Haplos Ng Tukso (SSPG)

Sa isang mataas na gusali sa gitna ng lungsod, naroon ang CK Club—isang lugar na tila sinadyang buuin para lamang sa mga piling gamer na handang magsakripisyo ng oras at pawis para sa kanilang pangarap. Ang gusali ay modernong disenyo, may mga gaming stations na may pinakamataas na kalidad na kagamitan, at isang conference room na madalas gamitin para sa mga diskusyon tungkol sa strategy. Sa lahat ng ito, si Julian Marco Fernandez ang namumuno—isang tao na kilala hindi lang sa larangan ng esports kundi pati na rin sa kanyang pagiging masungit at mataray na personalidad. Kasalukuyang nasa conference room si Julian, nakatayo sa harapan ng sampung miyembro ng CK Club. Ang bawat isa sa kanila ay tahimik, parang mga batang nag-aantay ng sermon mula sa kanilang magulang. Hawak ni Julian ang isang clipboard, sinusuri ang mga stats ng bawat miyembro matapos ang kanilang huling practice match. "Your teamwork sucks," malamig niyang sabi, hindi man lang tumitingin sa kanila. "How do you expect to win a championship if you can't even handle a simple 4v4 match?" Napayuko ang karamihan sa mga miyembro. Ang tanging may lakas ng loob na tumingin kay Julian ay si Lucas, ang pinsan niya at team captain ng CK Club. Sinubukan nitong magpaliwanag. "Kuya Julian, bago pa lang kasi 'yung iba sa kanila. Kailangan lang siguro ng mas maraming practice para ma-polish—" "No excuses, Lucas," putol ni Julian sa sinabi nito. "You don’t polish laziness. Either you work hard or you leave. That’s the rule here." Napabuntong-hininga si Lucas. Sanay na siya sa ugali ng pinsan, pero minsan talaga, pakiramdam niya’y sobra na ang pagiging istrikto nito. Alam niyang gusto ni Julian na maabot ng team ang tagumpay, pero ang approach nito ay tila laging dumadaan sa sakit ng ulo at galit. "Understood?" tanong ni Julian habang pinagmamasdan ang bawat isa. "Yes, boss," halos sabay-sabay nilang sagot. Pagkatapos ng meeting, nagpunta si Julian sa kanyang opisina sa ikatlong palapag ng gusali. May malaki itong bintana na tanaw ang kabuuan ng lungsod, pero hindi iyon pinapansin ni Julian. Umupo siya sa swivel chair at muling binasa ang mga notes sa clipboard. Hindi pa man siya nakakababad sa trabaho ay biglang kumatok si Lucas sa pinto at agad na pumasok kahit hindi pa siya iniimbitahan. "Kuya, 'di ka ba napapagod sa lagi mong pagkagalit?" tanong ni Lucas habang naupo sa sofa na nasa gilid ng opisina. "I mean, seryoso, wala ka man lang bang ibang ginagawa bukod sa pagalitan kami?" "Is that why you're here? To complain?" malamig na tanong ni Julian, hindi man lang tumitingin kay Lucas. "Actually, nandito ako para ayain kang mag-dinner. 'Yung ibang members, gusto rin sanang sumama. Para naman may bonding tayo," alok ni Lucas. Napahinto si Julian at tinitigan si Lucas ng diretso. "You think bonding will make them better players? That’s a waste of time." "Kuya, tao rin naman kami. Hindi puwedeng laro lang nang laro. Minsan kailangan din ng pahinga at saya," sagot ni Lucas. Tumayo si Julian at lumapit sa bintana. "You think I don’t know that? I retired because of that same mindset. Too much bonding, too many distractions. Look where it got me—nowhere." "Kuya, hindi naman lahat ng tao pareho ng mga dati mong teammates sa P&P," mahinahong paliwanag ni Lucas. "Hindi lahat pabigat. Bigyan mo rin kami ng chance." Hindi sumagot si Julian. Matagal siyang nakatingin sa tanawin sa labas bago siya muling nagsalita. "Fine. One dinner. But don’t expect me to enjoy it." Ngumiti si Lucas, masaya na kahit paano ay pumayag ang pinsan. "Good! Sabihin ko na sa kanila." Kinagabihan, nagtipon-tipon ang grupo sa isang maliit na restaurant malapit sa CK Club building. Habang abala ang lahat sa pag-uusap at pagtawa, si Julian naman ay tahimik na nakaupo sa dulo ng mesa, parang wala sa lugar. Hindi niya