รุ่นพี่จอมว็ากกับยายรุ่นน้องจอมดื้อ

บทที่ 3 แสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

บทที่ 3

แสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

วันต่อมา..คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์..

เวลา 08.32 น.

เมื่อฉันจอดรถในลานจอดรถที่มหาลัยจัดไว้ให้แล้วก็รีบลงจากรถเดินไปตามทางเพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำในทันที แต่ยังไม่ทันได้เดินไปถึงไหนเสียงใสเล็กๆก็เรียกฉันเอาไว้ก่อน

“ไวน์ทางนี้”

“อ้าว เอวา มาแต่เช้าเชียว” ฉันโบกมือและเดินไปหาเธอ ที่นั่งอยู่คนเดียว

“เพิ่งมาถึงเหมือนกัน” เอวาตอบ

“อื้อ” ฉันพยักหน้าให้เธอเพื่อเป็นการรับรู้

“เดียร์ล่ะ” เอวาถามฉัน

“ยังไม่มามั้ง” ฉันบอกเอวา แล้วนั่งลงข้างเธอ

“เมื่อวานเห็นรูปที่ฉันส่งเข้ากลุ่มไหม” เอวาคุยกับฉันอย่างจริงจัง

“อะไร” ฉันทำหน้าครุ่นคิดเพราะมีหลายรูปมากที่พวกเธอส่งเข้ากลุ่ม และทำไมเอวาต้องจริงจังขนาดนี้

“อ่าว ก็รูปกลุ่มพี่ว้ากไง” เอวาขยายความทำให้ฉันนึกออกว่าเมื่อวานเพื่อนส่งรูปแก๊งพี่ว้ากเข้ากลุ่ม

“เห็นแล้ว” ฉันยิ้มให้เอวาเบาๆ

“งานดีใช่ปะ” เอวาถาม

“พูดเรื่องอะไร” ฉันงงกับคำถามของเอวา เธอหมายถึงใคร

“โอ้ย ฉันหมายถึงหน้าตาดีกันทั้งแก๊งเลยปะ” เอวาทำหน้าหงุดหงิดใส่ฉัน

“กะ ก็ดี” ฉันคิดไปถึงคนหน้านิ่งเมื่อวานที่นั่งกินข้าวด้วยแล้วรู้สึกหน้าร้อนวูบวาบเลย

“เอ๊ย ! ทำไมหน้าแดงอะ” เอวาจ้องหน้าฉันอย่างจับผิด

“ปะ เปล่า” ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพัลวัน

“คุยไรกันพวกแก” แล้วก็มีเสียงสวรรค์ดังขึ้น ก่อนที่ฉันจะถูกเอวาจับผิดไปมากกว่านี้

“อ้าว เดียร์มาพอดีเลย” ฉันหันไปยิ้มให้นาเดียร์

“หวัดดีแก” เอวาเลิกสนใจฉัน แล้วหันไปทักนาเดียร์..

ปรี๊ดดด!!..

“น้อง ๆ คะ มารวมกันทางนี้ค่ะ” ยังไม่ทันที่นาเดียร์จะได้นั่ง ก็มีเสียงนกหวีดที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงประกาศของพี่อิงฟ้าคนสวยตามมา

“เฮ้อ ! ยังไม่ทันได้นั่งพักเลย” นาเดียร์หันมาบ่นกับพวกฉันอย่างอิดออด

“หึ ใครบอกแกมาสายล่ะ” เอวาหัวเราะเล็กน้อย

“ก็รถมันติดนี่” แล้วนาเดียร์ก็ยังเถียงต่อ

“อย่าเพิ่งตีกัน ไปกันได้แล้ว” ฉันรีบห้ามทัพแล้วจูงมือเพื่อนทั้งสองไปนั่งรวมกลุ่ม..

“ที่พี่ให้น้องไปนั่นคือใบขอลายเซ็นรุ่นพี่นะคะ” รุ่นพี่อิงฟ้าบอก ทำให้ฉันพลิกใบกิจกรรมดูคร่าวๆ

“ให้น้อง ๆ ขอลายเซ็นรุ่นพี่ในมหาลัย ไม่จำกัดนะคะว่าต้องเป็นคณะเราเท่านั้น จำนวน 100 คน ใครจะเกินก็ไม่ว่านะคะ เพราะถือว่าเราได้ทำความรู้จักรุ่นพี่” ‘พี่กอหญ้า’ เพื่อนของ พี่อิงฟ้าพูดเสริมขึ้นมา…

ตอนเที่ยง..

