Chapter 12
1472 Words
พะพายนั่งอยู่ในรถกำพวงมาลัยแน่นอย่างเครียดหนัก คืนนั้นเราสองคนไม่ได้ป้องกันเพราะเมามากแถมยังมาต่อรอบเช้าอีก และเธอพลาดที่ไม่ทำการป้องกันแบบฉุกเฉินเพราะคิดว่าครั้งสองครั้งคงไม่พลาดท้องขึ้นมา แต่ตอนนี้เด็กเติบโตอยู่ในท้องของเธอแล้ว อัลตราซาวด์อายุครรภ์คุณหมอบอกว่าได้เกือบเจ็ดสัปดาห์แล้ว อีกหนึ่งสัปดาห์เธอต้องหาที่ฝากครรภ์เพื่อตรวจร่างกายแล้วต้องพาพ่อของเด็กมาด้วย แล้วเธอจะบอกเขายังไงว่าตัวเองท้องแล้วถ้าบอกไปเขาไม่เชื่อว่าเด็กเป็นลูกของเขาจะทำยังไง เธอกับเขามีอะไรกันในคืนเดียวถ้าเขาจะไม่เชื่อก็ไม่แปลกใจแล้วถ้าต้องมาขอตรวจดีเอ็นเอวุ่นวายไปอีกเธอเลือกที่จะไม่บอกดีกว่า
“เฮ้อ! ยังไงดีเนี่ย”
เธอฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยรถก่อนจะหลับตาลงอย่างเครียดสุดๆ ตอนนี้เริ่มลำบากในการใช้ชีวิตเธอเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวพอท้องก็ยังแพ้หนักมากถึงมากที่สุด ทุกวันนี้งานของเธอเริ่มยอดตก สภาพในตอนนี้ไม่คล่องตัวเหมือนเมื่อก่อน ถ้าเธอยังเหม็นอาหารอาเจียนทุกวันแบบนี้สงสัยได้ถูกไล่ออกจากงานก่อนวัยอันควร หญิงสาวขับรถออกไปธนาคารหยิบสมุดบัญชีไปปรับสมุดคู่ฝากก่อนจะเปิดดูจำนวนเงินที่เหลืออยู่
“สองล้านกว่า..”
เธอมองจำนวนเงินที่เธอตั้งใจทำงานอย่างหนักในตลอดสามปีมานี้ ค่าคอมมิชชั่นเงินเดือนรวมถึงโบนัสพิเศษที่เธอได้รับถือว่าเป็นจำนวนที่เยอะมากจนหน้าตกใจ
“ถ้าทำงานไม่ไหวจริงๆคงได้ลาออก เงินจำนวนนี้คงพอให้เธอดูแลลูกได้จนกว่าจะกลับมาทำงานได้อีกครั้ง”
เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่บอกมาวิน เธอกลัวว่าเขาจะไม่เชื่อว่าเด็กในท้องเป็นลูกของเขาเพราะเราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดแถมยังไม่ได้รักกัน ถ้าเขาจะอ้างว่าเธออาจจะไปนอนกับคนอื่นแล้วโยนให้เขารับผิดเธอก็คงจะรู้สึกไม่ดีมากๆและถ้าต้องใช้ลูกมาผูกมัดกันไว้มันคงไม่แฟร์สำหรับเขาและเธอ
เธอกลับมาขึ้นรถก่อนจะหันไปหยิบโทรศัพท์มากดรับสายเมื่อมีปลายสายโทรเข้ามา
“สวัสดีค่ะพะพายพูดสายค่ะ”
(พะพายเราเองนะแอน)
“แอน! เอาเบอร์ใครโทรมาเนี่ยเกือบจำไม่ได้”
(เบอร์บริษัทเนี่ยแหละ ไงบ้างสบายดีมั้ยจ้ะเซลดีเด่นของเอ็มไพรส์.เอ็มกรุ๊ป)
“ไม่ต้องมาแซวเลยนะ แล้ววันนี้โทรมาหามีอะไรให้ช่วยมั้ยบอกมาเลยนะเรายินดี”
พะพายคุยกับเพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน ตอนนี้ก็ยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่ แต่ต่างฝ่ายต่างทำงานจึงหาโอกาสเจอกันยากแต่สายงานของเราสองคนมีโอกาสได้ติดต่อคุยงานกันบ่อยเพราะเธอเป็นผู้จัดการแผนกจัดซื้อ อายุเพียงแค่ยี่สิบหกปีแต่ว่าก้าวหน้าในอาชีพมากเธอเป็นคนที่โชคดีมาถูกจังหวะเวลาด้วยแหละแถมยังเรียนเก่งมาก
(มีสิ คือบอสอยากได้อุปกรณ์ไอทีของสำนักงานใหม่ทั้งหมด งบสิบล้านบาททุ่มไม่อั้นเลย เปลี่ยนทั้งสำนักงานใหม่แล้วก็สาขาต่างจังหวัดถ้าเกิดว่าต้องการเพิ่มอาจจะได้เพิ่มงบประมาณขึ้นอีก เราเลยอยากซื้อจากพายอ่ะช่วยเพื่อนด้วย)
“ขอบคุณมากนะแอนที่นึกถึงเรา แต่ว่าตอนนี้..”
