Ölüm insanın en çaresiz kaldığı anlardan biriydi. Ne gidene dur denebiliyordu ne de geri dön. Sadece zamana bırakıp alışmak ve yaşamaya devam etmek gerekiyordu. Dünya ve insanlık var olduğundan bu yana ölüm her daim vardı ve son güne kadar var olmaya devam edecekti.
Ameliyat sonrası Veronica yeniden yoğun bakıma alınırken geçen her dakika çok kritikti. Şehir dışına ve diğer hastanelerden birkaçına ulaştırılan diğer organlarsa çoktan umut olmak için yeni sahiplerinin bedenlerinde yerlerini alıyorlardı. Zühre, onu yetiştiren hocasının elleri altında itina ve üzüntü ile açılan bedeni toparlandı. Dikişlerden sonra morga indirilirken artık ebedi istirahat yerine gitmek için işlemlerin son bulması gerekiyordu.
Veronica'nın doktoru durumu izah ederken sıkıntılıydı.
“Ameliyat tahminimizde
