หน้าของกลทีป์ก็ร้อนเห่อตามอย่างห้ามไม่อยู่ คำพูดทื่อ ๆ สองคำนั้น ทำเขาเกิดอายแทนหญิงสาวขึ้นมา
“หน้าไม่อายจริง ๆ เลยคุณนี่” เขาส่ายหน้าไปมาอย่างขบขัน
“พูดความจริงทั้งนั้นค่ะ” เฌอลิณณ์ยักไหล่ขึ้นทั้งสองข้าง หากไม่ใช่เขาเธอจะกล้าพูดอะไรตรง ๆ แบบนี้ไหม เพราะเขาเป็นคนพิเศษสำหรับเธอ
ทั้งคู่เลือกรายการอาหารเสร็จแล้วก็ เรียกพนักงานมาจดรายการ จากนั้นก็นั่งเงียบต่างคนต่างมองหน้ากันไปมา กลายเป็นความเงียบแสนอึดอัดใจ ยังเป็นระยะห่างที่ทั้งคู่ ไม่รู้จะแก้ไขมันอย่างไรดี
“คุณลิณณ์ผมว่าคุณมานั่งตรงนี้ดีไหมครับ” กลทีป์ตบเบาะด้านข้างเบา ๆ รู้สึกระยะทางที่มีโต๊ะขวางกั้นมันไกลเกินไป
เฌอลิณณ์มองโซฟาฝั่งตรงข้าม มันมีขนาดใหญ่และนั่งได้ถึงสองสามคนเลยล่ะ หญิงสาวเหมือนคนนึกอะไรไม่ออก และไม่เข้าใจว่าทำไม เขาถึงอยากนั่งใกล้เธอขนาดนั้น ไม่ได้อยากคิดเข้าข้างตัวเองเลยจริง ๆ
“ถ้าคุณไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไรนะครับ”
“ไป
