Chapter 6
1490 Words
ชายหนุ่มขับรถพาหญิงสาวมาถึงบ้านพักตำรวจในเวลาต่อมา เขากุมมือเธอข้างซ้ายอีกข้างก็ถือกระเป๋าลงมาด้วยก่อนจะพาเดินเข้าไปข้างใน ตอนนี้เธอกำลังมองสำรวจบ้านพักโดยรอบ ก็น่ารักดีนะไม่ได้แย่อะไรอีกอย่างขึ้นชื่อว่าบ้านพักตำรวจโจรคงไม่อยากยุ่งด้วยหรอก
“แล้วห้องหญิงเล็กต้องอยู่ตรงไหนจ๊ะ”
“ห้องนั้นไง แต่ว่ามันโล่งเลยเตียงก็ไม่มีอะไรก็ไม่มี นอนห้องพี่แล้วกัน”
“จ้ะ งั้นถ้าเกิดว่าพี่กลับมาแล้วก็มานอนข้างๆหญิงเล็กนะ หญิงเล็กไว้ใจพี่ไฟท์ไม่ทำอะไรหรอกจริงมั้ย”
เขากลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อยเมื่อหญิงสาวยิ้มหวานแถมยังพูดดักคอเขาอีก ร้ายจริงๆยอมเลยเด็กคนนี้…
“จ้ะ ไปอาบน้ำเถอะพี่รอตรงนี้”
“หญิงเล็กอาบน้ำมาแล้วจ้ะ”
“งั้นอยากนอนมั้ยวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะ พี่จะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าเราจะหลับแล้วเดี๋ยวจะไปโรงพักต่อ”
เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนอนบนเตียงโดยมีชายหนุ่มนั่งอยู่ข้างๆห่มผ้าให้อย่างเบามือ หญิงสาวกุมมือชายหนุ่มเอาไว้แน่นบอกตามตรงเธอยังกลัวเมื่อกี้อยู่เลย ถ้าตอนนั้นไม่มีเขามาช่วยไม่รู้ว่าเธอจะเป็นยังไงบ้าง
“ขอบคุณนะจ้ะที่มาช่วย ถ้าพี่ไฟท์ไม่มาไม่รู้ว่าป่านนี้หญิงเล็กจะเป็นยังไงบ้าง”
ผู้กองดนัยยื่นมือไปลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็นดู ผู้หญิงตัวคนเดียวน่าจะเป็นห่วงมากที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ พี่ชายก็หนีไปบวชไถ่บาปให้พ่อน้องสาวก็ต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียวโดยไม่มีใครคอยดูแล
“ไม่ต้องกลัวนะต่อไปนี้พี่จะปกป้องเราเอง”
“จริงนะ สัญญาแล้วนะ”
“สัญญาจ้ะ พี่สัญญาว่าจะปกป้องหญิงเล็กให้ดีที่สุด ไม่ต้องกังวลนะ”
เธอยิ้มออกมาอย่างสบายใจก่อนจะหลับตาลงช้าๆอย่างเหนื่อยล้า เวลาผ่านไปเพียงแป๊บเดียวเธอก็หลับสนิท ชายหนุ่มดึงมือออกก่อนจะห่มผ้าให้เธอลูบผมแผ่วเบาก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนไม่ลืมที่จะล็อคประตูให้แน่นหนาส่วนกุญแจเขาเอาติดตัวมาด้วย
เขาเดินทางมาถึงที่สถานีตำรวจและก่อนหน้านี้ผู้หมวดโทรศัพท์มาบอกว่าโจรโรคจิตมันได้สติแล้ว ตอนนี้กำลังคลุ้มคลั่งอยู่ในห้องขังเนื่องจากฤทธิ์ยายังไม่หมดลง
“ปล่อยกูนะโว๊ยยยยย ปล่อยยยยย”
“อย่าเข้ามานะไอ้ผีบ้า”
เขาร้องโวยวายอยู่ในห้องขังปัดมือไปมาเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง ผู้กองดนัยยืนกอดอกมองอย่างสมเพชไม่รู้ว่าจะคุยอะไรเพราะจากสภาพเหมือนคุยกับคนบ้ามากกว่า
“เอาไงดีครับผู้กอง สภาพแบบนี้น่าจะคุยกันไม่รู้เรื่อง”
“ค่อยคุยตอนที่มีสติดีกว่า สภาพนี้คุยไปก็ไม่รู้เรื่องเหมือนคุยกับคนบ้า เฮ้อ!”
เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินไปหาหมู่กับจ่าที่โต๊ะทางเข้าโรงพัก ตอนนี้ทุกคนกำลังนั่งคุยกันอยู่และก็รำคาญเสียงโวยวายของไอ้โจรโรคจิตด้วย
“แล้วน้องหญิงเล็กเป็นยังไงบ้างครับผู้กอง ท่าทางจะกลัวมากเลยนะ”
“ปลอดภัยดีหลับไปล่ะ”
“ดูสนิทกันเร็วนะครับผู้กองกับน้องหญิงเล็ก เหมือนรู้จักกันมานานเลย”
พวกเขาเอ่ยออกมาอย่างสงสัย ผู้กองยิ้มไม่พูดอะไรเพราะทางฝ่ายหญิงขอไว้ไม่ให้บอกใครเขาจึงต้องเก็บความลับเอาไว้และจะพยายามทำให้เธอกลับมาเป็นหญิงเล็กคนเดิมให้ได้เพราะเธอก่อนหน้านี้สดใสไม่ได้เหมือนคนอมทุกข์แบบทุกวันนี้
“ก็ผมเป็นคนอัธยาศัยดีไง เข้าได้กับทุกคน”
“ดีแล้วครับแต่ว่าห้ามจีบนะ ให้น้องโสดแล้วก็อยู่เป็นขวัญใจของพวกผมแบบนี้ดีแล้ว จะได้มีแรงในการทำงาน ฮ่าๆๆ”
พวกตำรวจนายอื่นหัวเราะชอบใจอย่างมากส่วนคนที่เครียดคือเขามากกว่า ถ้าวันหนึ่งเขาเป็นแฟนกับหญิงสาวขึ้นมาแล้วเปิดตัวกับทุกคนไม่โดนแฟนคลับรุมทึ่งเหรอไง
“ทำไมผมถึงจีบไม่ได้อ่ะ”
“โธ่ผู้กอง ถ้าจะจีบไปจีบครูต่ายดีกว่า ดูท่าทางน่าจะสนใจผู้กองอยู่นะส่วนน้องหญิงเล็กมีคนไปจีบหลายคนแล้วแต่ว่าไม่เปิดโอกาสให้ใครเลย”
“เธอยังไม่เจอที่ถูกใจรึเปล่า”
“ไม่รู้สิครับ แต่ว่าเธอไม่ยอมสานความสัมพันธ์เลยนะ ผมก็ไม่รู้ว่าเธอมีแฟนมีคนที่รักแล้วรึเปล่านะแต่ดูไม่สนใจใครเลย”
เขาเงียบไปอย่างวิเคราะห์ เอาจริงเธอไม่ไว้ใจใครก็เลยเป็นแบบนั้นมากกว่า แต่เขาเชื่อมั่นว่าตัวเองจะทำให้เธอยอมเปิดใจนะ
“งั้นวันนี้ผมกลับก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ถ้านายคนนี้ได้สติโทรเรียกผมแล้วกัน ผมจะมาคุยกับมันเอง”
“ได้ครับผู้กอง”
เขาเซ็นเอกสารให้จ่าก่อนจะเดินทางกลับบ้านพักทันที และเมื่อมาถึงก็เจอหญิงสาวนอนกอดเข่ามองซ้ายขวาอย่างระแวง เขาเดินเข้าไปและหญิงสาวเห็นก็รีบลุกขึ้นจากเตียงวิ่งมาสวมกอดเขาทันที ชายหนุ่มลูบแผ่นหลังเธออย่างแผ่วเบา ผู้ชายโรคจิตคุ้มคลั่งมากคือแววตาแดงก่ำหน้ากลัว ณ เวลานั้นใครเป็นเธอก็ต้องมีอาการระแวงไปตามๆกัน เพราะถ้าหมอนั่นทำอะไรใครขึ้นมาจริงๆมันคือฝันร้ายของคนๆหนึ่งชัดๆ
“หญิงเล็กกลัวอ่ะ”
“ไม่ต้องกลัวนะพี่อยู่ตรงนี้แล้ว”
