TRIXIE’s POV
I slowly opened my eyes. Ansarap ng tulog ko. That was the best sleep I ever had after the tragedy. Most probably because last night was the first time I opened my self, all my regrets, all my frustrations and all of my tears to someone. Sabagay, wala naman talaga akong pwedeng pagbahagian ng mga iyon. Wala na akong pamilya. Wala akong mga kamag-anak na malapit sa akin dahil sinisisi pa rin nila ako sa mga nangyari sa pamilya ko. Ni kaibigan wala ako. Ang meron lang ako ay ang mga kasamahan ko sa trabahong puro barako. Tama ang sabi ng iba. Iba pa rin ang pakiramdam kapag may nakikinig at dumadamay sa'yo kesa mag-isa ka lang during your weakest hour. I smiled bitterly. Kung sino pa ‘yung hindi masyadong nakalakilala sa akin at siyang gumawa ng masama sa akin, siya pa ‘yung na
