บทที่ 5 ผู้หญิงคนนี้แฟนกู พวกมึงห้ามจีบห้ามยุ่ง

2491 Words

บทที่ 5 ผู้หญิงคนนี้แฟนกู พวกมึงห้ามจีบห้ามยุ่ง คณะวิศวกรรมศาสตร์.. “เชี่ย เด็กคณะไหนวะ” “แม่งน่ารัก สัส” “ใครอะแก” “คนนี้ปะ ที่เห็นนั่งกินข้าวกับพี่ว้ากเมื่อตอนเที่ยง” เมื่อฉันเดินเข้ามาในตึกก็มีสายตาหลายคู่ที่มองมาทางฉัน แถมยังซุบซิบนินทาชนิดที่ว่า ไม่ต้องกระซิบก็ทำให้ฉันได้ยิน “นี่ น้องไวโอลินหรือเปล่าคะ” แล้วจู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาทักฉัน “ค่ะ ไวน์ค่ะ” ฉันยิ้มให้เธอเล็กน้อยแล้วยกมือไหว้เพราะดูท่าทางของเธอแล้วคงจะเป็นรุ่นพี่แน่ “จ้ะ พี่ชื่อโซยูนะเป็นน้องรหัสเฮียเอ็ม” พี่เขาแนะนำตัวบ้าง “แล้วพี่เอ็มล่ะคะ” ฉันถามหาคนตัวโตที่ยึดเอาโทรศัพท์ฉันไปตั้งแต่ตอนเที่ยงจนป่านนี้ยังไม่ได้คืนเลย “รับน้องอยู่ทางโน้นน่ะ ตามพี่มาสิ” พี่โซยูบอก “ค่ะ” ฉันพยักหน้าเมื่อมองตามมือของพี่โซยูที่ชี้ให้ดู และฉันก็เดินตามพี่โซยูไปจนถึงลานกว้างซึ่งตอนนี้กำลังรับน้องกันอยู่ “นั่งรอตรงนี้นะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” พี่โซยูพาฉันมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนที่มีเสื้อและกระเป๋าสะพายแบบผู้ชายวางอยู่ คงจะเป็นของพี่เอ็มแน่ๆ ใจอยากจะค้นหามือถือเหลือเกิน แต่ฉันก็ทำได้แค่คิด... “เงียบ มองอะไรกัน” แล้วเสียงตะโกนก็ดังขึ้นก็ทำให้ฉันตกใจ เมื่อหันไปมองก็เห็นว่าเป็นพี่เอ็มที่ยืนว้ากปีหนึ่งอยู่ ซึ่งตอนนี้เขาดูหงุดหงิดเอามากๆ “รุ่นพี่พูดอยู่ สนใจกันบ้างมั้ย” พี่เอ็มยังคงตะโกนต่อแล้วจากนั้นก็มีการลงโทษ ซึ่งฉันไม่บอกแล้วกันว่าทำโทษอะไร “ทำไมรับน้องโหดจังน่ากลัวด้วย” ฉันนั่งพูดคนเดียว สายตาสั่นระริกก็มองพวกพี่เขารับน้องไปตะโกนเสียงดังไป ซึ่งฉันก็ตกใจตามเสียงแข็งๆนั้นและยังรับรู้ได้ถึงสายตาของพี่เอ็มมองมาที่ฉันเป็นระยะๆเช่นกัน “น้องครับ” แล้วเสียงที่ไม่ใช่เสียงของพี่เอ็มก็ดังขึ้น จึงทำให้ฉันเลิกสนใจการรับน้องแล้วหันข้างมามอง “คะ เรียกหนูเหรอคะ” เมื่อหันมองก็เห็นผู้ชายสองคนใส่ช็อปสีกรมยืนอยู่ ฉันจึงถามเพื่อความแน่ใจว่าเขาคุยกับฉันหรือกับใครกันแน่ “ครับ” “มีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันถามอย่างเป็นมิตร เมื่อพี่ทั้งสองขานรับพร้อมกัน “น้องเรียนคณะอะไรเหรอ” พี่คนที่มือล้วงในกระเป๋าเสื้อช็อปถาม “เรียนสถาปัตย์ค่ะ” ฉันตอบพร้อมกับยิ้มให้พวกเขาเล็กน้อย “ไม่ยักกะรู้ว่าสถาปัตย์จะมีคนน่ารักอย่างนี้” พี่อีกคนพูด แล้วทำท่าจะมานั่งข้างๆ ฉัน แต่ฉันรีบหยิบกระเป๋าที่คิดว่าเป็นกระเป๋าพี่เอ็มมาวางไว้ข้างๆ “ค่ะ มีอะไรกับหนูหรือเปล่าคะ” คำพูดของพี่เขา ทำให้ฉันถามเข้าประเด็น “คือพี่ขอเบอร์ได้มั้ยครับ” พี่คนแรกพูดขึ้นแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมายื่นให้ฉัน “เอ่อ ไม่ดีมั้งคะ” ฉันปฏิเสธไปเพราะรู้สึกว่าไม่ไว้ใจและไม่ชอบกับสายตาที่พวกพี่เขาที่มองฉันแปลกๆ “ทำไมจะไม่ดีล่ะครับน้อง” พี่อีกคนพูดพร้อมทั้งยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นมาเหยียบบนขอบม้านั่งตัวที่ฉันนั่งอยู่ “นะครับๆ พี่ขอหน่อยนะแค่ไลน์ก็ได้” แล้วพี่คนที่สองก็เริ่มรุกหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนฉันไม่ค่อยชอบใจ “นะครับ ถ้าน้องไม่ให้เพื่อนพี่คงเสียใจแย่” พี่คนแรกก็คะยั้นคะยอ “พี่ขอแค่เบอร์นะครับ นะๆ” พี่คนที่สองยื่นมือถือให้ฉัน “ก่อนได้เบอร์ เอาตีนกูก่อนมั้ย !” เสียงดุ ๆ ที่ดังขึ้นทำให้ฉันถึงกับตกใจ… ก่อนหน้านั้น.. “เชี่ย เด็กใครวะ” “แม่ง น่ารักว่ะ” “ใครปล่อยให้กวางน้อยเข้ามาเดินในดงเสือวะ” “แม่ง กูอยากได้ว่ะ” ระหว่างที่ผมและเพื่อนๆกำลังทำหน้าที่เป็นพี่ว้ากอบรมวินัยน้อง ๆ อยู่นั้น เสียงของเด็กปีหนึ่งหลายคนก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ “ไอ้เอ็ม นั่นน้อง…” ไอ้ไทม์เดินมากระซิบบอกผมแล้วพยักหน้าไปทางโต๊ะวางของที่ป็นของพวกผม สายตาของผมก็ไปปะทะกับร่างบางที่เดินตามหลังน้องรหัสของผมมา ซึ่งผมเป็นคนเอารูปให้โซมันดูแล้วให้มันไปดักรอน้องที่หน้าคณะ เพราะกลัวน้องจะหลงแล้วอีกอย่างก็กลัวมีคนมาเตาะแตะน้องด้วยแหละ คณะของผมแม่งดิบเถื่อนไว้ใจใครไม่ได้หรอก เห็นเป็นผู้หญิงเข้าหน่อยทำเป็นมองตาเป็นมัน ผมจึงให้น้องรหัสไปดักรอ จะได้ไม่มีใครมายุ่งกับน้องได้ แต่เสียงพูดที่ดังเข้ามาในหูนี่มันช่างกระตุกต่อมตีนผมเหลือเกิน “เงียบ มองอะไรกัน” ผมเดินไปด้านหน้าแล้วตะโกนขึ้นด้วยความหงุดหงิด หางตาก็เห็นว่าคนตัวเล็กที่นั่งตรงนั้นสะดุ้งโหย่งเลยทีเดียว จะขวัญอ่อนอะไรขนาดนั้น “รุ่นพี่พูดอยู่ สนใจกันบ้างมั้ย” ผมหันมาพูดกับรุ่นน้องต่อ พอเหตุการณ์สงบแล้ว ผมก็เดินไปนั่งที่หน้าเวทีเหมือนเดิม “เกรี้ยวกราดชิบหาย” ‘ไอ้คิว’ เพื่อนในเซคที่เป็นพี่ว้ากเหมือนกันพูดขึ้นมา “หึ ขนาดยังไม่เป็นอะไรกับน้องยังหวงขนาดนี้นะไอ้เอ็ม” ตามด้วยไอ้ไทม์ที่ว่าผม “เออ ขี้หวงชิบหาย” ‘ไอ้เบส’ ว่าพลางมองหน้าผม “ตอนที่ได้ยินเขาพูดกัน ว่ามึงพาเด็กไปกินข้าวกูแทบเตะปากคนพูดเลย แต่ตอนนี้ท่าจะจริง” ‘ไอ้เฟรนด์’ มันแซวผม ผมก็ได้แต่เงียบและไม่คิดเถียงอยู่แล้วเพราะมันคือความจริงจะให้ได้เถียงอะไรล่ะ จากนั้นก็มีการทำโทษรุ่นน้องเล็กน้อยแล้วก็รับน้องต่อ โดยที่ผมหันไปมองคนตัวเล็กเป็นระยะๆ “ไอ้เอ็ม” ไอ้ไทม์ก็เรียกผม “อะไร ?” ผมหันไปมองมัน “มีคนอยากลองของมึงว่ะ” ไอ้ไทม์ว่าแล้วก็มองไปยังโต๊ะที่มีไวโอลินนั่งอยู่คนเดียว แต่ตอนนี้มีตัวผู้มายืนคุยด้วยถึงสองตัว แม่ง เผลอแปปเดียวเอง เมื่อเห็นอย่างนั้นผมก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินไปยังโต๊ะทันที... “นะครับๆ พี่ขอหน่อยนะแค่ไลน์ก็ได้” เมื่อเข้ามาใกล้ๆ ก็เห็นว่าเป็นไอ้พวกปีสองที่กำลังคะยั้นคะยอขอเบอร์โทรศัพท์ของไวโอลิน โดยที่เธอกำลังทำสีหน้าไม่พอใจซึ่งผมรับรู้ได้ “นะครับ ถ้าน้องไม่ให้เพื่อนพี่คงเสียใจแย่” เพื่อนมันก็ช่างยุยงเก่งเหลือเกินไอ้พวกเหี้ย ผมอยากจะกระโดดถีบพวกมันมากที่เข้ามายุ่งกับคนของผม “พี่ขอแค่เบอร์นะครับ นะๆ” หึ ! ไอ้พวกควายเล่นอะไรไม่เล่นก็เห็นอยู่ว่านี่คือโต๊ะพี่ว้าก ทำอย่างนี้หยามกูชัดๆ “ก่อนจะได้เบอร์ เอาตีนกูก่อนมั้ย” ผมเดินเข้าไปแล้วพูดขึ้นเสียงแข็ง “ฮะ เฮียเอ็ม” ไอ้คนที่กำลังยื่นโทรศัพท์ให้ไวโอลินหันมามองผม แล้วพวกมันก็ทำท่าทางกระอักกระอ่วน หน้านี่เสียเลยทีเดียว สัส ! ผมด่าพวกมันในใจ “ดะ เด็กเฮียเหรอครับ” เพื่อนมันที่มาด้วยก็ไม่ต่างกัน ก็ผมเล่นจ้องพวกมันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเสียอย่างนั้น “เออ นี่แฟนกู รีบไสหัวไปก่อนที่พวกมึงจะได้แดกตีนกูแทนข้าว” ผมกัดฟันพูดใส่หน้าไอ้เด็กรุ่นน้องปีสองเสียงดังมาก “ขะ ขอโทษครับเฮีย” มันทั้งสองคนก้มหัวให้ผมแล้วเดินออกไปอย่างเร็ว จะว่าเดินก็ไม่ใช่พวกมันรีบวิ่งเลยแหละ “ขี้ตู่ชะมัดเลย” ไวโอลินที่ยังนั่งตกใจกับเสียงของผมเอ่ยขึ้นมา “อะไร” เสียงพูดของคนตัวเล็กทำให้ผมละสายตาจากไอ้สองตัวที่วิ่งเหมือนหมาหางจุกตูดนั้นแล้วกลับมามองเธอ “พี่เอ็มขี้ตู่ ใครแฟนพี่กันคะ” ฉันลอยหน้าลอยตาพูด “เดี๋ยวรู้กัน” ผมกระตุกยิ้ม เมื่อจ้องหน้าของคนน่ารัก “รู้อะไรคะ” ฉันถามพี่เขาตรงๆ “รู้ว่าเราจะเป็นแฟนกันเมื่อไหร่ดีน่ะสิ” ผมเดินเข้ามาใกล้เธอ ใบหน้าของผมก้มลงไปหาเธอจนผมสัมผัสได้ว่าลมหายใจของเธอหอมมาก “พะ พูดอะไร ใครจะเป็นแฟนพี่คะ” ฉันทำเฉไฉรีบเบี่ยงหน้าหลบหนีเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจและกลิ่นกายของเขาที่ลอยเข้ามาในจมูก “หึ ! จีบอยู่ไม่รู้ตัวหรือไง” ผมจับใบหน้าสวยเอาไว้พร้อมทั้งบอกความรู้สึกดีๆให้น้องรับรู้ “พี่” ฉันพยายามกลอกตาไปมาไม่ยอมสบตาคู่เข้ม เพราะเขินพี่เขา บ้า! ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกนะว่าเขาจีบแต่ไม่อยากเข้าข้างตัวเองมากเกินไป แต่พอเขาพูดอย่างนี้มันก็ชัดแล้วล่ะ “หลับตาทำไมมองหน้าพี่สิ พี่พูดจริง พี่จีบเราอยู่นะ” ผมบอกน้องน้อยเสียงตึงๆ อมยิ้มเล็กน้อยเมื่อพวงแก้มขาวทั้งสองข้างแดงระเรื่อ สงสัยเธอคงจะเขิน “มะ ไม่รู้ด้วยหรอก โทรศัพท์หนูล่ะคะ” ฉันรีบดันมือของพี่เอ็มออกจากคาง แล้วเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะกลัวว่าตัวเองจะเสียอาการและไม่เป็นตัวของตัวเองสักที “รอก่อน” ผมนั่งลงข้างเธอ “รออะไรคะ หนูอยากกลับแล้ว” ฉันบอกกลับอย่างงอแง เหมือนเด็กไม่อยากไปโรงเรียน “รอพี่เลิกก่อน” หน้าตาหักงอเหมือนเด็กน้อยเอาแต่ใจ ทำให้ผมแอบยิ้มและแกล้งทำเสียงดุใส่เธอ “แต่หนูหิวข้าวแล้วนะ” ฉันบอกไปเพราะตอนนี้จะห้าโมงเย็นแล้ว ท้องไส้ก็เริ่มประท้วงเพราะว่ากินข้าวตั้งแต่เที่ยงแถมกิจกรรมก็สูบพลังงานฉันไปเยอะเลย “อืม” ผมพยักหน้ารับแล้วลุกขึ้นเดินไปหาเพื่อน “พี่บ้านี่ลุกหนีดื้อๆ แบบนี้เลยเหรอ แล้วมือถือหนูล่ะคืนสักทีสิค่ะ” ฉันได้แต่นั่งทำหน้าหงิกหน้างออยู่ที่เดิม มองพี่เอ็มเดินไปหาพวกเพื่อนๆ ไม่รู้ว่าพวกพี่ๆเขาคุยอะไรกัน.. ไม่ถึงห้านาที..เขาก็กลับมา “ปะ” ผมเดินกลับมาที่โต๊ะแล้วรีบชวนไวโอลินพร้อมกับเก็บของแล้วเอื้อมมือมาหยิบกระเป๋าของเธอไปถือ “ไปไหนคะ” ฉันถามพลางดึงกระเป๋ากลับแต่พอเจอสายตาดุดันฉันก็ปล่อยกระเป๋าให้พี่เขาถือให้ทันที “กลับสิ” ผมตอบทั้งที่จับมือน้องมากุม “พี่คะ” ฉันพยายามแกะมือใหญ่ของพี่เอ็มออกเพราะเขินอายสายตาหลายคู่ที่มองมาทางฉันและเขา “เดินตามมาสิไม่หิวเหรอ พี่จะพาไปกินข้าวไง” ผมยังกุมมือน้องเอาไว้ ไม่ได้ตั้งใจดึงน้องแรงหรอกแค่เบาๆ แต่น้องคงตัวเบาจึงปลิวเข้ามาปะทะหลังของผม “พี่ โอ๊ย ! เจ็บนะจะหยุดทำไมไม่บอกหนูก่อน” ฉันเจ็บจึงร้องประท้วงและยกมือทุบหลังของพี่เขาอย่างลืมตัว “ไหนดูสิ เจ็บตรงไหน” ผมรีบจับมือของเธอออกจากหน้า และยื่นมือไปลูบรอยแดงตรงหน้าผากของเธอเบาๆ “เอ่อ มะ ไม่เป็นไรแล้วค่ะ” ฉันรีบขยับตัวถอยหลังหนี