“คือ...ข้ามีพี่ชายใช่ไหม”
“ขอรับ” เขาตอบพร้อมรอยยิ้ม “แต่มิใช่พี่น้องร่วมสายเลือด”
“หมายความเช่นไร?”
ใบหน้าหลิวชิงมีรอยยิ้ม แต่ในใจกลัดกลุ้ม จะอธิบายเรื่องละเอียดอ่อนเหล่านี้ให้คนความจำเสื่อมฟังอย่างไรดี ยังดีที่หญิงสาวเห็นสีหน้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแล้วนางก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ ทั้งที่ในใจตรงข้าม
“มารดาของข้ายังอยู่หรือไม่”
เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ย “บิดามารดาของคุณหนูตายจากไปนานแล้ว ประมุขฟู่อวิ๋นเซิงรับคุณหนูมาดูแลในฐานะน้องสาวขอรับ”
“เขา...เอ่อ...พี่ชายข้า...ชอบข้าไหม”
คราวนี้หลิวชิงหัวเราะน้อยๆ ใบหน้าดูอ่อนโยนไม่เหมือนคนในพรรคมารเลยสักนิด
“ประมุขฟู่อายุห่างจากคุณหนูยี่สิบปี ประมุขฟู่รักและเอ็นดูคุณหนูมาก ใส่ใจในทุกเรื่อง เรียกได้ว่าเลี้ยงดูคุณหนูราวกับตนเองเป็นบิดาเสียเอง”
ใบหน้าที่เคยวิตกกังวลคลายลงไป “ดีจริง ข้ากลัวเขาไม่ชอบข้า”
“คุณหนูโปรดวางใจ ทุกคนในพรรคกระเรียนดำไม