พะพายมองตัวเองผ่านกระจก สภาพเธอไม่พร้อมที่จะไปพบลูกค้าหรือแม้กระทั่งคุยงานกับใคร เธอกลัวว่าอาการแพ้ท้องของเธอจะกำเริบหนักกว่านี้แล้วจะทำงานไม่เต็มที่กำลังคิดว่าจะยกลูกค้าให้เพื่อนอีกคนดูแลดีกว่า
(ติดขัดตรงไหนรึเปล่าพะพาย บอกเราได้นะ)
“คือเขามีปัญหาสุขภาพอาจจะลำบากใจการไปนำเสนองานกับบอสของแอน เอาอย่างงี้มั้ยเดี๋ยวเราให้เบอร์เซลอีกคนไปคุยกันได้เลยโดยตรง รับรองว่าคุณภาพสินค้าและการบริการดีมากแน่นอน”
(เสียดายจังเราอยากให้พายได้ยอดขายนะ แต่ไม่เป็นอะไรหรอกสิบล้านแป๊บๆพายก็ขายได้แล้ว งั้นเอาเบอร์เซลที่จะแนะนำมาสิเราจะได้ติดต่อเขาไป)
“เดี๋ยวหาเบอร์แป๊บหนึ่ง”
พะพายกดค้นหาเบอร์ของชมพูกดเลื่อนไปเรื่อยๆก่อนจะเจอกับเบอร์ของมาวิน เธอนึกไปถึงตอนที่เขาเข้ามาทำงานวันแรกมาขอซื้อลูกค้าจากเธอแถมยังจะจ่ายไม่อั้นอีก เธอยังแปลกใจอยู่ว่าทำไมเขาถึงต้องการยอดขายมากขนาดนั้นมีความจำเป็นอะไรรึเปล่า เธอจึงเปลี่ยนใจยกลูกค้าบริษัทของเพื่อนเธอให้มาวินแทน อีกอย่างเขาเป็นพนักงานใหม่ถ้ามียอดขายเยอะๆเขาจะได้มีกำลังใจทำงานต่อ
“งั้นจดเบอร์นะ 099-234xxxx เซลชื่อมาวินนะ”
(โอเคคุณมาวินใช่มั้ย งั้นเราวางก่อนจะได้โทรไปคุยกับเขา พอดีว่าบอสรีบอยากได้เร็วๆด้วยยังไงขอบคุณมากนะพะพายไว้นักเจอกัน)
“โอเคจ้ะ อ่อ แอนเรารบกวนอะไรหน่อย”
(อะไรเหรอ)
“อย่าบอกเขานะว่าได้เบอร์มาจากเรา”
(ทำไมอ่ะ)
แอนเอ่ยถามอย่างสงสัย ยกลูกค้าที่สั่งซื้อสินค้าหลักสิบล้านแต่ไม่บอกเจ้าตัวเนี่ยนะ พะพายกำลังคิดอะไรอยู่ เธอแปลกใจไม่น้อยนะค่าคอมมิชชั่นหลักแสนเลยด้วยสำหรับยอดเงินจำนวนนี้
“คือเราไม่อยากให้เขารู้สึกไม่ดีไง ส่งลูกค้าให้กันแบบนี้มันดูไม่ดีไง”
(ขนาดนั้นเลยเหรอ อ่ะๆไม่บอกก็ไม่บอกงั้นเราวางแล้วนะบายจ้ะเพื่อนรัก)
“อื้ม บายจ้ะเจอกันนะ”