“เหนื่อยชิบหาย” นาเดียร์บ่นขณะที่เดินไปโรงอาหารกัน

“เออ ให้ออกไปเต้นอะไรก็ไม่รู้ จะมีคลิปหลุดไหมเนี่ย” เอวาก็บ่นบ้าง เพราะสองคนนั้นนั่งคุยกันคิกคักเลยถูกจับไปลงโทษ ฉันก็ได้แต่นั่งหัวเราะเพราะสองคนนี้เต้นได้ตลกมากเรียกได้ว่าไม่ห่วงภาพลักษณ์กันเลยทีเดียว

“คิกก” นึกถึงแล้วฉันก็อดหัวเราะไม่ได้จริงๆ

“หัวเราะอะไรไวน์” แล้วสองสาวก็แปลงร่างเป็นมารหันหน้ามามองจิกฉันทันที

“ปะ เปล่า ไปกินข้าวกันเถอะ” ฉันรีบปฏิเสธแล้วเดินนำหน้าสองคนตรงไปที่โรงอาหาร

“กินไรดี” เมื่อเข้ามาในโรงอาหาร นาเดียร์ก็ถาม

“ก่อนจะหาอะไรกิน หาโต๊ะก่อนมั้ย” เอวาถาม ทำให้ฉันหันไปมองรอบโรงอาหารแล้วก็ต้องทำหน้าเศร้าเพราะเวลานี้ไม่ค่อยมีโต๊ะว่างเลย

“ไปสั่งข้าวก่อนเหอะ เดี๋ยวก็ว่างเองแหละ” ฉันบอกเพื่อนๆ

“หึ เรื่องกินนี่คือเรื่องใหญ่เลยนะ” นาเดียร์แขวะฉัน

“ก็หิวนี่” ฉันดันหลังนาเดียร์ให้เดินไป

“งั้นก็ไปกันเถอะ” แล้วเราทั้งสามคนก็แยกย้ายกันไปหาข้าวกิน ซึ่งฉันเลือกที่จะเดินไปทางร้านอาหารตามสั่งเพราะวันนี้อยากกินกระเพราไก่ไข่ดาว…

หน้าร้านไก่จ๋า..

“ข้าวกระเพราไก่ไข่ดาวค่ะ / ข้าวผัดปูหนึ่ง เจ้” ฉันหันขวับไปมองคนที่สั่งพร้อมฉัน แล้วพอคนข้างๆ หันมาก็ทำให้ฉันเบิกตากว้าง

“พะ พี่” ฉันกะพริบตาปริบๆ แล้วรีบหันหน้าหนีมองทางอื่น เพราะเขินเขา

“หึ ๆ” ฉันได้ยินเสียงคนข้างๆ หัวเราะในลำคอเล็กน้อย

“บ้า เกลียดที่สุดเลยเสียงแบบนี้” ฉันทำปากขมุบขมิบ

“อ้าว เอ็ม มากินข้าวเหรอ” แล้วเสียงทักทายจากข้างหลังก็ดังขึ้น ทำให้ฉันและคนที่ยืนข้างๆ หันไปมองพร้อมกัน

ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยมาก ผมบรอนซ์ดัดรอนเป็นทรงพร้อมกับใบหน้ารูปไข่ที่เนียนกริบ

“อืม” คนข้างฉันพูดตอบเสียงในลำคอ

“แหม่ วันนี้มีอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่านะ ทำให้พ่อเดือนวิศวะมากินข้าวกลางวันที่โรงอาหารเนี่ย” พี่ผู้หญิงคนนั้นยิ้มหวานเวลาพูด

“เปล่า ตอนบ่ายมีรับน้องน่ะ” คนข้างๆ ฉันตอบเสียงเรียบ

‘นี่เขาชื่อเอ็มเหรอ’ ฉันไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่เพราะอยู่ใกล้เขาและเธอคนนั้นคุยกันฉันจึงได้ยิน

