ้นช้อนท้ายทอยน้อยดันแผ่นหลังบางติดหัวเตียง ซุกปลายจมูกเป็นสันคมบนลำคอเพรียวระหง
“อือ... ทำอะไรคะ?”
“คิดถึงเมียไง... ทำไมทำท่าทำทางเหมือนเหม็นหน้าพี่ภาม… ฮึ?”
“วีเหนื่อยเป็นป่ะ รับทีตั้งสองแล้วกินเยอะมูมมาม ค่ารีแพร์เท่าไรคงไม่พอหมอได้ด่าวีอีก...”
“หืม…?” เสียงครางหึ่ง ๆ ดังในลำคอเชิงว่าอยากหยอกล้ออย่างมันเขี้ยว ชายหนุ่มสูดลมเข้าลึกเต็มปอดไล่หอมอยู่หลายฟอดจนได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก เธอนั่งชิดหัวเตียงวางพักมือบนไหล่ของเขา ก่อนจะตีเบา ๆ
ภาคินคงไม่เลิกรางานก่อกวน ยิ่งวันนี้พี่ชายไม่อยู่ด้วย นั่นหมายความว่าเขาจะได้กินคนเดียวอย่างอิ่มหนำ! เนื้อตัวนุ่มเนียนผ่านมือสากที่ลูบไล้จากต้นขา เขาลูบครั้งหนึ่งเธอก็ทำตัวขดงอเพราะความรู้สึกประหลาด
วงแขนแข็งแรงสอดสวมประคองเอวบางไว้ขณะนั่งชันเข่าอย่างระวังไม่ให้ทับร่างบางในอ้อมแขน
“อือ... พี่ภาม...”
หญิงสาวพริ้มตาปิดลงพออารมณ์วาบหวามเข้าจู่โจม ฝ่ามือหนาลากผ่านกายสาวมาถึงยอดปทุมถัน เขาค่อยเคล้าคลึงอย่างเอาใจ ก้มหน้าลงซุกบ้างหอม เธอได้แค่ส่งเสียงอืออาในลำคอ พึงพอใจในรสสัมผัสของเขา
ในห้องนอนกว้างที่จัดสรรทุกส่วนอย่างลงตัว แม้กระทั่งที่นอนขนาดพิเศษ หลังจากงานมงคลสมรสเล็ก ๆ ในบ้าน เชิญแค่ญาติและคนสนิท เรื่องของเธอกลายเป็นที่ฮือฮากันไปทั่วในแวดวงไฮโซ ในข่าวบันเทิงเซเลบที่มีทั้งคนเห็นด้วยและเห็นต่าง
วีณาอยู่บ้านหลังนี้กับภาคินและภากร ครอบครัวสมบูรณ์ที่มีคนสามคน สิ่งซึ่งสังเกตเห็นได้ทุกวันนี้คือขอบตาดำคล้ำและอาการเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า
พักหลังมานี้เธอยังไม่มีอารมณ์ร่วมไปกับเขาในบางครั้ง ทั้งที่ปกติแล้ววีณาทั้งแซ่บ! เผ็ดร้อนรุกหนักรับทั้งหน้าหลังพร้อมกันไม่มีเกี่ยง กี่สิบยกยันเช้าก็ไหว ผลัดเป็นฝ่ายรุกขึ้นมาขย่มสองแฝดเหมือนคนเสพติดเซ็กซ์ วีณาไม่เคยปฏิเสธสามีคนไหน ทั้งคนน้องหรือคนพี่หากใครสักคนหนึ่งเกิดความต้องการ
ในขณะที่พวกเขามีความปรารถนาในตัวเธออย่างมากล้นจนบางครั้งเธอเองต้องยอมรับว่าหนัก...
“พี่ภาม... วี... ขอยาดมหน่อย”
เสียงหวานแผ่วลงทำชายหนุ่มสะดุดกึกหยุดซุกซนกับซอกคอกลิ่นหอมกรุ่น เขาลุกพรวดไปเปิดลิ้นชักไม้ข้างโต๊ะหัวเตียงหยิบยาดม ส่ายไปมาใต้ปลายจมูกโด่งงาม ประคองเธอให้ซบลงบนอก
“ไปหาหมอไหม? ไม่สบายตรงไหนครับ... โธ่น้องวี... น่าสงสาร เจ็บตรงไหนปวดตรงไหนบอกพี่ภามนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวก็หาย...” เธอส่ายหน้าไปมา หรี่ตาเล็กลงเมื่อรู้สึกเวียนศีรษะ ขณะที่สามีคอยดูแลไม่ห่าง
ภาคินบริการหยิบยาดมยาหอม หาผ้าชุบน้ำอุ่นมาซับรอบวงหน้านวล วางมันไว้ข้างหัวเตียงเพื่อที่เขาจะหยิบมาใช้ได้อีก พอเธอลุกขึ้นมานั่งบนหน้าตักอย่างออดอ้อนราวกับว่าเขาเป็นเครื่องทำความอุ่นเพียงหนึ่งเดียว มือหนาจึงลูบศีรษะน้อยเบา ๆ กระทั่งเธอผ่อนลมหายใจยาว อาการดีขึ้นตามลำดับ
“เป็นไงบ้าง... ดีขึ้นไหมครับ? ให้พี่พาไปหาหมอ...” จู่ ๆ ชายหนุ่มก็ยกมือป้องปาก ก้มหน้าลงเบิกตากว้างมองผ่านไรผมของคนที่เชยหน้าหาเขา มือหนาเลื่อนลงลูบคลำหน้าท้องเนินนูนกว่าก่อนผ่านเสื้อตัวบาง
“หรือว่า... น้องวี... กำลังมีน้อง?”
