My Five Brother's Abandoned Me (SPG)

KABANATA 2

DRAVEN SERAPHIM P.O.V

Buhat-buhat ko ang babaeng nakita ko sa eskinita, papasok sa aking mansyon. Ang bawat hakbang ko ay mabigat, hindi dahil sa bigat ng katawan niya, kundi sa bigat ng damdaming hindi ko maipaliwanag. Malamig ang aking mga mata, deretso ang tingin, habang ang aking mga maids at tauhan ay nagsiyuko nang makita nila akong papasok. Hindi ko iniintindi ang kanilang mga tingin, alam ko na sanay na sila sa ganitong eksena, ngunit ngayon ay iba.

Naramdaman ko ang init na nagmumula sa babaeng buhat ko. Mukhang inaapoy siya ng lagnat, at nag-aalalang nagpatuloy ako sa paglalakad. Tumigil ako sa gitna ng hallway at bumaling sa isang maid. "Bring some warm water in my room," malamig kong sabi na agad naman naiintindihan ng maid. Tumango siya at agad na umalis upang sundin ang aking utos.

Umakyat ako sa hagdan, ang bawat hakbang ay puno ng pagiingat. Pagdating sa aking kwarto, binuksan ko ang pinto gamit ang aking paa at pumasok. Maingat kong inilapag ang babae sa aking higaan, ang kanyang katawan ay tila ba bumagsak ng malambot sa malinis na puting kama. Ang kanyang mukha ay tila ba isang anghel na nahulog mula sa langit, ang kanyang mga mata ay nakapikit at ang kanyang mga pilikmata ay tila ba mga pakpak ng paru-paro na nagpipintig-pintig sa bawat paghinga niya.

Walang sino pa man ang nakapasok sa aking kwarto, maliban na lang sa babaeng ito. Ang aking mga maid at tauhan ay hanggang labas lang ng aking pintuan; ayaw na ayaw kong may pumapasok sa aking silid. Ito ang aking personal na espasyo, ang lugar kung saan ako lamang ang may kontrol. Ngunit ngayon, tila ba nagbago ang lahat. Ang babaeng ito, na halos hindi ko kilala, ay nakahiga sa aking kama.

Habang pinagmasdan ko ang kanyang maamong mukha, isang kakaibang damdamin ang bumalot sa akin. Ang kanyang kagandahan ay hindi pangkaraniwan. Ang kanyang balat ay parang porselana, ang kanyang mga labi ay mapula at tila ba nag-aanyaya ng halik. Ang kanyang buhok ay parang sinag ng araw na kumakalat sa aking kama. Hindi ko maipaliwanag kung bakit, pero sa mga sandaling iyon, siya ang tanging nasa isip ko.

Ang kanyang paghinga ay mabagal at mahina, tanda ng kanyang panghihina dahil sa lagnat. Hinawakan ko ang kanyang noo, at naramdaman ko ang init na nagmumula dito. Kailangan niyang magpahinga, ngunit higit pa roon, kailangan niyang alagaan. Tumayo ako at lumabas ng kwarto upang abutan ang maid na may dalang mainit na tubig. "Papasok po ba ako ako," sabi niya, ngunit pinigilan ko siya.

"Ibigay mo sa akin, ako na ang bahala dito," malamig kong sagot. Hindi na siya nagtanong pa, at ibinigay sa akin ang mangkok ng mainit na tubig at basang tela. Binalikan ko ang kwarto at maingat na isinara ang pinto. Walang ibang tao ang dapat pumasok dito, ito ay aking responsibilidad ngayon.

Umupo ako sa tabi ng kama at sinimulang punasan ang kanyang noo gamit ang basang tela. Sa bawat galaw ko, naramdaman ko ang init na nagmumula sa kanya. Ang kanyang mga pilikmata ay bahagyang gumalaw, tila ba nagrereact sa lamig ng tela sa kanyang mainit na balat.

Habang pinagmamasdan ko siya, hindi ko mapigilang isipin kung sino siya at bakit siya napunta sa ganitong kalagayan. Sino ang nagbigay ng ganitong sakit sa kanya? Sino ang nagpaiyak sa babaeng ito? Ang galit na naramdaman ko kanina ay muling bumalik, ngunit ngayon ay may halong pagnanais na protektahan siya.

Hindi ko siya kilala, ngunit sa mga sandaling ito, parang may koneksyon kaming dalawa. Isang koneksyon na hindi ko maipaliwanag, ngunit alam kong mahalaga. Ang kanyang presensya sa aking kama, sa aking kwarto, ay parang isang liwanag sa gitna ng aking madilim na mundo. Isang bagay na hindi ko inaasahan, ngunit ngayon ay hindi ko na kayang iwan.

Pinagpatuloy ko ang pagpunas ng kanyang noo, at sa bawat sandali, nararamdaman kong unti-unting bumababa ang kanyang lagnat. Ang kanyang paghinga ay unti-unting bumibigat, tanda ng mas malalim na tulog. Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakaupo doon, pinagmamasdan siya at inaalagaan, ngunit sa bawat segundo, alam kong mas lumalalim ang pagnanais kong protektahan siya.

