My Five Brother's Abandoned Me (SPG)

KABANATA 1

[PAALALA: ANG STORY NA ITO AY GINAMITAN NG MALALALIM NA SALITA, KUNG HINDI MO GUSTO ANG MALALIM NA TAGALOG HUWAG KA NG TUMULOY MAGBASA PA, BINALAAN KO NA KAYO. AYAW KUNG SA HULI AY MAG REKLAMO KAYO NA GANITO GANYAN, LEAVE MY STORY ALONE KUNG HINDI MO BET, YOU CAN FREELY LEAVE. NAGSUSULAT LANG AKO NG TAHIMIK AT KATANG ISIP LAMANG ANG LAHAT NG ITO WALANG KATUTUHANAN.]

THIRD PERSON P.O.V

Nasa loob ng napakalaking mansyon ng mga Whitfield, na nakatayo sa gitna ng malawak na lupain, ang pamilya ay nagtipon-tipon sa sala. Ang mga chandelier na yari sa kristal ay nagliliwanag sa paligid, ngunit tila malamlam sa kabila ng kaningningan. Nakatayo si Sophie Marie Whitfield sa harapan ng kanyang limang kapatid at mga magulang, ang kanyang mga mata ay puno ng luha habang pinagmamasdan kung paano yakapin ng kanyang mga kapatid ang isang babaeng hindi niya akalain na sisira sa kanya—ang kanyang matalik na kaibigan na si Nathalie.

Sa bawat yakap at pag-ngiti ng kanyang mga kapatid kay Nathalie, parang may tinik na tumutusok sa puso ni Sophie. Ang pamilya na kanyang minahal at inalagaan, ang pamilya na iniisip niyang sasamahan siya sa kahit anong laban, ay ngayon pinapakita na hindi siya kabilang sa kanila.

"You're not our sister! Lumayas ka sa bahay na ito anong karapatan mo na saktan ng totoong kapatid namin!" Sigaw ni James, ang kanyang kuya na hindi kailanman siya sinigawan o pinahiya. Ang mga salita niya ay parang mga patalim na tumagos sa kanyang puso.

"Nag alaga kami ng hindi naming kadugo!" Dagdag ni William, ang kanyang kuya na palaging nariyan para sa kanya sa bawat problema. Ang sakit ng bawat salita ay parang mga dagok sa kanyang pagkatao.

"All this time I spoiled a wrong person!" Malamig na sabi ni Benjamin, ang kapatid na palaging nagbibigay ng anumang gusto niya. Ang malamig niyang tono ay nagbigay ng matinding pangamba kay Sophie.

"You're not part of this family," sabi ni Samuel, na dating kanyang kasangga at kaibigan sa lahat ng bagay. Ang kanyang mga salita ay nagparating ng malamig na katotohanan na tila ba nagpapakawala ng mga pako sa kanyang puso.

At ang pinakamasakit sa lahat ay nang marinig niya si Christopher, ang bunsong kapatid na laging nakangiti at masaya kasama siya, "I hate the fact that I loved and cared for someone who never became my sister. I wasted my money!" Ang bawat salita ay parang mga sundang na humihiwa sa kanyang damdamin. Halos manginig ang kanyang mga tuhod sa bigat ng sakit na nararamdaman niya.

"Leave this house or else ipapakulong ka namin!" Halos madurog si Sophie nang marinig ang boses ng kanyang ina, malamig at puno ng galit. Ang kanyang ina, na dati'y nag-aaruga at nagmamahal sa kanya, ay ngayo'y nag-utos na siya'y lumayas.

Hindi niya lubos maisip kung paano nagbago ang lahat. Paanong ang tadhana ay naging napakabagsik sa kanya? Sa loob ng maraming taon, inakala niyang siya ang tunay na anak ng mga Whitfield. Siya ang kanilang Sophie Marie, ang kanilang prinsesa. Ngunit ngayon, ang kanyang matalik na kaibigan na si Nathalie ang tunay na anak ng kanyang mga magulang.

Hindi niya alam kung paano nagawa ito ni Nathalie. Ang kanyang kaibigan, na pinagkatiwalaan niya ng kanyang buhay, ay ngayon naging dahilan ng kanyang kapighatian. Ngunit ang mas masakit pa ay ang pagtanggi ng kanyang pamilya—ang pamilyang inalagaan niya, minahal, at pinangalagaan sa lahat ng pagkakataon.

Tumulo ang mga luha ni Sophie habang unti-unti siyang umaatras. Ang bawat hakbang ay parang pagpapalayas sa kanya sa mundo na kanyang kinagisnan. Ang kanyang mga magulang at kapatid ay nanatiling walang imik, ang kanilang mga mata'y puno ng galit at pagkasuklam.

"Please... pakiusap," humikbi si Sophie, ngunit walang nakinig sa kanya. Ang kanilang mga puso ay tila ba naging bato, hindi makapasok ang kanyang pakiusap at pagmamakaawa.

