Chapter 5
1424 Words
เขาตกใจมากที่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นกับหญิงสาว ทั้งที่เขาคาดเดาไว้ว่ามันจะไปที่อื่นปรากฎว่าไปโผล่ที่บ้านของหญิงเล็กเฉยเลย
(ฮืออออออ พี่ไฟท์มาช่วยหญิงเล็กหน่อย มันปีนเข้ามาในบ้านแล้วมันจะหาทางเข้ามาในบ้านด้วย ฮึก! ฉันไม่อยากถูกมันข่มขืนฆ่าปิดปากนะ ฉันกลัว ฮือออออ)
หญิงสาวร้องไห้เสียงสะอื้นนั่งกอดเข่าอยู่ข้างเตียงนอนก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสั่นกลัว เขารีบลุกขึ้นเตรียมปืนให้พร้อมเตรียมออกไปหาเธอที่บ้าน
“ใจเย็นนะตั้งสติ อย่าสงสัยให้มันรู้ว่าอยู่ตรงไหนพี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้”
(รีบมานะ ฮึก! รีบมานะพี่ไฟท์หญิงเล็กกลัวมาก)
“ใจเย็นไม่ต้องวางนะ พี่จะรีบไป”
เขากดเปิดลำโพงไว้ก่อนจะหันไปหาเจ้าหน้าที่ตำรวจนายอื่นเพื่อชวนกันไปจัดการกับคนร้าย
“เจอตัวแล้วตอนนี้อยู่ที่บ้านของหญิงเล็ก”
“งั้นรีบไปกันเถอะครับก่อนจะเป็นอันตราย”
ทุกคนรีบขึ้นรถขับออกไปทันที บ้านหญิงเล็กไม่ไกลจากสถานีตำรวจมากนักเธอเลือกอยู่แถวนี้เพราะคิดว่าปลอดภัยที่สุด แต่เธอคิดผิดเพราะไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนอันตรายก็มีรอบด้านเสมอ ชายหนุ่มขับรถมาถึงหน้าบ้านก่อนจะดับรถให้ห่างจากบ้านแล้วค่อยๆย่องเข้าไปเพื่อไม่ให้คนที่อยู่ข้างในรู้ตัว
“แยกกันไปคนละทางนะระวังตัวด้วยเผื่อมันมีอาวุธ”
“ครับผู้กอง”
เมื่อได้รับมอบหมายหน้าที่เรียบร้อยทุกคนก็แยกย้ายกระจายกันไปคนละทิศทาง ผู้กองดนัยถือปืนวิ่งเข้าไปหน้าบ้านมองดูว่าคนร้ายอยู่ตรงไหนแต่ว่าตอนนี้ไม่เห็นแล้ว
“กรี๊ดดดดดด ไอ้โรคจิต”
หญิงเล็กตะโกนลั่นบ้านเสียงดังลงมาถึงข้างล่าง เขารีบปืนเข้าไปในบ้านเดินวนทั่วบ้านก่อนจะเจอคนร้ายกำลังเคาะประตูตรงระเบียงชั้นบนอยู่ หญิงสาวร้องโวยวายออกมาอย่างสั่นกลัว เธอมองภาพนั้นอย่างติดตาเพราะผู้ชายคนนั้นตาแดงก่ำน่ากลัวมากจริงๆ ผู้กองดนัยลอบสังเกตดูท่าทีของชายคนนั้นดูเหมือนว่าจะคุมสติตัวเองไม่อยู่ซึ่งเดาว่าน่าจะเมายาเสพติด เขาหันไปสั่งให้ลูกน้องยิงยาสลบคนร้ายจะได้จับตัวง่ายเพราะถ้าเข้าไปจับตรงๆเกรงว่าจะไม่ปลอดภัย
ผู้หมวดพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหยิบปืนที่เตรียมมาเล็งไปที่คนร้ายและก็เข้าเป้าพอดี เขาล้มลงที่พื้นเจ้าหน้าที่ตำรวจรอดูท่าทีสักพักให้แน่ใจว่าเขาสลบจริงก็วิ่งเข้าไปใส่กุญแจมือทันที
“เรียบร้อยครับผู้กอง”
“เอาตัวไปสถานีตำรวจเลย ถ้ามันฟื้นเมื่อไหร่โทรเรียกผมด้วย”
“ได้ครับ”
เขาหยิบโทรศัพท์กดดูหน้าจอสายของหญิงสาวหลุดไปแล้วซึ่งคาดว่าคงจะตกใจปาโทรศัพท์ทิ้งไปแล้วล่ะ เขาตะโกนเรียกเธอหน้าบ้านเสียงอ่อนโยน ดูท่าทางคงจะตกใจกลัวมากพอควรเขาจึงต้องรีบปลอบเธอ
“หญิงเล็กเปิดประตูให้พี่หน่อย”
หญิงสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่ในห้องนอนได้ยินเสียงผู้กองดนัยเรียกข้างล่างก็รีบวิ่งลงไปหาทันที เธอเปิดประตูออกไปก่อนจะกระโดดกอดชายหนุ่มร้องไห้ออกมาเสียงสั่นกลัว
“พี่ไฟท์หญิงเล็กกลัว ฮึก! มันทุบกระจกจะเข้ามาในห้อง ฮืออออ”
“ไม่ร้องนะปลอดภัยแล้วพี่อยู่ตรงนี้แล้ว”
เขาลูบแผ่นหลังหญิงสาวอย่างปลอบโยน เธอร้องไห้ไม่หยุดเขาต้องกอดปลอบอยู่นานกว่าจะยอมสงบและนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขา ชายหนุ่มอุ้มเธอขึ้นไปนอนในห้องนอนของเธอเช็คความเรียบร้อยในบ้านให้อย่างดีดูว่ามีตรงไหนที่ไม่ปลอดภัยบ้าง เอาจริงบ้านเธอก็มิดชิดดีนะปลอดภัยพอสมควร แต่ผู้หญิงอยู่คนเดียวมันอันตรายมากเกินไปพี่ชายก็บวชอยู่ที่วัดไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่ชายถึงห่วงขนาดนี้
“อย่า อย่าเข้ามานะ กรี๊ดดดดด”
เธอเหมือนจะละเมอกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่นสะดุ้งตกใจตื่น เขารีบวิ่งเข้าไปหาก่อนจะดึงเธอมาสวมกอดไว้แน่น
“ใจเย็นพี่อยู่ตรงนี้แล้ว”
“หญิงเล็กกลัว ถ้ามันกลับมาอีกจะทำยังไง”
“มันโดนตำรวจจับไปแล้ว ไม่มีทางที่จะมาได้อีกต่อไป แต่ว่าเราต้องมีเพื่อนอยู่ด้วยนะคนเดียวมันอันตราย ไม่มีแม่บ้านหรือใครอยู่เป็นเพื่อนเลยเหรอ”
เขาเอ่ยถามอย่างห่วงใย เธอส่ายหน้าทันทีตอนที่ย้ายมาที่นี่เธอมีลูกน้องอยู่แต่ว่าให้เงินสดไปก้อนหนึ่งเพื่อให้เธอไปตั้งตัวและมาอยู่ที่นี่คนเดียวกับพี่ชายอีกคนเท่านั้น และเธอไม่คิดจะไว้ใจใครเลยก็เลยไม่จ้างให้ใครมาช่วยงานที่บ้าน
“ไม่มีหรอกจ้ะ หญิงเล็กไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น”
“แล้วจะอยู่ยังไง เราไม่สามารถอยู่คนเดียวได้หรอกนะมันอันตรายเกินไป”
เธอถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้จะทำยังไง ก็คนมันไม่ไว้ใครนี่นาอีกอย่างเธอไม่อยากมีเพื่อนด้วย
“งั้นก็ไปอยู่กับพี่ก่อน หรือจะให้พี่มาอยู่เป็นเพื่อนที่นี่เลือกเอา”