แต่พี่เอ็มก็จับแขนสองข้างของฉันไว้ให้ฉันยืนนิ่งๆ “แน่ใจนะ” ผมยิ้มอย่างมีความสุขมาก ๆ เมื่อเห็นเธอหน้าแดง คงจะเขินผมแหละ “นี่พี่จะหนีกิจกรรมของคณะแบบนี้เหรอคะ” ฉันรีบก้มหน้าเพราะว่าไม่กล้ามองหน้าพี่เขา แล้วแกล้งคุยเรื่องอื่นและชี้ไปที่คณะวิศวะรับน้อง “ฝากเพื่อนไว้แล้ว ปะหิวไม่ใช่หรือไง” ผมบอกพร้อมกับจูงมือคนตัวเล็กให้เดินตาม “ขอโทรศัพท์คืนให้หนูด้วยค่ะ” ฉันเดินตามรอยเท้าพี่เอ็ม และบอกพี่เขา “พูดมากน่า จะไปไม่ไป” ผมเริ่มไม่พอใจจึงทำเสียงขึงขังใส่เธอ “แต่หนูเอารถมานะ” ฉันบอกเขาไปตั้งแต่กลางวันแล้วนะว่าขับรถมา แต่ทำไมเขาพูดเหมือนจะไปส่งฉันอย่างนั้นแหละ “ก็ไปรถเราไง” ผมบอก ตึกตัก! ตึกตัก!..อีกแล้วนะ ทำไมใจฉันมันเต้นรัวเหมือนกลองถูกตีอย่างนี้นะ นี่ทำไมเขาขยันทำให้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะอย่างนี้ด้วย “คนนิสัยไม่ดี” ฉันทำปากขมุบขมิบ แล้วฉันก็ต้องชะงักหยุดเดินเมื่อคนตัวสูงกว่าฉันมากหยุดแล้วหันมาเผชิญหน้ากับฉัน “ใครนิสัยไม่ดี” ผมถามพลางเดินต้อนคนตัวน้อยที่คอยแต่จะเดินถอยหลัง “พะ พี่ รถพี่ล่ะคะ” ฉันไม่ตอบคำถามของพี่เอ็มแต่เปลี่ยนเรื่องคุย เพื่อให้เขาลืมเรื่องที่ฉันว่าเขา “ฝากเพื่อนเอากลับแล้ว” ผมกระตุกยิ้มเมื่อเห็นท่าทางเอาตัวรอดของน้อง “..” จนมุมเลยฉัน พูดและถามอะไรไปพี่เขาก็ตอบได้หมด “จอดรถไว้ไหน” ความเงียบเดินตามต้อย ๆ ทำให้ผมถามเธอ “หน้าตึกค่ะ” ฉันรีบบอก “ไปเดินทางโน้น เดินตรงนี้แดดแรงมาก” และพอได้คำตอบผมก็พาเธอเดินต่อ โดยเปลี่ยนจากการจูงเป็นจับมือเธอเดิน “ค่ะ” ฉันขานรับและตลอดทางฉันได้แต่ก้มหน้ามองพื้น เพราะรู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่มองมา จากตอนแรกที่เดินเข้ามาคนเดียวนั้นว่าเด่นแล้ว ตอนนี้ยิ่งเดินกับพี่เอ็มด้วยยิ่งเด่นเข้าไปอีก เสียงซุบซิบ ๆ จึงดังระงม “คันไหนรถ” ผมถามเมื่อเดินมาถึงหน้าตึก มองคนข้างๆ แล้วมองรถที่จอดหลายคัน “คันนั้นค่ะ” ฉันชี้ไปที่รถเก๋งสีขาวโตโยต้า “กุญแจล่ะ” ผมมองตามมือของเธอแล้วหันมามองหน้าสวย “ในกระเป๋าค่ะ” ฉันบอกพร้อมกับแบมือขอกระเป๋า แล้วเอามาค้นหากุญแจรถยื่นให้พี่เอ็ม “ไปกินข้าวก่อนก็แล้วกัน” ผมเปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่ง และบอกเธอเมื่อเข้าไปนั่งฝั่งคนขับ “ค่ะ” ฉันไม่ปฏิเสธ เพราะถึงจะปฏิเสธยังไงพี่เอ็มก็คงไม่ยอมฟังอยู่ดี…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more