Haplos Ng Tukso (SSPG)

KABANATA 4

Dumating ang pinakahihintay-hintay na araw para sa CK Club. Ang Game Tournament ay nagsimula na, at ang buong team ay nagtipon sa kanilang building, ang CK Club headquarters. Bawat isa sa kanila ay nararamdaman ang kaba, ngunit hindi nila inaalintana ang mga ito. Ang laban na ito ay hindi lamang laban sa isang kalaban. Ito ay laban sa lahat ng hindi nila kayang patumbahin noong nakaraan, laban sa kanilang mga takot, at laban sa kanilang sariling mga kahinaan.

Ang laban ay laban kontra sa pinakamalakas na kalaban ng gaming world: ang Scorpion Club. Hindi lang sila isang ordinaryong team. Ang Scorpion Club ay pinamumunuan ni Zichen, isang kaibigan ni Julian mula sa P&P at isang dating kasamahan sa laro. Ngunit ngayon, ang isang kaibigan ay naging kalaban, at si Julian ay hindi handang magpatalo.

Ang buong tournament venue ay puno ng mga fans na sumusuporta sa kanilang mga paboritong team. Ang CK Club ay pinalakas ng kanilang mga tagahanga, ngunit sa kabila ng mga hiyawan at sigawan ng crowd, si Julian ay tahimik lamang. Wala siyang sinasabi, at ang mga mata niya ay nakatutok lamang sa screen. Ang kanyang mga kasamahan, na kahit na natatakot, ay nagsisimulang mag-isip ng mga estratehiya. Ngunit ang kanilang mga isipan ay nahulog na sa anino ng takot—takot na mawalan, takot na madismaya ang kanilang mga tagahanga, takot na mawalan ng lahat ng ito.

Si Zichen, sa kabilang banda, ay puno ng kumpiyansa. Ang Scorpion Club ay handa na, at ang mga miyembro ng team ay tila hindi kayang matalo. Ang laro ay nagsimula, at sa mga unang minuto, tila kayang-kaya nilang mapanalo ang CK Club. Ang kanilang mga galaw ay mabilis at eksakto, at ang mga atake nila ay wala nang kalaban-laban.

"Come on, you guys. We can do this," sabi ni Lucas, ang ang pinsan na halos ituring ng kapatid ni Julian, habang pinipilit iangat ang moral ng team. Ngunit kahit ang kanyang mga salita ay hindi makapagpagaan ng loob. Si Julian ay tahimik na tumingin sa kanyang screen. Hindi siya gumagalaw, at wala siyang reaksyon. Alam niyang ang laban na ito ay hindi magiging madali. At habang ang kanyang mga kasamahan ay nakikipaglaban, ang kanyang isipan ay naglalakbay sa mga alaala ng nakaraan.

Si Julian, bilang dating pinakamahusay na manlalaro ng P&P, ay alam na ang bawat laban ay may mga sakripisyo. Alam niyang hindi madali ang bumalik sa laro. Ngunit ang pagtanggap ng pagkatalo ay masakit para sa kanya. Ngayon, sa harap ng mga fans at mga miyembro ng Scorpion Club, ang lahat ng hirap na kanyang pinagdadaanan ay parang isang pagsubok na kailangang pagdaanan.

Habang patuloy ang laban, isa-isa nilang nakikita ang kanilang mga kalaban na natatalo. Ang mga atake ni Zichen ay mabilis at walang awang pinapalakas ang kanyang team. At ang CK Club, na dating puno ng lakas at enerhiya, ay nagsisimulang manghina. Si Julian, na dating champion, ay hindi na nakakakita ng paraan para manalo. Ang bawat galaw na kanilang ginagawa ay tila mali, at ang kanilang mga estratehiya ay parang nauurong na lamang.

"I can’t believe this," sabi ni Mark, isa sa mga miyembro ng CK Club. "We’re losing... we’re really losing." Ang mga mata ng bawat isa sa kanila ay naglalaho sa pagkatalo. Naramdaman nila ang lahat ng pagsisikap na naging wala lamang.

Si Julian ay tumahimik. Hindi na siya nagsasalita, at ang mga kamay niya ay nakahawak sa kanyang controller, ngunit parang wala na siyang gana. Kung titingnan mo siya mula sa labas, para bang walang pakialam si Julian, ngunit sa loob, ang kanyang puso ay punong-puno ng pagkalungkot. Hindi siya sanay na matalo. Hindi siya sanay na makita ang mga kasamahan niyang naglalakad patungo sa pagkatalo. At higit sa lahat, hindi siya sanay na makita ang kanyang sarili na hindi na kayang maging pinakamahusay.