maiwasang mapansin kung gaano ka-ingay ang grupo, pero sa kabila ng lahat ng iyon, tila may kakaibang saya siyang nararamdaman na matagal na niyang hindi nararanasan. "Boss Julian, gusto mo bang tikman 'tong chicken wings?" tanong ng isa sa mga miyembro, si Ethan, habang iniaabot ang isang plato. "I'm fine," malamig niyang sagot. "Boss, lagi kang ganyan eh. Subukan mo namang mag-relax kahit minsan," dagdag ni Ethan, na agad sinaway ni Lucas. "Hayaan mo na si Kuya Julian. Ganyan talaga 'yan," sabi ni Lucas habang nakangiti. Tumingin si Julian kay Ethan at nagsalita. "You focus on your gameplay instead of my eating habits. Understood?" "Opo, boss," sagot ni Ethan habang natatawa. Habang nagtatagal ang gabi, unti-unting nauubos ang enerhiya ng grupo. Ang ilan sa kanila ay nagkukuwento ng kanilang mga pangarap, samantalang si Julian ay nanatiling tahimik, nakikinig lang sa kanila. Sa gitna ng kanilang kwentuhan, biglang naalala ni Julian ang sarili noong bata pa siya—puno ng pangarap, puno ng sigasig. Napansin ito ni Lucas at tinanong siya. "Kuya, naaalala mo ba dati nung nagsisimula ka pa lang sa P&P? Ganito rin tayo noon, 'di ba? Masaya lang, kahit na maraming problema." Hindi sumagot si Julian. Sa halip, tumingin siya kay Lucas at tumango nang bahagya. "Yeah. But it didn’t end well, did it?" "Kuya, hindi pa huli ang lahat para maging masaya ulit," sagot ni Lucas. "Baka kailangan mo lang bigyan ng chance ang sarili mo." Hindi na muling sumagot si Julian, pero sa loob-loob niya, alam niyang tama si Lucas. Mahirap man aminin, pero unti-unti niyang nararamdaman na ang mga tao sa paligid niya ngayon ay iba na sa mga iniwan niya noon. Pagbalik sa CK Club building, dumiretso si Julian sa opisina niya at naupo sa swivel chair. Habang nakatingin sa monitor, iniisip niya ang sinabi ni Lucas. Totoo ba na may pag-asa pang magbago ang pananaw niya? Pwede ba talagang magtiwala ulit? Napatigil siya sa pag-iisip nang bumukas ang pinto. Si Lucas na naman. "Kuya, okay ka lang ba?" tanong nito. "I'm fine. You don’t have to check on me every five minutes," sagot ni Julian. "Just making sure. Goodnight, Kuya," paalam ni Lucas bago isara ang pinto. Naiwan si Julian na mag-isa sa tahimik na opisina. Huminga siya nang malalim at tumingin sa mga papel na nasa mesa niya—mga game strategies, tournament schedules, at progress reports ng CK Club. Sa kabila ng lahat, napansin niyang mas magaan ang pakiramdam niya ngayon kumpara sa dati. "Maybe I’m getting too soft," bulong niya sa sarili bago muling bumalik sa trabaho. Sa gabing iyon, unti-unti niyang nare-realize na hindi lang tungkol sa panalo ang CK Club—ito rin ay tungkol sa mga taong nagmamalasakit at naniniwala sa kanya, kahit na ang hirap niyang pakisamahan. ******** Maagang nagtipon ang CK Club sa training area ng gusali. Tahimik ang lahat habang isa-isang inaayos ang kanilang gaming setups. Ang tension ay ramdam sa paligid dahil sa anunsyo ng kanilang boss kagabi. Si Julian mismo ang makakalaban nila sa one-on-one match para sa training. Wala ni isa man sa kanila ang masaya sa ideya—hindi dahil ayaw nila, kundi dahil alam nilang walang makakatalo sa isang tulad ni Julian Fernandez, ang dating "legendary gamer" ng P&P. Nakaupo si Julian sa harap ng kanyang sariling gaming rig sa gitna ng room, nakasuot ng headset habang nag-aayos ng settings. Ang kanyang presensya ay sapat na para magparamdam ng kaba sa buong grupo. “Okay, sino ang mauuna?” tanong ni Julian, hindi tumitingin sa kanila. Ang malamig niyang boses ay parang dagok sa mga miyembro, lalo na sa mga bago. “Boss naman, seryoso ba ‘to? Ikaw ang kalaban namin?” reklamo ni Ethan habang nakatayo sa tabi ni Lucas. Tumingin si Julian sa kanila, mabagal at matalim ang tingin. “Do I look like I’m joking?” Tahimik na nagtinginan ang mga miyembro. Napabuntong-hininga si Lucas at siya na ang unang nag-volunteer. “Sige na, ako na mauuna. Para matapos na agad.” Umupo si Lucas sa gaming chair sa kabilang setup, hinarap ang monitor, at nagsimulang mag-adjust ng kanyang mga controls. Sa loob ng laro, isang one-on-one shooting game ang kanilang gagamitin. Ang mapa ay pamilyar kay Lucas—isang urban cityscape na puno ng mga gusali, alleyways, at vantage points. “Ready?” tanong ni Julian habang pinipindot ang start match button. “Ready,” sagot ni Lucas. Pagpatak ng timer, agad na kumilos si Lucas. Ginamit niya ang memorya ng mapa upang magtago sa likod ng mga pader, umakyat sa mga gusali, at humanap ng magandang pwesto para barilin si Julian mula sa malayo. Alam niyang hindi siya pwedeng magpadalos-dalos dahil kahit isang pagkakamali lang, tiyak na talo siya. Samantala, kalmado lang si Julian. Parang alam niya na kung saan pupunta si Lucas kahit hindi pa nagsisimula ang laban. “Lucas, you’re too predictable,” sabi ni Julian sa mic. “Talaga ba, Kuya?” sagot ni Lucas habang palihim na nilapitan ang posisyon ni Julian mula sa likod. Ngunit bago pa man siya makalapit, biglang lumabas si Julian mula sa isang sulok at walang kahirap-hirap na napatay si Lucas gamit ang sniper rifle. “First kill,” malamig na sabi ni Julian. Napakamot si Lucas sa ulo. “Grabe ka, Kuya. Hindi pa man ako nakakahinga, patay na agad ako.” “Next,” sabi ni Julian, hindi man lang nagpakita ng reaksyon. Ang sumunod ay si Ethan. “Boss, walang daya, ha?” biro nito habang umuupo. “Ethan, there’s no such thing as cheating. Just losing,” sagot ni Julian, na ikinatameme ni Ethan. Nagsimula ang laban at agad na naging agresibo si Ethan. Inatake niya si Julian gamit ang assault rifle, hindi alintana ang risks. Pero ilang segundo lang ang lumipas, na-corner siya ni Julian at muling napatay gamit ang isang grenade launcher. “Too reckless,” komento ni Julian matapos ang laban. “Boss naman, paano mo nagagawa ‘yan? Parang alam mo na agad ang bawat galaw namin!” reklamo ni Ethan. “Because I study every move. Unlike you, who just charges in without thinking,” sagot ni Julian. Isa-isa nang sumalang ang iba pang miyembro, pero wala ni isa man sa kanila ang nakalapit man lang sa pagkapanalo. Si Julian ay nananatiling composed at walang kahirap-hirap na na-dominate ang bawat laban. May isang pagkakataon pa nga na ginamit niya ang pinakapangkaraniwang baril sa laro pero nanalo pa rin siya. “Tsk, walang pag-asa,” bulong ni Marco, isa sa mga miyembro. “Wala ba talagang pwedeng tumalo kay Boss Julian?” tanong ni Ethan habang nanonood sa sumasagupang si Julian at si Caleb, na kasalukuyang nasa huling minuto ng laban. Sa isang mabilis na sniper shot, natapos ang laban, at muli, si Julian ang nanalo. “Done,” sabi ni Julian habang inaalis ang headset. Tumayo siya at hinarap ang buong team. “Do you see now why you all need more training?” tanong niya sa kanila. Tahimik lang ang grupo, pero halata sa kanilang mga mukha ang pagka-frustrate. “Boss naman, ang hirap kaya ng level mo. Parang imposible na talunin ka,” sabi ni Ethan. Lumapit si Julian sa kanila, nakapamewang at diretso ang tingin. “And that’s the point. If you can’t beat me, how can you expect to beat the best players in the world?” Pagkatapos ng mahabang araw ng training, nanatiling tahimik ang CK Club habang nagre-review ng kanilang mga gameplay recordings. Samantalang si Julian ay bumalik sa kanyang opisina, nagmuni-muni sa nangyari sa training. Alam niyang masyado siyang mahigpit, pero naniniwala siyang kinakailangan iyon para mapalakas ang team. Sa isip-isip niya, “They’ll thank me later. Maybe not now, but when they win their first championship, they will.” Nagpatuloy ang araw na iyon na puno ng frustration at pagsubok, pero para kay Julian, iyon ang simula ng proseso upang hubugin ang CK Club sa pinakamalakas na team na kanilang inaasam.