Sa wakas, lumabas si Sophie ng mansyon, dala ang bigat ng katotohanan na hindi na siya kailanman babalik. Ang kanyang puso ay basag-basag, ang kanyang pagkatao ay durog. Ang tahanang kanyang kinagisnan ay naging isang lugar ng kapaitan at sakit.

Sa labas ng mansyon, huminto si Sophie at tiningnan ang napakalaking bahay. Ang mga alaala ng kanyang kabataan, ng mga masasayang panahon kasama ang kanyang mga kapatid at magulang, ay naglaho na parang bula. Sa isang iglap, ang lahat ng iyon ay nawala.

Hindi niya alam kung saan siya pupunta o ano ang gagawin niya. Ang tanging alam niya ay kailangan niyang magsimulang muli, kahit na ang sakit ay masyadong matindi. Kailangan niyang lumaban para sa kanyang sarili, para mabawi ang kanyang pagkatao, kahit na ang kanyang puso ay puno ng pighati at kalungkutan.

~~~~~~

Puno ng luhang naglalakad si Sophie sa madilim na kalsada, hindi alam kung saan pupunta. Ang kanyang puso ay basag-basag, ang kanyang isipan ay gulong-gulo. Sa bawat hakbang, ang kanyang mga luha ay bumabagsak sa lupa, tila ba nagpapahayag ng kanyang labis na pighati. Lumiko siya sa isang madilim na eskinita, ang tanging liwanag ay ang lampara sa gilid ng kalsada. Hindi niya pinunasan ang walang tigil na pagbuhos ng luha sa kanyang mga mata, tulalang naglalakad at walang direksyon.

Hindi man lang napansin ni Sophie ang nakasalubong niyang lalaki—isang lalaking malamig ang mga mata at puno ng panganib, ang kilalang drug lord ng bansa na si Draven Seraphim Blackthorn. Napatigil si Draven habang pinagmamasdan ang babaeng naglalakad patungo sa kanya. Sa gitna ng kadiliman, nasilayan niya ang kagandahan ng dilag, ang kanyang kaakit-akit na mukha na tila ba nagpapahayag ng purong inosente at pighati.

Ang kanyang buhok ay parang sinag ng araw sa ilalim ng buwan, ang kanyang mga mata ay parang dalawang bituin na nawalan ng kinang dahil sa mga luha. Ang kanyang mga labi, kahit sa gitna ng kalungkutan, ay may kakaibang tamis. Ang kanyang kutis ay parang porselana, malambot at tila ba hindi pa nasusubukan ng karahasan ng mundo. Ang kanyang payat na katawan ay bumabalot sa isang simpleng damit, ngunit para kay Draven, siya ay parang isang diwata na bumaba mula sa kalangitan.

Hindi niya maipaliwanag, pero sa sandaling iyon, nakaramdam siya ng galit ng makita ang luha sa mga mata ng babae. Bumilis ang t***k ng kanyang puso, isang bagay na hindi niya naramdaman ng matagal na panahon. Ang kanyang poot at galit ay biglang naglaho, napalitan ng isang kakaibang damdamin.

Nakita niya kung paano napatigil ang babae at tila ba babagsak na. Agad siyang naglakad ng mabilis at sinalo ito bago pa man tuluyang bumagsak. Sa kanyang bisig, nasilayan niya ng malapitan ang kagandahan ng dilag. Ang kanyang mga pilikmata ay parang mga pakpak ng paru-paro, magaan at kaakit-akit. Ang kanyang mukha ay parang isang obra maestra, isang likha ng isang mahusay na pintor.

Agad niyang binuhat si Sophie at hinigpitan ang pagkakayakap sa kanyang bisig, puno ng pag-iingat. Sa kabila ng kanyang pagiging isang ruthless na drug lord, naramdaman niya ang pangangailangan na protektahan ang babaeng ito. Hindi niya mapapatawad ang sinumang nagpaiyak sa kanya, ang babaeng kumuha ng kanyang atensyon ngayong gabi.

Habang binubuhat niya si Sophie, naramdaman niya ang lambot ng katawan nito, ang init na nagmumula dito. Ang kanyang puso ay tila ba humupa, ang galit na laging nasa kanyang dibdib ay nawala. Sa sandaling iyon, alam niya na gagawin niya ang lahat upang protektahan ang babaeng ito, ang babaeng nagbigay ng liwanag sa kanyang madilim na mundo.

Dinala ni Draven si Sophie sa kanyang sasakyan, maingat na inihiga ito sa likuran. Habang nagmamaneho, hindi niya mapigilang tignan ang babaeng natutulog sa kanyang likuran. Ang kanyang kagandahan ay tila ba nagpapahayag ng kapayapaan, isang bagay na matagal nang nawala sa buhay ni Draven.

Sa gabing iyon, nagbago ang lahat para kay Draven Seraphim Blackthorn. Ang kanyang mundo ng karahasan at kasamaan ay biglang nagkaroon ng bagong kulay, isang kulay na dulot ng isang babaeng napakaganda at puno ng pighati. At alam niya, mula sa sandaling iyon, gagawin niya ang lahat upang mapanatili ang liwanag na iyon sa kanyang buhay.