Ang huling round ay nagsimula, at sa kabila ng lahat ng paghihirap, sinubukan pa rin nilang lumaban. Ngunit ang Scorpion Club ay hindi na magpapatalo. Ang mga galaw nila ay tumaas sa kanilang pinakamataas na antas. Ang bawat key na pinipindot ni Zichen ay parang nagiging mas malupit. Habang ang mga miyembro ng CK Club ay nagkakaroon ng pagkakamali, ang Scorpion Club ay walang patid na sumusuporta sa bawat isa.

"Zichen, this is it!" sigaw ni Julian, sabay kagat sa labi. "No matter what, I will not lose to you."

Ngunit sa kabila ng lahat ng pagsisikap ni Julian, ang Scorpion Club ay nanalo. Ang sigawan ng crowd ay tumunog sa buong venue. Ang mga tagahanga ng CK Club ay nalungkot, ang ilan ay hindi makapaniwala sa nangyari. Si Julian ay tahimik, at ang mga kasamahan ng CK Club ay hindi makapagsalita. Ang kabiguan na ito ay mabigat, at wala ni isa sa kanila ang makapagbigay ng kahit anong salita ng aliw.

"Boss, I’m sorry. We tried our best," sinabi ni Lucas, na nakatingin sa kanyang pinsan. Ngunit si Julian ay hindi pa rin sumasagot. Tahimik lang siya, at ang bigat ng kanyang pakiramdam ay tila hindi kayang ipaliwanag.

Habang ang mga miyembro ng CK Club ay nagtipon sa gilid, at ang kanilang mga ulo ay nakayuko, hindi pa rin makapag-isip si Julian. Naramdaman niyang parang bumagsak ang buong mundo sa kanya. "This is it, huh? I’m nothing but a failure now," sinabi ni Julian sa kanyang sarili, ang kanyang boses ay parang tinig na nawawala sa dilim.

Habang ang mga fans ay naglalakad palayo, ang ilang mga supporters ng CK Club ay nagbigay pa rin ng kanilang suporta. “Don’t give up, CK! We still believe in you!” ang sigaw ng mga fans, ngunit si Julian ay hindi nakinig. Ang lahat ng ito ay naging isang malamig na katahimikan na tumalima sa buong team.

Si Julian, na dati ay isang alamat, ngayon ay tila nawawala sa lahat ng kahulugan ng tagumpay. Walang salita ang makakapagpalakas sa kanyang loob. Hindi pa rin niya matanggap ang pagkatalo. Ang pagkatalo na hindi siya sanay.

*********

Habang naglalakbay ang bus pauwi sa CK Club, halos walang makitang ingay mula sa mga miyembro ng team. Ang bawat isa ay tahimik, ang kanilang mga mata ay nakatingin sa malalayong tanawin sa labas ng bintana. Walang nagsasalita, at ang bigat ng pagkatalo ay matinding nararamdaman sa kanilang mga puso. Halos lahat sila ay pagod, hindi lang pisikal, kundi pati na rin emosyonal.

Si Julian, na karaniwang puno ng lakas at liderato, ay hindi pa rin nagsasalita. Ang kanyang katawan ay nakaupo sa pinakadulo ng bus, ang ulo ay nakayuko, at ang mga kamay ay nakatago sa mga bulsa ng kanyang itim na jacket. Hindi nila alam kung ano ang iniisip ni Julian. Hindi nila alam kung paano siya makakabawi mula sa pagkatalo. Ngunit alam nila na kahit na anong mangyari, ang kanilang boss ay hindi kailanman magiging parehong tao pagkatapos ng araw na iyon.

Ang bus ay patuloy na dumadaan sa madilim na kalsada, at ang mga ilaw ng mga bahay at mga kalsada ay nagsimulang magdilim. Ngunit biglang huminto ang bus, at napansin ng lahat na tumayo si Julian at lumabas mula sa bus.

“Boss!?” ang tawag ni Lucas, na mabilis na tumayo at nagtangkang sumunod. “Julian, saan ka pupunta?”

Wala ni isang sagot mula kay Julian. Walang pagbabago sa kanyang expression habang naglalakad siya papalayo sa bus. Nakasuot siya ng itim na jacket, itim na pantalon, at itim na sapatos—lahat ay parang angkop sa nararamdaman niyang dilim sa kanyang puso.