เขากอดปลอบหญิงสาวก่อนจะพาไปนอนบนเตียงอีกครั้ง วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันควรจะนอนพะพักผ่อนไม่อย่างนั้นจะไม่สบายเอาได้ เขาลูบผมเธอแผ่วเบากอดปลอบอยู่อย่างนั้นแต่ดูเหมือนว่าเธอยังคงระแวงอยู่
“ไม่ดีขึ้นเลยเหรอ”
“ดีขึ้นแล้วจ้ะแต่ว่านอนไม่หลับ ภาพมันติดตาอ่ะตอนที่มันมองหญิงเล็กนะตาแดงก่ำเลยเหมือนจะเข้ามาฆ่ายังไงอย่างนั้นเลย”
เธอพูดไปเสียงสั่นจนเขาต้องกอดปลอบเธอใกล้ๆ ทั้งสองคนมองสบตากันเหมือนตกอยู่ในภวังค์หญิงสาวรู้สึกแปลกกับสายตาคู่นั้นและมันเป็นสายตาที่เขามองเธออยู่ตลอดแต่ว่าเธอไม่เคยสนใจและไม่เคยรู้ความหมายของมัน
“พี่ไฟท์จะไม่ทิ้งหญิงเล็กใช่มั้ย”
“ถ้าหญิงเล็กอยากให้พี่ดูแลไปตลอดชีวิตก็ได้นะพี่ไม่มีปัญหาหรอกแต่เราต้องเปิดใจให้พี่บ้าง ขอแค่โอกาสเท่านั้นพี่สัญญาว่าจะดูแลเราอย่างดีที่สุด”
หญิงสาวเงียบไปไม่ให้คำตอบหรือปฏิเสธ เธอไม่รู้จะเอายังไงกับสิ่งที่เขาพูดในวันนี้แค่รู้สึกว่ามันดีมากที่มีเขาอยู่ ชายหนุ่มโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะจูบหญิงสาวแผ่วเบา เธอกลับตาปี๋รู้สึกไม่เคยชินกับที่เขาทำทั้งที่เมื่อก่อนเธอก็ชอบเข้าหาผู้ชายมากยิ่งโดยเฉพาะคนหล่อๆ แต่เห็นแบบนี้เธอก็ไม่ได้ใจง่ายปล่อยตัวปล่อยใจหรอก ก็แค่คลั่งไคล้หนุ่มหล่อตามประสาผู้หญิงทั่วไป ผู้กองดนัยผละออกเล็กน้อยก่อนจะเอาริมฝีปากคลอเคลียกับแก้มนวล หญิงเล็กที่ตอนนี้ในหน้าแดงก่ำด้วยความเขินหนักมากก็ดันตัวเขาออกก่อนจะดึงผ้ามาคลุมตัวเองทั้งตัว
“หญิงเล็กจะนอนแล้วพี่ไฟท์ไปอาบน้ำสิ แล้วก็ปิดไฟด้วยนะ”
“อาบน้ำกันมั้ย”
เขาอมยิ้มเอ่ยแซวเธอขำๆ หญิงสาวดีดดิ้นไปมาอยู่ในผ้าห่มก่อนจะโวยวายเสียงใส
“ใครจะอาบด้วยเล่าคนบ้า! ไปเลยนะ”
เขาหัวเราะออกมาก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างอารมณ์ดี หวังว่าเธอจะยอมเปิดใจให้เขาบ้างและไม่ปิดกั้นตัวเองจากทุกอย่างบนโลกใบนี้ เขาจะค่อยๆทำให้เธอซึมซับความจริงใจของเขาทีละน้อยจนมั่นใจว่าเขาคือผู้ชายที่หวังดีและรักเธอที่สุด ถึงตอนนั้นเธอจะไม่ลังเลที่จะตอบตกลงรับรักเขาในที่สุด…..
หญิงสาวค่อยๆโผล่ออกจากผ้ามองไปยังประตูห้องน้ำก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเขินอาย ทำไมความรู้สึกของเธอในตอนนี้ถึงใจเต้นมากขนาดนี้ก็ไม่รู้ทั้งที่มันไม่เคยเป็นแบบนี้เวลาเจอเขามาก่อน
“นี่เราเป็นอะไรนะ…”
- Writer