วีณาหัวเราะร่า อมยิ้มแก้มตุ่ยให้ชายหนุ่มที่ทำหน้าตะลึงเหมือนเห็นผีตัวเป็น ๆ ก่อนที่เธอจะพยักหน้าหงึกหงัก ให้ว่าที่คุณพ่อตื่นเต้นเข้าไปใหญ่
“จริงรึเปล่าเนี่ยย! ภีมรู้ยัง?”
เธอส่ายหน้าไปมา “ยังไม่รู้ค่ะ วีไม่ได้บอกใครเลย คุณณดาก็ยังไม่รู้”
เลขาฯ คนโปรดยังเป็นคนโปรดถึงเจ้าตัวไปช่วยงานเจ้าของบริษัทบ้าง ภาคินเลยเลิกน้อยใจเธอที่สนใจเลขาฯ มากกว่าไปเรื่องหนึ่ง เขากระชับกอดคุณแม่คุณลูกแน่น ผุดยิ้มกว้างเต็มวงหน้า
“พี่ดีใจที่สุดเลย... เราจะได้เจ้าแฝดหน้าตาน่ารักน่าเกลียดเหมือนคุณพ่อไหมนะ?”
วีณาเลื่อนมือขึ้นลูบไล้กรามแกร่งด้วยความรู้สึกเช่นเดียวกัน เธอช่างมีความสุขเหลือเกิน
“ขอบคุณนะคะพี่ภาม... ที่ไม่ถามว่าลูกใคร... ขอบคุณจริง ๆ” แล้วเลื่อนอุ้งมือเล็กขึ้นโอบผ่านแผ่นหลังกว้าง หันหน้าเข้าหาผู้ชายตัวโตด้วยความไว้วางใจ ไม่แปลกเลย... คำพูดของภาคินมักทำให้เธออบอุ่นหัวใจเสมอ ๆ
“ลูกใครพี่ก็ต้องเลี้ยงไหมครับ? ลูกภีมลูกภามยังไงต้องช่วยกันเลี้ยงอยู่ดี เราอยู่สภาวะครอบครัว 3 คนที่มีคุณพ่อเป็นคนหาเลี้ยงลูกเมียนะ เราเลือกแล้ว... เราต้องอยู่ได้ครับ วันหนึ่งลูกเราจะเข้าใจ พี่จะเลี้ยงเขาให้ดี ไม่ให้เขารู้สึกว่าขาดอะไรเลย”
ความจริงอย่างหนึ่งคือเธอและเขาไม่ได้ขอใครกิน ทุกวันนี้เธอทำงานน้อยลงโดยมีสามีทั้งสองเป็นคนดูแลเรื่องสภาวะทางการเงิน ผิดจากเมื่อก่อน...
พวกเขาเคยเป็นแค่บัตเลอร์รับค่าจ้างจากบิดาของเธอ ตอนนี้เขาเป็นคนดูแลชีวิตของเธอ
ทุกสัมผัสของเธอรับรู้ ดวงตาคู่สวยเอ่อคลอหยดน้ำใสครากะพริบเบา ๆ มันค่อยไหลลงตรงหางตา ภาคินผละจากอ้อมแขนเล็ก ยกปลายนิ้วขึ้นสะกิดแก้มนวล เขารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรจึงผ่อนลมหายใจออกมา
“พี่สองคนอยู่กับวีมาแต่เล็ก ชีวิตพี่ให้วีได้โดยไม่ลังเลใจเลยนะ น้องวีอย่าคิดว่าเราด้อยค่ากว่าใคร... พี่ขอให้วีคิดว่าวีเป็นผู้หญิงพิเศษที่มีคนรักเรามาก ๆ ถึงสองคน เข้าใจไหมครับ?”
แค่นั้นคงทำให้ว่าที่คุณแม่ปล่อยโฮออกมา เธอเบะปากร้องไห้เป็นเด็กเล็ก ทำเอาชายหนุ่มสะดุ้งสะเทือนหัวใจอย่างสุดจะอดกลั้น แล้วเธอก็ยังไม่เลิกพูดเรื่องเดิม ๆ
“ขอบคุณที่รักผู้หญิงสองใจอย่างวี”
“อีกละ พูดอีกละ... เดี๋ยวจับจูบให้ปากบวมเลยนะ”
ภาคินคอยเฝ้าปลอบกอดว่าที่คุณแม่ให้หยุดร้องไห้งอแง ไม่ว่าจะเป็นด้วยฮอร์โมนทำร้ายหรืออะไรก็ตามแต่ เขาแน่ใจว่าชีวิตสามคนผัวเมียแสนประหลาดพิสดารนี้ต้องดำเนินต่อไป...
จนกว่าใครสักคนจะตายจากกัน...
- Writer
