Chapter 11
1222 Words
ชมพูรีบวิ่งมาดูเพื่อนที่อาเจียนอยู่ในห้องน้ำไม่ยอมหยุดซักทีลูบแผ่นหลังให้เพื่อนสาวอย่างเบามือก่อนจะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“ไหวมั้ยเนี่ยพะพาย”
“ไหวๆ แป๊บนะ”
เธอค่อยๆพยุงตัวเองออกมาโดยมีเพื่อนคอยประคองอยู่ข้างๆเดินมายืนอยู่ตรงอ่างล้างมือก่อนนะบ้วนปากล้างหน้าล้างตาให้ตัวเองสดชื่นขึ้นมา
“เป็นอะไรอยู่ๆอ้วกเยอะขนาดนี้ ไม่หลับไม่นอนเอาแต่ทำงานรึเปล่า”
“ก็คงมีส่วนแหละ ขอตั้งสติแป๊บหนึ่งนะเวียนหัวไม่ไหวอ่ะ”
“กลับห้องทำงานได้มั้ยเนี่ย งั้นเดี๋ยวรอแป๊บ”
ชมพูเดินออกมาหน้าห้องน้ำโดยมีมาวินยืนอยู่ด้วยความเป็นกังวล พอเห็นเพื่อนของเธอเดินออกมาก็รีบเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“พะพายเป็นยังไงบ้าง”
“เหมือนจะเวียนหัวเดินลำบาก มาวินช่วยไปอุ้มเธอกลับห้องทำงานหน่อยได้มั้ย ไม่งั้นก็ไปห้องพยาบาลอ่ะ”
“ไปห้องพยาบาลดีกว่าเดี๋ยวผมพาไป”
เขารีบเดินเข้าไปในห้องน้ำเห็นสภาพของหญิงสาวแล้วอดสงสารไม่ได้ ดูอ่อนแรงใบหน้าซีดเซียวคงทำงานต่อไม่ไหวแล้วแหละ
“เดี๋ยวผมพาไปนอนพักห้องพยาบาล”
เขาอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวก่อนจะพาเดินออกไปทันที พะพายยื่นมือไปโอบรอบคอของเขาไว้ก่อนจะมองเขาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
“ไม่ไปห้องพยาบาลได้มั้ยคะ”
“แล้วจะไปไหนล่ะ กลับคอนโดมั้ย”
หญิงสาวส่ายหน้าเล็กน้อย เธอมีงานที่ค้างต้องทำอีกหลายอย่างคงต้องไปนั่งพักที่โต๊ะทำงานก่อนแล้วค่อยทำงานให้เสร็จ
“กลับห้องทำงานค่ะมีงานค้างอยู่”
“เป็นขนาดนี้ยังจะทำงานอีก ผมช่วยก็ได้เดี๋ยวทำให้คุณไปนอนพักเลยสภาพแย่ขนาดนี้อย่าทำเก่งได้มั้ย”
พะพายก้มหน้าลงต่ำเมื่อถูกเขามองเธอด้วยสายตาดุ เธอไม่ได้อวดเก่งเลยซักนิดก็มันมีงานต้องทำอีกมากจะให้ทำยังไงล่ะ
“ไม่ต้องหรอกทำเองได้”
“ยังจะเถียงอีก เฮ้อ! เชื่อเลย”
เขาอุ้มเธอเข้ามาในห้องทำงาน ทุกคนที่เห็นมาวินอุ้มพะพายเข้ามาก็ลุกขึ้นมาดูอย่างเป็นห่วง
“เกิดอะไรขึ้นทำไมอุ้มกันมาแบบนี้”
“พะพายเวียนหัวนะอาเจียนเยอะเลย สงสัยนอนพักผ่อนไม่เพียงพอ”
ชมพูให้คำตอบเพื่อนร่วมงานคนอื่่นก่อนจะวิ่งไปหยิบยาดมมาให้เพื่อน พะพายเอ่ยขอบคุณก่อนนะนั่งพิงหลังกับเก้าอี้ดมยาดมให้สดชื่นขึ้น
“ดีขึ้นมั้ย”
“ค่ะ ดีขึ้นมากแล้วขอบคุณนะคะ”
เธอเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มเสียงเบาก่อนจะหลับตาลงช้าๆเพื่อให้ตัวเองได้พักสายตาซักหน่อย เวลาผ่านไปพะพายเริ่มรู้สึกดีขึ้นเธอก็มานั่งทำงานต่อ มาวินที่นั่งอยู่โต๊ะทำงานก็มองหญิงสาวอย่างเป็นห่วง เขาลุกขึ้นเดินลงไปชั้นล่างซื้อน้ำส้มคั้นมาให้เธออาจจะสดชื่นขึ้นมาบ้าง เขาเดินเข้ามาในห้องทำงานก่อนจะวางแก้วน้ำส้มคั้นให้เธอที่โต๊ะ
“กินสิจะได้สดชื่น”
พะพายมองแก้วน้ำส้มตรงหน้าก่อนจะหันไปมองเขาที่ตอนนี้กลับไปนั่งทำงานตามเดิม เธอหยิบแก้วขึ้นมาลองจิบดูก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อรู้สึกว่ามันสดชื่นขึ้นแล้วก็ไม่เหม็นด้วย
“อร่อยจัง”