พะพายกดวางสายก่อนจะลูบท้องตัวเองแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า วันนี้เธอได้ยาบำรุงมาด้วยหลังจากนี้คงต้องดูแลตัวเองให้มากขึ้น ถึงจะไม่ได้ตั้งใจจะมีแต่ในเมื่อมีมาแล้วเธอก็ต้องรับผิดชอบกับความผิดพลาดในครั้งนี้ ทั้งชีวิตของเธอเติบโตมากับคุณยายตอนนี้ท่านอายุมากแล้วมีคุณป้าคอยดูแลอยู่ส่วนเธอก็ส่งเงินให้ทุกเดือนเพื่อทดแทนพระคุณของท่านที่ดูแลเธอมาจนเติบโตได้ดีอย่างทุกวันนี้ บางทีการมีลูกอาจจะทำให้เธอไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไปก็ได้
“แม่จะดูแลหนูให้ดีที่สุดนะ แม่สัญญา”
ทางด้านของมาวินเขาออกไปพบลูกค้ากลับมาถึงที่ทำงานก็มองหาหญิงสาวแต่ว่าโต๊ะว่างนั่นแสดงว่าเธอคงออกไปพบลูกค้าเช่นกัน ช่วงหลังพะพายยอมญาติดีกับเขามากขึ้น อย่างน้อยก็ไม่ทะเลาะกันเหมือนก่อน
เขานั่งลงที่โต๊ะทำงานของตัวเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดรับสายทันทีที่ได้ยินเสียงเตือน
“สวัสดีครับมาวินพูดสายครับ”
(สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแอนติดต่อมาจากบริษัทอินเตอร์กรุ๊ป พอดีว่าอยากคุยกับคุณมาวินเรื่องสั่งซื้อสินค้าค่ะ)
“ได้เลยครับว่าแต่คุณแอนจะสนใจผลิตภัณฑ์ตัวไหนของทางเอ็มไพรส์.เอ็มกรุ๊ปครับ”
เขายิ้มออกมาอย่างดีใจ อยู่ๆก็มีลูกค้าติดต่อมาด้วยตัวเองไม่ต้องไปวิ่งหาให้เสียเวลา เขาฟังรายละเอียดอย่างตั้งใจก่อนจะตาโตอย่างตื่นเต้นเมื่อยอดที่ทางอินเตอร์กรุ๊ปจะสั่งซื้อมียอดมากถึงเก้าหลัก
(ได้เลยครับผมจะรีบทำใบเสนอราคาและใบเสนอสินค้าทั้งหมดแล้วจะรีบไปหาที่บริษัทนะครับ ไม่เกินสามวันผมจะจัดการให้เร็วที่สุด)
“ขอบคุณมากนะคะ ยินดีที่ได้ร่วมงานกันค่ะคุณมาวิน”
(ยินดีเช่นกันครับ ว่าแต่คุณแอนเอาเบอร์ผมมาจากที่ไหนครับ)
“อ่อ มีคนแนะนำมาค่ะ งั้นแอนวางก่อนนะคะยังไงคุณมาวินพร้อมมาเสนองานเมื่อไหร่ก็ติดต่อมานะคะ”
(ได้เลยครับ ขอบคุณมากนะครับ)
เขากดวางสายก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจสุดขีด ทำไมอยู่ๆถึงโชคดีขนาดนี้เนี่ย ถ้ายอดขายเยอะขนาดนี้ไปต่อรองคุณพ่อให้ยกตำแหน่งให้เลยดีกว่าถึงจะไม่เยอะกว่าพะพายแต่ว่าน่าจะไม่ห่างกันเยอะมาก
“โชคดีสุดๆเลยแหะ ฮ้า สบายใจ”
- Writer