“แล้วนี่เอ็มมากับใครเหรอ ไปนั่งกินที่โต๊ะโรสก็ได้นะ” เธอคนนั้นบอก แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าพี่สาวคนนี้มองมาที่ฉันด้วยสายตาไม่ค่อยเป็นมิตรเลย

“ไม่เป็นไร” แล้วสิ่งที่ทำให้ฉันอึ้งคือการตัดบทแบบไร้เยื่อใยของพี่เอ็ม

“งั้นโรสไปก่อนนะ” พี่คนสวยหน้าชาเลยแหละ ที่ถูกคนข้างๆฉันปฏิเสธ

“..” ซึ่งฉันไม่พูด ได้แต่ยืนก้มหน้าและแอบมองพี่ผู้หญิงคนนั้นเดินหนีไปแบบไม่สบอารมณ์

“นี่”

“คะ” ก็จู่ ๆ พี่เอ็มก็สะกิดแขนฉัน

“เงยหน้าบ้างก็ได้” เขายิ้ม เมื่อได้สบตาฉัน

พี่เขาทำหน้านิ่งและยิ้มมุมปากแบบนี้อีกแล้ว

“ชิ!” ฉันย่นจมูกใส่ เพราะเขินพี่เขามาก..

เวลาผ่านไปห้านาทีเห็นจะได้ที่เขาและฉันยืนหัวไหล่ชนกันไปมาแล้วต่างคนก็ต่างเงียบ จนเสียงแม่ครัวทักขึ้นมาว่า

“ได้แล้วจ้า”

“นี่ครับ ทั้งสองจาน” อีกแล้ว ยังไม่ทันที่ฉันจะได้จ่ายเงินค่าอาหารพี่เขาก็จ่ายตัดหน้าฉันอีกแล้ว

“พี่คะ จ่ายให้หนูอีกแล้วนะ” ฉันรีบเดินตามคนที่ถือถาดข้าวของเขาและฉันออกมา

“หึ อารมณ์เสียอะไร” เขาถามเสียงเรียบ

“พี่เป็นใครหนูก็ไม่รู้จักจู่ ๆ ก็มาเลี้ยงข้าว นี่สองครั้งแล้วนะคะ” ฉันว่าเสียงเครียด ส่วนเขาก็ได้แต่มองหน้าฉันนิ่งๆ

“พี่ชื่อเอ็ม” เขาแนะนำตัว

“ค่ะ เพิ่งรู้ตะกี้นี่แหละค่ะ” ฉันทำหน้าบึ้งใส่เขา

“เราชื่อไวโอลิน ชื่อเล่นไวน์” เขาบอกโดยไม่ต้องรอให้ฉันแนะนำตัวเลย

“ค่ะ แล้วพี่รู้ได้ไงคะ” ฉันทำหน้ายักษ์ใส่เขา

“เรารู้จักกันแล้วนะ” เขาบอกหน้าตานิ่งมาก เหมือนเสือยิ้มยากเลย

“อะไรนะ นี่พี่หมายความว่าไง รู้จักกันแล้ว” แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ต้องตั้งสติเวลาคุยกับพี่เขา

“หึ นั่งตรงไหน” พี่เอ็มกระตุกยิ้มถามฉัน ซึ่งเขาไม่เคยตอบคำถามฉันเลยนอกจากฉันที่เอาแต่ถามเขาฝ่ายเดียว

เสียงหัวเราะแบบนี้และยิ้มมุมปากแบบนี้อีกแล้ว ฉันไม่ชอบเลย และมันทำให้ฉันไม่ตอบอะไรได้แต่ชะโงกหน้ามองหาเพื่อนๆ

“หาเพื่อนไม่เจอค่ะ” ฉันส่ายหน้าให้เขา เมื่อได้มองตากัน

“งั้นไปซื้อน้ำกัน” เขาพยักหน้าบอกฉันให้มองไปทางร้านน้ำ

“..” ฉันลังเล แต่ก็เดินตามเขาไปอย่างว่าง่ายเพราะพี่เขาถือถาดข้าวฉันไปด้วย

“เอาน้ำอะไร” พี่เอ็มถามฉัน

“เอาชาไข่มุกค่ะ” ฉันไม่ตอบพี่เอ็ม แต่สั่งพี่คนขายน้ำแทน

“..” พี่เอ็มเงียบ ฉันจึงหันไปถามเขา

“พี่เอาอะไรคะ”