"Boss, where are you going? It's late," sabi ni Mark, habang ang mga mata ng bawat isa ay puno ng alalahanin. Hindi nila alam kung ano ang tumatakbo sa isipan ni Julian, ngunit ang paraan ng kanyang pag-alis sa bus ay tila nagsasabing may hindi tama.

"Let him be. Maybe he just needs space," sabi ni Lucas, ngunit kahit siya ay hindi komportable sa nangyayari. "But we should follow him, just in case."

Ang bus ay nanatili sa kalsada, ang mga miyembro ng CK Club ay hindi makapagsalita ng diretso. Ang pag-aalala nila kay Julian ay nararamdaman sa bawat sulok ng bus. Alam nilang may pinagdadaanan ang kanilang boss, ngunit wala silang alam kung paano ito tutulungan.

Si Julian, habang naglalakad sa tabi ng kalsada, ay hindi alintana ang mga mata ng mga tao na dumadaan. Wala siyang pakialam sa kung anong hitsura niya o kung ano ang iisipin ng iba. Ang tanging bagay na nasa isipan niya ay ang pagkatalo, at ang kalungkutan na dulot nito. Hindi siya sanay sa pagkatalo. Hindi siya sanay na makita ang mga kasamahan niyang nawalan ng pag-asa. Para bang ang buong mundo ay bumagsak sa kanya, at ang kanyang paglalakad ay isang hakbang patungo sa paglimos ng kapayapaan.

Habang naglalakad siya, ang hangin ay malamig, at ang mga ilaw mula sa mga tindahan at kalsada ay kumikislap sa kanyang paligid. Hindi siya titigil. Hindi siya maghahanap ng lakas sa iba. Ang nararamdaman niyang bigat ay nararapat niyang tanggapin at harapin mag-isa.

Nang makarating siya sa isang maliit na coffee shop, huminto siya sa harap nito at tumingin sa loob. May ilang tao sa loob, ang ilan ay abala sa kanilang mga laptop, ang iba naman ay nag-uusap ng tahimik. Pero para kay Julian, ang lugar na iyon ay parang isang lugar na magbibigay sa kanya ng kaligayahan.

Hinawakan niya ang pinto at pumasok. Agad siyang tinanaw ng barista na nag-aalok ng mga inumin. Hindi siya nag-atubiling umupo sa isang tabi at maghintay. Tahimik lang siyang naupo, ang mukha niya ay puno ng lungkot at pagkabigo. Hindi niya naisip kung ano ang sasabihin sa kanya ng barista o kung anong pakiramdam ng ibang tao sa paligid.

Ang isip ni Julian ay puno ng mga alaala—ang mga araw na naging champion sila, ang mga pangarap na kanilang itinaguyod, at ang mga pangako na tinanggap niya mula sa mga kaibigan at kasamahan. At ngayon, pagkatapos ng lahat ng sakripisyo at pagsusumikap, narito siya, natatalo, nag-iisa at hindi alam kung paano magpatawad sa sarili.

Bumangon ang barista at nagtanong, “Sir, what would you like to have?”

Hindi sumagot si Julian agad. Tumango lang siya, at saka nagsalita. “Just coffee. Black,” ang sinabi niya sa simpleng tono, at pagkatapos ay muling tinitigan ang kanyang tasa ng kape nang walang emosyon sa kanyang mukha.

Habang inihahanda ng barista ang kanyang order, si Julian ay muling tumingin sa labas ng bintana. Ang malamlam na ilaw mula sa mga poste ng kalsada ay nagbigay sa kanya ng pakiramdam ng kalungkutan. Hindi siya nakatingin sa mga tao. Hindi siya nakatingin sa mga bagay na nakapaligid sa kanya. Ang mga mata niya ay nakatutok lang sa isang bagay—ang mga alaala ng nakaraan. Mga alaala ng tagumpay. Mga alaala ng mga kaibigan na nangako sa kanya. Mga alaala ng pangarap na hindi natupad.

Habang iniinom ni Julian ang kape, hindi siya nagmamadaling umalis. Tahimik siya, at kahit ang mga tao sa coffee shop ay nagsimulang magtanong kung may problema ba sa kanya, hindi siya gumalaw. He just sat there, thinking. Hindi siya maghihintay na bumangon, hindi siya maghihintay na magsimula ulit. Minsan, ang mga tao ay kailangang magsolo para malaman nila kung anong tunay na halaga ng isang laban—hindi lang sa panalo, kundi pati na rin sa mga pagkatalo na dapat tanggapin.