KABANATA 14: Magulong Lugar
1111 Words
ARUNIKA’S POINT OF VIEW
“Ano ba ang kadalasan na kinakain mo, Nika?” tanbong sa akin ni Cheese. Kami ay kasa;lukuyan nang nasa lugar na tinawag nilang Canteen. Puno ng samu’t-sqaring pagkain ang canteen na ito. Marami kang pagpipilianna pagklain. Hmm, hindi pa nga ako makapagpili kung ano ang aking kakainin/.
“Uhhmmm...” nilibot ko ng tingin ang bagay n a tinawag nilang m,enu, “Kahit ano,” sagot kpo nang makitang hindi pamilyar sa akin angb mga pagkaing aking nakikita. Wala namang nakakain sa behovah eh, basta nakakain ayos na ito sa akin.
“Sige, I will take pizza,” wika niya saka humarap kay Maggie, “Ikaw na mag-order nito ha? Makikipagchika ako kay Nika, please,” aniya saka pinakawalan ang kaniyang ngisi.
Inikot lamang ni Maggie ang kaniyang mga mata, “Oh sure,” walang gana niyang sagot na siyang nagsanhi ng labis na galak kay Cheese.
“Siguro ‘yung mga orders ko ay siyta ring magiging order ni Nika, Is that right?” tanong niya sa akin, bagay na ikinatango ko lamang. “Great! Then I will take milkshake, burger and uhmm... fries of course.”
“I guess I will just take the same,” sabi ni Maggie saka tumayo sa kaniyang kinauupuan.
Pagkaalis na pagkaalis ni Maggie ay agad akong binigyan ng matalim na tingin ni Cheese, “Bakit?” tanong ko sa kaniya.
Nanliit ang kaniyang mata sa akin, “Kilala mo si Vax, hindi ba?” tanong niya sa mapanganib na tingin.
“Ha? Vax?” umiling ako, “Hindi ko kilala si Vax, Cheese.” Sagot ko nang matapat.
“Naku, wag ka na magtago sa akin, Nika. Sio Vax yung nakatabi mo kanina.”
“Ahhh,” napatango ako, “Kilala ko siya sa pangalamng Mr. Villar, Gaya ng sabi ng ating guro.”
“Girl,” inilap[ity niya ang kaniyang upuan sa akin, “Alam mo ba, si Vax ay mapanganib.” Aniya.
“Huh? Eh wala naman akong ginagawa sa kaniya.”
“Kung ako sa yo, lumipat ka nalang ng upuan.”
“Walla naman akong ginagawang masama sa kaniya, ah,” sabi ko gamit ang aking kunot na noo. Wala naman kasi akong ginagawa kay Vax. Wala rinb akong pakealam kung mapanganib siya o kung ano, alam kon sa sarili ko na wala akong masamang ginagawa sa kaniya.
“Basta, lumipat ka na lang ng upuan kung ayaw mong mapahamak,” bumuntong siya ng hininga saka klumibitrb ng, “Ikaw, nasa sa iyuo pa rin ang desisyon. I am just showing concern towards you, Nika.”
“Kahit ba wala akong ginagawang masama, ibig sabihin ba non ay nasa panganib ako?” tanong ko sa kaniya.
“Well, oo.” Napaisip siyang saglit, “Hindi naman kasi si Vax ay magh-harm sa iyo, kundi yung mga babaeng patay na patay sa kaniya.”
“Patay na patay?” pag-ulit ko ka katagang hindi ko naintindihan. Patay na patay? Pumapatay si Vax? Ang sama naman niya para gawin iyon, tapos paanong malaya pa rin siyang nakakagala, at nakakapag-aral pa siya?
“Madaming fans si Vax--,” pinutol ko ang kaniyang sasabihgin.
“Fans?”
Inikot niya ang kaniyang mga mata, “Taga-hanga.” Muli na naman siyang napabuntong ng hininga, “Seriously, Nika? Hindi ka ba talaga marunong mag-english?” tanong niya sa akin.
