“ดูแลพ่อบุญธรรมให้ดี”
“ข้ารู้แล้วน่า” หงเซ่อยืดอกราวกับตนเองเป็นผู้ใหญ่ “รักษาตัวเองด้วย”
ทั้งหมดกล่าวลาอย่างเรียบง่าย หลิวชิงเชิญไป๋เซ่อขึ้นรถม้า นางดูตื่นกลัวจนไม่กล้าก้าวเท้า มู่ลี่หยางที่อยู่ด้านหลังจับเอวบางยกร่างนางขึ้นรถม้าอย่างง่ายดาย ให้นางเข้าไปนั่งด้านใน หลิวชิงยิ้มไม่ได้หัวเราะไม่ออก ก้าวขึ้นตามไปด้วย
ไป๋เซ่อมองกระท่อมหลังน้อยที่ค่อยๆ หายลับตาไปช้าๆ นางกวาดตามองรถม้าพบว่าด้านในหรูหรางดงามมาก นางกัดริมฝีปากนิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนเอ่ยกับหลิวชิง
“ข้า...มีเงินใช่ไหม”
หลิวชิงประหลาดใจกับคำถามนี้แต่ก็พยักหน้ารับ “มีขอรับ”
“มีเยอะหรือไม่”
“คุณหนูต้องการสิ่งใดขอรับ” เขาถามไปตรงๆ เพราะดูแล้วฟู่เหยียนอวี้ในยามนี้ไม่จากเด็กสาวไร้เดียงสาผู้หนึ่ง
“ท่านให้คนส่งเสื้อผ้า รองเท้า ผ้าห่มเนื้อหนา ข้าวสารและแป้ง อ้อ! เกลือด้วย ส่งให้ท่านหมอมู่ เขาดูแลข้าอย่างดี เด็กๆ ในบ้านหลังนั้นก็เช่นกั
