Intro
351 Words
Intro
ความรักของเราเปรียบดั่งกุหลาบสีแดงผุดขึ้นใจกลางอเวจีร้อนระอุ อยู่ๆมันก็เกิดขึ้นมา ท่ามกลางสถานการณ์ที่ไม่เป็นใจ ผู้คนต่างไม่เห็นด้วย แต่พวกเรายังดึงดันจะรักกันไปจนกว่า…
คำว่านิรันดร์มันจุกอยู่ที่ลำคอ และกำลังสลายเป็นผุยผงร่วงอยู่บนพื้นกั้นกลางระหว่าง ฉัน กับ เขา โลเรนโซ่
เรารักกันแทบบ้า เคยถูกพรากมาตั้งหลายคราหลายครั้ง ผู้คนกีดกันพาฉันแยกห่างทุกวิถีทาง
ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามแยกเราออกจากกันสักแค่ไหนแต่ชายคลั่งรักคนนั้นพยายามมากกว่า
“So please …please
…ฉันขอร้องล่ะ อย่าจากไป”
คำอ้อนวอน เสียงทุ้ม กับแววตาคมดุที่ดูอ่อนข้อและแดงเถือกเจือม่านน้ำตาจางๆยังติดตรึงในใจฉันไม่หาย
แต่นั่นเป็นเรื่องราวของหกเดือนก่อน
ซึ่งตอนนี้ มันแตกต่าง!
ฉันที่สูงเพียงร้อยหกสิบกว่าเซ็นติเมตร แม้จะสวมรองเท้าผ้าใบเสริมส้นยังต้องแหงนขึ้นจ้องมองเขาผู้สูงราวร้อยแปดสิบกว่า
ฉันประเมินแววตาเย็นชาอันไร้สารสื่อประสาทโมโนอะมิเนส (Monoamines)ที่เคยอยู่ในตัวของเขาพร้อมกับตั้งคำถามในใจว่า
‘แล้วชายผู้คลั่งรักคนนั้นล่ะ?
..คนที่เคยเอ่ยปฏิญาณต่อดาวทุกดวงบนฟ้าว่าจะมีหัวใจไว้เพื่อรักวาโยเพียงคนเดียว
ไอ้คนที่พูดคำนั้นมันอยู่ไหน?
ทำไมเหลือเพียงชายไร้หัวใจยืนโอบไหล่คนที่เขาอ้างว่าเป็นภรรยาสุดที่รัก
ทั้งสองคนสามีภรรยาข้าวใหม่ปลามันยืนมองฉันด้วยแววตาสงสารแกมสังเวชนั้น
ฉันไม่เชื่อ
ฉันมาจะมาทวงโลเรนโซ่ของฉันคืน!!
“ยังจำฉันไม่ได้ใช่มั้ย ได้ ถ้าอย่างนั้น…”
สองมือเรียวกระชับชายสเว็ตเตอร์ไหมพรมสีเทาก่อนถกมันขึ้นมาจนถึงใต้ราวนมที่มีขอบบราสีนู้ดโผล่แพลมมาให้เห็น
เธอจะพิสูจน์ให้ดู!
ฟึ่บ..!
- Writer
