Chapter 11

1222 Words
ชมพูรีบวิ่งมาดูเพื่อนที่อาเจียนอยู่ในห้องน้ำไม่ยอมหยุดซักทีลูบแผ่นหลังให้เพื่อนสาวอย่างเบามือก่อนจะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “ไหวมั้ยเนี่ยพะพาย” “ไหวๆ แป๊บนะ” เธอค่อยๆพยุงตัวเองออกมาโดยมีเพื่อนคอยประคองอยู่ข้างๆเดินมายืนอยู่ตรงอ่างล้างมือก่อนนะบ้วนปากล้างหน้าล้างตาให้ตัวเองสดชื่นขึ้นมา “เป็นอะไรอยู่ๆอ้วกเยอะขนาดนี้ ไม่หลับไม่นอนเอาแต่ทำงานรึเปล่า” “ก็คงมีส่วนแหละ ขอตั้งสติแป๊บหนึ่งนะเวียนหัวไม่ไหวอ่ะ” “กลับห้องทำงานได้มั้ยเนี่ย งั้นเดี๋ยวรอแป๊บ” ชมพูเดินออกมาหน้าห้องน้ำโดยมีมาวินยืนอยู่ด้วยความเป็นกังวล พอเห็นเพื่อนของเธอเดินออกมาก็รีบเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “พะพายเป็นยังไงบ้าง” “เหมือนจะเวียนหัวเดินลำบาก มาวินช่วยไปอุ้มเธอกลับห้องทำงานหน่อยได้มั้ย ไม่งั้นก็ไปห้องพยาบาลอ่ะ” “ไปห้องพยาบาลดีกว่าเดี๋ยวผมพาไป” เขารีบเดินเข้าไปในห้องน้ำเห็นสภาพของหญิงสาวแล้วอดสงสารไม่ได้ ดูอ่อนแรงใบหน้าซีดเซียวคงทำงานต่อไม่ไหวแล้วแหละ “เดี๋ยวผมพาไปนอนพักห้องพยาบาล” เขาอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวก่อนจะพาเดินออกไปทันที พะพายยื่นมือไปโอบรอบคอของเขาไว้ก่อนจะมองเขาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก “ไม่ไปห้องพยาบาลได้มั้ยคะ” “แล้วจะไปไหนล่ะ กลับคอนโดมั้ย” หญิงสาวส่ายหน้าเล็กน้อย เธอมีงานที่ค้างต้องทำอีกหลายอย่างคงต้องไปนั่งพักที่โต๊ะทำงานก่อนแล้วค่อยทำงานให้เสร็จ “กลับห้องทำงานค่ะมีงานค้างอยู่” “เป็นขนาดนี้ยังจะทำงานอีก ผมช่วยก็ได้เดี๋ยวทำให้คุณไปนอนพักเลยสภาพแย่ขนาดนี้อย่าทำเก่งได้มั้ย” พะพายก้มหน้าลงต่ำเมื่อถูกเขามองเธอด้วยสายตาดุ เธอไม่ได้อวดเก่งเลยซักนิดก็มันมีงานต้องทำอีกมากจะให้ทำยังไงล่ะ “ไม่ต้องหรอกทำเองได้” “ยังจะเถียงอีก เฮ้อ! เชื่อเลย” เขาอุ้มเธอเข้ามาในห้องทำงาน ทุกคนที่เห็นมาวินอุ้มพะพายเข้ามาก็ลุกขึ้นมาดูอย่างเป็นห่วง “เกิดอะไรขึ้นทำไมอุ้มกันมาแบบนี้” “พะพายเวียนหัวนะอาเจียนเยอะเลย สงสัยนอนพักผ่อนไม่เพียงพอ” ชมพูให้คำตอบเพื่อนร่วมงานคนอื่่นก่อนจะวิ่งไปหยิบยาดมมาให้เพื่อน พะพายเอ่ยขอบคุณก่อนนะนั่งพิงหลังกับเก้าอี้ดมยาดมให้สดชื่นขึ้น “ดีขึ้นมั้ย” “ค่ะ ดีขึ้นมากแล้วขอบคุณนะคะ” เธอเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มเสียงเบาก่อนจะหลับตาลงช้าๆเพื่อให้ตัวเองได้พักสายตาซักหน่อย เวลาผ่านไปพะพายเริ่มรู้สึกดีขึ้นเธอก็มานั่งทำงานต่อ มาวินที่นั่งอยู่โต๊ะทำงานก็มองหญิงสาวอย่างเป็นห่วง เขาลุกขึ้นเดินลงไปชั้นล่างซื้อน้ำส้มคั้นมาให้เธออาจจะสดชื่นขึ้นมาบ้าง เขาเดินเข้ามาในห้องทำงานก่อนจะวางแก้วน้ำส้มคั้นให้เธอที่โต๊ะ “กินสิจะได้สดชื่น” พะพายมองแก้วน้ำส้มตรงหน้าก่อนจะหันไปมองเขาที่ตอนนี้กลับไปนั่งทำงานตามเดิม เธอหยิบแก้วขึ้นมาลองจิบดูก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อรู้สึกว่ามันสดชื่นขึ้นแล้วก็ไม่เหม็นด้วย “อร่อยจัง” หญิงสาวดื่มน้ำส้มไปจนเกือบหมดแก้ว มาวินหันไปมองเธอก่อนจะยิ้มออกมาบางๆอย่างน้อยก็ไม่ดื้อจนไม่ยอมฟังใครมีอะไรลงท้้องบ้างดีกว่าไม่มี เขาหันกลับมานั่งทำงานเหมือนเดิมด้วยใบหน้าที่อารมณ์ดีกว่าก่อน เดือนนี้เขาต้องเร่งทำยอดขายเพราะคุณพ่อกับคุณแม่เริ่มกดดันเขาแล้ว หลายวันผ่านไป… พะพายเริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงกับร่างกายของตัวเองเป็นอย่างมาก มันดูอ่อนแอขึ้นและเวียนหัวทุกวัน แถมยังกินอะไรก็เหม็นไปหมด บอกตามตรงเธอไม่สามารถไปหาลูกค้าได้ในตอนนี้และมีแววว่ายอดขายเดือนนี้จะร่วงเอาได้ แต่ยังดีที่มีคุณชิงชิงอยู่ ยอดตั้งสิบล้านมันน่าจะพอให้ยอดเดือนนี้เธอยังสูงอยู่ “พะพายฉันว่านะแกไปหาหมอเถอะ อาการแบบนี้อันตรายมากเลยนะ เป็นโรคอะไรแล้วรักษาไม่ทันจะแย่เอา” “อืมก็คิดว่าจะไปนะ งั้นเดี๋ยวไปลาผู้จัดการก่อนยังไงมีอะไรก็ฝากด้วยนะ” “โอเคตามสบายเถอะ ถ้าไปไม่ไหวก็บอกจะไปส่ง” พะพายพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินไปเขียนใบลาแล้วขอให้ผู้จัดการเซ็นให้ ตั้งแต่ทำงานมาเธอไม่เคยลาพักร้อนหรือลาป่วยเลยซักครั้งเดียว ขนาดกลางคืนมีไข้สูงเช้าเธอยังมาทำงานอีก เมื่อจัดการเสร็จเรียบร้อยเธอก็ขับรถไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง เมื่อมาถึงเธอก็ไปยื่นบัตรซักประวัติพร้อมตรวจร่างกาย คุณหมอสอบถามอาการเบื้องต้นเธอก็ตอบไปตามความจริง “คุณพัชรธิดามีอาการยังไงบ้างครับ” “คือพายชอบเวียนหัวบ่อยๆค่ะ เป็นมาสองอาทิตย์แล้วและก็ชอบเหม็นกลิ่นคาวอาหารค่ะทานอะไรไม่ค่อยได้มันจะอาเจียนตลอดเลยค่ะ” “ประจำเดือนครั้งล่าสุดมาตอนไหนครับ” พะพายมองหน้าคุณหมออย่างแปลกใจ ทำไมหมอถึงถามเรื่องประจำเดือนล่ะ… แต่ถ้านับตามที่คิดไว้น่าจะยังไม่มานะ “ยังไม่มานะคะ เอ่อ น่าจะเกือบสองอาทิตย์ค่ะ” “แล้วปกติประจำเดือนมาๆขาดๆหรือว่ามาตรงเวลาครับ” หญิงสาวเงียบไปอย่างใช้ความคิด เธอเป็นคนประจำเดือนมาตรงเวลาตลอดทุกเดือนแต่ว่าเดือนนี้มันมาช้ากว่าปกติแต่ก็มีหลายสาเหตุเช่นเครียดมากจนเกินไปก็สามารถมาช้าได้ “มาตรงเวลาค่ะ” “ถ้ายังไงหมอต้องขอตรวจปัสสาวะคุณพัชรธิดาเพื่อความชัวร์ก่อนถึงจะทำงานรักษาได้” “ตรวจปัสสาวะเหรอคะ..” คุณหมอส่งยิ้มให้เธอก่อนจะส่งที่ใส่ปัสสาวะให้หญิงสาว เธอรับมาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำไม่นานก็เดินออกมาเอาผลไปให้พยาบาล ส่วนตัวของเธอมานั่งรอหน้าห้องคุณหมอและอีกสิบนาทีพยาบาลก็มาเรียกเธอเข้าไปพบคุณหมออีกครั้ง “เชิญนั่งครับ” “ค่ะ ว่าแต่ผลเป็นยังไงบ้างคะ” คุณหมอเปิดแฟ้มเอกสารดูก่อนจะเงยหน้ามองหญิงสาวพร้อมกับยิ้มออกมาบางๆ “คุณพัชรธิดากำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ อาการที่พบคงจะเป็นอาการเริ่มแรกของฮอร์โมนในร่างกายที่เปลี่ยนแปลงไป ที่เป็นอยู่เป็นอาการทั่วไปของคุณแม่ที่ตั้งครรภ์ไม่ได้อันตรายอะไรครับ” พะพายเบิกตากว้างอย่างตกใจ เธอเอามือกุมหน้าท้องตัวเองไว้มือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก เธอจะท้องได้ยังไงไม่เคยมีแฟนเลยด้วยซ้ำไม่เคยนอนกับผู้ชายคนไหนเลยนอกจาก… นอกจากมาวิน! “ท้องเหรออย่าบอกนะว่า…”
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD