Chapter 8
1363 Words
พะพายใบหน้างอง้ำอยู่ที่โต๊ะทำงานนึกถึงคำพูดของเขาก็อารมณ์เสีย ทำอะไรไม่นึกถึงพนักงานด้วยกันเลยลดแหลกไม่แคร์คนอื่น ตัวเองมีเงินไม่ได้แคร์ค่าคอมมิชชั่นแล้วจะมาทำงานเพื่ออะไร แล้วจะทำให้ลูกค้าได้ใจต่อรองราคาที่ต่ำลง ถ้าเธอเป็นเจ้าของบริษัทคงไม่พอใจที่พนักงานวัดค่าสินค้าของบริษัทต่ำขนาดนี้ ของดีแท้ๆไปลดราคาขนาดนั้นเพื่อ… เฮ้อ
“พะพาย..”
ชายหนุ่มเดินมานั่งลงก่อนจะใช้นิ้วจิ้มแขนเธอด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิด เมื่อกี้ไปนั่งคิดตามคำพูดของเธอมันก็จริงแทบทุกอย่าง เขาไม่ควรดูถูกสินค้าของบริษัทตัวเองขนาดนั้น และอีกอย่างเธอก็ไม่รู้ว่านั้นคือเพื่อนของเขาด้วย
หญิงสาวไม่สนใจหันไปทำงานของตัวเองต่อ เขาขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้เธอก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
“พะพายผมขอโทษ ผมผิดไปแล้วคราวหลังจะไม่ทำอีก”
เธอหันไปหยิบเอกสารมาเปิดอ่าน ไม่ว่าเขาจะทำวิธีไหนเธอก็ไม่ยอมคุยกับเขาเลย ผู้หญิงอะไรง้อยากง้อเย็นเล่นตัวชะมัด
“คุณหันคุยกันหน่อยสิ”
“พะพายเย็นนี้ขอไปค้างด้วยนะ แฟนเราไปต่างจังหวัดอ่ะไม่อยากอยู่คนเดียวเลย”
ชมพูเดินเข้ามาหาเพื่อนพร้อมกับเอ่ยเสียงอ้อน เธอเหลือบสายตามองมาวินเล็กน้อยก่อนจะมองหน้าเพื่อนสาวแล้วยิ้มออกมา
“ได้สิงั้นกลับพร้อมกันนะ”
“อื้มโอเค งั้นเราไปทำงานต่อนะ”
หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะหันไปสนใจหน้าจอตรงหน้าต่อ ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆว่าจะแอบตามไปที่ห้องแต่คงหมดโอกาสเพราะมีคนมานอนด้วยซะงั้น เขาหันไปทำงานของตัวเองต่อก่อนจะเงยหน้ามองแอรินที่เดินเข้ามาหาพร้อมกับแก้วกาแฟ
“มาวินขาแอรินซื้อกาแฟมาฝาก”
“ขอบคุณครับแต่ผมเพิ่งกินไปเองอ่ะ”
เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบส่วนแอรินทำหน้าเสียดายมากก่อนจะเอาแก้วไปวางไว้ที่โต๊ะแล้วเดินมานั่งลงข้างๆชายหนุ่ม
“เย็นนี้เราไปกินข้าวกันป่ะ มาวินว่างมั้ย”
เขาเหลือบสายตามองพะพายที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทำงานต่อเหมือนไม่สนใจ เขาจึงอยากประชดบ้างก็เลยตอบรับกลับไป
“ว่างสิ คนโสดอ่ะเนาะไปไหนได้จริงมั้ยครับ”
“งื้อน่ารักที่สุดเลยค่ะ งั้นเลิกงานไปด้วยกันนะ”
“ครับ”
เขายิ้มออกมาก่อนจะหันไปยักคิ้วให้พะพายที่หันมามองหน้าเขาพอดี หญิงสาวสะบัดหน้าใส่ก่อนจะลุกขึ้นเก็บของหันไปเรียกเพื่อนสนิท
“ชมพูกลับกันเถอะ เดี๋ยวไปแวะกินข้าวที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆคอนโดดีกว่า อยากกินอะไรอ่ะ”
“บุฟเฟต์ดีกว่า”
“ได้สิ ป่ะไปกัน”
พะพายเดินไปดึงมือชมพูให้ออกไปทันที หมั่นไส้คนจีบกันเห็นแล้วจะอ้วก เมื่อเดินออกมาจากห้องทำงานก็ปล่อยมือเพื่อนแล้วเดินไปเปิดประตูลิฟต์ทันที ชมพูมองพะพายอย่างงุนงงกับท่าทีของเธอ
“เป็นอะไรพะพาย ประจำเดือนมาไง”
“เปล่านี่”
“แปลกๆนะอารมณ์เสียอะไร”
พะพายส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินขึ้นลิฟต์ไปเธอกดปิดได้แป๊บเดียวก็มีคนกดประตูแล้วเปิดออก หญิงสาวเงยหน้ามองสบตาชายหนุ่มก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“เราไปกินบุฟเฟต์กันดีมั้ยครับแอริน วันนี้นึกอยากกินขึ้นมาซะอย่างนั้น”
“แอรินตามใจมาวินทุกอย่างเลยค่ะ”
เธอกอดแขนชายหนุ่มไว้อย่างอารมณ์ดี ส่วนมาวินก็ไม่ว่าอะไรปล่อยให้เธอกอดแขนอยู่อย่างนั้นเพราะอยากประชดคนบางคนแต่กลับทำให้อีกคนคิดไปไกล
“น่ารักที่สุดเลย ผู้หญิงเค้าต้องพูดจาน่ารักเข้าใจอะไรง่ายๆ ไม่ใช่ขี้ประชดประชันจริงมั้ยครับ”
“จริงค่ะ ทำนิสัยแบบนั้นผู้ชายเบื่อพอดี”
แอรินผู้ใสซื่อเออออตามชายหนุ่มโดยไม่รู้ว่าที่เขาพูดออกไปนั้นประชดผู้หญิงอีกคน พะพายที่ได้ยินก็พอรู้ว่าเขากำลังแขวะเธออยู่ ชายหนุ่มมองผ่านกระจกสบตากับหญิงสาวพอดีก็เลยพูดออกมาอีก
“แล้วปกติแอรินขี้งอนรึเปล่าครับ”
“ไม่ค่ะแอรินมีเหตุผล”
“คุณแอรินน่ารักจังเลย พวกผู้หญิงขี้งอนนี่ไม่น่ารักเลยเนาะ”
พะพายปาเอกสารลงพื้นเสียงดังลั่นก่อนจะก้มลงเก็บแล้วเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
“ขอโทษทีเมื่อกี้เหมือนเห็นแมลงสาบ ไม่ค่อยชอบมันน่ารำคาญมาก”
พะพายเอ่ยกระแทกเสียงใส่ชายตรงหน้า แอรินได้ยินคำว่าแมลงสาปก็ร้องกรี๊ดกอดมาวินทันที
“ตายแล้วแมลงสาปเหรอ แอรินกลัวแมลงสาปค่ะ”
“ไม่ต้องกลัวหรอกครับในลิฟต์เค้าไม่มีแมลงพวกนั้นหรอก”
เขาเหลือบสายตามองหญิงสาวเล็กน้อย ดูก็รู้ว่ากำลังด่าเขาอยู่ ในลิฟต์แคบแค่นี้เอาแมลงสาปมาจากไหนกัน
“ขอทางด้วยค่ะอย่าเกะกะขวางทางคนอื่น”
“นี่หล่อนเห็นมั้ยว่าฉันกลัวแมลงสาปอยู่”
แอรินโวยวายออกมาอย่างไม่พอใจ พะพายไม่สนใจเดินชนมาวินออกไปทันที ชมพูรีบวิ่งตามเพื่อนไปก่อนจะขึ้นรถแล้วพากันขับไปที่ห้างสรรพสินค้าใกล้คอนโดของเธอ
“มาวินกับแอรินสองคนนี้คบกันอยู่เหรอ”
“ไม่รู้สิไม่ใช่เรื่องของเราไม่ต้องไปสนใจหรอก”
พะพายเอ่ยออกมาเสียงเรียบก่อนจะขับรถไปจอดที่ลานจอดรถของห้างสรรพสินค้า เมื่อมาถึงร้านบุฟเฟต์ทั้งสองคนก็สั่งอาหารกันไปตามที่ต้องการ มาวินและแอรินก็มานั่งกินที่เดียวกันแถมเขายังเลือกนั่งข้างหลังเธออีก ตอนนี้ทั้งสองคนหันหลังชนกันอยู่ หญิงสาวที่เห็นตั้งแต่เดินเข้ามาก็รู้เลยว่าเขาตั้งใจจะมาก่อกวนเธอถึงที่นี่
“แอรินชอบกินอะไรครับผมจะได้จำไว้ คราวหลังเวลามาด้วยกันอีกผมจะได้สั่งให้ได้”
“มาวินนี่เอาใจใส่ดีจังเลยใครได้เป็นแฟนนี่ต้องโชคดีมากแน่ๆ”
“จริงเหรอครับ แต่ผู้หญิงบางคนไม่อยากเป็นแฟนกับผมนะสิครับแถมยังต้องปิดบังคงกลัวคนอื่นรู้เรื่องของเราด้วย”
แอรินมองอย่างแปลกใจในคำพูดของเขา ฟังแล้วไม่ค่อยเข้าใจก็เขาบอกว่าตัวเองโสดแล้วจะมีใครเป็นแฟนใครล่ะ
“หมายความว่ายังไงคะ ใครไม่อยากเป็นแฟนใคร”
“อ่อหมายถึงว่าไม่มีใครอยากเป็นแฟนผมหรอก”
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะคะ มีผู้หญิงตั้งเยอะแยะที่อยากจะเป็นแฟนของมาวิน แค่คนเดียวไม่ต้องไปสนใจหรอกค่ะ”
แอรินยิ้มหวานก่อนจะตักหมูตรงหน้าให้ชายหนุ่ม พะพายที่นั่งอยู่ข้างหลังเขาได้ยินทุกคำพูดก็เอาแต่เงียบและไม่มีสามารถคาดเดาความรู้สึกของเธอได้ เธอเงยหน้ามองเพื่อนก่อนจะชวนคุยเรื่องอื่น
“ชมพูที่บริษัทมีงานเลี้ยงประจำปีวันไหนนะ”
“อาทิตย์หน้าไง เราว่าจะชวนไปซื้อชุดไปด้วยกันนะ”
“อื้ม งั้นเดี๋ยวไปเดินหาซื้อด้วยกัน รีบกินเถอะจะได้รีบไป”
ทั้งสองคนตกลงกันเรียบร้อยส่วนมาวินที่ตอนนี้เริ่มจะกุมขมับตัวเองอย่างเครียดหนักกับท่าทีของหญิงสาวที่มีต่อเขา นี่ตกลงว่าเธอจะไม่สนใจเขาจริงๆเหรอไง ก็ได้ถ้าจะเอาแบบนี้เขาก็จะไม่สนใจเธอแล้วเหมือนกัน
‘คุยกันดีๆไม่ได้ก็ร้ายใส่กันไปเลยแล้วกัน’
- Writer