Sa unang pagkakataon sa matagal na panahon, naramdaman kong may dahilan akong mabuhay hindi lamang para sa aking sarili, kundi para sa isang taong nangangailangan ng proteksyon. At alam ko, mula sa sandaling iyon, gagawin ko ang lahat upang mapanatili ang liwanag na iyon sa aking buhay—ang babaeng nagbigay ng bagong pag-asa sa akin.

~~~~~~

Nakatitig ako sa babaeng natutulog sa aking kama. Ang kanyang mukha ay tila ba isang obra maestra, perpekto at tahimik sa gitna ng kanyang pangarap. Hindi ko maipaliwanag ang aking nararamdaman. Isang kakaibang init ang bumabalot sa akin sa tuwing tinitingnan ko siya. Parang may isang bahagi ng aking pagkatao na matagal nang natutulog ang biglang nagising dahil sa kanyang presensya.

Matapos kong siguraduhing maayos na ang kanyang kalagayan, nagbihis ako ng maluwag na damit na pangtulog. Hindi ko akalain na sa gabing ito, may isang babae na natutulog sa aking kama, lalo pa't siya'y isang estranghera. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, tila ba hindi ko kayang palayasin siya. Kailangan ko siyang protektahan, kailangan kong siguruhin na siya ay ligtas.

Agad akong tumabi ng higa sa dalaga, ang kanyang katawan ay malapit sa akin. Ang init na nagmumula sa kanya ay tila ba nagbibigay sa akin ng kakaibang kasiyahan. Naramdaman ko kung paano siya yakapin ng mahigpit kahit tulog na tulog. Ang kanyang mga bisig ay bumalot sa akin, tila ba naghahanap ng kaligtasan at katiwasayan.

Hindi ko alam kung bakit, pero para akong na-addict sa kanyang amoy. Isang natural na bango na tila ba nagpapakalma sa aking kalooban. Dahan-dahan kong inilapit ang aking mukha sa kanyang leeg, inamoy-amoy ito, at agad kong naramdaman ang ginhawa na hatid ng kanyang halimuyak. Ang kanyang amoy ay parang halimuyak ng mga bulaklak sa tag-araw, isang halimuyak na nagpapaalala ng katahimikan at kapayapaan.

Sa bawat paghinga ko, ang kanyang amoy ay parang droga na pumapasok sa aking sistema, naglalabas ng lahat ng tensyon at galit sa aking katawan. Hindi ko maipaliwanag, pero sa mga oras na iyon, siya ang tanging nagbigay sa akin ng tunay na kapayapaan. Dahan-dahan kong isinubsob ang aking ulo sa kanyang leeg, hinayaan ang aking sarili na madala ng kanyang bango. Ang kanyang balat ay malambot at mainit, at ang bawat paghinga ko ay puno ng kanyang halimuyak.

Habang yakap ko siya, naramdaman ko ang kanyang paggalaw. Parang sinasadya niyang humigpit ang kanyang yakap sa akin, tila ba hindi niya ako gustong bitawan kahit sa gitna ng kanyang tulog. Hindi ko mapigilang mapangiti sa kakaibang pakiramdam na hatid ng kanyang presensya. Parang may isang bagay na tama sa mundo, isang bagay na hindi ko naramdaman ng matagal na panahon.

Inilapit ko pa ang aking katawan sa kanya, hinigpitan ang pagkakayakap. Ang kanyang init ay tila ba bumabalot sa akin, nagbibigay ng isang uri ng proteksyon na hindi ko inaasahan. Ang kanyang paghinga ay mabagal at mahinahon, isang tanda na siya ay nasa malalim na tulog. Ang kanyang katawan ay bumabagay sa akin, parang isang piraso ng puzzle na matagal nang nawawala at ngayon ay natagpuan na.

Habang pinagmamasdan ko ang kanyang mukha, ang kanyang mga mata na nakapikit, ang kanyang mga labi na bahagyang nakabuka, hindi ko mapigilang humanga sa kanyang kagandahan. Parang may isang bagay sa kanya na nag-uudyok sa akin na protektahan siya sa lahat ng oras. Ang kanyang inosente at walang malay na anyo ay nagdadala sa akin ng isang uri ng kapayapaan na hindi ko pa nararanasan noon.

Ilang oras akong ganoon, pinagmamasdan siya at inaamoy ang kanyang halimuyak, hanggang sa maramdaman ko ang bigat ng antok na dahan-dahang bumabalot sa akin. Sa unang pagkakataon sa matagal na panahon, naramdaman ko ang tunay na pagkapagod. Ngunit sa halip na labanan ito, hinayaan ko ang aking sarili na madala ng antok, habang yakap-yakap ang babaeng nagbigay ng bagong liwanag sa aking buhay.

Sa kanyang presensya, naramdaman ko ang isang uri ng katahimikan at kasiyahan na hindi ko naisip na posible. Ang kanyang amoy, ang kanyang init, ang kanyang presensya—lahat ng ito ay nagbigay sa akin ng dahilan upang magpahinga. Habang dahan-dahang pumipikit ang aking mga mata, naramdaman ko ang kapayapaan na dulot ng kanyang presensya. Sa gabing iyon, natulog ako ng mahimbing, hawak-hawak ang babaeng nagbigay ng bagong kahulugan sa aking buhay.

At sa aking mga panaginip, nakita ko siya, ang babaeng nagbigay ng liwanag sa aking madilim na mundo. Sa bawat hakbang ko sa kanyang tabi, naramdaman ko ang pag-asa, ang pagnanais na protektahan siya at alagaan. Sa unang pagkakataon, natulog ako ng may ngiti sa aking labi, puno ng pag-asa at kapayapaan na hatid ng babaeng natutulog sa aking tabi.