หญิงสาวดื่มน้ำส้มไปจนเกือบหมดแก้ว มาวินหันไปมองเธอก่อนจะยิ้มออกมาบางๆอย่างน้อยก็ไม่ดื้อจนไม่ยอมฟังใครมีอะไรลงท้้องบ้างดีกว่าไม่มี เขาหันกลับมานั่งทำงานเหมือนเดิมด้วยใบหน้าที่อารมณ์ดีกว่าก่อน เดือนนี้เขาต้องเร่งทำยอดขายเพราะคุณพ่อกับคุณแม่เริ่มกดดันเขาแล้ว
หลายวันผ่านไป…
พะพายเริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงกับร่างกายของตัวเองเป็นอย่างมาก มันดูอ่อนแอขึ้นและเวียนหัวทุกวัน แถมยังกินอะไรก็เหม็นไปหมด บอกตามตรงเธอไม่สามารถไปหาลูกค้าได้ในตอนนี้และมีแววว่ายอดขายเดือนนี้จะร่วงเอาได้ แต่ยังดีที่มีคุณชิงชิงอยู่ ยอดตั้งสิบล้านมันน่าจะพอให้ยอดเดือนนี้เธอยังสูงอยู่
“พะพายฉันว่านะแกไปหาหมอเถอะ อาการแบบนี้อันตรายมากเลยนะ เป็นโรคอะไรแล้วรักษาไม่ทันจะแย่เอา”
“อืมก็คิดว่าจะไปนะ งั้นเดี๋ยวไปลาผู้จัดการก่อนยังไงมีอะไรก็ฝากด้วยนะ”
“โอเคตามสบายเถอะ ถ้าไปไม่ไหวก็บอกจะไปส่ง”
พะพายพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินไปเขียนใบลาแล้วขอให้ผู้จัดการเซ็นให้ ตั้งแต่ทำงานมาเธอไม่เคยลาพักร้อนหรือลาป่วยเลยซักครั้งเดียว ขนาดกลางคืนมีไข้สูงเช้าเธอยังมาทำงานอีก เมื่อจัดการเสร็จเรียบร้อยเธอก็ขับรถไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง
เมื่อมาถึงเธอก็ไปยื่นบัตรซักประวัติพร้อมตรวจร่างกาย คุณหมอสอบถามอาการเบื้องต้นเธอก็ตอบไปตามความจริง
“คุณพัชรธิดามีอาการยังไงบ้างครับ”
“คือพายชอบเวียนหัวบ่อยๆค่ะ เป็นมาสองอาทิตย์แล้วและก็ชอบเหม็นกลิ่นคาวอาหารค่ะทานอะไรไม่ค่อยได้มันจะอาเจียนตลอดเลยค่ะ”
“ประจำเดือนครั้งล่าสุดมาตอนไหนครับ”
พะพายมองหน้าคุณหมออย่างแปลกใจ ทำไมหมอถึงถามเรื่องประจำเดือนล่ะ… แต่ถ้านับตามที่คิดไว้น่าจะยังไม่มานะ
“ยังไม่มานะคะ เอ่อ น่าจะเกือบสองอาทิตย์ค่ะ”
“แล้วปกติประจำเดือนมาๆขาดๆหรือว่ามาตรงเวลาครับ”
หญิงสาวเงียบไปอย่างใช้ความคิด เธอเป็นคนประจำเดือนมาตรงเวลาตลอดทุกเดือนแต่ว่าเดือนนี้มันมาช้ากว่าปกติแต่ก็มีหลายสาเหตุเช่นเครียดมากจนเกินไปก็สามารถมาช้าได้
“มาตรงเวลาค่ะ”
“ถ้ายังไงหมอต้องขอตรวจปัสสาวะคุณพัชรธิดาเพื่อความชัวร์ก่อนถึงจะทำงานรักษาได้”
“ตรวจปัสสาวะเหรอคะ..”
คุณหมอส่งยิ้มให้เธอก่อนจะส่งที่ใส่ปัสสาวะให้หญิงสาว เธอรับมาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำไม่นานก็เดินออกมาเอาผลไปให้พยาบาล ส่วนตัวของเธอมานั่งรอหน้าห้องคุณหมอและอีกสิบนาทีพยาบาลก็มาเรียกเธอเข้าไปพบคุณหมออีกครั้ง
“เชิญนั่งครับ”
“ค่ะ ว่าแต่ผลเป็นยังไงบ้างคะ”
คุณหมอเปิดแฟ้มเอกสารดูก่อนจะเงยหน้ามองหญิงสาวพร้อมกับยิ้มออกมาบางๆ
“คุณพัชรธิดากำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ อาการที่พบคงจะเป็นอาการเริ่มแรกของฮอร์โมนในร่างกายที่เปลี่ยนแปลงไป ที่เป็นอยู่เป็นอาการทั่วไปของคุณแม่ที่ตั้งครรภ์ไม่ได้อันตรายอะไรครับ”
พะพายเบิกตากว้างอย่างตกใจ เธอเอามือกุมหน้าท้องตัวเองไว้มือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก เธอจะท้องได้ยังไงไม่เคยมีแฟนเลยด้วยซ้ำไม่เคยนอนกับผู้ชายคนไหนเลยนอกจาก… นอกจากมาวิน!
“ท้องเหรออย่าบอกนะว่า…”
- Writer
