Chapter 2

1559 Words
ทั้งสองคนทานข้าวด้วยกันอยู่นานจนอิ่มจากนั้นก็ชวนกันไปหากาแฟอร่อยดื่มกันต่อในคาเฟ่ไม่ไกลจากที่ร้านมาก เขาสั่งกาแฟมาสองแก้วก่อนจะเดินมานั่งลงข้างหญิงสาว “ไม่ถ่ายรูปเหรอร้านเค้าสวยนะ” “ไม่เอาจ้ะ” เธอส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะยกกาแฟขึ้นดื่ม เมื่อก่อนไปที่ไหนเธอจะถ่ายรูปทุกที่ถึงแม้ว่าจะไปคนเดียวเธอก็มีความสามารถในการถ่ายออกมาให้สวยที่สุด แต่ตอนนี้มันเหมือนเธอไม่กล้าทำอะไรสักอย่างยิ่งต้องเป็นจุดสนใจเธอไม่ชอบเลยทั้งที่เมื่อก่อนเธอเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองสูงมาก “พี่ถ่ายให้” “ไม่เอาหรอกจ้ะฉันไม่อยากให้คนมอง นั่งดื่มเฉยๆก็ได้” เธอปฏิเสธเสียงแข็งแต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่ฟังเลย ลุกขึ้นมากุมมือเธอพาไปหามุมสวยๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาถ่ายให้ “ยิ้มหน่อยพี่จะถ่ายให้” “พี่ไฟท์อ่ะ” เธอเหลือบซ้ายมองขวาก่อนจะยิ้มให้กล้องของชายหนุ่มหลายท่า และความเคยชินมันทำให้เธอเผลอโพสท่าหลายท่าและนี่คงเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เธอเสียพ่อไปหลังจากนั้นเธอไม่เคยทำในสิ่งที่ชอบทำอีกเลย “สวยนะเนี่ยยิ้มหวานเชียว” “ไหนขอดูหน่อยจ้ะ” เธอเหลือบสายตามองหน้าจอโทรศัพท์ของชายหนุ่มก่อนจะยิ้มกว้างออกมาอย่างพอใจ เป็นผู้ชายที่ถ่ายรูปสวยใช้ได้เลยนะ ใครได้เป็นแฟนคงชอบใจที่ถ่ายรูปให้สวยแบบนี้ “ขอได้มั้ยจ้ะ” “เอาไลน์มาสิจะส่งให้” เธอรีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาให้ชายหนุ่มแสดงคิวอาร์โค้ดทันที เขากดส่งรูปถ่ายทุกรูปให้หญิงสาวก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ในที่สุดเขาก็ได้ไลน์เธอแล้วซึ่งถือว่าสำเร็จไปขั้นหนึ่งถึงแม้ว่าจะยังไม่ได้เบอร์โทรศัพท์ก็ตาม “สวยจัง ถ่ายรูปสวยแบบนี้แฟนพี่ไฟท์คงยิ้มแก้มปริแน่นอนเลย” “พี่โสดนะยังไม่มีแฟน” “โกหกรึเปล่า จะไม่มีได้ยังไง” หญิงเล็กทำหน้าเหมือนไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่เพราะขึ้นชื่อว่าตำรวจจะต้องเจ้าชู้และมีแฟนแน่นอนไม่มีทางโสดได้นาน แต่เขาจะไม่มีเลยเหรอเขาคือรองสารวัตรนะต้องมีผู้หญิงมาติดบ้างแหละ “หญิงเล็กก็เห็นว่าพี่ทำงานหนักมากไม่มีเวลาที่จะคุยกับใครเลย และไม่รู้ว่ามาที่นี่จะงานหนักกว่าที่เก่ารึเปล่า แต่ถ้ามันสบายขึ้นพี่ก็คิดไว้ว่าจะมีแฟนสักคนนะ” เขามองหญิงสาวก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ หญิงเล็กจอมใสซื่อไม่ค่อยเข้าใจที่เขาจะสื่อก็พยักหน้าทำเหมือนเข้าใจที่เขาพูด “ก็ดีนะจ้ะพี่ไฟท์จะได้ไม่เหงาไง” “อืม… โอเคไปดื่มกาแฟกัน” เขาถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆเมื่อหญิงสาวดูไม่ค่อยเข้าใจเขาเลยไม่ว่าจะพูดอะไรก็ตามแต่ ทั้งสองคนเดินไปนั่งลงที่โต๊ะเธอหยิบโทรศัพท์มากดดูรูปที่เขาถ่ายให้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี ชายหนุ่มเห็นแบบนั้นก็อดยิ้มตามไม่ได้ เอาจริงเธอเป็นผู้หญิงที่ร่าเริงแจ่มใสมากเลยนะถึงแม้ว่าจะดูร้ายแต่เธอก็ไม่ได้คิดร้ายกับใคร ด้วยการที่เจออะไรมามากมายจึงทำให้เธอต้องสร้างภูมิคุ้มกันให้ตัวเองโดยการเย็นชากับทุกสิ่งและเลือกที่จะอยู่คนเดียวปิดกั้นทุกอย่างในชีวิต “อัพรูปลงโซเชียลสิ” “ไม่เอาหรอกจ้ะ ถ้าลงเดี๋ยวคนอื่นก็รู้สิว่าหญิงเล็กย้ายมาอยู่ที่นี่ อีกอย่างไม่มีบัญชีโซเชียลแล้วเพราะปิดไปหมดแล้ว” เธอเอ่ยออกมาเสียงเบาก่อนจะเก็บโทรศัพท์แล้วหยิบขนมไปป้อนชายหนุ่ม “อ่ะหญิงเล็กป้อน” “ใจดีอะไรเนี่ย” ถึงจะสงสัยแต่เขาก็ยังอ้าปากงับขนมที่เธอป้อนอยู่ รู้สึกดีมั่งที่มีผู้หญิงนั่งอยู่ข้างคอยเอาใจแบบนี้ ส่วนหญิงเล็กเธอก็รู้สึกดีมากที่มีคนที่สามารถคุยด้วยได้อย่างสบายใจโดยไม่ต้องกังวลว่าเขาจะรู้ความจริงเมื่อไหร่ไม่ต้องคอยพะวงสารพัดในชีวิต การมีเขาในตอนนี้ทำให้เธอสามารถเป็นตัวของตัวเองได้อย่างเต็มที่ “ขอบคุณนะจ้ะที่ไม่รังเกียจกัน แถมยังอยู่เป็นเพื่อนด้วยพาออกมาเที่ยวทั้งที่เวลาที่ผ่านมาฉันไม่เคยออกมาจากร้านอาหารเลยยกเว้นไปซื้อของเท่านั้น” เธอมองชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงจริงจังมาก ผู้กองดนัยกุมมือเธอเอาไว้ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงอ่อนโยน “ต่อจากนี้ถ้าอยากไปไหนบอกพี่นะ พี่จะพาไปทุกที่เลย” “จริงนะ” “อืม สัญญา” เขายื่นมือไปเกี่ยวก้อยหญิงสาวตรงหน้า เธอยิ้มกว้างออกมาทันทีอย่างดีใจที่ต่อไปนี้จะได้ออกไปเที่ยวเล่นบ้างไม่ต้องอุดอู้อยู่แต่ในห้องแคบๆคนเดียวอีกต่อไป “ขอบคุณนะจ้ะพี่ไฟท์ น่ารักที่สุดเลย” เช้าวันต่อมา…. ผู้กองดนัยตื่นนอนแต่เช้าด้วยความสดชื่นแต่งชุดตำรวจเต็มยศเตรียมตัวไปทำงานวันแรก แต่ที่ต้องตื่นเช้ากว่าปกติเพราะว่าหญิงเล็กส่งข้อความมาหาเขาบอกว่าให้มากินข้าวเข้าที่ร้าน เขาใช้เวลาเดินทางไม่นานก็มาถึงหญิงเล็กเตรียมกับข้าวไว้ให้เรียบร้อยแล้วพร้อมทานได้เลยเมื่อมาถึง “พี่ไฟท์มานั่งนี่เร็วหญิงเล็กทำกับข้าวเสร็จแล้วจ้ะ” เธอเห็นชายหนุ่มก็เดินมาหาก่อนจะลากเขาไปนั่งที่โต๊ะอาหารที่เธอจัดไว้ เขามองอาหารตรงหน้าอย่างแปลกใจ วันนี้มาในเมนูอาหารเช้าสไตล์อังกฤษไอ้ที่เกียรตินิยมอันดับหนึ่งคงไม่ได้โม้แหละทำได้จริงๆ “น่ากินมากเลยนะ” “กินเลยจ้ะ เดี๋ยวหญิงเล็กจะไปทำข้าวกล่องให้พวกพี่จ่ากับคนอื่นๆก่อน จะต้องเอาไปส่งที่โรงพักอีกห้ากล่อง แล้วก็มีของคุณหมอคุณพยาบาลในโรงพยาบาลอีกสอบกล่อง เยอะแยะไปหมดเลย” เธอยิ้มออกมาก่อนจะวิ่งเข้าไปในครัวทันที ผู้กองดนัยมองตามหญิงสาวไปก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อยจากนั้นก็เริ่มทานอาหารที่เธออุตส่าห์ทำไว้ให้จนหมด และเมื่อกินจนอิ่มเขาก็เดินไปหาหญิงสาวในครัวซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนกำลังเอากล่องใส่ถึงอยู่ เธอเงยหน้ามองสบตากับชายหนุ่มพอดีก็ยิ้มกว้างออกมาเล็กน้อย “พี่ไฟท์อิ่มแล้วเหรอจ้ะ” “อิ่มแล้วพี่จะจ่ายเงินอ่ะคิดเงินหน่อย” “ไม่เป็นไรจ้ะไม่เก็บเงินหรอก” “ได้ยังไงของซื้อของขาย” เขาหยิบเงินแบงค์พันขึ้นมาก่อนจะเดินไปใส่มือหญิงสาวไว้ เขาไม่อยากกินฟรีหรือเอาเปรียบเธอเด็ดขาดของซื้อของขายแค่เธอทำให้ก็ดีมากแล้ว “คิดเงินไปเลยไม่ต้องเลี้ยง” “แต่ว่า…” “อันนี้จ่ายล่วงหน้าด้วยนะ เอาแบบข้าวสามมื้อเลยเพราะขี้เกียจหากินเอง” เขามัดมือชกหญิงสาวเพื่อให้เธอทำอาหารให้ทุกเวลาจะได้เจอกันบ่อยๆ ชายหนุ่มเหลือบสายตามองข้าวกล่องที่วางอยู่ก่อนจะเอ่ยถาม “อันนี้ของใคร” “อ่อของพี่จ่าจ้ะ ลูกน้องของพี่ไฟท์ไงถามทำไมเหรอ” “เดี๋ยวพี่เอาไปส่งเอง มาสิ” เธอนิ่งไปสักพักก่อนจะพยักหน้าทันทีอย่างเต็มใจให้เขาช่วย เพราะจะได้เอาเวลาไปส่งข้าวกล่องที่อื่นต่อ “ห้ากล่องนะจ้ะเก็บเงินให้ด้วย” “อ่ะพี่เลี้ยงพวกเขาเอง” เขาส่งเงินแบงค์ห้าร้อยไปให้อีกใบก่อนจะยื่นมือไปหยีผมหญิงสาว “ไม่ต้องทอนนะพี่ไปทำงานก่อน กลางวันจะมากินข้าวด้วย” “เดี๋ยวหญิงเล็กทำของอร่อยรอนะจ้ะ” “โอเค เจอกันตอนกลางวัน” เขายิ้มออกมาก่อนจะเดินออกไปจากร้านอาหาร หญิงสาวมองเงินในมือก่อนจะมองตามชายหนุ่มไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดี เมื่อผู้กองดนัยมาถึงที่ทำงานเขาก็เอาข้าวกล่องไปวางไว้ให้ลูกน้องที่นั่งอยู่หน้าโรงพัก “ข้าวกล่องมาส่งครับทุกคน” “อ่าว… ทำไมน้องหญิงเล็กคนสวยไม่มาส่งเองครับผู้กอง” “น้องหญิงเล็กคนสวยไม่ว่าง เจอผู้กองดนัยคนหล่อไปก่อนแล้วกัน ไม่ต้องจ่ายนะผมเลี้ยง” เขาหัวเราะออกมาขำๆก่อนจะเดินเข้าไปข้างในอย่างอารมณ์ดีสุดๆ จ่า หมู่และคนอื่นๆหันไปมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ ผู้กองเพิ่งมาถึงเมื่อวานเองไม่น่าจะรู้จักเจ้าของร้านได้นะหรือว่าเมื่อวานเจอกันแล้วได้คุยกันก็เลยสนิทกันเร็ว “แปลกๆนะว่ามั้ย” “นั่นสิ…” “ทำไมผู้กองถึงมาส่งข้าวกล่องแทนล่ะ… น่าคิดนะ”
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD