Chapter.1 นี่คือการกระทำของคนที่เจอกันครั้งแรก?!

1190 Words

Chapter.1 นี่คือการกระทำของคนที่เจอกันครั้งแรก?! หนึ่งปีก่อน ร่างเพรียวบางยืนชื่นชมตัวเองในกระจกบานใหญ่ ตอนนี้เธอกลายเป็นคุณหนูมาโอะ ฟุกิฮาระ ในชุดเจ้าสาวสีงาช้างกับดีเทลลายปักดอกซากุระเล็กๆซึ่งบ่งบอกถึงเอกลักษณ์ว่ามาจากดินแดนอาทิตย์อุทัย แม้ความจริงถิ่นกำเนิดเธอจะมาจากชุมชนแออัดใจกลางกรุงเทพมหานคร แต่เธอจะพยายามวางท่าทีสีหน้าให้สมกับที่ใครต่อใครก็ว่าเธอช่างละม้ายคล้ายมาโอะ ไม่ว่าจะเป็นความสูงที่ไล่เลี่ยกัน บวกกับโครงหน้าที่ใกล้เคียงทำให้เธอเตะตามหาเศรษฐีชาวอิตาเลียนผู้เปลี่ยนชีวิตเธอราวกับฝัน ซึ่งตอนนั้นเธอไม่รู้ว่างานของคนพวกนี้จะเอี่ยวกับคดีอุกอาจและอาชญากรรมน่ากลัวทั่วโลก พวกเขาส่งมอบอาวุธร้ายแรงให้ประเทศผู้นำกระหายอำนาจและล้มเหลวทางเศรษฐกิจ “ฟู่วว..” เธอแขม่วท้องพ่นความหวั่นกลัวและประหม่าออกมาพร้อมลมหายใจที่ถอนออกมาพรืดใหญ่ “วันนี้เราจะได้เจอกันแล้วนะคะ โลเรนโซ เจ้าบ่าวรูปหล่อของวาโย” เธอคลี่ยิ้มจนตาหยีขณะคุยกับตนเองในกระจก นอกจากค่าจ้างจำนวนแปดหลักที่จะยกระดับชีวิตความเป็นอยู่ของเธอและน้องๆต่างพ่ออีก4คนให้ดีขึ้นแล้ว สิ่งหนึ่งที่ดึงดูดใจให้คนจนตรอกอย่างเธอตัดสินใจเลือกงานประหลาดนี้โดยไวคงไม่พ้นใบหน้าเจ้าบ่าวผู้หล่อเหลา ‘โลเรนโซ่’ รอยยิ้ม ภาพเคลื่อนไหวแม้เห็นผ่านภาพหน้าจอก็ทำเอาเธอตกหลุมรักเอาง่ายๆ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ต้นกำเนิดเสียงเคาะโต๊ะจากมือที่ประดับด้วยเพชรเม็ดโตของมาดามอลิซเซ่ปลุกเธอหลุดจากอาการเหม่อ “..!” เธอสะดุ้ง ยืดคอตั้งหลังตรงตามที่มาดามเคยสั่ง “ได้เวลาไปพบเจ้าบ่าวเธอแล้ว” “ค่ะ” ระหว่างทางเดินไปสู่ห้องแต่งตัวของเจ้าบ่าว ดวงตาสีฟ้าที่เลื่อนมาขอบหางตาชายมองเธอแล้วตำหนิเบาๆขณะที่ฝีเท้ายังก้าวเดินฉับๆ “ถ้าจะเชิดคอขึ้นก็ไม่ต้องยิ้มแฉ่งหรือกลอกตาลอกแล่กสิมันดูตลก!!” “ขอโทษค่ะ” เธอรีบโค้งศีรษะลกๆ ทำเอาบรรดาบอดี้การ์ดและช่างแต่งหน้าที่เดินตามหลุดขำสายตาที่ทุกคนมองกันต่างเห็นพ้องต้องกันว่า ‘ไม่รู้ว่ารอบนี้มาดามไปขุดหล่อนคนนี้มาจากไหนกันนะถึงได้ดูตลกขนาดนี้’ เธอเหม่อลอยอยู่ในภวังค์ภาพชายหล่อเหลา วาดฝันถึงสัมผัสหวานละมุนไว้มากมาย พอมาเจอเข้าจริงๆ “เอ่อ..” หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ ชายใบหน้าหล่อยิ้มละมุนคนนั้น ทำไมถึงได้กลายเป็นชายใบหน้าดุดัน ดวงตาแดงขุ่นขวาง คิ้วเข้มขมวดตึง อยู่ในชุดสูทสีดำนั่งท่าแสนสบายดูไม่ตื่นเต้นและไร้ชีวิตชีวา เขามีรอยสักลามมาถึงลำคอ ไม่บอกก็รู้ว่าใต้ร่มผ้านั้นจะถูกประทับด้วยรอยสักมากขนาดไหน “คะ..คนนี้เหรอคะ?” ใบหน้าสวยใต้ผ้าเวลโปร่งแสงเนื้อบางเบาปกคลุมใบหน้าเจ้าสาวค่อยๆ เหลือบหันไปมองมาดามร่างสูงสง่าผู้เป็นมารดาของเขาด้วยข้อกังขา “ออ ฉันลืมบอกไปว่าภาพนั่นเป็นภาพเมื่อห้าปีก่อนของโลเรนโซ่น่ะ” มาดามอลิซเซ่ยักไหล่ตอบอย่างไม่ยี่หระก่อนเชิดหน้าเดินนำเธอเดินเข้าไปหาเขา “มาสิ!” แม้แข้งขาแข็งทื่อก้าวลำบากแต่ยังพยายามเดินไปด้วยท่าทีตื่นกลัวแถมยังยืนหลบหลังมาดามอลิซเซ่ไม่ต่างจากเด็กตื่นผู้คนและสถานที่ใหม่ๆ “ไง มาโอะ ฟื้นจากความตายแล้วสินะ” เขาเอ่ยเสียงงึมงำเพราะปากคาบบุหรี่เตรียมจุด “อะฮึ่ม” มาดามอลิซเซ่ปรามบุตรชายแบบอ้อมๆเพราะเธอไม่ถูกกับกลิ่นควันบุหรี่ ทว่าเขากลับทำหน้าท้าทาย จุดไฟ ดูดเข้าเต็มปอดก่อนพ่นออกมาจนคลุ้ง “ฟู่ววว” มาดามอลิซเซ่ยืนกอดอกแข็งทื่อราวกับหุ่นขี้ผึ้ง สายตาเพ่งจ้องมองลูกชายไม่กระพริบ วาโยยืนกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ให้กับสถานการณ์ที่น่าอึดอัดยิ่งกว่าชุดเจ้าสาวที่รัดคลอเซ็ทจนเอวคอดเหลือ22นิ้วนี้ “ถ้าไม่อยากทนดมกลิ่นหอมๆนี้ก็ควรรีบๆพูดมาสิครับ” “แม่พาหนูมาโอะมาทำความสนิทสนมกับลูกก่อนเข้าพิธีน่ะ พอถึงเวลาจะได้ไม่เคอะเขินเงอะงะเหมือนคนไม่สนิทกัน” “ออ เข้าใจแล้วครับ” โลเรนโซ่เอียงคอชะเง้อมองดูเจ้าสาวที่ยืนตัวทื่อเป็นเสาแขวนผ้าคลุมอยู่ข้างหลังแม่เขา “นี่ ปิดมิดชิดขนาดนั้นเชียว?” “มาโอะจ๊ะ เปิดผ้าคลุมสิ” “ค่ะ” เธอค่อยๆเผยใบหน้าเรียวสวยอวดสายตาเจ้าบ่าว “เฮอะ..” แต่เขากลับหัวเราะออกมา “คิดว่าจะตบตาผมได้เหรอครับมาดาม?” วาโยหน้าซีด รู้สึกผิดที่เธอไม่สามารถแสดงได้แนบเนียนพอ มือใหญ่คีบบุหรี่บี้ลงบนโซฟาจนเป็นรอยไหม้ก่อนกระดกนิ้วเรียกเธอ “มานี่สิ” ผู้เป็นแม่กลอกตาไปมาอย่างหัวเสีย ไม่รู้ว่าเพราะโซฟาไหม้หรือเพราะว่าลูกชายรู้ทันเรื่องเจ้าสาวตัวปลอมกันแน่ “ไปซะสิ” “ค่ะๆ” เธอรีบทำตามอย่างลนลาน สะโพกหย่อนลงนั่งบนโซฟาคนละตัว “ไม่ๆ หมายถึงตรงนี้” โลเรนโซ่ชี้มาที่ตักตนเอง วาโยเหลือบมองมาดามอลิซเซ่อย่างขอความเห็น แต่ความว่างเปล่าในแววตาเย็นชาหน้านิ่งๆนั้นทำเธอจำฝืนทำตามอย่างว่าง่าย วาโยกลั้นหายใจชั่วขณะ เมื่อบั้นท้ายแตะสัมผัสตักแกร่งแม้จะมีกระโปรงฟูฟ่องกั้นกลางก็ยังรู้สึกเคอะเขิน “อุ๊ย!” หญิงสาวสะดุ้งโหยงเมื่อถูกมือหนาลูบต้นแขนซ้าย ส่วนมือขวาของเขาหนักยิ่งกว่าเพราะกำลังล้วงเข้ามาลูบเรียวขาเนียนนุ่ม “มะ มาดาม” เธอพยายามร้องขอความช่วยเหลือ แต่มาดามอลิซเซ่กลับเพิกเฉยไม่สนใจ “นี่ เฉยๆเถอะน่า” “ฮึก ไม่นะ” เธอพยายามปัดป่ายมือใหญ่ออกแต่เขาสวนกลับหนักด้วยการใช้สองมือใหญ่บีบขยำหน้าอกจนเนื้อนุ่มหยุ่นพอดีมือล้นทะลักออกนอกเกาะอก เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรวดเร็วจนเธอตั้งรับไม่ทันอกสั่นขวัญแขวนไม่คิดว่าโลเรนโซ่จะมีนิสัยป่าเถื่อนกล้าลวนลามเธอแบบโจ่งแจ้งได้ขนาดนี้ “ฮึก ปล่อยนะ! มะ มาดามช่วยด้วยค่ะ” มาดามพ่นลมหายใจออกหนักๆเหมือนกำลังเอือมระอาแทนที่จะรีบเข้าช่วย “เอาล่ะ เชิญตามสบาย” ซ้ำยังบอกอย่างนั้นกับลูกชายก่อนเดินออกไปราวกับว่านี่คือเรื่องปกติ เสียงร่ำร้องสั่นกลัวยิ่งกระตุ้นให้โลเรนโซหัวเราะออกมาอย่างพอใจ สองมือย้ายจากทรวงอกมือข้างหนึ่งเลื่อนต่ำลงมาตะปบเนินเนื้อ และอีกข้าง เขาสอดล้วงเข้ามาสัมผัสผิวเนื้อโดยตรง “ฮึก..ช ช่วยด้วย!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more