เขาเอ่ยถามตามตรงปล่อยไว้แบบนี้เขาต้องมาคอยพะวงเรื่องของเธออีกแน่ สู้เอาไว้ใกล้ตัวดีกว่าปลอดภัยที่สุด
“พี่ไฟท์จะอยู่เป็นเพื่อนหญิงเล็กเหรอ”
“แล้วถ้าให้คนอื่นมาอยู่ด้วยเราจะยอมมั้ยล่ะ ที่บ้านพักของพี่ก็มีห้องว่างอยู่ ไปอยู่ที่นั่นก็ได้ถ้าไม่กลัวพี่นะ”
เขาไม่อยากฝืนใจเธอเพราะรู้ว่าเราสองคนเป็นผู้ชายและผู้หญิง ความจริงมันไม่เหมาะสมแต่เขาคิดว่าถ้ามัวแต่กังวลเรื่องพวกนี้เธอจะได้รับอันตราย อีกอย่างเขาต้องถามความสมัครใจของเธอก่อน เดี๋ยวชาวบ้านเอาไปนินทาเธอจะคิดมากหนีตะเลิดไปอีกจะแย่เอา
“หญิงเล็กไม่กลัวพี่ไฟท์หรอกเพราะพี่ไฟท์เป็นเพื่อนหญิงเล็กไง”
“เหอะ! คิดงั้นจริง…”
เขาเอ่ยถามอย่างต้องการคำตอบ ผู้ชายกับผู้หญิงมันเป็นเพื่อนกันแบบสนิทใจได้ด้วยเหรอโดยเฉพาะเขาที่คิดไม่ค่อยซื่อกับเธอเท่าไหร่ ยอมรับว่าชอบมานานแล้วและพอเห็นเธอเป็นแบบนี้ยอมรับเลยว่าห่วงมาก
“งั้นหญิงเล็กไปอยู่บ้านพี่ไฟท์นะ”
“งั้นก็ไปเก็บของเดี๋ยวพี่พาไปส่งที่บ้าน ต้องไปจัดการไอ้คนร้ายอีกถ้ามันฟื้น”
“ไม่เอาหญิงเล็กไม่อยากอยู่คนเดียว”
เธอส่ายหน้ากอดแขนเขาทันที ถ้าเขาไม่อยู่กับเธอด้วยกันที่บ้านเธอก็จะไม่ไป บอกตามตรงตอนนี้จิตตกมากกลัวและระแวงไปหมด ผู้กองดนัยดึงเธอมาสวมกอดไว้หลวมๆก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนโยน
“ไม่ต้องกลัวหรอกที่นั่นปลอดภัย กล้องก็มีและบ้านพักโดยรอบก็เป็นตำรวจทั้งนั้น ตะโกนแป๊บเดียวพวกเขาก็วิ่งออกมากันแล้ว ส่วนพี่ก็อยู่โรงพักติดกันเลยไม่ต้องกลัวนะ”
“ก็ได้ งั้นหญิงเล็กเก็บกระเป๋าแป๊บหนึ่งนะ พี่ไฟท์รอก่อน”
เธอรีบวิ่งไปเก็บกระเป๋าของจำเป็นก่อนเพราะคืนนี้เธอไม่สามารถนอนที่นี่ได้เพราะมันระแวงไปหมด ชายหนุ่มช่วยเธอเก็บของด้วยจะได้รีบไปเพราะนี่มันดึกมากแล้ว
“ห้องยังไม่ได้จัดเลยนอนห้องพี่ไปก่อนนะ”
“จ้ะ นอนห้องพี่ไฟท์ก็ได้หญิงเล็กเป็นคนนอนง่ายมากเลยนะไม่เรื่องมากหรอก”
“งั้นเหรอ… ถ้าพี่เลิกงานแล้วจะมานอนด้วยนะ”
เขาอมยิ้มก่อนจะกุมมือเธอพาเดินออกไปจากห้องนอน หญิงสาวหันขวับไปมองอย่างสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม
“ว่าไงนะจ๊ะได้ยินไม่ค่อยชัด”
“อ่อเปล่าๆ พี่บอกว่าเรานอนพักให้สบายใจเถอะ พี่จัดการที่นั่นเรียบร้อยจะรีบมาอยู่เป็นเพื่อนนะ”
“จ้ะ อย่าทิ้งหญิงเล็กนะ หญิงเล็กกลัว”
“พี่ไม่ทิ้งเราหรอก พี่สัญญา อยู่กับพี่ดีแล้วรับรองว่าปลอดภัยล้านเปอร์เซ็นต์”
- Writer
