My Five Brother's Abandoned Me (SPG)

KABANATA 3

SOPHIE MARIE P.O.V

Nagising ako na parang may mabigat na nakadantay sa akin. Unti-unti kong iminulat ang aking mga mata, at unang bumungad sa akin ang perpektong mukha ng isang lalaki. Ang kanyang mga mata ay nakapikit pa, ang kanyang mukha ay parang isang anghel sa gitna ng kanyang pagtulog. Pinagmasdan ko siya ng matagal, na hindi ko mapigilan ang aking sarili. Parang may isang magneto na humahatak sa akin na titigan siya.

Hindi ko agad narealize kung nasaan ako. Ang aking utak ay tila ba natutulog pa rin, lumulutang sa pagitan ng realidad at panaginip. Hindi ko alam kung paano ako napunta sa tabi ng lalaki. Dahan-dahan akong gumalaw, iniingatan na hindi magising ang lalaki. Maingat kong kinuha ang kanyang mga paa na nakadantay sa akin at ang kanyang braso na nakayakap sa aking bewang. Sa bawat galaw ko, naramdaman ko ang init ng kanyang katawan, at isang kakaibang damdamin ang bumalot sa akin.

Agad akong tumayo at bumalik sa akin ang alaala ng nangyari. Ang mga salita ng aking pamilya, ang kanilang mga galit na mukha, ang kanilang pagtulak sa akin palabas ng bahay na akala ko ay aking tahanan. Tumulo na naman ang luha sa aking mga mata, pero agad ko itong pinunasan. Hindi ko dapat ipakita ang aking kahinaan. Kailangan kong maging malakas para sa aking sarili.

Naglibot ang aking mga mata sa buong kwarto. Malinaw na panglalaki ang disenyo ng silid—mga madilim na kulay, mga simpleng muwebles, at isang malawak na espasyo. Tumayo ako at napagpasyahan kong lumabas dahil kumalam ang aking sikmura. Nanuot sa palad ng aking mga paa ang lamig ng sahig, wala akong suot na tsinelas, nakapaa lang ako. Ang maamo kong mga mata ay sinusuri ang bawat nadadaanan sa hallway ng mansion.

Ang mansyon ay napakaganda, bawat sulok ay tila ba dinisenyo ng may kamangha-manghang detalye at kasiningan. Habang pababa ako ng hagdanan, nakita ko ang mga maids na abala sa kanilang mga trabaho. Nahihiya akong magtanong kung saan ang kusina, at mukhang wala ring napapansin sa akin. Tahimik lang akong naglakad, hinahanap ang kusina, umaasa na may makikita akong makakain.

Nahirapan pa ako dahil sa laki ng mansion, parang isang labirinto na walang katapusan. Ngunit sa wakas, nakita ko rin ang kusina. Nang makapasok ako, walang tao sa loob, pero may nakahandang pagkain sa lamesa. Isang platong puno ng masasarap na pagkain, parang hinintay lang akong kumain.

Wala akong ibang inisip kundi ang makakain dahil sa gutom. Kumuha ako ng plato at nagsimulang kumain. Ang bawat subo ay tila ba nagbibigay sa akin ng lakas, ng bagong pag-asa. Sa bawat kagat, naramdaman ko ang init ng pagkain na bumabalot sa aking katawan, tila ba binabalot ako ng isang mainit na yakap.

Habang kumakain, iniisip ko ang lahat ng nangyari. Ang aking pamilya, ang kanilang mga galit na salita, at ang lalaki na ngayon ay hindi ko pa kilala. Ano ang kanyang pangalan? Bakit niya ako niligtas? Bakit ako naririto sa kanyang mansyon? Maraming tanong ang bumabalot sa aking isip, pero sa ngayon, kailangan ko munang magpahinga. Kailangan kong maging malakas para harapin ang bagong bukas.

Natapos akong kumain at tahimik kong inayos ang mga gamit. Hindi ko alam kung paano magpapasalamat sa kanya, pero alam kong kailangan ko siyang pasalamatan. Sa gitna ng aking pag-iisip, narinig ko ang mga yapak na papalapit. Tumayo ako, at handa na akong harapin ang sinumang darating. Kailangang magpasalamat ako sa taong nagligtas sa akin at nagbigay ng pagkakataong makapagpahinga kahit sa isang gabi lang.

Narinig ko ang mga yapak na papalapit at agad kong naramdaman ang kaba sa aking dibdib. Ang tunog ng mga hakbang ay mabigat, parang nagdadala ng isang mabigat na pasanin. Biglang narinig ko ang nakakatakot na sigaw na nagmula sa isang lalaking boses.

"f**k! WHERE THE f**k IS MY ANGEL? HANAPIN NIYO SIYA KUNG HINDI AY IBABAON KO KAYONG LAHAT SA LUPA!" Ang sigaw na iyon ay tila ba nagpaguhit ng takot sa aking puso. Ang bawat salita ay puno ng galit at poot, at hindi ko mapigilan ang manginig sa aking kinatatayuan.

Hindi ako makagalaw, tila ba ang aking mga paa ay naging mga ugat na nakabaon sa sahig. Ang takot ay bumabalot sa akin, at ang bawat tunog ay parang isang patalim na tumatama sa aking puso. Sa gitna ng aking pagkatulala, nakita ko ang lalaking katabi ko kanina sa higaan. Ang kanyang mga mata ay naglalagablab sa galit, at ang bawat hakbang niya ay puno ng determinasyon.

Pumasok siya sa kusina, at agad kong napansin ang pagbabago sa kanyang ekspresyon. Mula sa galit na galit na mukha, biglang lumambot ang kanyang mga mata nang mapako ang kanyang tingin sa akin. Agad siyang lumapit, at bago ko pa man malaman, naramdaman ko na ang kanyang mga bisig na bumabalot sa akin.

"God! I thought you left me..." Ang kanyang boses ay puno ng pag-aalala at takot, at naramdaman ko kung paano siya amoy-amoyin sa aking leeg. Ang kanyang yakap ay mahigpit, parang ayaw niyang pakawalan ako kahit kailan. Ang init ng kanyang katawan ay bumabalot sa akin, at sa kabila ng takot na nararamdaman ko, may isang bahagi ng aking sarili na natutuwa sa kanyang presensya.

"H-hindi...hindi ako umalis..." mahina kong sagot, hindi alam kung paano sasabihin ang aking nararamdaman. Ang kanyang yakap ay parang isang kanlungan sa gitna ng bagyo, at hindi ko mapigilan ang mapaiyak muli. Ang kanyang mga kamay ay mahigpit na nakayakap sa akin, at ang kanyang amoy ay nagbigay sa akin ng kakaibang kalma.

Naramdaman ko kung paano dahan-dahang humupa ang kanyang galit, at ang kanyang paghinga ay naging mas mabagal at mahinahon. "Salamat at hindi ka umalis," bulong niya habang hinihigpitan ang kanyang yakap. Ang bawat salita niya ay puno ng pag-aalala at pag-aalaga, at hindi ko mapigilang mapangiti sa kabila ng lahat ng nangyari.

"Nagutom lang ako...kaya ako bumaba..." sabi ko habang pinipilit na ngumiti, kahit na ang aking mga mata ay puno pa rin ng luha. Nararamdaman ko ang kanyang pagmamahal at pag-aalaga, at sa mga oras na iyon, para akong nasa isang panaginip na hindi ko gustong magising.

"Kasalanan ko, hindi agad ako nagising," sabi niya, puno ng pagsisisi. "Pero huwag kang mag-alala, nandito na ako. Hindi kita iiwan."

Ang kanyang mga salita ay parang musika sa aking pandinig, at sa kanyang yakap, naramdaman ko ang isang uri ng kapayapaan na matagal ko nang hinahanap. Ang kanyang presensya ay nagbigay sa akin ng lakas, ng pag-asa na kaya kong harapin ang bagong bukas kasama siya.

Sa mga oras na iyon, naramdaman ko na hindi na ako nag-iisa. Ang lalaking ito, ay naging aking kanlungan, ang aking proteksyon laban sa lahat ng sakit at takot na aking naramdaman. Sa kanyang bisig, natagpuan ko ang isang bagong tahanan, isang lugar kung saan ako ligtas at minamahal.

Habang yakap-yakap niya ako, naramdaman ko ang kanyang t***k ng puso, at sa bawat pintig nito. Hindi ko alam kung ano ang hinaharap, pero sa mga oras na iyon, alam kong hindi na ako nag-iisa. Sa piling ng lalaking ito alam kung ligtas ako at natagpuan ko ang bagong kahulugan ng aking buhay.