Umiling ako, “Kasamang nawala sa aking ala-ala ang pagkabihasa sa English.” Sabi kong ganiyan.
“Hmmm,” napahawak siya sa kaniyang baba, “Kawaw kla naman pala talaga, I’m sorry about that,” paghingi niya ng tawad sa pangyayaring hindi naman talaga nangyari.
Tumango lamangb ako, “maari mo bang ipagpatuloy ang iyong sinasabi?’ tanong ko sa kaniya.
“Sure, so ayun nga. Mga fans niya yung magcacause sayo ng harm, kaya habang maaga pa lumipat ka na ng upuan mo, Nika.”
Sa katunayan ay hindi ko naintindihan ang nais niya. Bakit naman ang kaniyang mga taga hanga ay gagawa ng ganun kung wala naman akong ginagawang masama sa kaniya o sa kanila? Talagang bapakagulo ng mundo ng mga tao, hindi ko maintindihan. Dapat pala talaga akong mag-ingat dahuil baka mortal na tao lang ang magtatapos sa aking buhay. Tama ang klero, nmaraming masasamang bagay dito sa mundo.
“Sige,” kahit na wala akong naintindihganat madaming bagay na bumabagabag sa aking isipan, ito na lamang ang naisipan kong isagot sa kaaniya upang matiggil na ang usapan na ito sa nkadahilanang ayoko ko nang ipagpatuloy pa. madami akong iniisip upang bigyan pa ito ng atensyon. Mas kailangan kong bigyan ng pansin ang paghahahanap sa kaluluwa ng aking ama dito sa mundo ng mga tao.
“Llilipat ka na?” tanong niya, wala naman akong ibang naging sagot kundi oo.
Napakagulo ng mundong ito, at upang makayanan ang lahat, kailangfan ko na lamang sabayan ang pagkagulo ng pag-iisip nila.
Sa katunayan, walang ibang dapat sisihin kundi si Tyler, siyaa naman kasi ang may plano na ipasok ako sa unibersidad na ito nang lingid sa aking kaalaman. Wala akong naging choice kundi sundin siya, wala kasi akong ibang matutuluyan, eh.
“Kamusta ang iyong naging unang araw?” tanong sa akin ni Ningning na ngayon ay nagtutupi ng mga tuyong damit.
Bumuntong ako ng hininga,
“Hay naku po, Ningning, Masyadong magulo ang lugar na iyon.” Bulaslas ko saka tinanggal ang unipormeng kanina ko pang gusto tanggalin.
“Bakit naman?” kunot noo niyang ibinaling sa akin ang kaniyang tingin, dahil doon ay natigil siya sa kaniyang ginagawa.
“Napakagulo,” walang gana kong ulit, “Pwede bang hindi na ako pumasok bukas?” dagdag kong tanong.
“Bakit, ija? Anong nangyari?” tanong niya sa nalulungkotb na tono. Nakaramdam tuloy ako ng lungkot.
Alam kong labis na nais ni Ningning na ipasok ako sa paaralang iyon, labis akong nagagalak sa kabutihang ipinapakita niya, subalit. Aminin ko man a dili, ang totoo ay; ako ay hindi nababagay sa mundong ito.
“May tinatawag silang fans,” at doon ay napagdesisyonan kong magkwento na lang, “Sabi ng babaeng naging kaibigan ko dapat daw ay lumipat ako ng upuan kung hindi sususgurin ako ng mga fans noong katabi kong lalake,” giba ang aking mukha nang tingnan ko siya,
“Talaga bang ganoon ang mga tao sa lugar na iyon?” tanong ko.
Ang malungkot niyang mukha ay mas lalo pang naging malungkot nang marinig niya ang aking sinabi, “Mga mayayaman talaga, ang sasama ng budhi!” sa pagkakataong iyon ay naramdaman ko ang inis sa kaniyang tinig. “Sasabihin ko yan kay Master.”
“Naku, ‘wag na po. Dahil maging siya ay wala ring nagawa.”
- Writer
