Chapter.2 เจ้าสาวผู้อับโชค

658 Words

Chapter.2 เจ้าสาวผู้อับโชค อาการสติหลุดเมื่อพบเจอสถานการณ์ไม่คาดฝันทำเอาร่างบางในชุดเจ้าสาวร้องดีดดิ้นพล่านหวังพ้นจากเงื้อมมือของโลเรนโซ “ช่วยด้วยค่ะ ฮึก อย่านะ ปล่อย!! ” รู้ตัวอีกทีเธอก็ถูกอุ้มพาดบ่าออกไป เสียงเล็กแหลมร้องขอความช่วยเหลือท่ามกลางบอดี้การ์ดที่เธอเห็นยืนอยู่ทุกๆระยะห้าเมตร แต่คนพวกนั้นเอาแต่เพิกเฉยภายใต้แว่นดำเป็นหุ่นยนต์ไร้หัวใจไม่ต่างจากเจ้านายนัก “นี่ ปล่อยนะ นายจะพาฉันไปไหน ปล่อย” ดวงตากลมสวยหรี่ลงเมื่อต้องแสงแดด บริเวณโดยรอบอาคารตระหง่านเต็มไปด้วยทุ่งช้าวบาร์เลย์ มองถัดออกไปไกลๆเห็นอาคารโบสถ์แห่งหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นสถานที่จัดงาน ระหว่างที่เธอกำลังมองเหม่อไกล เจ้าของมือใหญ่ที่เต็มไปด้วยรอยสักทำการปล่อยหญิงสาวลง ตุ๊บ “โอ๊ย” ร่างของเธอหล่นปุลงบนพื้นดินกลางทุ่งข้าวบาร์เลย์ จบสิ้นกันสำหรับการแต่งตัวแต่งหน้านานเป็นชั่วโมงๆ แล้วต้องมาพังลงเพราะเจ้าบ่าวป่าเถื่อนคนนี้ “โอ๊ย” มือหนาบีบคางเรียวเชยขึ้น บังคับให้เธออ้าปาก “อ้าปากเธอซะ!” พรวดด “อื้ออ” เธอหวีดร้องลั่นในลำคอ อกสั่นขวัญแขวนสติแตกกระเจิงเมื่ออยู่ๆความเป็นชายพุ่งพรวดเข้ามาภายในปากเล็กแคบ โลเรนโซ่เพิ่มความกลัวให้เธออีกร้อยเท่าด้วยการเอาปืนมาจ่อหัวพร้อมขึ้นลำ แกร๊ก “ซี้ดด.. ถ้ากัดของกู มึงตาย ดูดซะ!!” “ฮึก อื้ออ” เธอกลัวจนเนื้อตัวสั่น ทำตัวไม่ถูก จะให้ทำอย่างไรเล่าเมื่อไม่เคยสัมผัสกับสิ่งนี้มาก่อน “รีบดูดซะ อย่ามัวเงอะงะ” ท่อนเอ็นขนาดใหญ่กระแทกเข้าออกรุนแรง น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้มเนียนใส “ฮึก..” “อ่าส์ ..ซี้ดดด” วาโยกลัวจนยอมไหลไปตามกระแสน้ำที่เชี่ยวกราด แม้ตอนนี้จะปวดเมื่อยกรามที่อ้าค้างมานานสักพักใหญ่ ไหนจะต้องทนรับเอาสิ่งแปลกปลอมที่ชื่อว่าความเป็นชายเข้ามาอย่างไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ หากขัดขืน มีหวังได้โดนกระสุนเจาะหัวตายอยู่กลางทุ่งข้าวบาร์เลย์นี้แน่ “อื้อ ฮึก” “ซี้ดด” มือใหญ่ขยุ้มผ้าคลุมศีรษะไว้แน่น เอวสอบเร่งกระทุ้งอัดใส่ ใบหน้าคมคายแหงนขึ้นสู้แสงแดด “โอ่ววว” น้ำขาวขุ่นพุ่งเข้ามาในปาก แค่กๆ ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าสวยหวานเต็มไปด้วยน้ำตาหนึ่งด้วยความรู้สึกสงสารเพียงเสี้ยววินาที สีหน้าของเธอดูท่าจะรับไม่ไหวอีกต่อไป โลเรนโซ่ถอนลำแกร่งออกจากริมฝีปากบางนุ่ม พ่นน้ำกามที่เหลือออกเป็นปุ๋ยให้ใบข้าว รอยยิ้มพอพึงใจผุดขึ้นบนใบหน้าคมคาย “แค่ก..” วาโยสำรอกล้วงคอเอาของเหลวอันน่าสะอิดสะเอียนนี้ออกจนไม่เหลือ เธอดึงผ้าคลุมหน้าออกมาเช็ดปากและคราบน้ำตา พอกันที!! สองมือเล็กกำหมัดแน่น แหงนหน้ามองคนใจดำตาไม่กระพริบ “ทั้งๆที่รู้ว่าฉันไม่ใช่มาโอะ ก็ยังจะทำแบบนี้อีกเหรอ!!” โลเรนโซแค่นขำ หยิบบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจุด หากแต่เขายังถือค้างไว้ “...!” เธอเริ่มตระหนักได้ถึงสัญญาณอันตรายที่จะมาเยือนหากนึกถึงตอนเขาจี้บุหรี่ลงโซฟา แต่นี่ ที่แห่งนี้ มันจะวินาศสันตะโรยิ่งกว่า “ไม่นะ” เธอมองดูบุหรี่ที่เขากำลังโยนเข้ามา ฟึ่บ ทันทีที่ชนวนไฟเล็กๆเข้าสู่ทุ่งหญ้าที่เป็นเชื้อเพลิงชั้นดี เปลวไฟโหมกระพือและลุกลามไปอย่างรวดเร็ว ร่างบางในชุดวิวาห์กรุยกรายและรองเท้าส้นเข็มที่ฝังลึกบนพื้นดินกว่าจะถกออกได้แต่ละก้าวช่างทุลักทุเล หมั่บ ทว่ามีมือหนาของชายใบหน้าเข้มผิวแทนร่างบึกบึนฉุดกระชากแขนนำพาเธอออกมาอย่างรวดเร็ว อดัม อัลเบอโต

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more