Bedenim sürüklendiği karanlıkta debelenirken gözlerimi açmak istedim. Fakat başım öyle çok ağrıyordu ki gözlerimi açmakta zorlanıyordum. Tüm bedenimin üzerinden sanki koca bir kamyon geçmiş ve tüm kemiklerim kırılmış gibi ağrıyordu. Yumuşak ve rahat bir yatakta uzanıyor olduğumu hissediyordum fakat nerede olduğum hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Zihnimi olan biten hatırlamaya zorladığımda hatırlayabildiğim sadece neredeyse bana çarpmak üzereyken duran bir arabanın ön kaputuna öfkeyle vurup, Savaş’a ne kadar adi bir adam olduğunu söylemek istemem ve bunu başaramadan gözlerimin kararmasıydı. Bedenimi koca bir boşluğa bırakırken beni kimin tuttuğunu tahmin etmek zor olmasa da nerede olduğumu anlamak fazlasıyla zordu. Gözlerim sanki birbirine yapıştırıcı ile yapıştırılmış gibiydi. Açmaya çal