“น้ำเปล่าสองขวด” พี่เอ็มสั่ง แล้วฉันก็หยิบน้ำเปล่าขึ้นมาจากถังแล้วเอาให้แม่ค้าใส่ถุง

ระหว่างที่รอชาไข่มุกของฉันนั้น ฉันก็มองไปรอบโรงอาหาร

“นั่นไงเพื่อนหนู” ฉันบอกพี่เอ็มอย่างดีใจ เมื่อมองเห็นนาเดียร์กับเอวาที่นั่งรวมกับเพื่อนผู้ชายในคณะ

“ได้แล้วจ้า” เสียงแม่ค้าทำให้ฉันรีบเดินไปหยิบเอาน้ำ แล้วจ่ายเงินเองทันทีเพราะพี่เอ็มถือจานข้าวอยู่ทำให้หยิบเงินไม่ถนัด

“ไม่ทันหนูหรอก” ฉันหันมายิ้มตาหยีให้เขาอย่างผู้ชนะ

“หึ !” พี่เอ็มยิ้มมุมปาก

“ขอข้าวหนูด้วย” ฉันยื่นถุงน้ำให้เขาแล้วขอถาดข้าวของตัวเองคืน

“เดี๋ยวเดินไปส่ง” พี่เอ็มบอกเสียงตึง แล้วเดินนำหน้าฉัน และฉันจำใจต้องเดินตามพี่เขาไปยังโต๊ะที่มีเพื่อนๆนั่งรออยู่

“อ้าว นึกว่าไปไหนแล้ว กำลังจะโทรตาม” เมื่อเดินมาถึงโต๊ะเพื่อนๆ ก็หันมามองฉันทันที

“ไหนข้าวแก” เอวาถาม

“จะนั่งตรงไหน” แล้วเสียงตึงๆ จากคนข้างหลังก็เรียกสายตาจากเพื่อนๆ บนโต๊ะมองไปยังข้างหลังฉัน

“สวัสดีค่ะ / สวัสดีครับ” ทุกคนรีบกุลีกุจอยกมือไหว้เขาทันที คงเป็นเพราะเขาใส่เสื้อช็อปเลยทำให้รู้ว่าเขาคือรุ่นพี่

“ไม่ต้องเกร็ง นั่งกันตามสบายเถอะ” พี่เอ็มบอก

“ขอข้าวหนูด้วยค่ะ” ฉันไม่กล้าหันไปมองหน้าพี่เขา เพราะเพื่อนๆต่างพากันมองมาที่ฉันและพี่เอ็ม

“จะนั่งไหน มันไม่มีที่นั่ง” พี่เอ็มไม่ยอม แต่เขาหันมามองหน้าฉันแทน ฉันจึงมองไปที่โต๊ะก็เห็นว่าเต็มหมดแล้ว

“มานั่งข้างเราก็ได้ไวน์” แล้วก็มีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วขยับให้ฉันนั่ง

“ขอบใจนะ” ฉันยิ้มให้เขาแล้วหันไปจะหยิบเอาจานจากคนตัวโต แต่สายตาของพี่เอ็มที่มองมาทำให้ฉันต้องวางจานข้าวไว้ที่เดิม

“จะให้นั่งเบียดกันอย่างนั้นเหรอ” เขาพูดเสียงเข้ม พร้อมหันไปมองเพื่อนคนนั้นตาขวาง

“เอ่อ ก็มันไม่มีที่นั่งนี่” ฉันตอบเสียงติดอ่าง

“ไปนั่งกับพี่”

“พี่คะ” ฉันรีบเรียกคนถือจานข้าวที่เดินออกไปไกลแล้ว

“รีบมาไวน์ ก่อนที่พี่จะโมโห” พี่เขาพูดเหมือนบังคับเสียงดังมาก จนทุกคนในโรงอาหารพากันมองมาทางฉันด้วยสายตาเดียวกัน…